Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Το μεγάλο παιχνίδι

Εντάξει, κατάλαβα ότι δημιουργήθηκε σύγχυση με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κράτος.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν.
Εννοείται ότι συμφωνώ απόλυτα με τον 'Ινδικτο και όλα όσα λέει στο "δεν υπάρχει κράτος" (αν και αυτό με την ξανθιά θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε). Και ξέρω ότι θα συμφωνήσετε κι εσείς μαζί του ότι έτσι είναι τα πράγματα - αυτό βλέπουμε και αυτό ζούμε καθημερινά.
Το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι, αλλά το κράτος είμαστε εμείς. Αυτό είναι αξίωμα (έτσι δεν τα λέγατε εσείς οι πρωτοδεσμίτες;). Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αν εμείς είμαστε καλοί, το κράτος είναι καλό. Αν εμείς είμαστε σκάρτοι, το κράτος είναι σκάρτο. (Εδώ είμαστε.)
Εμένα όμως δεν μου αρέσει να είμαι σκάρτη. Πείτε το βίτσιο, πείτε το ό,τι θέλετε, αλλά δεν μου αρέσει.
Έτσι λοιπόν λέω ξεκάθαρα ότι δεν με ικανοποιεί αυτό το κράτος και νιώθω ότι δεν με αντιπροσωπεύει. Και, επειδή δεν είμαι άνθρωπος της βίας να βγω και να αρχίσω να τα σπάω, το μόνο που μπορώ να κάνω για να το δείξω είναι να μην ψηφίζω. Η αποχή μου από τις εκλογές είναι πολιτική επιλογή. Και, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, πιστεύω ότι αν ήταν πραγματικά πολλοί αυτοί που δεν θα συμμετείχαν στις εκλογές, όλο και κάποιος θα βρισκόταν να το κάνει θέμα. Και λέγοντας "κάποιος" προφανώς δεν εννοώ αυτούς που άμεσα ή έμμεσα πληρώνονται από όσους στηρίζουν και ωφελούνται από αυτή την κατάσταση. Αλλά θα πρέπει να είναι πραγματικά μεγάλη η αποχή, κάτι το οποίο δεν έχει γίνει ακόμα.
Στις πρόσφατες εκλογές, όταν γινόταν σχετική συζήτηση, έλεγα σε όλους (που σημειωτέον γκρινιάζουν για το χάλι του κράτους) ότι δεν πρόκειται να ψηφίσω και τους εξηγούσα τους λόγους. "Δεν θέλω να παίζω πια αυτό το παιχνίδι. Μια μεγάλη αποχή θα μπορούσε να κινητοποιήσει δυνάμεις που αυτή τη στιγμή κοιμούνται γιατί νιώθουν ότι δεν έχουν σε ποιον να απευθυνθούν." Γιατί όμως όλοι λένε "δεν υπάρχει κράτος" και όλοι πάνε και το ψηφίζουν;

"Διαφθορά λέγεται αυτό" λέει η cleareaching. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω.
Εγώ δεν έχω κλείσει ημιυπαίθριο, δεν έχω χτίσει αυθαίρετο, δεν έχω λαδώσει εφοριακό (και όλα αυτά τα λέω ειλικρινά). Αλλά υπάρχουν και χειρότερα: δίνω τη θέση μου στο λεωφορείο και όταν δεν έχω θέση σηκώνω άλλους για να κάτσει μια έγκυος, βοηθάω τις μαμάδες με τα καροτσάκια να ανέβουν στο λεωφορείο και περιμένω στις ουρές. Σε σεισμούς και χιονοπτώσεις δεν αδειάζω το σούπερ μάρκετ, δεν πετάω σκουπίδια στις παραλίες και ποτίζω τα δέντρα στο πεζοδρόμιο. Πολύ συχνά κάνω δώρο βιβλία και επίσης συχνά ανοίγω συζητήσεις για θέματα που κατά βάση δεν ενδιαφέρουν τους άλλους, μόνο και μόνο για να δείξω ότι υπάρχει και κάτι άλλο - αν τους ενδιαφέρει θα συνεχίσουν μόνοι τους. Ξέρω ότι από το σχολείο βγαίνουμε αμόρφωτοι, από το πανεπιστήμιο άσχετοι και στις δουλειές μας οι περισσότεροι καταλήγουμε να βιδώνουμε μια βίδα. Δεν περιμένω όμως να με βελτιώσουν οι άλλοι. Μόνη μου θα κάνω ό,τι μπορώ, θα διαδώσω τη γνώση που απέκτησα και θα κινητοποιήσω τα παιδιά μου έτσι ώστε να ψάχνουν, να μυρίζουν, να γυρίζουν και να μαθαίνουν. (Είναι προχωρημένη η κατάστασή μου γιατρέ;)

Και όσο χαιρέκακο κι αν ακούγεται (για ορισμένους) δεν μπορώ παρά να χαρώ όταν κάτι φίλοι, όταν τους επισκέφθηκε η εφορία για έλεγχο και βρέθηκαν παρατυπίες, προτίμησαν να πληρώσουν όλο το ποσόν και να μην πετύχουν έκπτωση λαδώνοντας τον εφοριακό (ο οποίος φυσικά ζήτησε φακελάκι για να το "κανονίσει", οι φίλοι έκαναν καταγγελία και ο εφοριακός μετατέθηκε). Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι συγκεκριμένοι φίλοι φέρθηκαν ηλίθια. Εγώ πάλι νομίζω ότι έπραξαν σωστά.
Και δεν μπορώ να μην χαρώ όταν τον προηγούμενο μήνα ένας δικηγόρος από τον Πειραιά, όταν του ήρθε να πληρώσει την "έκτακτη εισφορά" έκανε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.
Και κάτι ακόμα:
Πριν από χρόνια, στο φέρυ Κέρκυρα-Ηγουμενίτσα, γνώρισα έναν κύριο ο οποίος είχε αφήσει τους φίλους του στην Κέρκυρα, κατέβαινε στην Αθήνα για το Σαββατοκύριακο και μετά θα επέστρεφε στην Κέρκυρα και στην παρέα του. Όταν ρώτησα γιατί έπρεπε να διακόψει τις διακοπές του (διακόπτω τις διακοπές, καλό;) μου απάντησε ότι ήταν εθελοντής στην Πάρνηθα και ότι εκείνο το βράδυ είχε βάδρια (βραδυνή βάρδια, ωραία δεν τα λέω;;) και ότι θα περιπολούσε όλη τη νύχτα - αν έβλεπε φωτιά, δεν θα πήγαινε να την σβήσει, θα ειδοποιούσε την πυροσβεστική. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήταν υπάλληλος κανενός δήμου, ήταν μέλος ενός συλλόγου που εθελοντικά έκανε αυτή τη δουλειά. Δεν τους πλήρωναν τις βενζίνες στα αυτοκίνητα που πήγαιναν πάνω-κάτω, και εννοείται ότι δεν τους παραχωρούσαν ειδικά οχήματα, στολές ή ασυρμάτους. Ήταν ένας απλός άνθρωπος που μια φορά το μήνα έχανε τον ύπνο του για να κοιμάται ήσυχος τα υπόλοιπα βράδια. (Ίσως πάλι να είχε διαβάσει την Ασκητική γιατί τότε δεν υπήρχε ίντερνετ, οπότε δεν μπορεί να είχε διαβάσει τη Νατάσσα και το "Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: εγώ, εγώ μονάχος μου μπορώ να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω".)

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Όλοι μπορούμε να κάνουμε πολλά, φτάνει να σταματήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι.

ΥΓ Το θυμήθηκα από το "στη Γερμανία, μπλα μπλα" του Ίνδικτου
Μια φορά λοιπόν στο υπέροχο, μοναδικό, καταπληκτικό Βερολίνο, είχαμε πάει να πάρουμε ποτά και αναψυκτικά για ένα πάρτυ. Κουβαλούσαμε λοιπόν μπόλικα λίτρα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι που μας φιλοξενούσαν. Φανάρι. Κόκκινο για τους πεζούς. Γερμανοί σε άριστη παράταξη στα δύο πεζοδρόμια περιμένουν να γίνει πράσινο για να περάσουν. Πάμε κι εμείς, περιμένουμε, οι σακούλες πονάνε τα χέρια μας, ο δρόμος εντελώς άδειος. "Πάμε;" "Πάμε." Και περνάμε. Κυρία με άσπρα μαλλιά στο απέναντι πεζοδρόμιο αρχίζει να μας τα χώνει. "Μα καλά, τι έπαθε αυτή;" "Λέει ότι θα έπρεπε να ντρεπόμαστε γιατί δίνουμε το κακό παράδειγμα στα παιδιά που περιμένουν υπομονετικά να πρασινίσει το φανάρι."

4 σχόλια:

cleareaching είπε...

Εντάξει, το "διαφθορά λέγεται αυτό" το είπα σε άλλο πλαίσιο. Αυτό που σα στάση ζωής αποφεύγεις όμως λέγεται φιλοτομαρισμός ή προσπαθώ-με-κάθε-τρόπο-να-σώσω-το-τομάρι-μου-και-πατάω-ακόμα-κι-επί-πτωμάτων. Από πίσω υπάρχει έλλειμμα παιδείας, έλλειμμα κουράγιου, έλλειμμα εγκεφάλου, γενικά έλλειμμα. Σαν των δημόσιων οικονομικών, για να μην πω μεγαλύτερο...

mamma είπε...

Συμφωνώ πως ο πυρήνας της οικογένειας θα γεννήσει το καινούργιο. Αλλά τι ελπίδες να εναποθέσουμε στον πυρήνα της οικογένειας όταν οι γονείς
-χτίζουν στα καμμένα
-σΜΠΡώχνουν τα παιδιά τους να μπουν στο δημόσιο,
-παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, μπροστά ή πάνω στις ράμπες των αναπήρων
-ανοίγουν το παράθυρο και πετάνε το άδειο πακέτο τσιγάρα
-θέλουν (;) αλλά δεν ξέρουν πως να μάθουν στα παιδιά τους τον αυτοσεβασμό
- αφήνουν τα ριάλιτυ να διαμορφώνουν τη συνείδηση των παιδιών τους όσο οι ίδιοι λιώνουν στον καναπέ πίνοντας μπύρες
-έχουν κηρύξει μεταξύ τους ανακωχή διαρκείας (λόγω των παιδιών) ενώ ο υπόγειος πόλεμος μαίνεται

Οπότε τελικά συμφωνώ περισσότερο με την cleareaching. Lack of ... συμπληρώστε τη λέξη, "everything" θα έβαζα εγώ.

Δεν έχω πια καμιά ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει αλλά δεν τους κάνω τη χάρη να γίνω σαν τα μούτρα τους κι ας τρώω τα μούτρα μου.

La koumbara είπε...

@ cleareaching
@ mamma
Φυσικά και έχετε δίκιο.
Απλώς εγώ, ίσως επειδή είμαι πολύ ξεροκέφαλη, ίσως επειδή είμαι ηλιθιωδώς θετικό άτομο και έχω αδικαιολόγητη πίστη στους ανθρώπους, σκοπεύω να επιμείνω. (Γιατί από την άλλη, αν χάσουμε την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει δεν θα πρέπει να σηκωθούμε να φύγουμε από αυτή τη χώρα;)

mamma είπε...

έχοντας χάσει την ελπίδα δεν σημαίνει πως θα αλλάξουμε και χώρα, είναι πολλά τα λεφτά Άρη :-P