Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Δημοσίευση

Εδώ μπορώ να κάθομαι και να γράφω ό,τι θέλω και όπως θέλω. Σωστά; Σωστά.

Επειδή λοιπόν είναι η δουλειά μου και όσο νά'ναι τόσα χρόνια κάποιο κουσούρι θα μου έχει αφήσει, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω μια μάλλον ιδιαίτερη σχέση με τα λάθη στα έντυπα. Τι εννοώ ιδιαίτερη σχέση; Δεν μπορούν να μου κρυφτούν - τα βρίσκω όπου κι αν είναι. Και το χειρότερο; Βρίσκω τα λάθη των άλλων - τα δικά μου περιμένω να μου τα πείτε εσείς. Ό,τι και να διαβάζω, το μάτι μου θα πέσει πάνω στο λάθος. Και ύστερα από τόσα χρόνια πλέον γνωρίζω πού θα δω το λάθος.
Έτσι λοιπόν όταν διαβάζω, ακόμα κι αν δεν πρόκειται για δουλειά, τα μάτια μου ψάχνουν για εξ με απόστροφο ("εξ' αρχής" και δεν θα ξεχάσω τη διαφήμιση που κυκλοφορούσε στο μετρό πριν από κανένα μήνα που έλεγε "ομορφιά εκ' των έσω") ή για αναφορικά ό,τι γραμμένα ότι. Γιατί το καημένο το ότι είναι δισύλλαβο, οπότε πάντα τονίζεται. Αν όμως είναι αναφορικό γράφεται ό,τι, ενώ αν είναι ειδικό μένει ότι. Θα μου πεις, πώς καταλαβαίνουμε το αναφορικό; Ένας τυφλοσούρτης είναι να σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε να το αντικαταστήσουμε με το οτιδήποτε. Ή πάλι το ημείς και υμείς. Με η- είμαστε εμείς, με υ- είσαστε εσείς. (Και κάπου εδώ μπορεί να περιμένετε να σας εξηγήσω γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά, αλλά μάλλον θα μείνετε με την απορία.)
Και για να συνεχίσω ακάθεκτη, σαν να μην μου έφταναν αυτά, βρίσκω και τα εννοιολογικά και πραγματολογικά λάθη ή ασυμφωνίες. Έτσι έχω βρει ατυχείς εκφράσεις σε κείμενα νομικών, οικονομολόγων, καθηγητών διαφόρων ειδικοτήτων, χωρίς να είμαι τίποτε από αυτά. Και εννοείται ότι έχω διαβάσει πολλά βιβλία με το μολύβι στο χέρι για να διορθώνω τα κακώς κείμενα. Έχω διαβάσει βιβλίο που η γυναίκα του πρώτου κεφαλαίου μετατρέπεται στο δεύτερο κεφάλαιο σε άνδρα (ναι, ήταν τραγικό), έχω διαβάσει σελίδα-σελίδα το ίδιο βιβλίο στα ελληνικά και στα αγγλικά για να βρω τα μεταφραστικά λάθη, έχω συγκρίνει διαφορετικές εκδόσεις του ίδιου βιβλίου και έχω προσπαθήσει να δω το πρωτότυπο μέσα από αυτές (με καλύτερο παράδειγμα τον Μικρό Νικόλα - είναι και της μόδας αυτήν την εποχή, αλλά εγώ τον γνώρισα όταν ήμουν συνομήλική του και τον αγαπώ ιδιαίτερα).

Άρα θα επανέλθω...

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Ανοικτή επιστολή

Αγαπητέ κύριε Σκλαβενίτη, Βερόπουλε, Βασιλόπουλε, Μαρινόπουλε (μα καλά, όλοι Πελοποννήσιοι είναι;)

Αν ξανακούσω the weather outside is frightful, but the fire is so delightful θα αφήσω το καρότσι στον κεντρικό διάδρομο και θα φύγω.

Ευχαριστώ και καλές γιορτές

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Μελομακάρονα

Για τα μπισκότα
1 1/2 φλυτζάνι λάδι
5-6 φλυτζάνια αλεύρι
1/2 φλυτζάνι ζάχαρη
1 φλυτζανάκι του καφέ κονιάκ
1 κουταλιά σούπας κανέλα
1 κουταλιά σούπας γαρύφαλλο
1 χυμό πορτοκαλιού
1 κουταλάκι γλυκού μπέικιν πάουντερ

Για το σιρόπι
2 φλυτζάνια μέλι
1 φλυτζάνι ζάχαρη
2 φλυτζάνια νερό
1 φλούδα λεμόνι
2-3 ξυλαράκια κανέλα

τριμμένο καρύδι

Εκτέλεση
Χτυπάμε για 5 λεπτά το ελαιόλαδο με τη ζάχαρη (δεν πρόκειται να ενωθούν αφού η ζάχαρη δεν πρόκειται να λιώσει, αλλά τουλάχιστον θα μπουρδουκλωθούν μεταξύ τους). Προσθέτουμε το χυμό του πορτοκαλιού, το κονιάκ, τη κανέλα, το γαρύφαλλο, τα 4 φλυτζάνια αλεύρι και το μπέικιν και ζυμώνουμε. Μέχρι αυτό το σημείο το μίγμα είναι αρκετά αραιό και ξέρουμε ότι θα προσθέσουμε κι άλλο αλεύρι αλλά από δω και πέρα προσέχουμε. Γιατί;
Γιατί όλα εξαρτώνται από το λάδι. Αν είναι "σπιτικό", πηχτό τότε θα πάρει 6 φλυτζάνια αλεύρι, αν είναι ένα κλασικό ελαιόλαδο (δηλαδή πιο αραιό) θα πάρει 5 φλυτζάνια, οπότε το προσέχετε λίγο. Στόχος μας είναι να φτιάξουμε μία ομοιογενή σφιχτή ζύμη, αλλά όχι και πολύ σφιχτή (δηλαδή να μην τρίβεται στο πλάσιμο - αν συμβεί κάτι τέτοιο προσθέτουμε λίγο λάδι ή χυμό πορτοκάλι).
Πλάθουμε τη ζύμη σε μακρόστενα μπισκοτάκια και τα ψήνουμε σε λαδωμένο ταψί για μισή ώρα περίπου στους 180. Γιατί τα λέω μπισκοτάκια; Γιατί απλούστατα εμείς τα τελευταία χρόνια δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε στις επόμενες φάσεις - τα τρώμε σαν μπισκότα έτσι.
Αλλά υπάρχει και συνέχεια.
Φτιάχνουμε το σιρόπι (δηλαδή βάζουμε όλα τα υλικά στην κατσαρόλα και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν και να ενωθούν - για να γίνει αυτό χρειάζεται κανένα μισάωρο). Και πάλι πολλά εξαρτώνται από το μέλι. Αν είναι αραιό μπορεί να είναι φρόνιμο να προσθέσετε κι άλλη ζάχαρη. Παίρνουμε τα ψημένα μπισκοτάκια και τα βουτάμε μέσα στην κατσαρόλα με το σιρόπι (που το έχουμε αφήσει να κρυώσει αρκετά), τα βγάζουμε με την τρυπητή κουτάλα, τα αραδιάζουμε σε μια πιατέλα και τα πασπαλίζουμε με το τριμμένο καρύδι.

Η συγκεκριμένη συνταγή είναι εύκολη και πετυχαίνει πάντα. Αν δεν έχετε ξανακάνει μελομακάρονα, μην το φοβηθείτε.

Άντε και καλά Χριστούγεννα!

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Ατάκες

Κόρη Α
Ετοιμαζόμαστε να πάμε σε γάμο+τραπέζι οι δυο μας. Μπαίνω στο μπάνιο - χτενίζεται. Βγαίνω από το μπάνιο - ακόμα χτενίζεται. Στεγνώνω μαλλιά, ντύνομαι, πάω στο δωμάτιό της και είναι ακόμα με το μπουρνούζι.
- Τι έγινε μωρό μου, αργείς;
- Δεν ξέρω τι να βάλω.
- Μα εχθές δεν μου είπες ότι θα έβαζες αυτό το φόρεμα;
- Ναι, αλλά σήμερα δεν θέλω. Δεν μπορώ να βάλω φόρεμα.
- Γιατί καρδιά μου δεν μπορείς να βάλεις φόρεμα;
- Μα πόδια είναι αυτά που έχω; Γεμάτα σημάδια, μελανιές, χάλια είναι.
- Έλα τώρα - αφού έχεις τέλεια πόδια και το ξέρεις. Άλλωστε, κοίτα κι εμένα, τα δικά μου πόδια είναι γεμάτα σημάδια, φλέβες, χάλια είναι, αλλά φόρεμα φοράω.
- Βρε μαμά, ποιος σε κοιτάζει εσένα;

Κόρη Β
Γυρνάει από το προνήπιο με ένα λουλούδι στο χέρι.
- Τι ωραίο λουλούδι! Από τη γλάστρα το έκοψες;
- Όχι, μου το έδωσε ο Μάριος.
- Α, τι ευγενικός! Του είπες ευχαριστώ;
- Ναι.
- Και πώς και σου έδωσε λουλούδι;
- Παντρευτήκαμε.
- Α, μάλιστα. Αλλά εσύ δεν έχεις παντρευτεί και τον Άγγελο;
- Ναι.
- Και τι είπε ο Άγγελος;
- Θύμωσε.
- Σε πειράζει που θύμωσε ο Άγγελος;
- Όχι.
- Εντάξει. Και τον Μάριο τον αγαπάς που τον παντρεύτηκες;
- Όχι.
- Και τότε πώς και τον παντρεύτηκες;
- Βρε μαμά, με θέλει, με αγαπάει και τον λυπήθηκα.

Κόρη Γ
- Έλα αγάπη μου, πες μαμά!
- Μπαμμμμμπά!

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Λίγο απ' όλα

Οι μπλόγκερ (ή μήπως να πω μπλογκερς ή μήπως ιστολογιογράφοι;) γράφουν για πάρτη τους, λέει κάποιος και συμφωνούν πολλοί. Εγώ πάλι νομίζω ότι όλοι μα όλοι γράφουν για πάρτη τους. Δεν παίζει ρόλο αν είναι ανάρτηση ή μυθιστόρημα - γράφουν για πάρτη τους, και καλά κάνουν.

Προχθές λοιπόν έμαθα ότι μια συνομήλική μου δεν σπούδασε γιατί οι γονείς της δεν την άφησαν να σπουδάσει εκτός Αθηνών. Θα μου πεις, γιατί σου κάνει εντύπωση; Εσύ απείχες πολύ από αυτό; Δεν ξέρεις και άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις; Φυσικά και ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω εύκολα το γεγονός ότι οι ανασφάλειες των γονιών ορίζουν σε τέτοιο βαθμό των μέλλον των παιδιών. Θα μου πεις πάλι, τι θα πει ορίζουν; Το να μην σπουδάσει κανείς δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Φυσικά και δεν είναι. Το ζήτημα δεν είναι οι σπουδές - είναι οι ευκαιρίες που κερδίζουμε ή χάνουμε. Και άλλο να αποφασίσουμε εμείς, άλλο να αποφασίζουν άλλοι για εμάς.

Επειδή κι εγώ γράφω για πάρτη μου (όχι που νομίζατε ότι δεν έδενε η πρώτη παράγραφος με τη δεύτερη), αυτό το έγραψα για να πω στη συνομήλική μου ότι στενοχωρήθηκα πολύ. Περασμένα ξεχασμένα, θα μου απαντήσει. Αλλά σε παρακαλώ, θα της ανταπαντήσω εγώ, αν φτάσω να επηρεάζω κι εγώ τόσο τα κορίτσια με τις ανασφάλειές μου, πες το μου. Κι εσείς αντιδράστε. Γιατί πολλά μπορεί να τα κάνουμε γιατί απλούστατα κανείς δεν βρέθηκε να μας προτείνει κάτι άλλο.

Και για να κλείσουμε το δελτίο μας με μια νότα αισιοδοξίας, το χούμους ήταν όντως αλλού το ταχίνι κι αλλού τα ρεβύθια ή δεν ξέραμε τι τρώγαμε;

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Απογευματινές διαδρομές

- Φύλλο βέργας - η σφολιάτα δεν πάει και το φύλλο κρούστας μου πέφτει βαρύ στο στομάχι οπότε δεν το χρησιμοποιώ πουθενά
- Τυρί ρεγκάτο κομμένο κυβάκια
- Μία ντομάτα κομμένη κυβάκια
- Παστουρμάς

Απλώνετε το φύλλο, το κόβετε σε τετραγωνάκια και βάζετε 2-3 κυβάκια ρεγκάτο, άλλα τόσα ντομάτα και ένα καλό κομμάτι παστουρμά (πρέπει να έχετε βγάλει το τσεμένι). Επειδή σε δύο φύλλα βέργας αντιστοιχούν γύρω στις 8 φέτες παστουρμά, μην λυπηθείτε τα χρήματα και πάρτε καλό (και ακριβό) παστουρμά. Η διαφορά στη γεύση και στη μυρωδιά είναι η μέρα με τη νύχτα. Τα ψήνουμε για 20 λεπτά στους 180 βαθμούς και τα τρώμε με τα χέρια.

Γιατί προτείνω παστουρμαδοπιτάκια;
Το καλό με αυτή τη συνταγή είναι ότι δεν αφήνει πίσω της πολλά σκουπίδια. Έτσι, αν μένετε στο Δήμο Αθηναίων, τον Πρώτο Δήμο της Ελλάδας, τον Μοναδικό και Καταπληκτικό Δήμο που προφανώς θεωρεί ότι η καθαριότητα δεν αποτελεί μόνιμη και διαρκή ανάγκη και έχει αναθέσει τη δουλειά σε συμβασιούχους, που πριν από λίγα χρόνια είχε προσλάβει ειδικά για την καθαριότητα μόνιμο προσωπικό το οποίο δεν ξέρω πού έχει χαθεί, που επίσης πριν από λίγα χρόνια είχε αγοράσει ειδικά μηχανήματα για να καθαρίζει τα μονίμως βρώμικα πεζοδρόμια (αν και εγώ που ζω και δουλεύω στην Αθήνα δεν τα έχω δει ποτέ και πουθενά), που όλα τα είχε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε εμφανίστηκαν και οι κηποτεχνικοί του Δήμου και κλαδέψανε και τις μουριές και πλέον στα πεζοδρόμια έχουμε σκουπίδια και feuilles mortes που δεν se ramassent a la pelle, όλοι εσείς λοιπόν δεν θα χρειαστεί να πάτε τα σκουπίδια σας βόλτα μακρυά. Γιατί, τι άλλο θα τα κάνετε τα σκουπίδια σας αν δεν τα πάτε βόλτα; Εμείς μέχρι στιγμής έχουμε πετάξει σκουπίδια στο Παλαιό Φάληρο, στο Νέο Ψυχικό και σήμερα λέμε να πάμε στου Παπάγου.
Αλλά δεν παραπονιόμαστε! Σιγά μην παραπονεθούμε για λίγα σκουπίδια. Επί σειρά ετών είχαμε το ψηλότερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης!

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Νεολογισμοί και φιλοσοφία

Κοίτα να δεις τι έγινε:
Γράφει κάποιος σε ένα μπλογκ κάτι, γράφει κάποιος κάτι άλλο, λέω στον μεν και στον δε "κοίτα κι εκείνο" και νομίζω ότι δεν συνεννοήθηκαν. Αλλά μπορεί να μην έχω συνεννοηθεί εγώ με κανέναν (πράγμα εύκολο). Για να μην γράψω λοιπόν σχόλια-σεντόνια στον μεν και στον δε, γράφω εδώ τα δικά μου.

Νεολογισμός είναι μία λέξη (ή φράση) που δημιουργείται για να καλύψει μια νέα ανάγκη έκφρασης μιας έννοιας. Υποχρεωτικά λοιπόν, όταν δημιουργείται ορολογία, δημιουργούνται νεολογισμοί.
Αυτό με κανέναν τρόπο δεν αμφισβητεί την επιστήμη (η οποία σε κάθε περίπτωση χρειάζεται τους νέους όρους για να προχωρήσει - η νέα σκέψη οδηγεί σε νέους όρους), ούτε βέβαια και την επιστημονική εγκυρότητα των νέων όρων (αυτό είναι δουλειά του επιστήμονα).
Οι νεολογισμοί όμως, όπως κάθε τι νέο, μπορεί να προκαλέσουν αντιδράσεις ή, στην πιο ήπια μορφή τους, προβλήματα κατανόησης. Και ενώ οι περισσότεροι μπορεί να μην νοιάζονται για τους νεολογισμούς στην κβαντομηχανική, μπορεί να νιώθουν ότι τους αφορούν οι νεολογισμοί στον ευρύτερο χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών (εδώ δεν θα αναρωτηθούμε γιατί, απλώς βλέπουμε ότι πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που έχουν ενδιαφερθεί να διαβάσουν/καταλάβουν μια όποια εισαγωγή στη φιλοσοφία, παρά π.χ. τη θεωρία της σχετικότητας).

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: σε ποιο βαθμό ο επιστήμονας θέλει να γίνει κατανοητός από το ευρύτερο κοινό; Τον νοιάζει; Ή μήπως απευθύνεται μόνο στους "μυημένους"; Και ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο επιστήμονας πρέπει να είναι σε ένα βάθρο και να τον βλέπουμε εμείς από κάτω με το στόμα ανοιχτό (είτε γιατί τον θαυμάζουμε, είτε γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι λέει - αλλά εκεί τον θέλουμε τον πατέρα-επιστήμονα), οι "μυημένοι" δεν πρέπει να βοηθήσουν το ευρύτερο κοινό να καταλάβει; Ή επιδιώκουν να αποτελούν μέλη μιας ελίτ που κατέχει το θέμα; (Και εδώ συγχαίρω αυτόν που γράφει: "ό,τι απορία έχεις -ρώτα".)

Έρχομαι όμως στην αφορμή, που δεν ήταν άλλη παρά μια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, όπου οι προσκεκλημένοι μιλούσαν μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας ορολογία που καταλάβαιναν μόνο ελάχιστοι. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο και δεν παίζει ρόλο σε ποια εκπομπή αναφέρομαι, ούτε για τι μιλούσαν (που φυσικά και παίζει ρόλο, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο). Το ερώτημα είναι σε ποιον απευθύνονται; Αν η τηλεόραση, ως λαϊκό μέσον ενημέρωσης, καταφέρνει να απομακρύνει το ευρύτερο κοινό από την όποια επιστήμη, τότε πώς θα έρθει η επιστήμη κοντά στον ανοιχτόμυαλο και πρόθυμο άσχετο; Με άλλα λόγια, πώς θα κεντριστεί το ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού;
Μήπως αυτή η σοβαρότητα (ή επίφαση σοβαρότητας - μπορείτε να το κρίνετε μόνοι σας) τελικά βλάπτει την επιστήμη, τη συζήτηση και τη σκέψη;

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Η1Ν1

Νέα κρούσματα σε όλη την Ελλάδα! Το δικό σας σχολείο λειτουργεί ή έκλεισε λόγω γρίπης; Άρχισε ο εμβολιασμός του γενικού πληθυσμού. Ανεύθυνοι οι γιατροί που δεν προτρέπουν όλον τον κόσμο να εμβολιαστεί πάραυτα! Άλλος ένας πέθανε από τη νέα γρίπη! Η πανδημία χτυπάει και τους παιδότοπους!

Προχθές ήμουν σε ένα παιδικό πάρτυ με την κόρη Β και όλοι μιλούσαν για τη νέα γρίπη. Τα παιδικά πάρτυ είναι γενικώς δύσκολα για κάποιους γονείς. Εγώ είμαι μεταξύ αυτών. Συνήθως δεν έχω τι να πω και πολύ συχνά δεν καταλαβαίνω τι λένε οι άλλοι. Έτσι λοιπόν συνηθίζω να φοράω το χαμόγελο της Τζοκόντα και να κουνάω το κεφάλι. Πολλές φορές μάλιστα βοηθάω τη μαμά να σερβίρει, μαζεύω τα πιάτα, παίζω με τα παιδιά, η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά ένα πράγμα. Και έτσι αποφεύγω τις συζητήσεις και όλοι περνάμε καλά. Όταν λοιπόν με ρώτησαν (μα γιατί με ρωτάνε;) αν φοβάμαι για τη νέα γρίπη, απάντησα ότι φυσικά και φοβάμαι για τη νέα γρίπη, αλλά περισσότερο ακόμα φοβάμαι για την οικονομία. Και όλοι έσπευσαν να συμφωνήσουν μαζί μου και να πουν ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν να ζουν τόσοι άνθρωποι με μισθούς πείνας. Και πάνω που ετοιμαζόμουν να χαρώ που γύριζε η κουβέντα, διαπίστωσα ότι γύρισε όντως προς Αθηνών Αρένα μεριά και τις πλαστικές της Βίσση.

Το ξέρω ότι κάτι δεν κάνω καλά, απλώς δεν έχω βρει ακόμα τι.