Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Ρίγα-Αμβούργο-Βερολίνο-Δρόμος

Στην αρχή τα αδιάφορα νέα:
Η Ρίγα είναι συμπαθητική και μικρή, οι Λεττονοί φιλικοί, αν έχει ήλιο αξίζει, αν βρέχει σε πιάνει κατάθλιψη γιατί δεν έχεις και τίποτα να κάνεις πέρα από το να τρως (από πολύ φθηνά μέχρι υπερβολικά ακριβά) και να πίνεις (το τοπικό "μαύρο βάλσαμο" κυκλοφορεί σε 30 και 45 βαθμούς αλκοόλ). Έχει το ωραιότερο καφενείο/τσαγερί που μπορείς να κάτσεις σε μαξιλάρες στο πάτωμα και να χαζεύεις το ρυάκι, με τις πιο βρώμικες τουαλέτες. Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν και το φεστιβάλ των ξανθών. Δεν με πιστεύετε; Εσείς χάνετε!

Το Αμβούργο είναι λιμάνι. Αλλά όχι όποιο-όποιο λιμάνι. Είναι λιμάνι ποταμίσιο (στον Έλβα) και εκεί κατοικοεδρεύει η Blohm+Voss. Στο ντόκι 17 βάζουνε τα μουράτα καράβια που επισκευάζουν, έτσι για να τα βλέπει ο κόσμος από απέναντι. Μάλλον το ναυπηγείο δεν θεωρείται τουριστικό αξιοθέατο, αλλά έμεινα πάνω από δύο ώρες να το χαζεύω. Μετρούσα μάλιστα πόσα κρένια μπορούσα να διακρίνω χωρίς να στρέψω το κεφάλι μου (κάπου στα 30 σταμάτησα γιατί μπερδεύτηκα). Αξιοθέατο θεωρείται η "κακόφημη" γειτονιά, αλλά μάλλον έχω φτάσει σε ηλικία που για μένα δεν αποτελούν αξιοθέατο οι κουρασμένες πουτάνες πίσω από τις βιτρίνες. Έχει ωραία προάστια και αν τυχόν βρεθείτε στο κέντρο της πόλης αφότου κλείσουν τα εμπορικά καταστήματα, να ξέρετε ότι δεν θα υπάρχει ούτε αδέσποτος σκύλος να σας κάνει παρέα.

Το Βερολίνο είναι Το Βερολίνο. Είναι η νέα-νέα Ρώμη, μια πόλη που δεν βαριέσαι (δεν ακολουθεί τη λογική των κεντροευρωπαϊκών πόλεων που, όσο και να αρέσουν, γίνονται βαρετές) και που διαρκώς έχει κάτι ακόμα να σου πει. Φυσικά κάθε φορά που πηγαίνω βλέπω αλλαγές και όλο και περισσότερους τουρίστες, αλλά ευτυχώς κινούμαι κυρίως σε μη τουριστικές περιοχές, οπότε την γλυτώνω. Τώρα αν ο διαγωνισμός της Eurovision του χρόνου θα γίνει στο Βερολίνο ή σε άλλη πόλη της Γερμανίας, δεν ξέρω, αλλά αυτή η Λένα ήταν πρωτοσέλιδο παντού. Και μην νομίζετε ότι στραβώνει τα πόδια της μόνο στη Eurovision, όχι, και εκτός Eurovision στέκεται σαν γερμανικό μάνγκα.

Και ο Δρόμος. Αυτό είναι το σημαντικό νέο. The Road. Του Κόρμακ Μακάρθυ. Έχει γυριστεί και ταινία και παίζει ο Βίγκο (ένας είναι ο Βίγκο). Την ταινία δεν την είδα - είπα να ηρεμήσω λίγο από την ανάγνωση. Θυμόσαστε τη σκηνή στον κύκλο των χαμένων ποιητών που ο γαμψομύτης ζητά από τους μαθητές να σκίσουν τις σελίδες τύπου "έστιν ουν ποίηση"; Ε, κι εγώ δεν ξέρω τι πρέπει να γράψει ένας συγγραφέας για να πάρει Νόμπελ, αλλά νομίζω ότι αυτός τό'χει γράψει. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, εκτός εάν είσαστε ψυχοπλακωτικοί εκ φύσεως ή σε εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση (έγκυες κ.λπ.).

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Καλή η διάθεση, αλλά...

Είχα όλη την καλή διάθεση να γράψω και να σχολιάσω πολλά, αλλά με έφαγε η μαρμάγκα (μήπως γράφεται με -γγ- δεν την έχω γράψει ποτέ) και έπρεπε να τελειώσω μια δουλειά άμεσα. Την οποία δεν έχω τελειώσει, αλλά τουλάχιστον τώρα το ελέγχω.

Ήθελα λοιπόν να γράψω για τους 100 ανθρώπους που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη, σύμφωνα πάντα με το περιοδικό Time. Ήθελα να σχολιάσω πόσο μακρυά είμαστε από όλους αυτούς. Τι σχέση έχουμε με την Palin; Από την άλλη, λέτε να ασκεί τόση επιρροή κι εμείς απλώς να μην το παίρνουμε χαμπάρι; Dreadful! Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε θα μου πείτε. Τέλος πάντων, μπορεί να μου είναι δύσκολο να καταλάβω πώς μας επηρεάζει η Σάντρα Μπούλοκ (αν και καταλαβαίνω πώς μας επηρεάζει ο Ερντογάν), αλλά τουλάχιστον έμαθα για την ύπαρξη ανθρώπων που δεν γνώριζα που φαίνεται να κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Κάτι είναι κι αυτό. Τώρα αν αξίζει να σχολιαστεί η ανυπαρξία συγγραφέων, ε εντάξει, ας μην είμαστε και πλεονέκτες, έχουμε την Lady Gaga στην πρώτη πεντάδα (που εμένα τουλάχιστον με επηρεάζει αφού πρέπει να την ακούω κάθε μέρα!).

Ήθελα επίσης να γράψω για την ψυχοβγαλτική φύση του ανθρώπου που πάει και βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του και ψάχνει πράγματα που ίσως θα ήταν καλύτερο να μην μάθει. Γιατί το κάνει; Δεν ξέρω, αλλά το κάνει. (Είπαμε, εγώ κοιτάζω το τι, τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν.)

Επίσης μου ήρθε μια φλασιά για τις παραγγελίες μωρών, αλλά επειδή είναι μάλλον ευαίσθητο θέμα (εδώ κοτζαμάν επιτροπές βιοηθικής δεν έχουν συμφωνήσει στα όρια) είπα να το αφήσω για άλλη φορά που θα έχω χειρότερη διάθεση.

Και βέβαια εννοείται ότι ήθελα να σχολιάσω τη δήλωση παραίτησης της Άντζελας. Κυρίως εκεί που αναφέρει ότι "δεν έχει καμία σχέση με τις φορολογικές εκκρεμότητες του συζύγου της, οι οποίες αφορούν έτη κατά τα οποία δεν τον είχε καν γνωρίσει"... Ρε παιδιά, αν παντρεύτηκαν το 1996 (το γκούγκλισα), πώς την γλίτωνε ο Τόλης τόσα χρόνια; Πώς είναι δυνατόν να μην έχει πληρώσει φόρο εισοδήματος από το 1993; Εγώ δεν είμαι κακός άνθρωπος και δεν θα πω ότι έχει σχέση το γεγονός ότι παντρεύτηκε βουλευτή, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω πώς τα κατάφερε.

Αγωνίιιιιια!!!

Επειδή δεν πρόκειται να γράψω σύντομα, να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν αύριο, γνωστούς και άγνωστους κουμπάρους και κουμπάρες με πρώτους και καλύτερους τον Island και τον Ίνδικτο. Να περνάτε ωραία.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Καλημέρα

Αν δεν έχετε τι να κάνετε, διαβάστε αυτό
Εσείς τι λέτε;

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Πένθος

Δεν είναι μόνο ότι σκοτώθηκαν 3 άνθρωποι που το μόνο κακό που είχαν κάνει ήταν να πάνε στις δουλειές τους. Δεν είναι μόνο ότι χθες το βράδυ οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές από τη μία έριχναν την ευθύνη ο ένας στον άλλον και από την άλλη προσπαθούσαν να αποκομίσουν οφέλη ακόμη κι από αυτό!
Είναι που οι εργαζόμενοι στη φλεγόμενη marfin είχαν βγει στο μπαλκόνι και ζητούσαν βοήθεια από τους διαδηλωτές κι εκείνοι τους έκαναν κωλοδάχτυλο και τους χλεύαζαν φωνάζοντάς τους ότι καλά να πάθουν που πήγαν για δουλειά!
Αν αυτοί είναι οι συνάδελφοί μας, οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων μας, οι ηγέτες μας, αν αυτοί είναι οι Έλληνες, οι συμπολίτες μας, οι συμφοιτητές μας, οι γείτονές μας, αν αυτοί είναι οι γονείς των συμμαθητών των παιδιών μας, οι διπλανοί μας στο λεωφορείο, οι φίλοι μας, αυτοί που μαζί σχηματίζουμε μια μεγάλη ή μικρή ομάδα και μοιραζόμαστε κάτι κοινό, εγώ δεν θέλω να τους ξέρω.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Γράμματα στη Γερμανία

Αγαπητοί Βερολινέζοι που κάθεστε και πίνετε μπύρες στο Πριντζ Λάουενμπεργκ και αναρωτιέστε τι έγινε με την κατάληψη στην ΕΡΤ. Εμείς ίσα που το ακούσαμε, πώς γυρνάτε και μου λέτε ότι ήταν πρώτη είδηση εκεί στα ξένα;

Ακούστε να δείτε για να καταλάβετε τι συμβαίνει: ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση επιφυλακής, αυτοί που όλο και κάτι ψιλοέχουν δεν χαλάνε γιατί φοβούνται το μέλλον, αυτοί που δεν έχουν δεν βρίσκουν και δεν χαλάνε, ενώ προσπαθούν να βρουν τρόπους να την βγάλουν καθαρή, αυτοί πάλι που ζουν από αυτά που χαλάνε οι άλλοι δεν κάνουν ούτε σεφτέ. Ποιος περνάει καλά; Χμμμ, κανένας.
Και ενώ στην προηγούμενη κρίση (την χρηματοπιστωτική ντε, που διέλυσε κόσμο και κοσμάκη αλλά εμείς ποτέ δεν την ζήσαμε κανονικά μιας και για εμάς ήταν πάντα οικονομική κι ας κάναμε τα στραβά μάτια) μας έφταιγαν τα golden boys τώρα είμαστε σε κατάσταση πανικού γιατί δεν ξέρουμε που να ρίξουμε το φταίξιμο. Αν πάλι είχαμε κάποιον να του ρίξουμε όλες τις ευθύνες, θα κοιμόμασταν ήσυχοι το βράδυ.

Αλλά μην ξεχνιόμαστε - ένα είναι σίγουρο: του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!
Remember dear? Τέτοια δεν μας λέγανε στο σχολείο (ή είμαι πολύ παλιά;).
Και ενώ κάθε Πρωτομαγιά μού 'ρχεται το "Πρωτομαγιά στη Σαντορίνη" τώρα δεν λέει να μου βγει από το μυαλό το "παράξενη πρωτομαγιά, μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια, ήρθ' ο καιρός του έχε γεια, τι να την κάνεις πια την περηφάνια".

Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, θα κατεβάσετε μια δεύτερη μπύρα και θα πάτε στο ρωσικό απέναντι.
Πάμε παρακάτω.

Το 2010 είναι λοιπόν καλή χρονιά. Όχι δεν έχω πιεί. Ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει οι μαζικές απολύσεις και δεν νομίζω να την γλιτώσουμε με ανεργία κάτω από 20%. Και μην ακούσω συγκρίσεις με την Ισπανία ότι και καλά και εκείνοι είχαν ανεργία πάνω από 20% και το μειώσανε και τώρα ξανααυξήθηκε αλλά θα είναι παροδικό (λέμε τώρα) γιατί κάθε σύγκριση με βιομηχανοποιημένο κράτος κινδυνεύει να πέσει στο κενό.

Ρε γμτ. Είναι άδικο. Πέραν του ότι είναι άδικο να κόβεις τις πάγιες μηνιαίες απολαβές των εργαζομένων (μην ακούσω νομικούρες περί μισθού, για κάθε μισθωτό τα επιδόματα ΕΙΝΑΙ μισθός) είναι τραγικό να κόβεις και συντάξεις. Κόψε δαπάνες ρε φίλε. Μείωσε, μείωσε, μείωσε. Συνένωσε, κατάργησε φορείς. Βελτίωσε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Εγώ θα σου πω τι να κάνεις; Ξέρεις τι να κάνεις! Χέστους τους πια τους συνδικαλιστές και κάντο. Ούτως ή άλλως, όλοι γκρινιάζουν, απεργίες γίνονται και δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση. Γιατί τους γλύφεις αφού σε κάθε περίπτωση τους έχεις χεσμένους (και σε έχουν χεσμένο);

Και βέβαια αυτό το χεσμένους μου έφερε στο νου το καταπληκτικότερο νέο των τελευταίων ημερών: η κόρη Γ, αφού έμαθε να βγαίνει από την κούνια και να πηδάει κάτω και πρέπει να βρω τρόπο να την μαντρώσω αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, έκανε κακά στο γιογιό! (Και όσοι ξέρουν πόσο στοιχίζουν οι πάνες θα καταλάβουν ότι αυτό είναι ένα σοβαρό πολιτικοοικονομικό σχόλιο!)

ΥΓ Έρχομαι στα τέλη του μήνα - αν θέλετε τίποτα πείτε μου (και μην μου ζητήσετε πάλι ΙΟΝ αμυγδάλου, φάτε Lindt! - ουπς, αυτό δεν μοιάζει με Μαρία Αντουανέτα και Χάρρυ Κλυνν μαζί;)