Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Bookstores in New York

Why don't they just let me stay here?
(I don't even ask for a bed!)





Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Μυρίζω αυγό;

Τον καιρό εκείνον τον παλιό που σπουδάζαμε μακριά από τα σπίτια μας, είχαμε έναν καθηγητή που νομίζω ότι επηρέασε αρκετούς από εμάς. Ωραίος άνθρωπος, με το γκρι γενάκι του, τη φθαρμένη δερμάτινη τσάντα του, το σοβαρό του ύφος. Δίδασκε γαλλικά και ξεκινούσε το μάθημά του πάντα με ένα “Bon”. Μπαίναμε στην αίθουσα για να ξεκινήσει το μάθημα, “bon”, επιστρέφαμε μετά το διάλειμμα, “bon”, συνέχιζε την παράδοση μετά από μια οποιαδήποτε διακοπή, πάλι “bon”.
Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, μόλις είχε ξεκινήσει το δεύτερο εξάμηνο, εκεί που πίναμε καφέ πριν το μάθημα, αποφασίσαμε να πάμε στο Κάστρο. Έπρεπε φυσικά να επιστρέψουμε στην ώρα μας για το μάθημα (για όποιον δεν το ξέρει, οι φοιτητές των μικρών τμημάτων των περιφερειακών πανεπιστημίων παρακολουθούν τις παραδόσεις), αλλά ο καιρός ήταν υπέροχος, η θάλασσα λαμπύριζε, οι πασχαλιές είχαν ανθίσει στο Κάστρο και στην πλατεία, ψιλοκαθυστερήσαμε. Φτάσαμε άρον άρον στο πανεπιστήμιο, μπήκαμε αναψοκοκκινισμένοι στην αίθουσα, ο καθηγητής ήταν ήδη εκεί. Μας περίμενε να καθίσουμε, να τακτοποιηθούμε, τέντωσε τα χέρια, τα ακούμπησε στο τραπέζι (δεν είχαμε έδρες), και πριν προλάβει να μιλήσει, είπα “bon”.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να σαστίσει από μια τόσο μικρή και ασήμαντη λέξη. (Αργότερα μου εξήγησε ότι, από τη στιγμή που το είχα πει εγώ, εκείνος δεν ήξερε πώς αλλιώς να ξεκινήσει. Και ότι μόλις εκείνη τη στιγμή είχε συνειδητοποιήσει ότι πάντα ξεκινούσε με “bon”.)
Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά – και κυρίως γιατί τα γράφω;
Ίσως επειδή μπήκε η άνοιξη, που για εμένα μπορεί να μην σημαίνει πολλά, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά χαίρονται, δεν θα βρέχει και θα ξαναρχίσουμε τους μεγάλους περιπάτους.
Ίσως επειδή συγκινούμαι με κείμενα που δημοσιεύετε εσείς και μου θυμίζουν τα φοιτητικά μου χρόνια.
Ίσως επειδή άνοιξα μια καινούργια κρέμα ημέρας και το πρώτο που έκανα ήταν να την μυρίσω, μη τυχόν και μυρίζει αυγό, όπως ήταν το άγχος μιας συμφοιτήτριας που άκουγε Siouxsie και το γεγονός αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να μου είναι συμπαθής.
Ίσως επειδή για άλλη μια φορά θυμήθηκα ότι καμία λέξη δεν είναι μικρή και ασήμαντη.

Καλημέρα :)

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Τι το 'θελα και είδα ειδήσεις χθες;

Ήθελα, τρομάρα μου, να μάθω ποιοι θα απεργούσαν σήμερα. Έμαθα; Δεν έμαθα. Αν βέβαια ήθελα λίγη καταστροφολογία και λίγη παραπληροφόρηση, θα είχα πετύχει διάνα.


Το γεγονός βέβαια με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος βλέπει ειδήσεις, πέρα από τους συνταξιούχους; Δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν τις ίδιες φάτσες που έχουν γνώση επί παντός επιστητού να μας κοιτάζουν με βλέμμα που δηλώνει βαθύτατο προβληματισμό και να χρησιμοποιούν τις ίδιες βαρύγδουπες εκφράσεις είτε πρόκειται για τις διαδηλώσεις στο Μπαχρέιν, είτε για φυσικές καταστροφές, είτε για τις τιμές της λαϊκής, είτε για τη μεταγραφή κάποιου ποδοσφαιριστή; Δεν έχουν βαρεθεί την καταστροφολογία, τη σοβαροφάνεια και το μόνιμο δούλεμα;


Εχθές μιλούσαν για την «έντονη αντιπαράθεση μεταξύ πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπαράθεσης» και έδειξαν στιγμιότυπα από τη Βουλή. Σηκώνεται λοιπόν ο Παπανδρέου και τα χώνει στη Νέα Δημοκρατία. Μοναδικό. Δεν έχει ξανασυμβεί, ούτε το περιμέναμε ποτέ. Σηκώνεται μετά ο Σαμαράς και, σε απάντηση στα προηγούμενα, οποία έκπληξη!, τα ρίχνει στο Πασόκ. Ξανασηκώνεται ο Παπανδρέου για να ανταπαντήσει και διαβάζει την απάντησή του. Κι εγώ, μικρή, πτωχή κι ανόητη θα μου πεις, αναρωτιέμαι πώς ήξερε τι θα έλεγε ο Σαμαράς για να έχει έτοιμη γραμμένη την απάντηση; Λες να διαθέτει το κληρονομικό χάρισμα; Ή μήπως έχουν έτοιμες 2-3 απαντήσεις all weather (σαν τα Goodyear); Ας πούμε:


Απάντηση 1: φταίνε τα άλλα κόμματα. (γκανιάν)


Απάντηση 2: φταίνε λάθη του παρελθόντος. (το οποίο δεν είναι ποτέ συγκεκριμένο)


Απάντηση 3: φταίει ο Θεός που μας μισεί. (εντάξει, αυτό είναι κλεμμένο)



Ειλικρινά, ποιος τους παρακολουθεί;

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Ξεκάθαρες κουβέντες

Κοίτα τι γίνεται! Τα καημένα τα παιδάκια που έμειναν ορφανά... Αυτό να κάνουμε - να υιοθετήσουμε ένα γιαπωνεζάκι!
Τι είναι αυτά που λες; Πού θα το βάλουμε; Άσε που δεν θα μιλάει ελληνικά! Κι εσύ λες ότι έχεις ξεχάσει τα ιαπωνικά σου! Πώς θα συνεννοούμαστε; Άσε που δεν θα τρώει τα δικά μας φαγητά. Εγώ πάντως δεν αλλάζω δωμάτιο. Γιατί δεν παίρνουμε έναν σκύλο;


Νομίζω ότι ήταν σαφής.




Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Ποιος είδε βάρκα στον Ψηλορείτη;

Από το πρωί παρακολουθώ σοκαρισμένη την καταστροφή στην Ιαπωνία και διαρκώς θυμάμαι τη δασκάλα των ιαπωνικών που, το 1988, μας έλεγε ότι μία βασική διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Ιαπώνων είναι ότι, όταν γίνεται σεισμός, εμείς πηγαίνουμε στην παραλία. Εμ πού να πάμε για να μην έχει κτήρια να πέσουν να μας πλακώσουν; Στο βουνό, κάπου ψηλά. Και γιατί να πάμε στο βουνό; Για να μην σας καταπιεί το τσουνάμι. Εμείς φυσικά δεν είχαμε ξανακούσει τη λέξη. Μας εξήγησε τι είναι, μας έφερε φωτογραφίες και μας μίλησε για το σεισμό στη Χιλή που προκάλεσε τσουνάμι το οποίο σκότωσε χιλιάδες στις ακτές της Ιαπωνίας. Υπερβάλλει, είπαμε (τόσα ξέραμε). Tsunami είναι το κύμα (nami) που χτυπάει το λιμάνι (tsu). Σε πολλές περιοχές οι Ιάπωνες έχουν κατασκευάσει ψηλά φράγματα, με πύλες που κλείνουν όταν σημάνει συναγερμός, προκειμένου να προστατεύσουν τις παράκτιες πόλεις. Οι μηχανικοί, στις μελέτες για την κατασκευή εγκαταστάσεων, εκτός από την αντισεισμικότητα, είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν υπόψη και την πιθανότητα να χτυπήσει την περιοχή τσουνάμι. Και στην Ιαπωνία όταν πρέπει να γίνει μια μελέτη, γίνεται. Όταν προβλέπεται κάτι από τη νομοθεσία, πάλι γίνεται. Βλέπω τώρα τα σπίτια να πηγαίνουν βόλτα στα χωράφια και ξέρω ότι δεν είναι ρέματα που μπαζώθηκαν και μελέτες που δεν έγιναν. Είναι αυτή η μοναδική δύναμη της φύσης που, τόσο απλά και τόσο γρήγορα, τα σαρώνει όλα. Και εμένα τουλάχιστον αυτή η δύναμη με συγκλονίζει. Καλό σαββατοκύριακο.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ηπειρώτικη χορτόπιτα

Όταν γέννησα την κόρη Β και είχα όλη την καλή διάθεση να κεράσω όλον τον κόσμο, διαπίστωσα ότι ο γιατρός δεν έτρωγε τίποτα. Δεν σου αρέσουν τα γλυκά; Όχι ιδιαίτερα– άλλωστε όλο γλυκά τρώμε στα μαιευτήρια. Πες μου πιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό να σου το φτιάξω όταν γυρίσω σπίτι. Ηπειρώτικη χορτόπιτα. Τι ήθελα και ρώτησα; Είπα ότι είμαι Ηπειρώτισσα; Είπα ότι ξέρω από πίτες; Είπα ότι ξέρω από χόρτα; Εκεί που περίμενα να μου ζητήσει κανένα ντολμαδάκι γιαλαντζί (άντε κανένα σουτζουκάκι), βάλθηκα να ψάχνω να βρω τι θα πει ηπειρώτικη χορτόπιτα. Βρήκα διάφορες συνταγές, ρώτησα Ηπειρώτες, δοκίμασα, έκανα παραλλαγές (έπρεπε να μπορώ να βρω και τα χόρτα που δεν λένε να φυτρώσουν στα σούπερ μάρκετ της Αθήνας) και κατέληξα σε μία πίτα χωρίς φύλλο που βέβαια δεν ξέρω αν μπορεί να ονομαστεί ηπειρώτικη χορτόπιτα, αλλά του γιατρού του άρεσε – και εμάς άλλωστε. Ξεκινάμε λοιπόν: ¾ σπανάκι 2 ματσάκια καυκαλήθρες 2 ματσάκια μυρώνια 1 ματσάκι άνηθο 1 ματσάκι δυόσμο 1 μάτσο φρέσκα κρεμμυδάκια 3-4 τρυφερά πράσα ½ φέτα ½ κεφαλογραβιέρα Καλαμποκάλευρο Γάλα Αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο Λάδι Πλένουμε, καθαρίζουμε και κόβουμε όλα τα χορταρικά – αν το κάνετε αυτό, μπράβο, σας αξίζουν συγχαρητήρια, όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Παίρνουμε μια μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνουμε λίγο λάδι και βάζουμε τα πράσα και τα κρεμμυδάκια να μαραθούν. Προσθέτουμε το σπανάκι να βγάλει τα νερά του και στο τέλος τα μυρωδικά. Επαναλαμβάνω ότι δεν τα μαγειρεύουμε, θέλουμε μόνο να μαραθούν. Βάζουμε στην κατσαρόλα μισό φλυτζάνι καλαμποκάλευρο (ρουφάει τα υγρά και ομογενοποιεί το μίγμα) και από μια γερή χούφτα τριμμένη φέτα και κεφαλογραβιέρα, αλάτι (τα χορταρικά θέλουν αλάτι, αλλά φροντίστε να μην το κάνετε λύσσα με τα τυριά) και πιπέρι. Απλώνουμε στον πάτο ενός ταψιού πολύ λίγο καλαμποκάλευρο και ρίχνουμε από πάνω το μίγμα. Θεωρητικά μπορεί να ψηθεί έτσι όπως είναι, αλλά συνεχίζουμε με μια μπλόφα μπεσαμέλ που έχει ως εξής: Στην ίδια κατσαρόλα με πριν (που πλέον είναι άδεια και μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε – δεν θα λερώνουμε χιλιάδες κατσαρόλες για ένα φαγητό!) βάζουμε 2-3 ποτήρια γάλα, μισό φλυτζάνι καλαμποκάλευρο, λίγο μοσχοκάρυδο και ανάβουμε το μάτι. Ανακατεύουμε την ‘μπεσαμέλ’ με τον αυγοδάρτη και σβήνουμε τη φωτιά όταν αρχίσει να πήζει. Τραβάμε την κατσαρόλα από το μάτι, προσθέτουμε από άλλη μία χούφτα από τα τριμμένα τυριά, ανακατεύουμε και την απλώνουμε στο ταψί πάνω από το μίγμα με τα χορταρικά. Ψήνουμε στους 175 πάνω κάτω για 30-40 λεπτά (μέχρι να ροδίσει από πάνω). Καλή όρεξη!

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Ποιος να ξέρει;;;

(Από τη συγκίνηση κάνουμε και λάθη.) Κάθε πρωί τα ίδια: με ξυπνάει το ξυπνητήρι, σηκώνομαι σκοντάφτοντας παντού, φτάνω μέχρι την κουζίνα, βάζω ραδιόφωνο, παίρνω μπρίκι, ζεσταίνω γάλα, ξυπνάω τα παιδιά. Η βελόνα του ραδιοφώνου κινείται από τους 96,3 στους 96,9 (χωρίς ενδιάμεσο σταθμό). Καμιά φορά μιλάνε το πρωί, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο ποτέ δεν ακούω τι λένε. Πριν από 2-3 βδομάδες, την ώρα που έντυνα την μικρή, άκουσα το ραδιόφωνο να παίζει κάτι αλλιώτικο. - Ποιος πείραξε το ραδιόφωνο; - Όχι εγώ! - Όχι εγώ! - Όχι εγώ! - Όκιγκω! Κοιτάζω και όντως έδειχνε τη σωστή συχνότητα. Προφανώς οι εκφωνητές είχαν τους δικούς τους λόγους, τους οποίους δεν γνωρίζω γιατί δεν τους άκουσα, αλλά νομίζω ότι κι εγώ σήμερα έχω τους ίδιους ακριβώς λόγους. Καλή ακρόαση και καλό τριήμερο! http://www.youtube.com/watch?v=rhEvOOCF8Sc&feature=related