Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Μυρίζω αυγό;
Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, μόλις είχε ξεκινήσει το δεύτερο εξάμηνο, εκεί που πίναμε καφέ πριν το μάθημα, αποφασίσαμε να πάμε στο Κάστρο. Έπρεπε φυσικά να επιστρέψουμε στην ώρα μας για το μάθημα (για όποιον δεν το ξέρει, οι φοιτητές των μικρών τμημάτων των περιφερειακών πανεπιστημίων παρακολουθούν τις παραδόσεις), αλλά ο καιρός ήταν υπέροχος, η θάλασσα λαμπύριζε, οι πασχαλιές είχαν ανθίσει στο Κάστρο και στην πλατεία, ψιλοκαθυστερήσαμε. Φτάσαμε άρον άρον στο πανεπιστήμιο, μπήκαμε αναψοκοκκινισμένοι στην αίθουσα, ο καθηγητής ήταν ήδη εκεί. Μας περίμενε να καθίσουμε, να τακτοποιηθούμε, τέντωσε τα χέρια, τα ακούμπησε στο τραπέζι (δεν είχαμε έδρες), και πριν προλάβει να μιλήσει, είπα “bon”.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να σαστίσει από μια τόσο μικρή και ασήμαντη λέξη. (Αργότερα μου εξήγησε ότι, από τη στιγμή που το είχα πει εγώ, εκείνος δεν ήξερε πώς αλλιώς να ξεκινήσει. Και ότι μόλις εκείνη τη στιγμή είχε συνειδητοποιήσει ότι πάντα ξεκινούσε με “bon”.)
Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά – και κυρίως γιατί τα γράφω;
Ίσως επειδή μπήκε η άνοιξη, που για εμένα μπορεί να μην σημαίνει πολλά, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά χαίρονται, δεν θα βρέχει και θα ξαναρχίσουμε τους μεγάλους περιπάτους.
Ίσως επειδή συγκινούμαι με κείμενα που δημοσιεύετε εσείς και μου θυμίζουν τα φοιτητικά μου χρόνια.
Ίσως επειδή άνοιξα μια καινούργια κρέμα ημέρας και το πρώτο που έκανα ήταν να την μυρίσω, μη τυχόν και μυρίζει αυγό, όπως ήταν το άγχος μιας συμφοιτήτριας που άκουγε Siouxsie και το γεγονός αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να μου είναι συμπαθής.
Ίσως επειδή για άλλη μια φορά θυμήθηκα ότι καμία λέξη δεν είναι μικρή και ασήμαντη.
Καλημέρα :)
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Τι το 'θελα και είδα ειδήσεις χθες;
Ήθελα, τρομάρα μου, να μάθω ποιοι θα απεργούσαν σήμερα. Έμαθα; Δεν έμαθα. Αν βέβαια ήθελα λίγη καταστροφολογία και λίγη παραπληροφόρηση, θα είχα πετύχει διάνα.
Το γεγονός βέβαια με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος βλέπει ειδήσεις, πέρα από τους συνταξιούχους; Δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν τις ίδιες φάτσες που έχουν γνώση επί παντός επιστητού να μας κοιτάζουν με βλέμμα που δηλώνει βαθύτατο προβληματισμό και να χρησιμοποιούν τις ίδιες βαρύγδουπες εκφράσεις είτε πρόκειται για τις διαδηλώσεις στο Μπαχρέιν, είτε για φυσικές καταστροφές, είτε για τις τιμές της λαϊκής, είτε για τη μεταγραφή κάποιου ποδοσφαιριστή; Δεν έχουν βαρεθεί την καταστροφολογία, τη σοβαροφάνεια και το μόνιμο δούλεμα;
Εχθές μιλούσαν για την «έντονη αντιπαράθεση μεταξύ πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπαράθεσης» και έδειξαν στιγμιότυπα από τη Βουλή. Σηκώνεται λοιπόν ο Παπανδρέου και τα χώνει στη Νέα Δημοκρατία. Μοναδικό. Δεν έχει ξανασυμβεί, ούτε το περιμέναμε ποτέ. Σηκώνεται μετά ο Σαμαράς και, σε απάντηση στα προηγούμενα, οποία έκπληξη!, τα ρίχνει στο Πασόκ. Ξανασηκώνεται ο Παπανδρέου για να ανταπαντήσει και διαβάζει την απάντησή του. Κι εγώ, μικρή, πτωχή κι ανόητη θα μου πεις, αναρωτιέμαι πώς ήξερε τι θα έλεγε ο Σαμαράς για να έχει έτοιμη γραμμένη την απάντηση; Λες να διαθέτει το κληρονομικό χάρισμα; Ή μήπως έχουν έτοιμες 2-3 απαντήσεις all weather (σαν τα Goodyear); Ας πούμε:
Απάντηση 1: φταίνε τα άλλα κόμματα. (γκανιάν)
Απάντηση 2: φταίνε λάθη του παρελθόντος. (το οποίο δεν είναι ποτέ συγκεκριμένο)
Απάντηση 3: φταίει ο Θεός που μας μισεί. (εντάξει, αυτό είναι κλεμμένο)
Ειλικρινά, ποιος τους παρακολουθεί;