Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

It's the season to be jolly

Ξέρετε τι μου την σπάει τα Χριστούγεννα (περισσότερο κι από τη χριστουγεννιάτικη κιτσαρία); Αυτό το ψυχαναγκαστικό που έχουν. Έτσι λοιπόν φέτος έπρεπε σε ένα κανονικό σαββατοκύριακο να βάλουμε 2 τραπεζώματα με γονείς/πεθερικά (κάτι που συνήθως κάνουμε άπαξ μηνιαίως), μία έξοδο με φίλους (που επίσης ένιωθαν την πίεση των Χριστουγέννων, γιατί να μην την νιώθουν οι άνθρωποι;), να ψωνίσουμε περισσότερα από ό,τι συνήθως γιατί ήρθαν και οι νονοί των παιδιών (να μην έρθουν χρονιάρες μέρες;) και να το παίζουμε διαρκώς χαρούμενοι. Ε, δεν είμαστε. Οποιοσδήποτε άνθρωπος πρέπει να δει τόσο κόσμο, να φάει τόσο φαϊ (μα κρίμα είναι, δες τι ετοίμασα...), να πιεί το καταπληκτικό κρασάκι που πήγαμε και βρήκαμε μόνο για σήμερα από τον Άνω Μαχαλά και να νταχτιρντίσει τόσα πιτσιρίκια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θα εκνευριστεί. Και ο εκνευρισμός φέρνει νεύρα και τα νεύρα τσακωμούς. Αλλά είναι σίγουρο ότι δεν αξίζει. Θα μου πεις, τι κάνεις με τις εκπληκτικές χριστουγεννιάτικες οικογενειακές συγκεντρώσεις που μαζεύονται τα σόγια και ξεκινάνε οι μπηχτές για τα κληρονομικά, οι σπόντες για το μεγάλωμα των παιδιών, το πούλημα μούρης για τις καταπληκτικές δουλειές και, κυρίως, τα λεφτά; Και, όχι τίποτε άλλο, αλλά αυτό το πράγμα ολοένα και χειροτερεύει. Τώρα τελευταία το βασικό θέμα συζήτησης είναι τα πολιτικά και η οικονομία. Βρέθηκα κι εγώ να έχω θεία Αλέκα (Παπαρήγα) και θείο Πωλ (Κρούγκμαν), να ακούω αναλύσεις επί αναλύσεων για την επιμήκυνση του χρέους και θεωρίες για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας. Μήπως τα έχετε ξαναδεί όλα αυτά; Ε, ναι, συμβαίνουν παντού και τσαντίζομαι που υπάρχει τόσος πολύς κόσμος που παίρνει στα σοβαρά αυτές τις ψυχαναγκαστικές γιορτές και καταλήγει να βασανίζεται. Και μου τη δίνει απίστευτα που ακούω τόσο κόσμο να μαλώνει "μα καλά, χρονιάρες μέρες;". Ε, ναι, χρονιάρες μέρες μαλώνει ο κόσμος. Τότε δίνονται όλες οι αφορμές! Η ευγενική προσφορά της κουμπάρας λοιπόν είναι ο οδηγός χριστουγεννιάτικης επιβίωσης, και ισχύει κυρίως για τα ζευγάρια που δεν μπορούν να αποφύγουν τα σόγια. 1. Δεν θα συγχυστούμε ο ένας με το σόι του άλλου - έχουμε το δικό μας σόι να μας συγχύζει. 2. Δεν θα εμπλακούμε σε θερμές συζητήσεις - στην ανάγκη κουνάμε το κεφάλι και τρώμε μελομακάρονο. 3. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να περάσουμε καλά (π.χ. κουτσομπολεύουμε). 4. Αν είμαστε καλοί (χρονιάρες μέρες γαρ), κάνουμε δουλειές για άλλους (βγάζουμε βόλτα τον σκύλο, προσφερόμαστε να φέρουμε το ταψί από τον φούρνο…). Και κυρίως 5. Δεν μαλώνουμε για τις μαλακίες που λένε οι άλλοι - αν θέλουμε θα μαλώσουμε για τις δικές μας μαλακίες, όποτε θέλουμε εμείς. Άντε, με το καλό το 2011!

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Καλά Χριστούγεννα

Μαμά θέλω κακά! Ε, πήγαινε και πες μου όταν τελειώσεις. Έρχεσαι να κάνουμε κακά; 'εν τέλω. Δεν σου λέω να κάνεις κι εσύ. Έλα να μου κάνεις παρέα. 'ού κάκχιω; Θα πάρουμε το καρεκλάκι. Πάμε. Και που λες σήμερα στο σχολείο, ήρθε ο Ανδρέας και μου τράβηξε τα μαλλιά και μετά τον κυνήγησα και... περίμενε λίγο... πλουτς 'α δω, 'α δω! Ορίστε κοίτα ... και ανέβηκε πάνω στην τσουλήθρα και μου είπε ότι δεν μπορώ να ανέβω γιατί είναι το σπίτι του αλλά εγώ ανέβηκα και πήγα να του τραβήξω τα μαλλιά αλλά ήταν κοντά και η δασκάλα μου φώναξε γιατί δεν είχε δει ότι εκείνος τα άρχισε όλα και δεν είναι δίκαιο και ... περίμενε λίγο... πλουτς 'α δω, 'α δω! ... Έμειναν μέσα κανένα δεκάλεπτο. Δεν τις ενόχλησα, είχα όμως στήσει αυτί μην τυχόν και χάσω καμία ατάκα. Και θυμήθηκα την εποχή που με την αδελφή μου κάναμε η μία παρέα στην άλλη όταν πηγαίναμε στην τουαλέτα. Βέβαια δεν θυμάμαι να θέλω να ελέγχω το αποτέλεσμα των προσπαθειών της, αλλά ποιος ξέρει... Ούτε είχαμε παιδικά καρεκλάκια - τον κουβά αναποδογυρίζαμε (κόκκινος ήταν με σιδερένιο χερούλι) και καθόμασταν, αλλά πρέπει να ήταν πολύ αναπαυτικός γιατί θυμάμαι την μητέρα μας να φωνάζει να βγούμε από την τουαλέτα. Δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς, αλλά τελικά ένα χέσιμο μπορεί να είναι πολύ συγκινητικό!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ευθυγράμμιση - ζυγοστάθμιση

Θέλετε ρεκτιφιέ, απλώς δεν το έχετε καταλάβει.
Μάλιστα γιατρέ μου, ό,τι πείτε.
Πρώτα πρώτα μια ευθυγράμμιση.
Δηλαδή γιατρέ μου;
Δηλαδή θα ευθυγραμμίσουμε τους μισθούς με την παραγωγικότητα.
Πώς το είπατε παρακαλώ;
Αν με τη δουλειά σας παράγετε προϊόντα αξίας 300 ευρώ, δεν μπορείτε να παίρνετε 800, θα πρέπει να παίρνετε 300.
Μα γιατρέ μου, με 300 δεν μπορώ να ζήσω.
Αυτό είναι δικό σας πρόβλημα.
Μα γιατρέ μου, εγώ δουλεύω και για 800 και για 900 και για 1000 και βάλε. Αν τελικά παράγονται προϊόντα αξίας 300 ευρώ από τη δουλειά μου, δεν φταίω εγώ.
Μα τι είναι αυτά που λέτε;
Την αλήθεια γιατρέ μου. Αν ο μαγαζί μου τρώει τις ώρες εργασίας σε χαζές αντιπαραγωγκές διαδικασίες, εγώ τι φταίω και πρέπει να ευθυγραμμιστώ; Ας ευθυγραμμιστεί το μαγαζί.
Το μαγαζί είσαι εσύ. Το μαγαζί δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί αν δεν ευθυγραμμιστεί πρώτα ο μισθός σου με την παραγωγικότητα της εργασίας σου. Αλλιώς το μαγαζί δεν θα γίνει ανταγωνιστικό και δεν θα μπορεί να πουλάει τα προϊόντα, άρα θα κλείσει και θα χάσεις τη δουλειά σου.
Μάλιστα γιατρέ μου. Αλλά, πείτε μου κάτι, θα ευθυγραμμιστεί και το γάλα στα 0,50 το λίτρο;

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Φαιδρότητες

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Στην αρχή λοιπόν είχαμε την απεργία των υπαλλήλων στην καθαριότητα του Δήμου Αθηναίων (με βασικό αίτημα την ανανέωση των συμβάσεων). Αποτέλεσμα της απεργίας ήταν η συσσώρευση τόνων σκουπιδιών (όχι, που δεν θα ήταν). Καπάκι έληξαν και οι συμβάσεις που λέγαμε πριν και πάνω από 100 άτομα είδαν την πόρτα της εξόδου. Έτσι λοιπόν οι υπάλληλοι του Δήμου (όσοι έμειναν δηλαδή) δεν μπορούν να μαζέψουν τα σκουπίδια. Μια βόλτα σε οποιαδήποτε (σχεδόν) γειτονιά της πόλης αρκεί για να καταλάβει ο καθένας πόσο τραγική είναι η κατάσταση (στ' αλήθεια, ελάτε μια βόλτα στην Αθήνα, οι ειδήσεις της Νετ δεν τα δείχνουν τα χάλια μας).

Φυσικά δεν ξέρω πότε επεμβαίνουν οι φορείς που νοιάζονται για τη δημόσια υγεία (έχουμε και κοτζαμάν σχολή που κατοικοεδρεύει στο Δήμο Αθηναίων και βγάζουμε επιστήμονες - όλο και κάποιος δεν πρέπει να νοιάζεται;). Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο Δήμο δεν νοιάζεται κανένας για το αν οι αρουραίοι κάνουν πάρτυ στους Αμπελόκηπους, στο Νέο Κόσμο, στο Κουκάκι και στα Πετράλωνα. Θα μου πεις ποιος να νοιαστεί; Ο αλαζονικός δήμαρχος που μας το κρατάει μανιάτικο που δεν τον ξαναβγάλαμε; (Και μόνο η σκέψη με τρομάζει - είχαμε φτάσει σε σημείο να αναπολούμε την εποχή καγκελόπουλου!). Ο όχι ακόμα δήμαρχος που δεν έχει προλάβει να αποδείξει πόσα δεν θα κάνει; Έλα μου ντε; Ποιος θα νοιαστεί;

Η κυβέρνηση είπατε; Μα ούτε και στην κυβέρνηση νοιάζεται κανένας από τη στιγμή που έχουν καθαριστεί οι σημαντικοί δρόμοι του Κολωνακίου (εκεί που έχουν τα πολιτικά τους γραφεία και τα σπίτια τους δηλαδή τα περισσότερα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου). Ουπς, παραλίγο να ξεχάσω - έχουν καθαριστεί και οι σημαντικοί πεζόδρομοι του Κολωνακίου (εκεί που πίνουν καφέ οι δημοσιογράφοι δηλαδή). Και, όπως είπαμε, αυτά δεν τα δείχνουν στις ειδήσεις.

Έτσι ξαναήρθε η εποχή που βάζουμε τα σκουπίδια στο αυτοκίνητο και τα πάμε βόλτα σε άλλους Δήμους, να γνωρίσουν άλλους σκουπιδοτενεκέδες, μπας και δουν κι αυτά μια άσπρη μέρα.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Επιχειρήματα

Να σου πω τι έγινε σήμερα στο σχολείο;
Να μου πεις.
Την ώρα του μαθήματος η Πιπίτσα μιλούσε με τη Μιμίτσα, η Λιλίτσα έπαιζε με το ταμαγκότζι της, η Φιφίτσα ζωγράφιζε και ο Κίτσος μάλωνε με τον Μήτσο.
Και ο δάσκαλος;
Ο δάσκαλος το κατάλαβε, νευρίασε και άρχισε να μας λέει ότι οι γονείς μας δουλεύουν για να μας στέλνουν στο σχολείο για να μορφωθούμε, ότι είμαστε αχάριστοι που ενώ μας δίνεται η δυνατότητα να μάθουμε πέντε πράγματα την πετάμε στα σκουπίδια, ότι άλλα παιδιά δεν μαθαίνουν ποτέ να γράφουν ή να διαβάζουν, ότι δουλεύουν από πολύ μικρά, ότι πολλές φορές δεν έχουν που να μείνουν, ότι τα εκμεταλλεύονται, τα χτυπάνε, και ήταν πολύ συγκινητικά αυτά που μας έλεγε και η Μπουλίτσα έβαλε τα κλάματα.
Μάλιστα.
Κι εγώ την λυπήθηκα και είπα στον δάσκαλο ότι δεν χρειάζεται να μας τα λέει όλα αυτά και να μας στενοχωρεί, αλλά αν θέλει να τα πει, ας τα πει στο διάλειμμα σε εκείνους που δεν προσέχουν. Όμως ο δάσκαλος θύμωσε και μου είπε ότι αν δεν θέλω να τα ακούω να βγω έξω. Και εγώ του απάντησα ότι οι γονείς μου δουλεύουν για να πηγαίνω στο σχολείο για να μορφωθώ και ας βγουν έξω αυτοί που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν.
Και μετά τι είπε ο δάσκαλος;
Τίποτα. Άρχισε να κοιτάζει το βιβλίο του.


Η αλήθεια είναι ότι πολύ το χάρηκα. Είπε αυτό που ήθελε να πει και χρησιμοποίησε επιχειρήματα (και μάλιστα τα επιχειρήματα του άλλου!) για να στηρίξει την άποψή της. Καλά έκανε και μπράβο της.
Το ερώτημα όμως είναι: ύστερα από τόσα χρόνια που προτρέπουμε τα παιδιά να μιλάνε, να μην φοβούνται να πουν αυτό που εννοούν, με ειρμό, με επιχειρήματα κ.λπ., φτάνουμε στο σημείο που πρέπει να τους μάθουμε να μην μιλάνε;

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Λες και δεν τά ξερα

Μετά από μία τριήμερη ημερήσια νοσηλεία σε κρατικό νοσοκομείο (αυτό σημαίνει ότι μπαινόβγαινα επί τρεις ημέρες χωρίς να κοιμάμαι εκεί το βράδυ), ήμουν πυρ και μανία με το εθνικό μας σύστημα υγείας. Με τα χάλια των θαλάμων νοσηλείας (σε θάλαμο ημερήσιας νοσηλείας που κανονικά θα χωρούσαν 6 κρεβάτια υπήρχαν 3 κρεβάτια και 22 καρέκλες – σύνολο 25 άτομα εκεί που θα ήταν 6), με τη βρώμα που σιχαινόσουν να ακουμπήσεις (Κατουριέσαι; Ποιος σου είπε να κατουριέσαι; Να μην κατουριέσαι!), με την αδιαφορία όλων των εργαζομένων στο νοσοκομείο.
Αποφάσισα όμως να αφήσω να περάσει λίγος χρόνος για να δω τι θα μου μείνει περισσότερο.

Οι γιατροί
Μπορεί να τα παίρνουν, μπορεί να είναι αδιάφοροι, μπορεί να είναι λαμόγια, μπορεί να είναι ό,τι θέλετε. Μπορεί να είναι και καλοί, ευγενικοί, ικανοί. Πάλι ό,τι θέλετε. Αλλά δεν μπορεί να δουλεύουν με πεντακόσια άτομα πάνω από το κεφάλι τους. Δεν μπορεί να πρέπει να κάνουν ιατρείο, να παρακολουθούν τους ασθενείς στους θαλάμους και να κάνουν διοικητικό έργο ενώ τους κυνηγάνε οι ασθενείς και οι συνοδοί τους ακόμα και στην τουαλέτα.

Το διοικητικό προσωπικό
Στον όροφο που βρισκόμουν υπήρχε μία διοικητική υπάλληλος. Μία και μοναδική. Είναι βέβαιο ότι δεν θα ήθελα να κάνω τη δουλειά της.

Το νοσηλευτικό προσωπικό
Παραδόξως υπήρχαν 4 νοσοκόμες. Παραδόξως γιατί απ’ όσο καταλαβαίνω οι 4 είναι πολλές. Όχι σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα για την αναλογία νοσηλευτικού προσωπικού/ασθενών, αλλά σύμφωνα με το τι συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Βέβαια και οι 4 δεν έφταναν.
Αδελφή τελειώνει ο ορός.
Κλείστε τον και έρχομαι σε λίγο.
Πώς κλείνει;
Θα σας δείξει η κυρία δίπλα.

Να φωνάξω την μητέρα μου να σας αλλάξει ορό;
Νοσοκόμα είναι;
Όχι, αλλά τόσα χρόνια που μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία έχει μάθει.

Ε λοιπόν, αυτό που μου έμεινε είναι οι ασθενείς. Νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, νέοι γέροι και παιδιά (εντάξει, όχι παιδιά, αλλά πολλοί νέοι). Άνθρωποι που έδειχναν άρρωστοι, άνθρωποι που έδειχναν απόλυτα υγιείς, με αυτοάνοσα που τους τρώνε τα κόκαλα, τον μυελό, τη ζωή. Άνθρωποι που τά ’χουν παρατήσει, άλλοι που δεν πρόκειται να τα παρατήσουν ακόμα κι αν τους παρατήσει ο κόσμος όλος, άνθρωποι πιο ζωντανοί κι από διάλειμμα σε νηπιαγωγείο.

Ενδέχεται να νιώσετε ζαλάδα, δύσπνοια, ταχυπαλμίες…
Ξέρετε, νιώθω ήδη μια δύσπνοια και κρυάδες.
Έχει κανείς κάτι να δώσει στην κυρία; Είναι καινούρια και δεν έχει φέρει κουβέρτα.
Ας πάρει τη δικιά μου. Θέλετε να την κρατήσετε μέχρι αύριο;

Και ξέρετε τι; Ντράπηκα.



Α… και να μην το ξεχάσω. Δώστε αίμα. Είναι απίστευτα μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που χρειάζεται αίμα και είναι εξίσου απίστευτα πολλοί εκείνοι που δεν μπορούν να δώσουν.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τι είδε ο Κινέζος

Η διαδρομή που ακολουθώ κάθε πρωί για να έρθω στο γραφείο είναι συγκεκριμένη κι εύκολη. Κηφισίας-Βασιλίσσης Σοφίας-Πανεπιστημίου. Από τη στιγμή που θα μπω στο τρόλλεϋ ή το λεωφορείο, θέλω μόλις 20 λεπτά.
Σήμερα όμως ήταν λίγο διαφορετικά. Στη διασταύρωση με την Αλεξάνδρας υπήρχε ένα απίστευτο πήξιμο και, μπαίνοντας στη Βασιλίσσης Σοφίας, το τρόλλεϋ άρχισε να κινείται με ρυθμούς χελώνας, για να ακινητοποιηθεί κάπου στο Νίμιτς.
- Έχουν κλείσει τους δρόμους για να περάσει κάποιος. Κατεβείτε αν θέλετε.
Και κατεβήκαμε, κι αρχίσαμε το περπάτημα. Στη διασταύρωση του Χίλτον δεν υπήρχε ούτε ένα αυτοκίνητο - αν και στη στάση υπήρχαν γύρω στα χίλια άτομα που περίμεναν να περάσει κάτι να τους πάρει. Στο ύψος του Ευαγγελισμού οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να τσαντίζονται και να βρίζουν κάθε ένστολο που έβλεπαν μπροστά τους.
- Μα εγώ δεν είμαι αστυνομικός... έλεγε ένας που την άκουγε για τα χάλια μας.
Τελικά στη Ρηγίλλης είδαμε το κονβόι (έχετε δει την ταινία;). Ήταν καμιά τριανταριά οχήματα, μεταξύ των οποίων και ένα ασθενοφόρο και ένα πουλμανάκι ταξιδιωτικού γραφείου που προφανώς μετέφερε τους αναλώσιμους (γραμματείς και διερμηνείς) ενώ από πάνω μας πετούσαν ελικόπτερα και αναρωτιόμουν αν από τη γωνία της Νεοφύτου Δούκα θα έβγαινε ο Τζακ Μπάουερ (όχι, δεν βγήκε).

Δεν περιγράφω κάτι περίεργο ή άγνωστο για τους κατοίκους του κέντρου. Εδώ ένας απλός υπουργός περνάει και γίνονται κυκλοφοριακές ρυθμίσεις μην τυχόν και δεν προλάβει το κουραδόκαστρο, να μην κλείσει μια ρημαδοβασιλίσσης Σοφίας και μια Μεσογείων για κοτζαμάν Κινέζο που ήρθε να μας τα χώσει γιατί μας αγαπάει κι ας μην το ξέρουμε; Άσε που μας έδωσε και ψήφο εμπιστοσύνης - πού το πας αυτό;

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Άρθρο 16

Τι τρώμε σήμερα;
Ρεβύθια.
Ωχου βρε μαμά, δεν θέλω ρεβύθια.
Καλά, κάτσε τώρα να τα φάμε και να μου πεις τα νέα σου από το σχολείο.
Που λες μαμά, ο δάσκαλος σήμερα δεν θα μας έδινε φωτοτυπίες, αλλά ο Κώστας έφερε χαρτί και μας έδωσε.
...
Κατάλαβες τώρα; Και εμείς πρέπει τώρα να κάνουμε ασκήσεις επειδή ο Κώστας έφερε χαρτί!
...
Δεν είναι δίκαιο!
Τώρα, αν σου πω ότι δεν κατάλαβα τίποτα, θα με πιστέψεις;;;

Και δίνονται οι απαραίτητες εξηγήσεις:

Ο νέος δάσκαλος της κόρης Α (ο έβδομος που αλλάζει στα έξι χρόνια του δημοτικού) εξήγησε προχθές στα παιδιά της τάξης ότι, αν και πολύ θα ήθελε, δεν μπορεί να τους δίνει φωτοτυπίες με περισσότερες ασκήσεις για να κάνουν στην τάξη ή στο σπίτι. Γιατί; (από τη στιγμή που οι φωτοτυπίες αποτελούν συνήθη τακτική σε όλες τις τάξεις του δημοτικού; Για όσους δεν το ξέρουν να πούμε ότι όλοι αναγνωρίζουν ότι τα σχολικά βιβλία είναι μάλλον της πλάκας και οι δάσκαλοι που θέλουν να εξηγήσουν πέντε πράγματα στα παιδιά είτε βγάζουν φωτοτυπίες από λυσάρια είτε κατεβάζουν ασκήσεις από το ιντερνετ - ευτυχώς υπάρχουν πολλοί καλοί δάσκαλοι που ανεβάζουν ύλη και ασκήσεις για όλες τις τάξεις κι έτσι σωζόμαστε κι εμείς ...) Διότι απλούστατα το σχολείο δεν έχει χαρτί για το φωτοτυπικό!
Ο μικρός Κωστάκης λοιπόν το είπε στη μαμά του, η μαμά το επιβεβαίωσε με τον δάσκαλο (γιατί δεν το είχε πιστέψει με την πρώτη η γυναίκα), πήγε στο χαρτοπωλείο, πήρε ένα πακέτο χαρτί φωτοτυπικού και το έστειλε με τον γιο της στο σχολείο.
Φυσικά, μην γελιέστε. Ο δάσκαλος ζήτησε από τα παιδιά να φτιάξουν ένα ταμείο και να συγκεντρώνουν χρήματα, όσα μπορεί το κάθε παιδί, ώστε να αγοράσουν τόνερ για το φωτοτυπικό όταν τελειώσει αυτό που έχουν.
Ποια λέξη ψάχνω; Ποια λέξη ψάχνω; Ξεφτίλα μήπως;

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Παιχνίδια

Η cibus προσκάλεσε τον Δημήτρη σε ένα μπλογκοπαίγνιο και του ζήτησε να γράψει 10 πράγματα που αγαπά. Ωραία. Ο Δημήτρης με τη σειρά του με προσκάλεσε να λάβω μέρος στο παιχνίδι - και δεν θα μπορούσα να πω όχι σε κάποιον που τρώει takoyaki!

1. Πρώτη και καλύτερη έρχεται η οικογένειά μου. Ίσως να φταίει η ηλικία, ίσως ότι δεν μου έχουν μείνει πολλά απωθημένα, αλλά η οικογένειά μου είναι το νούμερο 1. Τόσο απλά.

2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10.
Οτιδήποτε έχει σχέση με την Ιαπωνία. Τό'παθα από μικρή - πρέπει να ήμουν κοντά στα 5 όταν ο πατέρας μου έφερε ένα ημερολόγιο με ιαπωνικά τοπία και ακόμα θυμάμαι ότι είχα συγκλονιστεί. Και από τότε δεν λέει να μου περάσει. Θα ήθελα να μάθω τζούντο, αϊκίντο, μέχρι και ικεμπάνα, να τυλίγω σούσι χωρίς να μου διαλύεται, να αντέχω το καυτό νερό των onsen, να έχω κανα-δυο κατάνα, να μπορώ να μιλάω και να γράφω σωστά ιαπωνικά - γιατί ακόμα και αυτά που ήξερα τα έχω πλέον ξεχάσει. Πρέπει να κορνιζάρω το δίπλωμα για να με πιστεύουν ότι κάποτε κάτι ήξερα ("έχω και δίπλωμα, πάμε μια βόλτα;"). Εκτιμώ απεριόριστα την ησυχία και τον σεβασμό που υπάρχει παντού σε αυτή τη χώρα. Και κυρίως θαυμάζω το γεγονός ότι μπαίνεις στο μετρό και δεν είσαι υποχρεωμένος να ακούσεις τη νυχτερινή νοσοκόμα να μιλάει στο κινητό της και να λέει πόσα κλύσματα έκανε στη βάρδιά της. Παλαιότερα ήθελα να ζήσω στην Ιαπωνία αλλά μέχρι στιγμής έχω πάει μόνο μία φορά, και αυτό για 10 ημέρες. Τώρα είμαι μια σοβαρή μαμά και περιμένω μήπως πάει για σπουδές καμία από τις κόρες για να βρω την ευκαιρία να 'πάω στο παιδί'.

Οτιδήποτε έχει σχέση με την Ισλανδία. Αυτό δεν τό'παθα από μικρή, μου προέκυψε στην πορεία και επιδεινώθηκε όταν επισκέφτηκα τη χώρα. Να πάτε!

Το καλό φαγητό - δεν έχω βρει ακόμα τι δεν τρώω, αλλά εκτιμώ ιδιαίτερα τα καλά υλικά και το καλό μαγείρεμα και είμαι πλέον πεπεισμένη ότι η συνταγή δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκη για να είναι καλό το φαγητό. Το καλύτερό μου: καλοψημένη πίτα χωρίς λίπη, ζουμερό χοιρινό, μυρωδάτη ντομάτα, φρεσκοκομμένο κρεμμύδι, δυνατό τζατζίκι, κόκκινο καυτερό πιπέρι.

Τα ταξίδια γενικά. Δικά μου ή άλλων. Θυμάμαι απίστευτες λεπτομέρειες από μέρη που έχω επισκεφθεί και μπορώ να ακούω με τις ώρες ταξιδιωτικές εμπειρίες τρίτων. Φτάνει να μην μου μιλάνε για ταξίδια με γκρουπ που αγοράζουν καλαθούνες και χαλιά σε κα-τα-πλη-κτι-κές τιμές από το Μαρακές και να μην πρόκειται για ανθρώπους που πάντα καταλήγουν "ωραία ήταν, αλλά μια χοιρινή βρε παιδί μου δεν φάγαμε!".

Τα βιβλία. Διαβάζω τα πάντα εκτός από γυναικεία λογοτεχνία - τώρα τελευταία δείχνω μια ιδιαίτερη προτίμηση στα ιστορικά μυθιστορήματα αλλά, πού θα πάει, θα μου περάσει.

Μπουρδολογίες. Μου αρέσει απίστευτα να φιλοσοφώ μπουρδολογώντας με καλή παρέα και καλό κρασί.

Κακίες και καφριλίκια. Νομίζω ότι δένει με το προηγούμενο γιατί η καλή παρέα και το καλό κρασί, ύστερα από μπόλικο φιλοσοφάιζινγκ, θα καταλήξει στο καφριλίκι.

Οι ξεκάθαροι άνθρωποι και οι ξεκάθαρες καταστάσεις. Έχω βαρεθεί τα «άλλο λέω και άλλο εννοώ», τα «δεν ήθελα να πω αυτό», τα «νιώθω ότι δεν καταλαβαίνεις». Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι περίπλοκη. Απλουστεύστε την!

Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω ποιους να προτείνω, από την άποψη ότι οι περισσότεροι είναι παλιοί (στον χώρο) και δεν ξέρω τις διαθέσεις τους. Παρ' όλα αυτά, αν θέλουν ας γράψουν κάτι οι αγαπητοί

cleareaching

tomboy

αγρικουλτούρα

island

νατασσάκι

Καλή εβδομάδα!


Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Παιδικοί σταθμοί

Αν είναι κάτι που με ενοχλεί απίστευτα είναι γκρίνια. Βλέπετε υπάρχει μια ειδική κατηγορία ανδρών και γυναικών που βρίσκει λόγο να γκρινιάξει για το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Και ειλικρινά θαυμάζω την εφευρετικότητά τους γιατί όντως καταφέρνουν να γκρινιάξουν με τα πάντα.

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί εγώ είμαι ήρεμος άνθρωπος και πολύ σπάνια θυμώνω και γκρινιάζω. Αλλά διαβάζω:

Χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός των κρατικών παιδικών σταθμών. Η αναλογία αιτήσεων/ικανοποίησης αιτημάτων σε ορισμένους δήμους είναι 1/10.

Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο θέμα γίνεται αντικείμενο συζήτησης στην παιδική χαρά το απόγευμα.
Ποιες αιτήσεις ικανοποιούνται τελικά; Εκείνων που δηλώνουν το χαμηλότερο εισόδημα. Στη γειτονιά μου τουλάχιστον αυτό σημαίνει ότι οι οικογένειες που τα παιδιά τους θα φιλοξενηθούν στο σταθμό έχουν δηλώσει εισόδημα κάτω από το φορολογητέο! Με άλλα λόγια, δύο μισθωτοί που ζουν σε σπίτι με ενοίκιο είναι πλούσιοι και τα παιδιά τους δεν μπορούν να πάνε στον κρατικό παιδικό σταθμό. Βέβαια στον δημοτικό παιδικό σταθμό μας πηγαίνει το παιδί του γιατρού της γειτονιάς, αλλά υποθέτω ότι ο άνθρωπος έχει πολλά έξοδα για να πληρώσει το ιδιωτικό σχολείο του μεγαλύτερου γιου του, τα δύο αυτοκίνητα και τη συντήρηση του κομμωτηρίου της γυναίκας του που δεν εργάζεται, άρα η οικογένεια των δύο μισθωτών που ζουν στο νοίκι καλά να πάθει που είναι πλούσια!

Και μέσα σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα ακούς διάφορα που, όσο και να θες να το αρνηθείς, φαίνονται λογικά και δικαιολογημένα:

Γιατί παίρνουν τα παιδιά των ξένων στους παιδικούς σταθμούς;
Επειδή δηλώνουν χαμηλότερα εισοδήματα.
Μα αυτοί όλοι δουλεύουν μαύρα! Μπορεί ο μισθωτός να κρύψει το μισθό του;
Ναι, εντάξει. Δεν μας φταίνε οι ξένοι. Μας φταίει το ότι δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις.
Δεν με νοιάζει ποιος φταίει. Με νοιάζει ότι το παιδί μου μένει έξω. Εγώ όμως πληρώνω φόρους, πληρώνω τα πάντα. Αυτοί που πάνε τα παιδιά τους στο σταθμό δεν πληρώνουν τίποτα. Ουσιαστικά εγώ πληρώνω για να πηγαίνουν τα δικά τους παιδιά στο σταθμό και μετά ξαναπληρώνω ιδιωτικό παιδικό σταθμό για τα δικά μου παιδιά. Με ρωτάνε εμένα αν έχω 350 ευρώ και βάλε για το κάθε παιδί το μήνα;

Γκρινιάζω;;;

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

The three kings

Teacher: Can you tell me the name of 3 great kings who have brought happiness & peace into people's lives?


Student: Smo-king, Drin-king & Fuc-king!

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Πασχαλίτσες

Όταν ήμουν μικρή έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια σε μια φίλη της μητέρας μου. Τόσο που δεν ήθελα τη νονά μου, ήθελα για νονά τη φίλη.
"Μα αφού σε έχουμε ήδη βαφτίσει".
"Δεν με νοιάζει, εγώ θέλω τη Ν".

Έτσι και τα κορίτσια έχουν διάφορες συμπάθειες σε φίλους και φίλες και οι συμπάθειες εκδηλώνονται με τον πλέον κουφό - πολλές φορές - τρόπο.
Τις προάλλες λοιπόν αγοράσαμε καινούργιο μουσαμά για το τραπέζι της κουζίνας. Επειδή δεν καταφέρνουμε να κρατήσουμε τους μουσαμάδες πάνω από ένα μήνα, έχουμε κατά καιρούς πάρει ό,τι σχέδιο κυκλοφορεί: με αγελάδες, με καρώ, με λουλούδια, με σκυλάκια, τώρα είχαν σειρά οι πασχαλίτσες. Το μοτίβο λοιπόν δείχνει μία πασχαλίτσα, δίπλα μία πασχαλίτσα με μία μικρή, μετά μία πασχαλίτσα με δύο μικρές και τέλος μία πασχαλίτσα με τρεις μικρές από δίπλα της.

Βλέπει τον μουσαμά η κόρη Β:
Α, μαμά πήραμε καινούργιο τραπεζομάντηλο.
Ναι κορίτσι μου.
Με πασχαλίτσες.
Με πασχαλίτσες - σου αρέσει;
Πολύ. Και κοίτα αυτή είναι μόνη της, ετούτη έχει ένα παιδάκι, αυτή δύο παιδάκια και εκείνη τρία.
Σωστά.
Για δες τι ωραία που είναι αυτή! Σαν την μαμά του Π που έχει τώρα δύο παιδάκια!

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Η ιστορία της Ο

Αν νομίζετε ότι θα διαβάσετε/δείτε τσόντα, μπορείτε να απογοητευθείτε από τώρα γιατί δεν πρόκειται.

Σήμερα λοιπόν θα γράψω για την Ο, μια πολύ καλή μου φίλη Γερμανίδα, που γεννήθηκε σε ένα χωριό έξω από το Μόναχο, σπούδασε στη Χαϊδελβέργη και ζει τα τελευταία 20+ χρόνια στο Βερολίνο. Τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι στιγμής.

Η Ο λοιπόν, όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες, είχε τη δουλειά της, νοίκιαζε σπίτι με 1-2 άλλους φίλους, πήγαινε δεξιά-αριστερά με το ποδήλατο, είχε τη/τις σχέση/εις της, πήγαινε διακοπές τα καλοκαίρια όλα φυσιολογικά.

Μέχρι που κάποια στιγμή άρχισε να πλησιάζει τα 40, ένιωθε ότι ήθελε να κάνει παιδί, αλλά δεν της προέκυπτε.
«Δεν θέλω να κάνω παιδί με όποιον να’ναι, μόνο και μόνο για να κάνω παιδί. Με ενδιαφέρει περισσότερο να δημιουργήσω οικογένεια παρά να αποκτήσω παιδί.»
(Αυτό να πούμε ότι είναι κάπως διαφορετικό από το σύνηθες γιατί οι περισσότερες γνωστές μου στη βόρειο Ευρώπη, όταν φτάσανε στο «θέλω να κάνω παιδί» συνέχισαν λέγοντας «δεν με νοιάζει με ποιον», πράγμα το οποίο πάντα μου προκαλούσε εντύπωση, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος.)

Πρότεινε λοιπόν το ενδεχόμενο στον τότε φίλο της, ο οποίος δεν ήθελε ούτε να το συζητήσει. Και χώρισαν. Το ίδιο συνέβη αργότερα και με την επόμενη σχέση της.

Στο μεταξύ, οι συγκάτοικοί της μετακόμισαν με τα ταίρια τους κι έμεινε ολίγον τι μόνη. Προτίμησε λοιπόν να πάει να ζήσει με τον κολλητό της, ο οποίος είχε ένα μεγάλο διαμέρισμα. Και πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να γιορτάσει τα 40ά γενέθλιά της.

Εκεί λοιπόν που τα πίνανε και περνούσανε ωραία, γυρίζει ο κολλητός και της λέει «αφού είμαστε μια χαρά μαζί, γιατί δεν κάνουμε ένα παιδί;». Και συμφωνήσανε. Όπως είπα και στην αρχή, το μαγαζί δεν διαθέτει σεξ. Εξωσωματική έκαναν. Κι έμεινε έγκυος και γέννησε ένα κοριτσάκι.

Είναι λοιπόν ένα ζευγάρι στο Βερολίνο, που δεν έχουν καμία ερωτική σχέση μεταξύ τους, που ο καθένας έχει/δεν έχει τη δική του ερωτική σχέση αυστηρά έξω από το σπίτι, έχουν ένα παιδί που αγαπάνε και φροντίζουν, και είναι ευτυχισμένοι.

Σε καλύπτει αυτή η σχέση;
Απόλυτα. Όταν μιλάω για οικογένεια δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο πέρα από αυτήν τη συντροφικότητα και αγάπη και νοιάξιμο.
Και η έλλειψη σεξουαλικής επαφής;
Αφού υπάρχει ο τάδε, νιώθω αρκετά καλά και σε αυτό το επίπεδο.
(σημειωτέον ο τάδε δεν ήθελε να γίνει μπαμπάς)
Και δεν σε ενοχλεί που δεν είναι ίδιος ο άντρας με τον οποίο έχεις την οικογένεια και έχεις ερωτική σχέση;
Φαντάζομαι ότι θα με ενοχλούσε αν ένιωθα να υπάρχει κάποιο κενό. Δεν με ενοχλεί καθόλου - μάλιστα, δεν σου το είπα ακόμα, ξαναείμαι έγκυος!
Ουπς!
Ναι, είδαμε πόσο καλά λειτουργεί η οικογένειά μας και αποφασίσαμε ότι θέλουμε κι άλλα παιδιά, οπότε ξαναέκανα εξωσωματική, έπιασε και είμαι τεσσάρων μηνών!


Θέλησα να πω την ιστορία της Ο γιατί δεν μπορώ να συμφωνήσω με το "τι αρρωστημένα πράγματα είναι αυτά" που άκουσα από 1-2 ανθρώπους. Αναγνωρίζω ότι δεν είναι η τυπική, συνηθισμένη οικογένεια - σύμφωνα πάντα με τα δικά μας πρότυπα. Αλλά είναι μια μαμά, ένας μπαμπάς και ένα παιδί (σύντομα δύο παιδιά), που ζουν μαζί, αγαπιούνται, στηρίζει ο ένας τον άλλον, σε ένα ήρεμο και χαρούμενο περιβάλλον. Γιατί να μην είναι οικογένεια;

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Κοντεύει!

Νατάσα
Καφέεεεεε!!!!

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Γυναίκες-λιοντάρια: 0-3

Τώρα τελευταία δεν είναι και λίγα τα πράγματα που με εκνευρίζουν. Με πρώτη και καλύτερη την απεργία στο μετρό και την απίστευτη καφρίλα στα λεωφορεία που καλώς ή πολύ καλώς την είχα ξεχάσει. (Αν πάω και ζητήσω να μου επιστρέψουν από το κόστος της κάρτας απεριορίστων διαδρομών το ποσό που αντιστοιχεί στα δρομολόγια που δεν έκανα τις ημέρες απεργίας, λέτε να μου το δώσουν;) Αυτό όμως που μου τη δίνει στα νεύρα πάνω απ' όλα είναι οι διαρκείς συγκρίσεις "να χρυσώσουμε το χάπι" των νέων μέτρων. Και θα μείνω στο ασφαλιστικό.

- Πώς θες κυρά μου να πάρεις σύνταξη τόσο νωρίς; Οι Γερμανίδες παίρνουν στα 65!
Σωστό; Σωστό. Στα 65 παίρνουν. Εγώ δεν λέω το αντίθετο, αλλά έχω την κακιά συνήθεια να μην βλέπω ειδήσεις στο ετμεγασταραντεννααλφανετ. Ξεκινάμε λοιπόν:

Γνωρίζετε ότι οι Γερμανοί έχουν 30 ημέρες άδεια το χρόνο; 30 ημέρες = 6 εβδομάδες. Νόμιζα ότι αυτό είναι το χειρότερο, μέχρι που μια γνωστή μου Φινλανδή μου είπε ότι έχει 8 εβδομάδες! (δεν έχουν όλοι οι Φινλανδοί 8 εβδομάδες, αλλά εκείνη τις είχε νόμιμα - α, και για να μην ξεχάσω, στη δουλειά της έχει εστιατόριο, γυμναστήριο και σάουνα που εντάξει, αποτελεί εθνική συνήθεια και γι' αυτούς δεν είναι κάτι το εκπληκτικό και μοναδικό, αλλά πρέπει να σας πω ότι είναι μια απλή υπάλληλος τραπέζης και όχι στελεχάρα πολυεθνικής, ναυτιλιακής ή πωλήτρια στο Κολωνάκι).
Πάμε παρακάτω.

Γνωρίζετε ότι ΔΕΝ είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε αριθμό αδειών; Έτσι το λέω γιατί κάποτε το φάγαμε κι αυτό το παραμύθι. (Εντελώς πληροφοριακά να πω και την άσχετη πληροφορία της ημέρας: στα κράτη της Βαλτικής ετοιμάζονται να γιορτάσουν το θερινό ηλιοστάσιο. Είναι πολύ σημαντική γιορτή - σαν τα Χριστούγεννα - λίγο προς το παγανιστικό του, και φυσικά είναι επίσημη αργία). Στην Ελλάδα υπάρχει βέβαια ο παραλογισμός της "άδειας λόγω ονομαστικής εορτής" που εξακολουθεί να υπάρχει στο δημόσιο, ο άλλος παραλογισμός της "άδειας λόγω χρήσης Η/Υ" πάλι στο δημόσιο (συγνώμη ρε παιδιά, αλλά όποιος δεν χρησιμοποιεί Η/Υ σήμερα είναι σαν αναλφάβητος πριν από 40 χρόνια - ή υπερβάλλω;), αλλά αυτές οι άδειες δεν αφορούν όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα.
Πάμε παρακάτω πάλι.

Γνωρίζετε ότι οι Γερμανίδες (και όχι μόνο) έχουν τη δυνατότητα να μείνουν στο σπίτι τους 2 χρόνια μετά τη γέννηση τέκνου; Νόμιμα, όχι επειδή τους έκανε κάποιος χάρη. Και πληρώνονται από την επιχείρηση και το αντίστοιχο ικα, με κάπου 70% του μισθού τους; Σας μοιάζει άσχημο; Α, ξέχασα, και μπορούν να πάρουν άλλον ένα χρόνο. Τι ξεχνάω; Ότι επιστρέφουν στη δουλειά τους - όχι "α, τώρα που ήρθες, έχει πάρει τη θέση σου η Πιπίτσα, προς το παρόν θα φτιάχνεις καφέδες και θα δούμε". Ότι είναι πολύ πιο σίγουρες από εμάς ότι θα βρουν παιδικό σταθμό (που θα μπορούν να πληρώσουν βεβαίως βεβαίως).
Μοιάζει άσχημο;

Για να δούμε εμάς. Εμείς έχουμε άδεια 4 μήνες. Ας πούμε ότι δουλεύουμε μέχρι να γεννήσουμε και παίρνουμε και τους 4 μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού. Οι περισσότεροι βρεφονηπιακοί σταθμοί δέχονται παιδιά μετά τους 6 μήνες. Εντάξει, θα πάρεις και την κανονική σου άδεια, θα παρακαλέσεις να πάρεις και μερικές ημέρες άνευ αποδοχών, θα το βολέψεις. Αν σταθμός είναι δημοτικός, πρέπει να είσαι τουλάχιστον άνεργος, άστεγος ή δεν ξέρω γω τι για να μπορέσεις να στείλεις το παιδί σου. Διαφορετικά θα πας σε ιδιωτικό σταθμό και θα πληρώσεις. Πολλά. Πόσα βγάζεις είπαμε; Α, μην ξεχάσω. Οι δημόσιοι παιδικοί (όχι βρεφονηπιακοί) σταθμοί, παίρνουν παιδιά μόνο αφού έχουν βγάλει τις πάνες. Το λέω γιατί τώρα τελευταία διαπίστωσα ότι αυτό το ξέρουν πολλοί λίγοι. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πρέπει το παιδί να πάει 3 ετών για να το δεχτούν. Απλά και δημοκρατικά πράγματα.

Ειλικρινά, ποιος πιστεύει ότι οι γυναίκες στην Ελλάδα βγαίνουν στη σύνταξη νωρίτερα για να κάτσουν;

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Τρικυμία στο μυαλό μου έχει φέρει τρομερή...

Όλο γυροφέρνουν στο νου μου διάφορα σχετικά με την εκπαίδευση, με το τι κάνουμε με τα παιδιά μας, πώς τα μεγαλώνουμε, πόσο εμπλεκόμαστε στο τι μαθαίνουν, ποια η θέση του σχολείου, της γειτονιάς και τέτοια χαρωπά. Για να δείξω το μέγεθος του μπάχαλου που επικρατεί στο μυαλό μου θα πω διάφορα, έτσι για να έχετε μια εικόνα του γενικότερου μεγέθους της τρικυμίας 3 σε 1 (the perfect storm):

1. Σε ορισμένα μέρη του κόσμου λειτουργούν κοινωνικοί-εθελοντικοί παιδικοί σταθμοί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι γονείς που επιλέγουν να στείλουν τα παιδιά τους σε αυτούς τους σταθμούς είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία τους. Ο κάθε γονιός συνεισφέρει βάσει των γνώσεων και ικανοτήτων του και η συμμετοχή όλων των γονέων είναι υποχρεωτική. Οι γονείς ουσιαστικά "προσλαμβάνουν" τους παιδαγωγούς, ορίζουν τα σχετικά με τη διατροφή των παιδιών, τις εκδρομές, τις λοιπές δραστηριότητες, τα πάντα. Έτσι υπάρχει γονιός υπεύθυνος για τα λογιστικά, άλλος υπεύθυνος για την επίλυση διαφορών μεταξύ των εργαζομένων, άλλος για τις προμήθειες και πάει λέγοντας. Ο γονιός που είναι υπεύθυνος για την δουλειά Α, η οποία γίνεται κάθε Πέμπτη στις 5 το απόγευμα, ξέρει ότι κάθε Πέμπτη στις 5 το απόγευμα πρέπει να πάει στο σταθμό. Και πηγαίνει.
Βέβαια μην γελιόμαστε, υπάρχει και μια σχετική στήριξη από πίσω (συνήθως του δήμου) που συνδράμει οικονομικά (όχι με το 100%, πάντα πληρώνουν οι γονείς) και υπάρχει και μια εμπειρία δεκαετιών - υποθέτω ότι τα πρώτα χρόνια λειτουργίας αυτού του μοντέλου θα κυκλοφορούσαν πολλά ανέκδοτα για το νέο φρούτο. Αλλά πρόκειται για ένα σχήμα που καθιστά τους γονείς υπεύθυνους και τους υποχρεώνει τρόπον τινά να μπουν μέσα στη διαδικασία και να αποκτήσουν άποψη.

2. Σε κάποια άλλα μέρη του κόσμου, η επιλογή των σχολικών συγγραμμάτων είναι κάπως διαφορετική από αυτά που ξέρουμε εμείς:
Το ας πούμε υπουργείο παιδείας εγκρίνει π.χ. 5 βιβλία γλώσσας, 5 βιβλία μαθηματικών, 5 βιβλία αγγλικών και πάει λέγοντας για κάθε τάξη. (Εδώ λέω "ας πούμε" γιατί μπορεί να πρόκειται για υπουργείο του κράτους, του κρατιδίου ομοσπονδιακού κράτους ή κάτι σαν αυτό που λέμε σχολική επιτροπή.) Ανά σχολική περιφέρεια ή ανά σχολείο, οι διευθυντές σε συνεργασία με τους δασκάλους που διδάσκουν το κάθε μάθημα, αξιολογούν τα βιβλία και επιλέγουν ποια θα χρησιμοποιήσουν. Η λίστα των εγκεκριμένων βιβλίων επικαιροποιείται σε τακτά διαστήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση διατηρείται το δικαίωμα επιλογής. Οι γονείς (που υποθέτουμε ότι έχουν προσωπική άποψη, αλλά και να μην έχουν δεν έγινε τίποτα) έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν ποια βιβλία έχει επιλέξει το ένα ή το άλλο σχολείο, οπότε πράττουν αναλόγως.

3. Στα καθ' ημάς τώρα. Η κόρη Α πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Κάθε χρόνο προβλέπεται συγκεκριμένος αριθμός εκπαιδευτικών επισκέψεων. Και ενώ το παιδί πηγαίνει στην πέμπτη δημοτικού, δεν έχει πάει ούτε σε ένα μουσείο, ούτε σε έναν κήπο/πάρκο/αθλητικό κέντρο να τρέξουν τα παιδιά, ούτε τίποτα. Ψέματα. Έχει πάει μία φορά στο πλανητάριο, 5-6 φορές στο σινεμά και μία φορά στο (κουκλο)θέατρο. Αυτές ήταν οι εκπαιδευτικές επισκέψεις. Σε συζητήσεις που κάνουμε τόσα χρόνια με τους εκάστοτε δασκάλους, λαμβάνουμε πάντα την ίδια απάντηση: ήταν οι απεργίες, δεν προλάβαμε και είχαν κλείσει οι θέσεις, δεν έχουμε χρήματα. Δεν θέλω να μιλήσω για τις απεργίες. Αυτό το δεν προλάβαμε και είχαν κλείσει οι θέσεις εξηγείται ως εξής: στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, τα μουσεία κ.λπ. στέλνουν στο υπουργείο πληροφορίες του τύπου το μουσείο μας δέχεται σχολεία καθημερινά εκτός Τρίτης, τιμή εισόδου Χ, ώρες επισκέψεων από τότε μέχρι τότε. Το υπουργείο στέλνει στις πληροφορίες στα σχολεία. Η λήψη της πληροφόρησης γίνεται από το διευθυντή που σαν καλός διευθυντής κρατά τη γνώση για πάρτη του. Εγώ δεν έχω βρει άλλον τρόπο να εξηγήσω πώς γίνεται και ποτέ δεν φτάνει η πληροφόρηση στον δάσκαλο. Φυσικά φτάνω να πιστεύω ότι αυτό διευκολύνει και τους δασκάλους, πού να τρέχουμε τώρα, να κανονίζουμε ημερομηνίες, να κλείνουμε θέσεις... Τώρα το δεν υπάρχουν χρήματα είναι απλώς μια μούφα γιατί σε κάθε περίπτωση εμείς πληρώνουμε.

4. Επιμένω ότι το τι γίνονται τα παιδιά μας εξαρτάται από εμάς και το σχολείο. Εννοείται ότι θα επηρεαστούν από πολλά και διάφορα, αλλά η δύναμη της οικογένειας και του δημοτικού σχολείου είναι απίστευτη. Ένας γονιός μπορεί αν θέλει να πατήσει την προσωπικότητα του παιδιού του κάτω και να την διαλύσει. Ή να βοηθήσει το παιδί να αναπτυχθεί (πάντα με τους περιορισμούς του καθενός, άνθρωποι είμαστε, το αναγνωρίζω, απλώς ελπίζω ότι προσπαθούμε). Και ο καλός δάσκαλος μπορεί να κάνει το παιδί να πετάξει.
Θα μου πεις, τι είναι καλός δάσκαλος; Υπάρχουν μελέτες που ισχυρίζονται ότι καλός είναι ο έμπειρος δάσκαλος και όχι απαραίτητα αυτός που έχει μεταπτυχιακά κ.λπ. Αυτό μάλλον δεν μου προκαλεί εντύπωση. Το άλλο βασικό πόρισμα είναι ότι η ευγενής άμιλλα, η πίεση από τους ομότιμους, το peer pressure βρε παιδάκι μου, τι γίνεται με την υπόλοιπη τάξη έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από ό,τι νομίζουμε. Ο καλός μαθητής θα γίνει καλύτερος αν έχει κι άλλους καλούς τριγύρω του για να τους ανταγωνιστεί. Αν οι άλλοι είναι σκράπες θα τα παρατήσει. Ο κακός μαθητής θα μάθει από τον καλό μαθητή (ενίοτε περισσότερα από όσα θα μάθει από τον δάσκαλο). Και όλοι οι μαθητές μαζί θα παίξουν, θα υιοθετήσουν ο ένας τις εκφράσεις και κινήσεις του άλλου, θα πάνε ο ένας στο σπίτι του άλλου και θα δουν πως ζουν οι άλλες οικογένειες. Και έτσι θα τους γεννηθούν άλλες απορίες, "γιατί η οικογένεια του Χ κάνει αυτό κι εμείς όχι;" και πάει λέγοντας, αλλά τουλάχιστον θα δοθούν ερεθίσματα και θα υπάρξει διάλογος (τι είπα τώρα!!!).

5. Και βέβαια υπάρχουν και οι ψαγμένοι. Αυτοί μπορεί να είναι οτιδήποτε: γονείς, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, γείτονες, τα πάντα. Είναι αυτοί που θεωρούν την Κύρα Σίνου αρχαιολογία, αναχρονιστική και παραδοσιακή εκπρόσωπο μιας άλλης γενιάς όπου όλα ήταν κατευθυνόμενα (αν έχει διαβάσει κανείς τη Χώρα των Μαμούθ παρακαλώ να μου πει αν συμφωνεί), τον Τριβυζά απαράδεκτο, πρόχειρο, όλο επαναλήψεις (αν έχετε δει ποτέ τα Τελετάμπυς θα έχετε διαπιστώσει ότι στο τέλος τα λένε όλα δύο φορές κι αυτό γιατί θεωρείται πως στην προσχολική ηλικία τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν με την πρώτη, και πάλι αν έχετε άποψη παρακαλώ πείτε μου) και τις επισκέψεις στο αρχαιολογικό μουσείο ανούσιες (εμένα πάλι η κόρη μου είχε ενθουσιαστεί με τους κούρους και όταν γυρίσαμε σπίτι ζωγράφιζε τους δικούς της).

Και μέσα σε αυτό το μπάχαλο συχνά σκέφτομαι μήπως κάνω κάτι λάθος. Είναι δυνατόν να έχω εγώ δίκιο και να υπερασπίζομαι τις θέσεις μου όταν όλοι οι άλλοι θεωρούν φυσιολογικό να πάνε τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν το Ελλάδα έχεις ταλέντο; Μόνο εγώ σοκάρομαι που οι εξέδρες του κάθε idol και superstar είναι γεμάτες πιτσιρίκια και που οι συμμαθητές των παιδιών μου ξέρουν όλους τους παίκτες όλων των reality; Και, εντάξει εγώ, είμαι ζόμπυ και το ξέρω. Αλλά μήπως κάνω και τα παιδιά μου;

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Μενού Μουντιάλ

Όχι που θα το άφηνα έτσι. Κοτζαμάν Μουντιάλ ξεκινάει, δεν θα φάμε το κατιτίς μας; Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Τηγανητό χταποδάκι
Είναι ο πιο εύκολος και ωραίος μεζές για Μουντιάλ.
Παίρνουμε το χταπόδι, το πλένουμε, το βάζουμε σε κατσαρόλα με κρύο νερό (που να καλύπτει λιγότερο από τη μέση της κατσαρόλας, δεν βράζουμε μακαρόνια!), προσθέτουμε κόκκους πιπέρι, 2-3 φύλλα δάφνη, αλάτι, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και ανάβουμε την φουφού. Σε κανένα εικοσάλεπτο το σβήνουμε και το αφήνουμε να κρυώσει.
Το κόβουμε κομμάτια (μπουκίτσες) και ετοιμάζουμε ένα κουρκούτι με αλεύρι, μπύρα (μην βάλετε νερό), λίγο μπέικιν και κάρυ. Σημαντική σημείωση: το κάρυ πάει πολύ με τα θαλασσινά. Επίσης, αν η παρέα το αντέχει, μπορείτε να προσθέσετε και λίγο ταμπάσκο.
Ρίχνετε τα κομματάκια στο κουρκούτι και τα τηγανίζετε σε αραβοσιτέλαιο (το ελαιόλαδο δεν πάει καθόλου, γίνεται βαρύ).


Μπακαλιαροκροκέτες Καραϊβικής
Κρεολή, ξεκρεολή εγώ δεν ξέρω.
Παίρνουμε ένα φιλέτο μπακαλιάρο, το ξαλμυρίζουμε (ή το παίρνουμε ξαλμυρισμένο, για Μουντιάλ μαγειρεύουμε, εντάξει, δεν χρειάζεται να το παίξουμε Βέφες), και το κόβουμε σε πολύ μικρά κομμάτια (εγώ ποτέ δεν κατάφερα να το κόψω πολύ μικρά κομμάτια, οπότε το διαλύω, το κάνω νιανιά, το ξετριχιάζω, καταλάβατε πιστεύω). Τρίβετε δύο κρεμμύδια και 4-5 πράσσα και τα αφήνετε να στραγγίξουν (αυτό είναι σημαντικό γιατί συνεχίζουμε με τηγάνι και δεν θέλουμε να κατακαούμε). Τα βάζετε σε ένα μπωλ και προσθέτετε ό,τι άλλο σας κάνει ευχαρίστηση (εγώ βάζω καυτερή πιπεριά ή ταμπάσκο, αλλά κάποιοι δεν τα θέλουν, μπορείτε να βάλετε πρασινάδες τύπου δυόσμου, γενικά μυριστικά), μισό ποτήρι αλεύρι και ένα αυγό. Γενικά δεν μετράω τις συνταγές, όλα με το μάτι τα κάνω, ενδέχεται να θέλει περισσότερο αλεύρι, αλλά εξαρτάται και από τα υγρά που θα έχετε στραγγίξει είπαμε!
Όλα αυτά τα κάνετε ένα ωραίο παχύρευστο χυλό που τηγανίζετε σε αραβοσιτέλαιο (πάλι).

Καλό είναι να τα βάζετε μετά σε απορροφητικό χαρτί για να φεύγουν τα πολλά πολλά λάδια, έτσι ώστε να μπορείτε να τα φάτε με το χέρι και να μην έχετε πολλά πιάτα και πλυσίματα. Ταιριάζουν με μπύρες, κρασί (Μαλαματίνες!), ούζα, τα πάντα.

Ολέ Ολέ Ολά!!

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Ένα για το δρόμο

Το πρωί με τη δροσούλα που βγήκα στον πηγαιμό για το γραφείο, πέρασα για την καθιερωμένη ενημέρωση από τις κρεμασμένες εφημερίδες και περιοδικά. Πολλά έγιναν, πολλά έγραφαν, δεν μπορώ να πω, εμένα όμως ένα μου τράβηξε την προσοχή.

Εβδομαδιαίο περιοδικό είχε εξώφυλλο την Τζούλια Αλεξανδράτου και ο πηχυαίος τίτλος έγραφε: "Είμαι μεγάλη πόρνη. Ε και;" Και κόλλησα. Μιλάμε για μεγάλο κόλλημα!

Μπορείτε μήπως να υποθέσετε προς τι το κόλλημα;

Καλό σαββατοκύριακο!

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Ρίγα-Αμβούργο-Βερολίνο-Δρόμος

Στην αρχή τα αδιάφορα νέα:
Η Ρίγα είναι συμπαθητική και μικρή, οι Λεττονοί φιλικοί, αν έχει ήλιο αξίζει, αν βρέχει σε πιάνει κατάθλιψη γιατί δεν έχεις και τίποτα να κάνεις πέρα από το να τρως (από πολύ φθηνά μέχρι υπερβολικά ακριβά) και να πίνεις (το τοπικό "μαύρο βάλσαμο" κυκλοφορεί σε 30 και 45 βαθμούς αλκοόλ). Έχει το ωραιότερο καφενείο/τσαγερί που μπορείς να κάτσεις σε μαξιλάρες στο πάτωμα και να χαζεύεις το ρυάκι, με τις πιο βρώμικες τουαλέτες. Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν και το φεστιβάλ των ξανθών. Δεν με πιστεύετε; Εσείς χάνετε!

Το Αμβούργο είναι λιμάνι. Αλλά όχι όποιο-όποιο λιμάνι. Είναι λιμάνι ποταμίσιο (στον Έλβα) και εκεί κατοικοεδρεύει η Blohm+Voss. Στο ντόκι 17 βάζουνε τα μουράτα καράβια που επισκευάζουν, έτσι για να τα βλέπει ο κόσμος από απέναντι. Μάλλον το ναυπηγείο δεν θεωρείται τουριστικό αξιοθέατο, αλλά έμεινα πάνω από δύο ώρες να το χαζεύω. Μετρούσα μάλιστα πόσα κρένια μπορούσα να διακρίνω χωρίς να στρέψω το κεφάλι μου (κάπου στα 30 σταμάτησα γιατί μπερδεύτηκα). Αξιοθέατο θεωρείται η "κακόφημη" γειτονιά, αλλά μάλλον έχω φτάσει σε ηλικία που για μένα δεν αποτελούν αξιοθέατο οι κουρασμένες πουτάνες πίσω από τις βιτρίνες. Έχει ωραία προάστια και αν τυχόν βρεθείτε στο κέντρο της πόλης αφότου κλείσουν τα εμπορικά καταστήματα, να ξέρετε ότι δεν θα υπάρχει ούτε αδέσποτος σκύλος να σας κάνει παρέα.

Το Βερολίνο είναι Το Βερολίνο. Είναι η νέα-νέα Ρώμη, μια πόλη που δεν βαριέσαι (δεν ακολουθεί τη λογική των κεντροευρωπαϊκών πόλεων που, όσο και να αρέσουν, γίνονται βαρετές) και που διαρκώς έχει κάτι ακόμα να σου πει. Φυσικά κάθε φορά που πηγαίνω βλέπω αλλαγές και όλο και περισσότερους τουρίστες, αλλά ευτυχώς κινούμαι κυρίως σε μη τουριστικές περιοχές, οπότε την γλυτώνω. Τώρα αν ο διαγωνισμός της Eurovision του χρόνου θα γίνει στο Βερολίνο ή σε άλλη πόλη της Γερμανίας, δεν ξέρω, αλλά αυτή η Λένα ήταν πρωτοσέλιδο παντού. Και μην νομίζετε ότι στραβώνει τα πόδια της μόνο στη Eurovision, όχι, και εκτός Eurovision στέκεται σαν γερμανικό μάνγκα.

Και ο Δρόμος. Αυτό είναι το σημαντικό νέο. The Road. Του Κόρμακ Μακάρθυ. Έχει γυριστεί και ταινία και παίζει ο Βίγκο (ένας είναι ο Βίγκο). Την ταινία δεν την είδα - είπα να ηρεμήσω λίγο από την ανάγνωση. Θυμόσαστε τη σκηνή στον κύκλο των χαμένων ποιητών που ο γαμψομύτης ζητά από τους μαθητές να σκίσουν τις σελίδες τύπου "έστιν ουν ποίηση"; Ε, κι εγώ δεν ξέρω τι πρέπει να γράψει ένας συγγραφέας για να πάρει Νόμπελ, αλλά νομίζω ότι αυτός τό'χει γράψει. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, εκτός εάν είσαστε ψυχοπλακωτικοί εκ φύσεως ή σε εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση (έγκυες κ.λπ.).

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Καλή η διάθεση, αλλά...

Είχα όλη την καλή διάθεση να γράψω και να σχολιάσω πολλά, αλλά με έφαγε η μαρμάγκα (μήπως γράφεται με -γγ- δεν την έχω γράψει ποτέ) και έπρεπε να τελειώσω μια δουλειά άμεσα. Την οποία δεν έχω τελειώσει, αλλά τουλάχιστον τώρα το ελέγχω.

Ήθελα λοιπόν να γράψω για τους 100 ανθρώπους που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη, σύμφωνα πάντα με το περιοδικό Time. Ήθελα να σχολιάσω πόσο μακρυά είμαστε από όλους αυτούς. Τι σχέση έχουμε με την Palin; Από την άλλη, λέτε να ασκεί τόση επιρροή κι εμείς απλώς να μην το παίρνουμε χαμπάρι; Dreadful! Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε θα μου πείτε. Τέλος πάντων, μπορεί να μου είναι δύσκολο να καταλάβω πώς μας επηρεάζει η Σάντρα Μπούλοκ (αν και καταλαβαίνω πώς μας επηρεάζει ο Ερντογάν), αλλά τουλάχιστον έμαθα για την ύπαρξη ανθρώπων που δεν γνώριζα που φαίνεται να κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Κάτι είναι κι αυτό. Τώρα αν αξίζει να σχολιαστεί η ανυπαρξία συγγραφέων, ε εντάξει, ας μην είμαστε και πλεονέκτες, έχουμε την Lady Gaga στην πρώτη πεντάδα (που εμένα τουλάχιστον με επηρεάζει αφού πρέπει να την ακούω κάθε μέρα!).

Ήθελα επίσης να γράψω για την ψυχοβγαλτική φύση του ανθρώπου που πάει και βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του και ψάχνει πράγματα που ίσως θα ήταν καλύτερο να μην μάθει. Γιατί το κάνει; Δεν ξέρω, αλλά το κάνει. (Είπαμε, εγώ κοιτάζω το τι, τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν.)

Επίσης μου ήρθε μια φλασιά για τις παραγγελίες μωρών, αλλά επειδή είναι μάλλον ευαίσθητο θέμα (εδώ κοτζαμάν επιτροπές βιοηθικής δεν έχουν συμφωνήσει στα όρια) είπα να το αφήσω για άλλη φορά που θα έχω χειρότερη διάθεση.

Και βέβαια εννοείται ότι ήθελα να σχολιάσω τη δήλωση παραίτησης της Άντζελας. Κυρίως εκεί που αναφέρει ότι "δεν έχει καμία σχέση με τις φορολογικές εκκρεμότητες του συζύγου της, οι οποίες αφορούν έτη κατά τα οποία δεν τον είχε καν γνωρίσει"... Ρε παιδιά, αν παντρεύτηκαν το 1996 (το γκούγκλισα), πώς την γλίτωνε ο Τόλης τόσα χρόνια; Πώς είναι δυνατόν να μην έχει πληρώσει φόρο εισοδήματος από το 1993; Εγώ δεν είμαι κακός άνθρωπος και δεν θα πω ότι έχει σχέση το γεγονός ότι παντρεύτηκε βουλευτή, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω πώς τα κατάφερε.

Αγωνίιιιιια!!!

Επειδή δεν πρόκειται να γράψω σύντομα, να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν αύριο, γνωστούς και άγνωστους κουμπάρους και κουμπάρες με πρώτους και καλύτερους τον Island και τον Ίνδικτο. Να περνάτε ωραία.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Καλημέρα

Αν δεν έχετε τι να κάνετε, διαβάστε αυτό
Εσείς τι λέτε;

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Πένθος

Δεν είναι μόνο ότι σκοτώθηκαν 3 άνθρωποι που το μόνο κακό που είχαν κάνει ήταν να πάνε στις δουλειές τους. Δεν είναι μόνο ότι χθες το βράδυ οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές από τη μία έριχναν την ευθύνη ο ένας στον άλλον και από την άλλη προσπαθούσαν να αποκομίσουν οφέλη ακόμη κι από αυτό!
Είναι που οι εργαζόμενοι στη φλεγόμενη marfin είχαν βγει στο μπαλκόνι και ζητούσαν βοήθεια από τους διαδηλωτές κι εκείνοι τους έκαναν κωλοδάχτυλο και τους χλεύαζαν φωνάζοντάς τους ότι καλά να πάθουν που πήγαν για δουλειά!
Αν αυτοί είναι οι συνάδελφοί μας, οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων μας, οι ηγέτες μας, αν αυτοί είναι οι Έλληνες, οι συμπολίτες μας, οι συμφοιτητές μας, οι γείτονές μας, αν αυτοί είναι οι γονείς των συμμαθητών των παιδιών μας, οι διπλανοί μας στο λεωφορείο, οι φίλοι μας, αυτοί που μαζί σχηματίζουμε μια μεγάλη ή μικρή ομάδα και μοιραζόμαστε κάτι κοινό, εγώ δεν θέλω να τους ξέρω.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Γράμματα στη Γερμανία

Αγαπητοί Βερολινέζοι που κάθεστε και πίνετε μπύρες στο Πριντζ Λάουενμπεργκ και αναρωτιέστε τι έγινε με την κατάληψη στην ΕΡΤ. Εμείς ίσα που το ακούσαμε, πώς γυρνάτε και μου λέτε ότι ήταν πρώτη είδηση εκεί στα ξένα;

Ακούστε να δείτε για να καταλάβετε τι συμβαίνει: ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση επιφυλακής, αυτοί που όλο και κάτι ψιλοέχουν δεν χαλάνε γιατί φοβούνται το μέλλον, αυτοί που δεν έχουν δεν βρίσκουν και δεν χαλάνε, ενώ προσπαθούν να βρουν τρόπους να την βγάλουν καθαρή, αυτοί πάλι που ζουν από αυτά που χαλάνε οι άλλοι δεν κάνουν ούτε σεφτέ. Ποιος περνάει καλά; Χμμμ, κανένας.
Και ενώ στην προηγούμενη κρίση (την χρηματοπιστωτική ντε, που διέλυσε κόσμο και κοσμάκη αλλά εμείς ποτέ δεν την ζήσαμε κανονικά μιας και για εμάς ήταν πάντα οικονομική κι ας κάναμε τα στραβά μάτια) μας έφταιγαν τα golden boys τώρα είμαστε σε κατάσταση πανικού γιατί δεν ξέρουμε που να ρίξουμε το φταίξιμο. Αν πάλι είχαμε κάποιον να του ρίξουμε όλες τις ευθύνες, θα κοιμόμασταν ήσυχοι το βράδυ.

Αλλά μην ξεχνιόμαστε - ένα είναι σίγουρο: του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!
Remember dear? Τέτοια δεν μας λέγανε στο σχολείο (ή είμαι πολύ παλιά;).
Και ενώ κάθε Πρωτομαγιά μού 'ρχεται το "Πρωτομαγιά στη Σαντορίνη" τώρα δεν λέει να μου βγει από το μυαλό το "παράξενη πρωτομαγιά, μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια, ήρθ' ο καιρός του έχε γεια, τι να την κάνεις πια την περηφάνια".

Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, θα κατεβάσετε μια δεύτερη μπύρα και θα πάτε στο ρωσικό απέναντι.
Πάμε παρακάτω.

Το 2010 είναι λοιπόν καλή χρονιά. Όχι δεν έχω πιεί. Ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει οι μαζικές απολύσεις και δεν νομίζω να την γλιτώσουμε με ανεργία κάτω από 20%. Και μην ακούσω συγκρίσεις με την Ισπανία ότι και καλά και εκείνοι είχαν ανεργία πάνω από 20% και το μειώσανε και τώρα ξανααυξήθηκε αλλά θα είναι παροδικό (λέμε τώρα) γιατί κάθε σύγκριση με βιομηχανοποιημένο κράτος κινδυνεύει να πέσει στο κενό.

Ρε γμτ. Είναι άδικο. Πέραν του ότι είναι άδικο να κόβεις τις πάγιες μηνιαίες απολαβές των εργαζομένων (μην ακούσω νομικούρες περί μισθού, για κάθε μισθωτό τα επιδόματα ΕΙΝΑΙ μισθός) είναι τραγικό να κόβεις και συντάξεις. Κόψε δαπάνες ρε φίλε. Μείωσε, μείωσε, μείωσε. Συνένωσε, κατάργησε φορείς. Βελτίωσε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Εγώ θα σου πω τι να κάνεις; Ξέρεις τι να κάνεις! Χέστους τους πια τους συνδικαλιστές και κάντο. Ούτως ή άλλως, όλοι γκρινιάζουν, απεργίες γίνονται και δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση. Γιατί τους γλύφεις αφού σε κάθε περίπτωση τους έχεις χεσμένους (και σε έχουν χεσμένο);

Και βέβαια αυτό το χεσμένους μου έφερε στο νου το καταπληκτικότερο νέο των τελευταίων ημερών: η κόρη Γ, αφού έμαθε να βγαίνει από την κούνια και να πηδάει κάτω και πρέπει να βρω τρόπο να την μαντρώσω αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, έκανε κακά στο γιογιό! (Και όσοι ξέρουν πόσο στοιχίζουν οι πάνες θα καταλάβουν ότι αυτό είναι ένα σοβαρό πολιτικοοικονομικό σχόλιο!)

ΥΓ Έρχομαι στα τέλη του μήνα - αν θέλετε τίποτα πείτε μου (και μην μου ζητήσετε πάλι ΙΟΝ αμυγδάλου, φάτε Lindt! - ουπς, αυτό δεν μοιάζει με Μαρία Αντουανέτα και Χάρρυ Κλυνν μαζί;)

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Ισλανδία

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι έχω μια ψύχωση με την Ισλανδία (όπως και με την Ιαπωνία - βέβαια το γεγονός ότι είναι και οι δύο ηφαιστειογενείς και σεισμογενείς νησιωτικές χώρες με ψιλοτσιμπημένα ποσοστά αυτοκτονιών ίσως θα πρέπει να με ανησυχεί, αλλά λέω να το ψάξω άλλη φορά).

Και, αν και δεν θέλω να γράψω κάτι συγκεκριμένο σήμερα, θέλω να σας πω ότι μπορείτε να βρείτε εκπληκτικές φωτογραφίες από την έκρηξη του ηφαιστείου και του βόρειου σέλατος μαζί στο mila.is. Επίσης μπορείτε να χαζέψετε ό,τι μπορεί να σας ενδιαφέρει για τη χώρα στο goiceland.org ή να γραφτείτε και να λαμβάνετε το ενημερωτικό φυλλάδιο του ισλανδικού οργανισμού τουρισμού.

Εντελώς πληροφοριακά, το newsletter που έστειλαν στα τέλη Μαρτίου (όταν είχε γίνει η πρώτη έκρηξη, η μικρή, όχι αυτό που ξέρουμε όλοι) έγραψε:

VISIT ICELAND BEFORE IT’S TOO LATE
First there was global warming and the on-going threat to Iceland’s slowly receding glaciers. Then there was the economic crisis which is only now just slowly starting to recover. Now what? Give us a break – another volcanic eruption?


Επαναλαμβάνω, το another σε αυτήν την περίπτωση είναι η παλιά!

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Outliers

Ας υποθέσουμε ότι θέλετε να υπολογίσετε τον μέσο όρο ηλικίας των φοιτητών ενός πανεπιστημίου. Είναι λογικό να σκεφτείτε ότι οι περισσότεροι φοιτητές θα είναι 18-24. Αν όμως έχετε έναν φοιτητή 75 ετών και τον υπολογίσετε σε ένα μικρό δείγμα (ας πούμε 15 φοιτητών), τότε θα σας χαλάσει το αποτέλεσμα. Έτσι δεν είναι; Αυτός ο 75χρονος φοιτητής είναι outlier - μια ακραία τιμή και μπορείτε να επιλέξετε να μην τον λάβετε υπόψη στους υπολογισμούς σας.

Αυτή η λέξη έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια για την Ελλάδα - και ιδιαίτερα στην εξαγωγή διαφόρων ευρωπαϊκών δεικτών. Βγαίνει ο δείκτης και στο τέλος υπάρχει σημείωση ότι "βάσει της μεθοδολογίας που χρησιμοποιήσαμε αφήσαμε απ'έξω το 10% των ανώτερων και κατώτερων τιμών" (και εκεί ήταν όλα τα στοιχεία για την Ελλάδα) ή άλλη σημείωση λέει "στον υπολογισμό δεν λήφθηκε υπόψη η Ελλάδα, η οποία αποτελεί outlier".
Είμαστε outlier, είμαστε απ' έξω.

Και σήμερα ανοίξαμε τις πόρτες μας στο ΔΝΤ.
Ό,τι και να λέμε, η αλήθεια είναι ότι ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό.

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα πολλά και συχνά διατυπωνόταν το ερώτημα "μα καλά, αυτοί οι Ευρωπαίοι δεν ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν άσχημα στην Ελλάδα;" Το ήξεραν, φυσικά και το ήξεραν. Αλλά υπάρχει διαφορά: άλλο να λες ότι έχεις έλλειμμα 3% και να εννοείς 4,5% και άλλο να λες ότι έχεις 3% και να εννοείς 14%. Εδώ δεν μιλάμε για απλό θρίλερ, μιλάμε για Αρτζέντο σε όλο του το μεγαλείο!

(Σημείωση: έλλειμμα είναι τα χρήματα που δεν έχουμε για να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε. Αν δηλαδή στο σπίτι μας χρειαζόμαστε 100 ευρώ το χρόνο για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, φαγητό κ.λπ. και έχουμε τα 97 ευρώ, τότε έχουμε έλλειμμα 3%. Στην οικονομία όλα αυτά τα ποσοστά υπολογίζονται επί του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (aka ΑΕΠ) που ουσιαστικά είναι όλα τα χρήματα από όλη την παραγωγή όλης της χώρας για όλο το χρόνο. Το έλλειμμα, στο βαθμό που δεν ελέγχεται με μείωση των δαπανών - γιατί αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος μείωσης του ελλείμματος - οδηγεί σε δανεισμό. Και ο δανεισμός μαζεύεται και φτιάχνει ένα ωραίο χρέος. Αυτά για να καταλαβαινόμαστε.)

Όπως καταλαβαίνετε τα καλά δεν σταματούν εδώ. Αν το πρόβλημα ήταν μόνο το έλλειμμα, κάτι μπορεί να παλευόταν. Το κακό είναι ότι έχουμε και τεράστιο χρέος. Δηλαδή, πέραν του ότι δεν έχουμε λεφτά να την βγάλουμε, χρωστάμε και της Μιχαλούς και πρέπει να την ξεχρεώσουμε (αυτό θα το καταλαβαίνετε όταν ακούτε στις ειδήσεις να μιλάνε για "ομόλογα που λήγουν".). Γιατί και η Πορτογαλία έφθασε το έλλειμμά της στο 8%, αλλά το χρέος της είναι κάπου 75% του ΑΕΠ - που είναι μεν ψηλό, μην κοροϊδευόμαστε, αλλά ελέγχεται.

Ευτυχώς λοιπόν (έχετε καταλάβει πού φτάσαμε για να λέω "ευτυχώς";) που έρχεται ο μηχανισμός στήριξης και μας τα χώνει. Θα τα χρωστάμε κι αυτά, δεν είναι χάρισμά μας στα μούτρα τα δικά μας, θα πρέπει να τα δώσουμε πίσω. Αλλά τουλάχιστον δανειζόμαστε από ΕΕ και ΔΝΤ με επιτόκιο χαμηλότερο από αυτό που μπορούμε να πετύχουμε μόνοι μας σαν χώρα από τις αγορές (ή τουλάχιστον αυτή είναι η όλη λογική του πράγματος).

Τι έχουμε να περιμένουμε τώρα;
- Νέο πακέτο δημοσιονομικών (aka φορολογικών) μέτρων. (Δεν με νοιάζει να φωτογραφίσουν όλοι οι δορυφόροι την πλαστική πισίνα της Barbie που έχουμε στο μπαλκόνι...)
- Μείωση απολαβών στον ιδιωτικό τομέα (φήμες ανέφεραν ότι το κακό θα γίνει το Σεπτέμβριο, μπας και προλάβουμε να κάνουμε διακοπές για να τα χώσουμε στον τουρισμό αλλά από τη στιγμή που ενεργοποιείται τώρα ο μηχανισμός υποθέτω ότι θα μας έρθει νωρίτερα). Βέβαια προσέξτε: οι μισθοί δεν θα μειωθούν, αλλά θα μειωθούν δώρα, μπόνους (για όσους παίρνουν), επιδόματα, θα μαζευτούν αυτοκίνητα, θα κοπούν προγράμματα ιδιωτικής ασφάλισης, τέτοια πράγματα.
- Έλεγχο απ' έξω. "Παραχωρούμε κυριαρχικά δικαιώματα" άκουσα. Χμμμ, τι να πω εγώ, νομικός δεν είμαι. Αλλά αν όλοι οι ντόπιοι δεν κατάφεραν να βάλουν σε τάξη τα οικονομικά μας τόσα χρόνια (βασικά να βγάλουν τα χέρια), λέτε οι βάρβαροι να είναι μια κάποια λύση;

Τόσα χρόνια ήμασταν outliers. Αποδεικνύεται ότι ήμασταν outright liars.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Γνωριμίες

Είμαι υπέρ κάθε τρόπου γνωριμίας των ανθρώπων. Θέλετε να γνωρίσετε κόσμο μέσω ηλεκτρονικών δικτύων επικοινωνίας; Τέλεια. Θέλετε να γνωρίσετε κόσμο στη στάση του μετρό; Κι εγώ μαζί σας. Θέλετε να πάτε σε ραντεβού στα τυφλά, στα φανερά, στα οτιδήποτε; Με γειά σας με χαρά σας. Στις διακοπές; Ακόμα καλύτερα. Σε κλαμπ γνωριμιών; Γιατί όχι; (Φτάνει σε κάθε περίπτωση να μην υπερβάλλετε αν ο άλλος δεν θέλει και πολλά.)

Έτσι μου φάνηκε ενδιαφέρον το "αγρότης μόνος ψάχνει", όχι αρκετά για να το παρακολουθήσω, αλλά δεν θα ήταν άσχημο να γνωριστεί ο κόσμος κι έτσι. Υποθέτω ότι η πρώτη σαιζόν πήγε καλά και γι' αυτό ετοίμασαν και δεύτερη. Το ίδιο και το "κάτι ψήνεται" που προφανώς έχει μεγάλη τηλεθέαση. Μια χαρά λοιπόν.

Αλλά σας παρακαλώ, εξηγήστε μου. Τι είναι αυτό το "Μία νύφη για το γιο μου;" Το να βγαίνουν οι άντρες και να λένε "θέλω η γυναίκα να είναι έτσι κι αλλιώς" μπορώ να το δεχτώ και μου φαίνεται φυσιολογικό (όλοι κάπως θέλουν τους άλλους - τώρα αν πρέπει να βγαίνουν στην τηλεόραση να το λένε, αυτό είναι άλλο θέμα). Το να βγαίνει η μάνα ενός γιου να λέει "θα ήθελα ο γιόκας μου να βρει ένα καλό κορίτσι" μπορώ να το δεχτώ και μου φαίνεται και φυσιολογικό.
Αλλά να βγαίνει η μητέρα του κανακάρη και να λέει "η νύφη που θα πάρω...". Τι θα πει "η νύφη που θα πάρω"; Τα μπερδέψαμε όλα; Ποιος παίρνει ποιον και τι τον κάνει;
"Κι εσύ μάνα τι λες για τα κορίτσια;" ρωτά ο μονάκριβος.
Ρε παιδιά, μόνο εγώ πίστευα ότι έχει τελειώσει η δεκαετία του '50;

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Γυναικεία περιοδικά

Η μόνη περίπτωση να διαβάσω περιοδικό είναι να το βρω μπροστά μου, έτσι λοιπόν εχθές που πήγα την κόρη Β στον παιδοφθαλμίατρο (μια χαρά είμαστε) χάζεψα καμιά δεκαριά γυναικεία περιοδικά. Και έμαθα πολύ σημαντικά πράγματα.

Γράμμα αναγνώστριας (γράφω τα βασικά, μην περιμένετε να το θυμάμαι verbatim)
Αγαπητή Πιπίτσα
Ο σύντροφός μου είναι ένας χάλιας, αλλά εγώ του λέω ότι είναι πιο ωραίος από τον Χιου Τζάκμαν (αυτό δικό μου). Εγώ πάλι είμαι μια χαρά, αλλά αυτός ποτέ δεν μου λέει ότι είμαι ωραία. Τι να κάνω;

Απάντηση
Αγαπητή μου, θα φτιάξεις δύο λίστες και θα του τις δώσεις. Στη μία λίστα θα γράψεις τις λέξεις "χέρια, πόδια, στήθος, μαλλιά, μάγουλα, γόνατα, παπούτσια, φούστα, παντελόνι, μπλούζα" και στην άλλη λίστα θα γράψεις "υπέροχα, καταπληκτικά, μοναδικά, θεσπέσια, μυρίζουν ωραία, τέλεια αίσθηση, ..." και θα του ζητήσεις κάθε μέρα να παίρνει μια λέξη από την πρώτη λίστα, να κολλάει δίπλα μια λέξη από τη δεύτερη λίστα και να σου κάνει ένα κοπλιμέντο. Γιατί δεν πρέπει να περνάει ούτε μία μέρα που να μην νιώθουμε εμείς οι γυναίκες ότι μας εκτιμούν.

Μάλιστα. Το έμαθα κι αυτό. Και τώρα που το έμαθα, λύστε μου σας παρακαλώ μια απορία:
τι μαλ$@#*ς είναι αυτές;

Δίνω λοιπόν τη δική μου απάντηση στην αναγνώστρια.
Αγαπητή μου
Οι άντρες είναι απλά όντα. Δεν νοιάζονται για φούστες και παπούτσια - κι αν νοιάζονται είναι ανησυχητικό. Μην περιμένεις να σου πουν πόσο ωραία είναι τα μαλλιά σου, ακόμα κι αν σου τα τραβούσαν επί 4 ώρες στο κομμωτήριο φτιάχνοντάς τα. Αν θες επιβεβαίωση, κοίτα τον καθρέπτη σου. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας μην λέμε ψέματα - δεν φτιαχνόμαστε για τους άντρες μας, για εμάς φτιαχνόμαστε. Αν ο καθρέπτης σου πει ότι δεν είσαι ωραία, άλλαξε κάτι - ό,τι νομίζεις ότι σε χαλάει. Αν εσύ νιώθεις καλά και ο καθρέπτης σου δεν τα λέει ωραία, σταμάτα να κοιτάζεσαι στον καθρέπτη. Αν πάλι έχεις κάνει τα πάντα (δίαιτες, γυμναστικές, ύπνο κ.λπ.), πιστεύεις ότι είσαι φροντισμένη και εξακολουθείς να νιώθεις χάλια, κάνε ψυχανάλυση. Αλλά προς Θεού: μην δώσεις στον σύντροφό σου λίστες με "ανεβαστικές" για εσένα εκφράσεις και περιμένεις να τις χρησιμοποιήσει (τέτοιος αυθορμητισμός!).

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Καλή Ανάσταση!

Να γίνεις γιατρός, έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή.
Δεν θέλω. Αίματα, κόκκαλα, δεν είναι αυτά για μένα.
Ναι, αλλά οι γιατροί βγάζουν πολλά λεφτά.
Δεν με νοιάζει - εγώ γιατρός δεν γίνομαι.

Και (όπως πάντα) είχα δίκιο. Σύμφωνα με τους πρόσφατους ελέγχους του ΣΔΟΕ, τα 2/3 των γιατρών δηλώνουν εισόδημα κάτω από 30.000 ευρώ.

Τώρα που το ξεμπερδέψαμε κι αυτό και καταλάβαμε ότι είμαι πλούσια, ήρθε η ώρα για το κουίζ του Πάσχα:
Ας υποθέσουμε ότι είσαστε καθηγητής πανεπιστημίου. Και ας υποθέσουμε ότι δεν είσαστε πρωτοδιόριστος λέκτορας, αλλά έχετε μερικά χρόνια στην πλάτη σας και έχετε γίνει αναπληρωτής καθηγητής. Πόσο λέτε να πήρατε δώρο Πάσχα;
(η απάντηση μετά την Ανάσταση)

Να ξεκουραστείτε και να περάσετε υπέροχα!

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Λίγο απ' όλα

1. Στο σχολείο της κόρης Α έκαναν άσκηση σεισμού. Οι δάσκαλοι δεν είχαν προειδοποιήσει τα παιδιά, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα τους είχαν πει ότι αν γίνει σεισμός μπαίνουμε κάτω από τα θρανία και περιμένουμε μέχρι να σταματήσει ο σεισμός. Λέει κάποια στιγμή η δασκάλα "σεισμός, κάτω από τα θρανία όλοι". Ο Γιωργάκης πήρε τα αγγλικά που δεν είχε κάνει όλες τις ασκήσεις, ο Γιαννάκης πήρε το σάντουιτς για να μην πεινάσει, η Μαιρούλα πήρε το παγουρίνο για να μην διψάσει, η Αννούλα πήρε το λιπ-γκλος, ο Χρηστάκης και ο Μανωλάκης μάλωναν για το αν θα πάρουν την μπάλα ή όχι. Αν και θα μπορούσα να γράφω ώρες για τις ομοιότητες με τους ήρωες του Μικρού Νικόλα (κατά σειρά έχουμε Ανιάν, Αλσεστ, κενό, Λουίζα, Εντ και Κλοτέρ), το βασικό θέμα είναι ότι 2 παιδιά πέμπτης δημοτικού ΔΕΝ χωράνε κάτω από το θρανίο. Ωραίο, ε;

2. Στο σχολείο της κόρης Α συγκέντρωσαν πέρυσι χρήματα (500 ευρώ) τα οποία έδωσαν στον Δήμο (Αθηναίων βεβαίως βεβαίως - το βεβαίως βεβαίως θα το καταλάβετε σε λίγο), ο οποίος Δήμος (είπαμε, όχι Μούτσης) θα τα διπλασίαζε για να φυτευτούν δέντρα στο σχολείο! Καταπληκτικό δεν είναι; Τρομερό; Απίστευτο; Δεντροφύτευση στο σχολείο! Φανταστικό; Ναι, είναι φανταστικό. Γιατί ο Δήμος ποτέ δεν διπλασίασε το ποσόν, ποτέ δεν φύτεψε δέντρα και ποτέ δεν επέστρεψε τα χρήματα στα παιδιά!

3. Πριν από μερικά χρόνια είχα πάει στην Κορσική. Εκπληκτικός τόπος - αν μπορείτε να πάτε χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι κάτι ανάμεσα σε Χανιά και Κέρκυρα με Μανιάτες. Αν πάλι έχετε διαβάσει τον Αστερίξ στην Κορσική και επισκεφθείτε χωριά στην ενδοχώρα θα καταλάβετε ότι οι φάτσες του κόμικ είναι πραγματικές. Φτάνει με την εισαγωγή. Πάμε τώρα το ψητό. Ή μάλλον μαγειρευτό.
Στην Κορσική λοιπόν έφαγα το εκπληκτικότερο συκώτι του κόσμου. Ήταν συκώτι με πάστα σταφυλιών. Αντέγραψα τη συνταγή και την φτιάχνω τα καλοκαίρια.
Καθαρίζουμε, πλένουμε, κόβουμε κρεμμύδια σε χοντρουλές ροδέλες. Τα βάζουμε στο τηγάνι με λίγο λάδι και όταν μαραθούν (ποτέ δεν τα τσιγαρίζουμε) προσθέτουμε το κομμένο σε φέτες συκώτι. Όταν πάρει λίγο και από τις δύο μεριές προσθέτουμε πολτοποιημένα σταφύλια, αλατοπίπερα, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε και σε μισή ώρα έχει γίνει.
Το καλό αυτής της συνταγής είναι ότι το συκώτι παραμένει μαλακό και το τρώνε τα παιδιά με μεγάλη χαρά, η δε συκωτίλα (που σε κάποιους δεν αρέσει, τι να πω, δεν τους καταλαβαίνω, αλλά ισχύει) κρύβεται κάτω από το άρωμα των σταφυλιών.
Επειδή όμως δεν μας προκύπτουν σταφύλια όποτε εμείς θέλουμε, κάνω την ίδια συνταγή με κρασί ή κονιάκ. Δηλαδή ίδια αρχή, σβήνω το συκώτι με κρασί ή κονιάκ, ίδιο τέλος. Προχθές όμως, που φαγώθηκα να φτιάξω συκώτι, δεν είχα ούτε σταφύλια, ούτε κρασί, ούτε κονιάκ (θα μου πεις, τι είχα; Είχα 1-2 μπουκάλια μαλτ ουίσκυ που θεωρητικά δεν πρέπει να χρησιμοποιώ στα φαγητά (για τα γλυκά δεν το έχουμε διευκρινίσει) και βότκα που δεν μου αρέσει πλέον σχεδόν πουθενά, κάτι τσίπουρα, ούζα και North - που δεν την έχω για φαγητά). Έβαλα λοιπόν τσίπουρο, το οποίο πρέπει να παραδεχτώ ότι του πάει περισσότερο από το κρασί.

4. Η κόρη Γ εξελίσσεται σε σοβαρή σκατούλα γιατί έχει αρχίσει να υιοθετεί πρακτικές κόρης Β. Με το που της λέμε όχι σε κάτι στρίβει τα χείλια της προς τα κάτω και ξεκινάει το μπουχουχουάαααααα που συνοδεύεται με δάκρυ που σταματάει στα φουσκωτά μάγουλα (όντως κάθεται εκεί, δεν κατρακυλάει και δεν συνοδεύεται από άλλα δάκρυα - στο ένα σταματάμε). Σήμερα το πρωί είχε πάρει ένα μικρό παιχνιδάκι της Β και το είχε βάλει στο στόμα της.
Έλα κοπέλα μου, δώστο μου.
Ααα.
Δώστο στη μαμά, είπαμε.
Ααα.
Αν δεν μου το δώσεις θα σταματήσω να παίζω μαζί σου.
Ααα.
Κι έφυγα. Και ήρθε και το έφτυσε στο χέρι μου. Έπιασε!!!! Και είναι μόλις ενάμισι!!!

Βέβαια, η ακόμα καλύτερη αντίδραση ήταν της Β:
Μαμά, πρώτη φορά το κάνεις αυτό στο μωρό.
Αγάπη μου, πρέπει να καταλάβει ότι δεν θα γίνεται πάντα το δικό της. Πρέπει να ακούει τη μαμά και τον μπαμπά. Δεν μπορεί να μην μας ακούει και εμείς να παίζουμε μαζί της. Έτσι δεν κάνουμε και με εσένα και με την Α;
Ναι μαμά.
...
Είδες;; Δεν θα ήσουν για πάντα μωρό...

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Για δυνατούς λύτες

Οι υπάλληλοι της Βουλής, λέει, εξαιρούνται από τα νέα οικονομικά μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι δεν τους επηρεάζουν οι μειώσεις που ανακοινώθηκαν σε δώρα και επιδόματα.
Σύμφωνα με τη δική μου λογική, αυτό είναι αντισυνταγματικό γιατί ουσιαστικά εξαιρεί μια κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων από κάτι που ισχύει για όλους τους υπόλοιπους. Εκτός βέβαια, λέει η νομοθεσία, αν αυτή η εξαίρεση μπορεί να αιτιολογηθεί βάσει αντικειμενικών λόγων. Επειδή δεν μου προκύπτει κανένας τώρα τελευταία, μήπως μπορείτε να σκεφτείτε εσείς και να μου πείτε;

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Ανταπόκριση από το μέτωπο

Αυτή τη στιγμή, σχεδόν 2 το μεσημέρι, 11 Μαρτίου 2010 η Πανεπιστημίου είναι κλειστή, μπροστά στο Πανεπιστήμιο υπάρχουν πολλοί μαυροφορεμένοι κουκουλοφόροι και μη, οι οποίοι βγάζουν μία μία τις πετρούλες του πλακόστρωτου και τις εκσφενδονίζουν προς τους αστυνομικούς, που με τη σειρά τους απαντούν με δακρυγόνα. Ανάμεσα στους μαυροφορεμένους είναι και κάτι κοπέλες με φούξια, ριγέ και μίνι φουστίτσες. Πρέπει να έχει πέσει ξύλο (είδα κάποιους να κουβαλάνε έναν τύπο), αλλά δεν έχω πλήρη εικόνα οπότε η πληροφόρηση ενδέχεται να μην είναι σωστή. Καίγονται κάδοι απορριμάτων, ακούγονται εκρήξεις, και φυσικά κανένας δεν φρουρεί την ακαδημία-πανεπιστήμιο-βιβλιοθήκη (λέτε να ξανακαούν;). Από τις φωνές/συνθήματα που ακούγονται το μόνο που ξεχωρίζω είναι ότι "θα μιλήσει ο λαός".
Δικό σας...

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

H φίλη μας η Emily

Ποια Emily θα μου πείτε;

That Emily!

I felt a Cleaving in my Mind
I felt a Cleaving in my Mind --
As if my Brain had split --
I tried to match it -- Seam by Seam --
But could not make it fit.

The thought behind, I strove to join
Unto the thought before --
But Sequence ravelled out of Sound
Like Balls -- upon a Floor.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Τα δύσκολα τα λόγια τα μεγάλα

Ξέρω ότι διανύουμε δύσκολες περιόδους και το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι δύσκολες λέξεις που θα μας μπερδέψουν (ή αποπροσανατολίσουν - κρατάτε ό,τι θέλετε).
Για να γίνουν λοιπόν τα πράγματα κατανοητά, θα υποθέσουμε ότι έχουμε ένα σώμα. Κι επειδή δεν είναι πρέπον και σωστό να μιλάμε για το σώμα του Πούτιν, του Χιου Τζάκμαν ή του Γονίδη (και πάλι, σκεφτείτε ό,τι θέλετε), θα πάρουμε το δικό μου σώμα.
Εγώ που λέτε τα τελευταία 40 χρόνια έχω καταφέρει να με διαλύσω. Θα μου πεις είναι η καθιστική ζωή, η έλλειψη άσκησης, οι δουλειές στο γραφείο και στο σπίτι, οι τρεις γέννες, τα σηκώματα μωρών, το κάπνισμα τόσα χρόνια, η γενικότερη ταλαιπωρία, πολλά και διάφορα (και πάλι βάζετε ό,τι θέλετε). Κατάφερα λοιπόν να μαζέψω διάφορα κιλά και πόντους που έχω διασκορπίσει δεξιά-αριστερά σε όλο μου το κορμί (αυτό είναι σημαντικό - κρατήστε το έτσι όπως το λέω), έχω αποκτήσει κάτι δισκοπάθειες, κάτι μηνίσκους κάτι διάφορα. Τι πρέπει να κάνω για να μην πονάω και να λειτουργώ καλύτερα; Να χάσω κιλά και να κάνω γυμναστική. Καλά; Καλά.

Πάμε στα λίγο πιο δύσκολα τώρα.

Για να χάσω κιλά, δεν πρέπει να κάνω μία από αυτές τις δίαιτες-εξπρές που χάνεις μεν αλλά τα ξαναπαίρνεις αμέσως. Πρέπει να αλλάξω ουσιαστικά τη διατροφή μου. Πρέπει να τρώω πιο υγιεινά, να πίνω περισσότερους χυμούς, να μην πέφτω για ύπνο με γεμάτο στομάχι, να μασάω τρεις ώρες την κάθε μπουκιά, και διάφορα τέτοια. Επίσης πρέπει να ξεχάσω τις σοκολάτες, τα σουβλάκια και άλλα τέτοια πράγματα. Σωστά; Σωστά.

Παράλληλα πρέπει να αρχίσω να αθλούμαι. Όπου άθληση δεν είναι η άρση βαρών με την κόρη Γ (πήγε 12 κιλά, μην νομίζετε), ούτε οι καθημερινές μου βόλτες στον Σκλαβενίτη. Είναι αυτό το οργανωμένο πράγμα που κάνεις σε γυμναστήρια και κολυμβητήρια, όπου έχεις πάει με την ιατρική βεβαίωση για το τι έχεις και το τι πρέπει να κάνεις. Πόσο εύκολο είναι να βρω χρόνο να τα κάνω αυτά; Καθόλου μα καθόλου εύκολο, πιστέψτε με.

Ποια είναι η βασική δυσκολία όλων αυτών; Ότι 20 χρόνια τώρα κάνω κάτι με έναν τρόπο και είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξω. Δεν είναι ότι μάκρυναν τα μαλλιά, βρίσκω μία φορά τον απαραίτητο χρόνο, πάω τα κόβω και φροντίζω να μην ξαναμακρύνουν πολύ. Πρέπει να βάλω μπουρλώτο. Είναι κιλά και πόντοι σε διάφορα σημεία που πρέπει να φύγουν για να ελαφρύνει το βάρος της μέσης και των γονάτων. Αυτά δεν αλλάζουν εν μία νυκτί.

Το καταλάβατε τώρα; Όχι ακόμη;

Αντικαταστήστε το σώμα μου με το ελληνικό δημόσιο. Το ίδιο είναι. Το ελληνικό δημόσιο δουλεύει πολλά χρόνια τώρα με έναν τρόπο που δύσκολα αλλάζει. Εν τω μεταξύ έχει πάθει ρήξη μηνίσκου και χιαστών και είναι έτοιμο να πέσει κάτω με λουμπάγκο. Πρέπει να χάσει κιλά και πόντους, να αρχίσει την υγιεινή διατροφή και να ξεχάσει όλες τις διαδικασίες που εξυπηρετούν τη δική του ευκολία (οι σοκολάτες και τα σουβλάκια που λέγαμε πριν).

Άντε που δεν είχατε καταλάβει τι είναι οι μόνιμες και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις!

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Εργασία και χαρά

Την 1η Μαρτίου 1994 ξύπνησα νωρίς, πήρα το λεωφορείο και έφθασα κατά τις 8:30 μπροστά στο κτήριο γραφείων όπου θα έπιανα δουλειά. Έκανα το γύρο του τετραγώνου, πήρα καφέ και στις 9 παρά 15 μπήκα στο γραφείο.
- Γεια σας, είμαι η κουμπάρα, πιάνω δουλειά εδώ σήμερα.
- Ναι, σε περιμέναμε, εδώ είναι το γραφείο σου.
Ένα άδειο, μα πιο άδειο δεν γίνεται, γραφείο με περίμενε.
- Εεεεεε.... υπολογιστής;
- Έχουμε δύο υπολογιστές στο τμήμα, τον δικό μου και εκείνον εκεί κάτω, αν θες να γράψεις κάτι μου το λες.
(Δεν ξεκινάμε καλά.)

Ήξερα ότι ήταν αντροκρατούμενος χώρος, είχα βάλει κι εγώ τη στολή εργασίας (μακρυμάνικο ζιβάγκο, φαρδύ παντελόνι, ίσια παπούτσια) και είχα πάει έτοιμη. Κάθε ένας που έμπαινε περνούσε από το γραφείο μου και η γραμματέας έκανε τις συστάσεις:
- Από εδώ η κουμπάρα, από εκεί ο χ.
Όλοι με κοιτούσαν από πάνω μέχρι κάτω λες και δεν είχαν ξαναδεί άνθρωπο. Ένιωθα σαν ζώο σε ζωολογικό κήπο (ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν έκλεισα ούτε μήνα στη συγκεκριμένη εταιρεία).

Κατά τις 10:30 ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται ένας τύπος με μπλε κουστούμι-γαλάζιο πουκάμισο-ημιλυτή γραβάτα, ξεχτένιστος και τσαλακωμένος σαν να είχε κοιμηθεί με τα ρούχα, ενώ ένα ζευγάρι γυαλιά έστεκε στραβά πάνω στη μύτη του. Ο καημένος, τι άσχημος που είναι, σκέφτηκα. Από την τσακισμένη τσέπη του σακακιού φαινόταν η άκρη ενός βιβλίου που δεν ξέρω ποιο ήταν αλλά ήταν της σειράς Penguin Classic.
- Κουμπάρα από δω ο Κίτσος, Κίτσο η κουμπάρα.
- Χαίρω πολύ, είπα εγώ.
- Γκγκρρρουμφφφ, μου απάντησε.
Τώρα πώς γίνεται και δεκαέξι χρόνια μετά είμαστε ακόμα μαζί, δεν ξέρω.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Εμπειρίες

Εχθές το μεσημέρι, τελείωσα τη δουλειά μου, βγήκα στο δρόμο, είδα τη διαδήλωση στη Σταδίου και κατηφόρισα την αρκετά άδεια Πανεπιστημίου. Σε μία από τις πολλές στοές υπάρχει ένα κατάστημα που πουλάει είδη σπιτιού και εκεί ακριβώς ήθελα να πάω. Μπαίνω μέσα, λέω στην υπάλληλο τι ψάχνω, με εξυπηρετεί, ωραία. Λίγο πριν φύγω, και ενώ ουσιαστικά βρίσκομαι ακριβώς πίσω από την πόρτα εισόδου, προτείνει να μου δείξει ένα κάλυμμα στρώματος. Εκείνη τη στιγμή τέσσερις κουκουλοφόροι νέοι μπαίνουν στη στοά, κοιτάζουν δεξιά-αριστερά, από όλα τα καταστήματα επιλέγουν το κατάστημα με τα είδη σπιτιού και αρχίζουν να εκτοξεύουν μάρμαρα και πέτρες προς τη τζαμαρία. Η υπάλληλος πήγε και κρύφτηκε πίσω από το ταμείο, εγώ δεν ξέρω πως αλλά βρέθηκα στη σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι, με το ένα χέρι στην κουπαστή και το άλλο προτεταμένο με τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα (ελλείψει κατάνα, μην νομίζετε...). Η τζαμαρία δεν έσπασε με τα μάρμαρα και τις πέτρες, οπότε άρχισαν να βαράνε με κάτι ξύλα (όχι καδρόνια, κάτι καλογυαλισμένα με στρογγυλεμένες άκρες σαν μπαστούνια του μπέηζμπολ). Ο τέταρτος της παρέας, που στεκόταν λίγο πιο πέρα, κρατούσε ένα μπουκάλι και περίμενε, αλλά αφού τελικά η τζαμαρία δεν διαλύθηκε, έβαλε το μπουκάλι στην τσέπη και έφυγαν τρέχοντας.
Μετά ήρθαν οι περίοικοι της στοάς να ρωτήσουν την υπάλληλο αν ήταν καλά, ευχήθηκαν να είχε σπάσει εντελώς η τζαμαρία και να είχε πέσει πάνω στα κεφάλια των νεαρών, έβρισαν την αστυνομία, με κέρασαν ένα νερό και έφυγα. Γύρισα στο σπίτι μου, έφαγα το χοιρινό με σέλινο (γιαμ γιαμ γιαμ) και προσπάθησα να ηρεμήσω τα νεύρα μου αγκαλιά με την πρώτη μου αγάπη και παντοτινή (μία Ιον αμυγδάλου).

Αυτή είναι μια αντικειμενική και αμερόληπτη περιγραφή των γεγονότων. Πάμε τώρα σε μερικές παρατηρήσεις για το συγκεκριμένο γεγονός και τη συγκεκριμένη τετράδα.
1. Οι νεαροί δεν ήταν νεαροί - ήταν πιτσιρίκια. Μιλάμε για 16χρονα και αν.
2. Δεν ήταν οργισμένοι, άνεργοι νέοι, αδικημένοι από την κοινωνία και την οικονομία. Δηλαδή δεν ήταν άνθρωποι που συμμετείχαν στη διαδήλωση, που ζητάνε ένα καλύτερο μέλλον, μια δουλειά, μια σύνταξη, ένα κάτι από αυτά για τα οποία έγινε η απεργία χθες. Ήταν τέσσερα πιτσιρίκια που βγήκαν για να γλεντήσουν, με πλήρη επίγνωση των πράξεών τους.
3. Δεν ήταν υπό την επήρεια ουσιών - τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω μιας και πατούσαν καλά, πετούσαν τα μάρμαρα στο στόχο και το βλέμμα τους ήταν καθαρό.
4. Δεν υπήρχε καμία ιδεολογία πίσω από την πράξη τους. Επιτέθηκαν σε ένα αδιάφορο θα έλεγα κατάστημα που δεν ήταν ούτε τράπεζα, ούτε πολυεθνική ούτε τίποτα.
5. Δεν ήταν καν οργισμένα πιτσιρίκια που έβλεπαν τα αδιέξοδα στα οποία τους οδηγεί το σύστημα και γι' αυτό έσπαγαν και έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Ήταν τέσσερα αγόρια με πλήρη εξάρτιση, που μπήκαν στη στοά, είδαν ποιο μαγαζί είναι πιο εύφλεκτο και πιο ακίνδυνο (δύο γυναίκες που κρατάνε ένα κάλυμμα στρώματος τι απειλή να αποτελούν;) και επιτέθηκαν σε αυτό. (Στην είσοδο της στοάς υπήρχε φωτοτυπάδικο, κουρείο και διάφορα άλλα που επίσης είχαν τζαμαρίες.)

Ας βάλουμε τώρα και λίγο συναίσθημα.
Να μιλήσω για τους συνδικαλιστές που δεν περιφρουρούν τις διαδηλώσεις, να μιλήσω για την αστυνομία που δεν ξέρω που ήταν, να μιλήσω για το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν ανοίγει κανένα μυαλό, να μιλήσω για την κοινωνία που ξέρει μόνο να κριτικάρει, να μιλήσω για την αστική δομή της Αθήνας που δεν δίνει διεξόδους, για τι να μιλήσω; Να πω για τους γονείς που δεν μαζεύουν τα παιδιά τους όταν το πιο πιθανό είναι τέτοιες ώρες να δουλεύουν και να υποθέτουν ότι τα παιδιά τους είναι στο σπίτι και διαβάζουν; Μπορεί να με σόκαρε η κυρία που ευχήθηκε να τούς έπεφτε η τζαμαρία στο κεφάλι, αλλά κι εγώ όλο το απόγευμα προσπαθούσα να σκεφτώ τι κακό θα μπορούσα να ευχηθώ. Που κατέληξα; Να τους καεί το Xbox και να μην τους σηκώνεται.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

I'm just a sucker with no self esteem

Όπως καλά γνωρίζετε διανύουμε περίοδο εκπτώσεων και, επειδή πριν από λίγο καιρό το παλτό μου αποφάσισε ότι θέλει να πάρει σύνταξη, αποφάσισα κι εγώ ότι πρέπει να αγοράσω παλτό. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο σιχαίνομαι τα ψώνια και πόσο με αγχώνουν τα Attica, Mall κ.λπ. οπότε η αγορά ρούχων είναι συνήθως μεγάλο θέμα. Τα καταφέρνω λοιπόν τις προάλλες και πηγαίνω σε ένα μαγαζί, βλέπω ένα παλτό, το δοκιμάζω, μια χαρά ήταν, ούτε λαλάκια, ούτε υπερπαραγωγές, ρωτάω πόσο κάνει.
Α, είναι τελευταίο κομμάτι, όλα τα ξεπουλήσαμε.
Μάλιστα.
Είναι μαλλί με δενξερωγωτι και έχει τέλεια εφαρμογή.
Ναι. Η τιμή του;
Αρχική τιμή...
Με την έκπτωση πόσο έχει.
415 ευρώ.
(Γκλουπ. Αρχίζω να το ξεκουμπώνω.) Ευχαριστώ, δεν έχω να διαθέσω τόσα χρήματα για ένα παλτό.
Μπορούμε να κάνουμε και δόσεις στην πιστωτική σας κάρτα.
Δεν αλλάζει τίποτα.
Επίσης μπορείτε να αφήσετε μια προκαταβολή και να το εξοφλήσετε αργότερα.
Ξέρετε, δεν είπα ότι δεν έχω τόσα χρήματα μαζί μου (που δεν έχω, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα), είπα ότι δεν έχω να διαθέσω τόσα χρήματα για ένα παλτό.

Γιατί με κοίταξε σαν να μην της το έχει ξαναπεί κανείς;


Θυμήθηκα έτσι ένα αντίστοιχο σκηνικό τα Χριστούγεννα. Έχω πάει σε μαγαζί της γειτονιάς μου να αγοράσω ένα νυχτικό δώρο για την πεθερά. Βρίσκω ένα ομολογουμένως πολύ ωραίο νυχτικό, απαλό, ζεστό, τέλειο για δώρο.
Πόσο έχει;
92 ευρώ.
Κοιτάζω να βρω τη ρόμπα και τις παντόφλες γιατί είμαι σίγουρη ότι με 92 ευρώ δεν μπορεί να παίρνω μόνο το νυχτικό. Εις μάτην. Το νυχτικό ήταν μόνο του.
Μα 92 ευρώ για ένα νυχτικό;
Είναι από 100% βαμβάκι Αιγύπτου με αυτιά στρουθοκαμήλου και χρυσές κλωστές από φλαμίνγκο Μαδαγασκάρης.
Ό,τι κι αν είναι, είναι ένα νυχτικό!

Και μέσα σε όλα αυτά αποφασίσαμε να χτίσουμε σπίτι. Που δηλαδή ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει να το χτίζουμε, σχέδια βλέπουμε, συζητάμε, διαβάζουμε προσφορές.
Υπογράψτε για να προχωρήσουμε, μας παρακινεί ο κατασκευαστής.
Να υπογράψουμε, δεν λέω, αλλά όταν θα έχουμε καταλάβει κάθε λέξη και κάθε χρέωση. Τον ρωτάμε λοιπόν διάφορες εξωτικές (για εμάς) λέξεις όπως κατωκάσια, οκουμέ, κότο, ρολλά βαρέως τύπου, πάνελ κ.λπ. και του εξηγούμε ότι για ό,τι υπάρχει μέσα στην προσφορά θα ρωτήσουμε και αλλού. Αντίρρηση δεν έφερε, αλλά γιατί μας κοίταζε και αυτός σαν να του λέγαμε κάτι τρελλό;

Ειλικρινά, δεν με νοιάζει πόσο ζητάει ο καθένας για ένα παλτό, ένα νυχτικό ή ένα σπίτι. Δικαίωμά του να ζητάει όσα θέλει. Εγώ όμως δεν πρέπει να το ελέγξω; Δεν πρέπει να βεβαιωθώ αν είναι αυτό που θέλω (από όλες τις απόψεις), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ρωτήσω αλλού; Και αν θεωρήσω ότι είναι ακριβό για μένα, δεν πρέπει να το πω; Θα το παίξω ξερόλας "ναι, ξέρω από οκουμπέ και κότο, το έβαλε η κουνιάδα της θειας μου, μια χαρά τα λες" και από μέσα μου θα κάνω δέκα σταυρούς; Ή θα ντραπώ να πω ότι κάτι είναι ακριβό και θα το γυρίσω στο "α, τώρα θυμήθηκα ότι έχω άλλο ένα ίδιο παλτό, ίδιο νυχτικό, δεν θέλω κι άλλο". Ντρέπεται ο κόσμος να πει ότι κάτι είναι ακριβό; Είναι όλοι τόσο πλούσιοι και δεν τους νοιάζει πόσα χρήματα θα χάσουν; Τέτοια largesse πια;

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

I wouldn't start from here

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο το οποίο, όσο κι αν μου άρεσε, δεν κατάφερνα να βρω χρόνο να το τελειώσω. Έτσι το συγκεκριμένο βιβλίο έφτασε να αποτελεί μόνιμο στοιχείο του κομοδίνου μου.

Ο τίτλος του I wouldn't start from here (που παραπέμπει σε ένα ανέκδοτο σχετικά με έναν τύπο που έχει χαθεί στις ερημιές της Ουαλλίας και εκεί που οδηγεί βλέπει μπροστά του έναν βοσκό και τον ρωτάει πώς να πάει στο χωρίο τάδε. Ο βοσκός τον κοιτάζει και απαντάει "στο χωριό τάδε; Ε, λοιπόν, εγώ δεν θα ξεκινούσα από εδώ").

Ο συγγραφέας, Andrew Mueller, είναι Αυστραλός δημοσιογράφος που ζει στο Λονδίνο και γράφει για διάφορες εφημερίδες και έντυπα. Αποφάσισε λοιπόν να γράψει ένα βιβλίο όπου θα παρουσίαζε τις εμπειρίες του από διάφορες "πολεμικές ζώνες" που επισκέφτηκε τα τελευταία δέκα χρόνια. Το καλό είναι ότι ο Andrew Mueller δεν είναι πολεμικός ανταποκριτής ούτε πολιτικός συντάκτης. Πήγε όμως σε μέρη που δεν θα πήγαινε κανείς (στην Καμπούλ, στη Βαγδάτη, στην Τρίπολη, στη Λωρίδα της Γάζας κ.λπ.), μίλησε με ντόπιους και δίνει μια εικόνα "εκ των έσω" (π.χ. πιτσιρίκια που όταν τελείωσαν οι στολές Πόκεμον ντύθηκαν Χεζμπολάχ) - και αυτό εμένα μου αρέσει, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ απαραίτητα με όλα όσα γράφει (αν και πρέπει να ομολογήσω ότι είναι αρκετά αντικειμενικός).

Επί δύο και πλέον μήνες, το βιβλίο έκανε το γύρο του σπιτιού και πάντα κατέληγε στο κομοδίνο, με το σελιδοδείκτη να έχει μετακινηθεί 2-3 σελίδες. Και δεν είναι μόνο το άγχος που μου προκαλούσε το βιβλίο που όσο κι αν ήθελα δεν έλεγε να τελειώσει, αλλά κυρίως το άγχος που μου προκαλούσε το Lustrum του Robert Harris που είχε εν τω μεταξύ έρθει στο σπίτι και περίμενε υπομονετικά στη βιβλιοθήκη. Προέκυψε όμως επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό και το αεροπλάνο είναι ο τέλειος χώρος ανάγνωσης (εκτός αν κουνάει που ζαλίζομαι και δεν μπορώ να διαβάσω, αλλά ήμουν τυχερή). Και έτσι κατάφερα να το τελειώσω.

Γυρίζω λοιπόν στο σπίτι, αδειάζω τη βαλίτσα μου, βγάζω το βιβλίο, το βάζω στη βιβλιοθήκη και συνεχίζω τις δουλειές μου (σοκολάτες στα κορίτσια, σοκολάτες στα κορίτσια και σοκολάτες στα κορίτσια). Και η μικρή πάει στη βιβλιοθήκη, παίρνει το βιβλίο και πηγαίνει και το αφήνει στο κομοδίνο μου.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Ερμηνευτικό λεξικό

Με την κόρη Α, στο δρόμο για το σχολείο:

Μαμά τι είναι αναρχικός;
Είναι ο άνθρωπος που αντιτίθεται στις αρχές. Η λέξη σχηματίζεται από το στερητικό α και τη λέξη αρχή.
Και ποιες είναι οι αρχές;
Γενικά η εξουσία - η αστυνομία, ο στρατός, τα υπουργεία, οι κυβερνήσεις...
Και οι τράπεζες;
Άλλοι θα σου πουν ότι οι τράπεζες είναι η υπέρτατη αρχή, άλλοι όχι, γενικά είναι θέμα που θέλει συζήτηση.
Εσύ μαμά είσαι αναρχική;
Όχι κορίτσι μου.
Και τότε εκείνο το βιβλίο "αναρχικός τραπεζίτης" γιατί το έχεις στη βιβλιοθήκη;
Μωρό μου αυτό είναι λογοτεχνία. Είναι βιβλίο του Πεσσόα, γνωστού Πορτογάλου ...
Λογοτεχνία; Και το άλλο βιβλίο που λέει "σατανικοί στίχοι" κι αυτό λογοτεχνία είναι;

Τι να λέει στους συμμαθητές της άραγε;

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Ι Love διαγγέλματα

Ελληνίδες, Έλληνες,
Ζούμε μια κρίση χωρίς προηγούμενο για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης. (γιατί το περιορίζει στη μεταπολιτευτική περίοδο;)
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, οφείλουμε να δράσουμε και άμεσα και αποφασιστικά. (οκ)
Κάλεσα σήμερα τους Αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων, για να τους ενημερώσω για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. (οκ)
Τους κάλεσα για να τους ζητήσω να συμπαραταχθούν και να στηρίξουν την εθνική προσπάθεια. (τι ώρα;)
Αύριο, Τετάρτη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα κρίνει θετικά το Πρόγραμμα Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης, που παρουσιάσαμε πριν δύο εβδομάδες.
Είναι ένα Πρόγραμμα, που αντιμετωπίζει το μεγάλο έλλειμμα και το χρέος, αλλά και που βάζει τη χώρα σε μια νέα τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης. (άρα περιμένουμε ότι στη συνέχεια θα ακούσουμε κάτι για τη βιώσιμη ανάπτυξη).
Ένα Πρόγραμμα, που νοικοκυρεύει την οικονομία και θα μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε βαθιά διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας μας. (δύο επαναλήψεις "ένα πρόγραμμα", για να δούμε τι θα πει παρακάτω).
Να κάνουμε δηλαδή ανατροπές, μεγάλες τομές και αλλαγές, πάντα με δίκαιο τρόπο.
Δίκαιο για τους Έλληνες πολίτες, προστατεύοντας ιδιαίτερα τους πιο ευάλωτους. (αυτά θα τα λέμε κοινωνικά κερασάκια.)

Ελληνίδες και Έλληνες,
Σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο ενός ευρύτερου κερδοσκοπικού παιχνιδιού, που στόχο έχει ακόμη και το ίδιο το ευρώ.
Δυστυχώς, εξαιτίας των καταστροφικών επιλογών του παρελθόντος, η χώρα μας αντιμετωπίζεται ως αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης. (δεν αντιμετωπίζεται, είναι)
Αποτέλεσμα, οι όροι δανεισμού του μεγάλου δημόσιου χρέους μας να γίνονται κάθε μέρα και επαχθέστεροι. (σωστό)
Απειλούν να πνίξουν την οικονομία, να ακυρώσουν στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια δίκαιων αλλαγών και απαραίτητων προσαρμογών. (γιατί έμεινε ανοικτή η πόρτα και μπήκαν οι κακοί, ε, γιατί;)
Απειλούν να τινάξουν στον αέρα όλες τις θυσίες του Ελληνικού λαού. (μεταξύ μας, τις έχουν τινάξει στον αέρα άλλοι, ντόπιοι, αλλά ας τα ρίξουμε στους ξένους)
Είναι, λοιπόν, εθνικό χρέος να ακυρώσουμε στην πράξη τις προσπάθειες που γίνονται να σπρώξουν τη χώρα μας στον γκρεμό. (πρώτη αναφορά στον γκρεμό, και για να μην μας παρασύρει το ρέμα να το πάρει το ποτάμι θα σας πω ότι θα ακολουθήσει άλλη μία)

Η Κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να πάρει όλα τα μέτρα, αυτά που χρειάζονται, για να αποτρέψουμε αυτό τον κίνδυνο.
Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο είναι απόλυτη προτεραιότητα να μειώσουμε το έλλειμμα, με αύξηση των εσόδων, με μείωση της σπατάλης, με περικοπή των δαπανών. (ας πούμε ότι ζω μόνη μου, έχω το μισθό μου, πληρώνω το νοίκι μου, κάνω τη ζωή μου. Και ας υποθέσουμε ότι δεν μου φτάνουν τα λεφτά μου. Τι θα κάνω; Πρώτα θα περικόψω τη σπατάλη (θα κόψω τα χαβιάρια και τις σαμπάνιες), μετά θα μειώσω τις δαπάνες (θα μένω και κανένα βράδυ στο σπίτι) και μετά θα προσπαθήσω να δω αν υπάρχουν τρόποι να αυξήσω τα έσοδά μου. Τι μας είπε όμως; Το ανάποδο.)
Έχω ήδη δώσει ρητή εντολή να επιταχύνουμε αυτή την προσπάθεια. (οκ)
Την επόμενη εβδομάδα παρουσιάζουμε τις βασικές ρυθμίσεις του νέου φορολογικού νομοσχεδίου. (τώρα αρχίζουν τα δύσκολα)
Ένα νομοσχέδιο, που προάγει τη δικαιοσύνη, διευρύνει τη φορολογική βάση, κατανέμει δίκαια τα φορολογικά βάρη, ελαφραίνει τα μεσαία και τα χαμηλά εισοδήματα. (μακάρι)
Δεν είναι δίκαιο να σηκώνουν όλο και περισσότερο βάρος οι μισθωτοί, οι συνεπείς επιχειρηματίες, οι συνεπείς επαγγελματίες. (συμφωνώ)
Τέλος στα παραθυράκια φοροαποφυγής. (να το δω και να μην το πιστέψω)
Οι έχοντες και κατέχοντες θα κληθούν να συμβάλουν περισσότερο στα φορολογικά έσοδα, σύμφωνα με την αυξημένη φοροδοτική τους ικανότητα. (αυξημένη φοροδοτική ικανότητα!)
Όπως με τη δίκαιη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, με την αύξηση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων που δεν επανεπενδύονται, δηλαδή που δεν βοηθούν στην ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. ("θέση εργασίας" είναι η συγκεκριμένη θέση που κάθεται κάποιος για να δουλέψει, αγγλιστί workstation. αυτό που εννοεί είναι "δημιουργία θέσεων απασχόλησης", αλλά αυτό είναι ένα λάθος που το κάνουν πολλοί, οπότε πάμε παρακάτω).
Με τη φορολόγηση των μερισμάτων των μεγαλομετόχων, κατά τον ίδιο τρόπο που φορολογείται και το εισόδημα των εργαζομένων. (τα μερίσματα φορολογούνται ήδη, δεν φορολογούνται;)
Είναι στοιχειώδης πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας. (αυτό χρειαζόταν για να δέσει η πρόταση, αποτελεί κοινωνικό κερασάκι στην τούρτα, οπότε το αφήνω ασχολίαστο)

Αυξάνουμε τη φορολογία των offshore εταιρειών και λαμβάνουμε δραστικά μέτρα καταπολέμησης αυτής της πρακτικής φοροδιαφυγής. (αυτό ποιος ακριβώς το κατάλαβε δεν ξέρω)
Με ουσιαστική καταγραφή και έλεγχο των offshore, που κρύβουν πίσω τους βίλες, πολυτελή αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής. (υπάρχουν και άλλες όμως)
Υπάρχει προκλητική φοροδιαφυγή, άδικος πλουτισμός σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας. (το κοινωνικό κερασάκι που χρειάζεται, οπότε και αυτό το αφήνω ασχολίαστο)
Θα το αντιμετωπίσουμε, με διασταύρωση των στοιχείων του εισοδήματος, με τα περιουσιακά στοιχεία που αποδεικνύουν το μέγεθος του πλούτου και του εισοδήματος. (μόνο για τις οφσορ; τι κάνουμε τόσα χρόνια;)

Ξέρουμε ότι πολλά από αυτά τα μέτρα θα αποδώσουν, αλλά θα αποδώσουν το 2011.
Είναι όμως επιτακτική ανάγκη, να διασφαλίσουμε ότι το 2010 θα έχουμε και άμεση και πραγματική αύξηση των εσόδων.
Γι’ αυτό, στο φορολογικό νομοσχέδιο θα συμπεριληφθεί και μια αύξηση του φόρου στα καύσιμα. (τσάαααακ)

Έχουμε ήδη ξεκινήσει την περιστολή των δαπανών στο Δημόσιο.
Με οριζόντια περικοπή 10% σε όλα τα Υπουργεία. Όπως έχουμε δεσμευτεί και ανακοινώσει, αναστέλλουμε τις προσλήψεις για φέτος και μειώνουμε τον αριθμό των υπαλλήλων. (λέγοντας «μειώνουμε τον αριθμό των υπαλλήλων», εννοεί των "δημοσίων υπαλλήλων", δηλαδή όχι των ειδικών και μη «συμβούλων»)
Συγχωνεύουμε, καταργούμε άμεσα φορείς και Οργανισμούς, που δεν είναι απαραίτητοι για την εξυπηρέτηση του πολίτη, αλλά κοστίζουν σήμερα στο φορολογούμενο. (εγώ αυτό περιμένω εδώ και 4 μήνες)
Υπάρχει πολύ μεγάλο περιθώριο, το σημερινό σπάταλο κράτος να ξοδεύει λιγότερα, αλλά ταυτόχρονα να αποδίδει καλύτερες υπηρεσίες για τον πολίτη, στην υγεία, στην πρόνοια, στην παιδεία. (αυτό το μεγάλο περιθώριο θέλω κι εγώ να δω στην πράξη, αλλά …)
Ανακοινώνουμε επίσης, τις επόμενες μέρες, το νομοσχέδιο για την εισοδηματική πολιτική στο Δημόσιο. Με αυτό θα τερματίζονται οι εξωφρενικές αμοιβές στα «ρετιρέ» του Δημοσίου. (ποια ακριβώς είναι τα ρετιρέ του δημοσίου; - αυτό αλήθεια δεν το ξέρω, αν κανείς ξέρει ας μου το πει)

Μπαίνουν ξεκάθαροι κανόνες δικαιοσύνης, θα έλεγα και κοινής λογικής. (να’το πάλι το κοινωνικό κερασάκι – είναι που είπε πολλά άσχημα πριν, οπότε πρέπει να το γλυκάνει).
Και στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, θα ζητήσω και από τους δημόσιους υπαλλήλους, να συνεισφέρουν σε αυτή τη μεγάλη εθνική προσπάθεια. (ουδέν σχόλιον)
Για τη φετινή χρονιά δεν μπορεί να δοθούν αυξήσεις, πέραν της μισθολογικής ωρίμανσης. (ουδέν σχόλιον)
Ταυτόχρονα, θα προχωρήσουμε στη μείωση του συνολικού κονδυλίου για τα επιδόματα κατά 10%, προστατεύοντας όμως παράλληλα τους χαμηλόμισθους. (ουδέν σχόλιον)
Η δε εισοδηματική πολιτική θα ισχύει όχι μόνο για το κεντρικό Δημόσιο, αλλά και για την Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. (δηλαδή, όχι μόνο για την κεντρική κυβέρνηση (υπουργεία κ.λπ.) αλλά και στη γενική κυβέρνηση, δηλαδή δήμους, νομαρχίες και επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα – συχνά υπάρχει ένα ζήτημα με το πού εντάσσονται τα νοσοκομεία)

Παράλληλα, ξεκινάμε άμεσα με την ΑΔΕΔΥ το διάλογο για το ενιαίο μισθολόγιο, που ξεπερνά τις σημερινές ανισότητες και αδικίες. Είναι ένα πάγιο αίτημα της ΑΔΕΔΥ, εδώ και χρόνια. (για την ΑΔΕΔΥ τα κάνουμε όλα – αυτό είναι αντίστοιχο του κερασακίου)

Με το Πρόγραμμα Σταθερότητας αντιμετωπίζουμε και χρόνια προβλήματα της χώρας, όπως είναι η χαμένη ανταγωνιστικότητα. (πώς ακριβώς;)
Μετατοπίζουμε το βάρος των δημοσίων επενδύσεων σε νέους τομείς. (περιμένω να δω) Απλοποιούμε δραστικά το περιβάλλον για επενδύσεις και επιχειρηματικότητα. (πέρα από κάτι χρηματοδοτήσεις παίζει τίποτε που δεν πήρα χαμπάρι;)
Να σπάσει η γραφειοκρατία, αλλά και η διαφθορά. (αυτό είναι εντελώς ασύνδετο με την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις, οπότε εκλαμβάνεται επίσης ως κοινωνικό κερασάκι)

Πέραν του δημοσίου τομέα, ζητάμε ταυτόχρονα από όλους, εργοδότες και εργαζόμενους, να συμβάλουν για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. (μα αν δεν τους μειώσεις τη φορολογία πώς θα κουνηθούν; Λέω εγώ τώρα)

Προχωράμε και στο διάλογο και στις αποφάσεις για ένα βιώσιμο και δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα. Ένα σύστημα που εγγυάται συντάξεις για το παρόν, αλλά και για το μέλλον. Αντιμετωπίζει τις σημερινές αδικίες και ανισότητες, περιορίζει τη σπατάλη, εξορθολογίζει τις δαπάνες. Ήρθε η ώρα να πάρουμε γενναίες αποφάσεις και εδώ στην Ελλάδα, όπως έκαναν κι άλλες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η βιωσιμότητα και η δικαιοσύνη του συστήματος περνά και από την αύξηση ορίων ηλικίας, καθώς αυξάνεται και το προσδόκιμο ζωής. (Γενικό σχόλιο για το ασφαλιστικό. Θυμόσαστε τον καθηγητή Σπράο και την επιτροπή Σπράου για το ασφαλιστικό; Πότε ήταν; Το 1997; Τότε ο Σπράος είχε πει ότι πρέπει να γίνουν 5-10 πράγματα και ότι είχαμε αργήσει κιόλας. Τι έγινε; Τίποτα. Και περνούσαν τα χρόνια και μια ωραία πρωία η προηγούμενη υπουργός εργασίας και τα έβαλε όλα μαζί σε έναν κουβά και τα ανακάτεψε μάλλινα, βαμβακερά και μεταξωτά μαζί και έλυσε το ασφαλιστικό. Έτσι όπως λύθηκε όμως ξαναθέλει λύση, οπότε θα το ξαναλύσουμε και στην πορεία θα λυσσάξουμε.)

Κρίσιμο στοιχείο των αλλαγών αυτών που προτείνουμε, που θα εφαρμόσουμε και που έχουμε ήδη ξεκινήσει, είναι η δομή και η λειτουργία του κράτους. Κάτι που περιμένει ο πολίτης εδώ και πολλά χρόνια. (να’το πάλι το κοινωνικό κερασάκι – για εμάς γίνονται όλα βρε και μου γκρινιάζετε)
Με τη νέα διοικητική αρχιτεκτονική, αυτήν που θα εφαρμόσουμε στη χώρα, φέρνουμε το κράτος πιο κοντά στον πολίτη, τις υπηρεσίες πιο κοντά στις ανάγκες του, για να αντιμετωπίσουμε και τη σημερινή σπατάλη. (το «για να αντιμετωπίσουμε και τη σημερινή σπατάλη» είναι ασύνδετο με το προηγούμενο, αλλά ακούγεται ευχάριστα και λειτουργεί σαν κερασάκι)
Έχουμε πλήρη επίγνωση της δυσκολίας και της κρισιμότητας αυτής της κατάστασης, αλλά και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική οικογένεια.
Κινούμαστε με ειλικρίνεια, με αίσθημα δικαίου. (μας νιώθουν)
Ξέρω ότι οι αλλαγές είναι και δύσκολες και επώδυνες, αλλά ήμουν και θα είμαι πάντα ειλικρινής. (τώρα γιατί εμένα μου ήρθε στο μυαλό ο Μπους πρεσβύτερος και το read my lips – no more taxes, δεν ξέρω)
Είναι μια προσπάθεια για να σταματήσουμε την πορεία της χώρας προς τον γκρεμό, να διασφαλίσουμε τελικά το εισόδημα της μέσης ελληνικής οικογένειας, τις συντάξεις, την ενίσχυση των πιο ευάλωτων και να απελευθερώσουμε πόρους και δημιουργικότητα για την κοινωνία μας. (δεύτερη φορά ο γκρεμός, πάλι αναφορά στην ελληνική οικογένεια, στους συνταξιούχους και στις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού - για να μην ξεχνιόμαστε)

Θέλω να ξέρετε, και θέλω να ξέρετε όλοι, ότι στις δύσκολες αυτές στιγμές, θα κάνουμε, και η Κυβέρνηση της χώρας, και εγώ, κάθε τι για να συμπαρασταθούμε στον αδύναμο, να στηρίξουμε τη μέση ελληνική οικογένεια, να δώσουμε προοπτική στα νιάτα αυτής της χώρας. Να βοηθήσουμε χτυπώντας και την ανεργία. (θέλω να ξέρετε, και θέλω να ξέρετε όλοι: επανάληψη για έμφαση. Θα κάνουμε, και η κυβέρνηση της χώρας και εγώ: επανάληψη για έμφαση. Να συμπαρασταθούμε στον αδύναμο, να στηρίξουμε τη μέση ελληνική οικογένεια: επανάληψη για έμφαση. Νά’τα και τα νιάτα – στην προηγούμενη πρόταση είχαμε τα γηρατειά, άρα πρέπει να το ζυγίσουμε)

(Όλο το επόμενο αποτελεί επίλογο και προτροπή, οπότε διαβάστε το μονορούφι.)
Όπως είπα και χθες, δεν έχουμε τα περιθώρια σήμερα για μικροδιευθετήσεις ή συντεχνιακές διεκδικήσεις. Δεν έχουμε τα περιθώρια ως έθνος, ως λαός, να αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα, απεργίες και στάσεις. (ούτε εγώ άντεχα σήμερα το πρωί στη στάση που από προχθές τα λεωφορεία σταματάνε στο μετρό της Κατεχάκη και δεν τα αφήνουν να μπουν στον πρώτο Δήμο της χώρας, αλλά για άλλο μιλάει.) Ας δουλέψουμε μαζί, ας δουλέψουμε με μια δυναμική για τις μεγάλες αλλαγές και ανατροπές. Να δώσουμε τη μάχη μαζί, ο καθένας μας ξεχωριστά, ανάλογα με τις δυνάμεις του, αλλά και συλλογικά, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει η χώρα μας. Με τους πιο ισχυρούς να συνεισφέρουν περισσότερο και με τους πιο αδύναμους να προστατεύονται περισσότερο. Όλοι μας, πολίτες και πολιτικές δυνάμεις της χώρας, έχουμε το χρέος, έχουμε το καθήκον απέναντι στην πατρίδα, απέναντι στα παιδιά μας, να παλέψουμε μαζί σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. (καιρό είχα να την δω την πατρίδα). Να αγωνιστούμε όλοι για να περιφρουρήσουμε, να προστατέψουμε την οικονομία μας, όπως αγωνιζόμαστε σε ανάλογες συνθήκες για το ίδιο το σπίτι μας, την ίδια μας την οικογένεια. Η Κυβέρνηση είναι εδώ, για όλους τους πολίτες. Και είμαι βέβαιος ότι και οι πολίτες είναι εδώ για τη χώρα, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή που τους χρειάζεται όλους. Γνωρίζουμε όλοι πόση κρυμμένη δύναμη και πόσες δυνατότητες έχει αυτή η χώρα, πόσες δυνατότητες έχει ο Έλληνας, η Ελληνίδα, ο Ελληνισμός. Γι' αυτό, είμαι σίγουρος ότι μαζί θα τα καταφέρουμε.-

Στα γενικά σχόλια να πω ότι, πέρα από κάτι φοροδοτικές ικανότητες και διοικητικές αρχιτεκτονικές, η γλώσσα είναι απόλυτα κατανοητή. Βέβαια η φοροαποφυγή και η φοροδιαφυγή μπορούν να μπερδέψουν και τον πιο καλοπροαίρετο. Οι οφσορ και η οριζόντια περικοπή ξεφεύγουν από το γενικότερο λεξιλόγιο δημοτικού, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα κατανόησης. Οι επαναλήψεις ακολουθούν το γνωστό μοτίβο (επαναλαμβάνω για να δώσω έμφαση) και δεν υπάρχει τίποτα που να ξεφεύγει από το ύφος που θα έπρεπε να περιμένουμε. Σε ένα μήνυμα αυτής της έκτασης, οι δημόσιοι υπάλληλοι καταναλώνουν δυσανάλογα μεγάλο χώρο, γεγονός που θα μπορούσε να δημιουργήσει απορίες. Φυσικά εγώ, εσφαλμένα προφανώς, περίμενα να ακούσω κάτι και για την στήριξη της επιχειρηματικότητας, την ιδιωτική πρωτοβουλία, τις κινητήριες δυνάμεις της οικονομίας, τέτοια πράγματα.


Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

το Conn-X μου μέσα

Και ερωτώ:

Πώς είναι δυνατόν τρεις υπάλληλοι του κέντρου εξυπηρέτησης να δίνουν τρεις διαφορετικές απαντήσεις-λύσεις για το ίδιο πρόβλημα;

Και πώς είναι δυνατόν εμείς να μην έχουμε ακόμα σύνδεση;

Μήπως κατά την πρόσληψη τους δασκαλεύουν: ό,τι και να λένε οι πελάτες, εσύ θα λες ότι φταίει το ρούτερ, εσύ ότι φταίει ο υπολογιστής, εσύ ότι είναι θέμα παραμετροποίησης, εσύ ότι κυκλοφορούν πολλά αρνητικοθετικά ιόντα στην ατμόσφαιρα που επηρεάζουν τον Α του Κενταύρου.

Υπάρχει άλλη εξήγηση;

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Η δεκαετία του '80 σε συνέχειες (μέρος Α)

Τι έγινε τη δεκαετία του '80;
Τα πάντα. Τουλάχιστον για εμένα που η δεκαετία ξεκίνησε με ποδιές και σχολείο το Σάββατο και τελείωσε με καταλήψεις και «επιτρέπεται το κάπνισμα» στο πανεπιστήμιο.
Δεν θα ασχοληθώ με την πολιτική γιατί δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Πιο πολύ με ενδιέφερε να πείσω τους γονείς μου να βγω το Σάββατο και ακόμα περισσότερο να βγω με τον Μιχάλη και όχι με τη Μαρία.
Και τι θα κάναμε βγαίνοντας; Το πολύ πολύ να βολοδέρναμε στην Πλάκα ή να πηγαίναμε σινεμά. Γιατί αρχικά δεν είχαμε χρήματα για τίποτε άλλο και δεύτερον δεν υπήρχε τίποτε άλλο.
Όλα αυτά στις αρχές της δεκαετίας. Γιατί ο χρόνος, αδυσώπητος γαρ, προχώρησε και μας έφερε πολλά και διάφορα που όσο νά'ναι άλλαξαν τα δεδομένα. Στις αρχές μας έφερε τη Γαλάζια Λίμνη (που είδαμε κρυφά), στα μέσα της δεκαετίας μας έφερε το Χωρίς Ανάσα (που επίσης είδαμε κρυφά και στη σκηνή με τον Ρίτσαρντ Γκηρ γυμνό ήθελα να βουλιάξω μέσα στο κάθισμα) και αργότερα τον Δαιμονισμένο Άγγελο. Ε, όπως και να το κάνουμε υπάρχουν διαφορές. Και ας μην ξεχνάμε ότι τη απαγορευμένη Γαλάζια Λίμνη την έδειξε προχθές η τηλεόραση στο μεσημεριανό πρόγραμμα.

Θα μου πεις υπήρχαν και άλλες ταινίες, αυτές θυμάσαι; Πολλές και διάφορες θυμάμαι και τότε ήταν σαν να ζούσα μέσα στο σινεμά. Φυσικά και υπήρχαν οι ρόδες, τσάντες και κοπάνες, τα τσακάλια και οι στροφές, αλλά τις απέφευγα. Μέχρι ενός βαθμού φυσικά γιατί στις καλοκαιρινές διακοπές, όταν όλη η καλοκαιρινή παρέα πήγαινε σινεμά και στο σεντόνι (και μιλάμε για σεντόνι) έπαιζε ρόδα, τσάντα και κοπάνα, ρόδα, τσάντα και κοπάνα έβλεπα κι εγώ. Αλλά, έλεος, δεν τις νοσταλγώ. Ούτε πιστεύω ότι τις νοσταλγεί κανένας συνομήλικός μου. Για να το ξεκαθαρίσουμε πρόκειται για ταινίες που απευθύνονταν μόνο σε ηλικιωμένους που έβλεπαν τον Ψάλτη με την τρυπητή φανέλα και σκέφτονταν «οι αλήτες με τα μηχανάκια» (και καθώς το σκέφτονταν έφευγε και ένα τς, τς, τς από τα χείλη τους), ή σε αυτούς που πίστευαν ότι ήταν πολύ της μόδας να ακούγεται το ‘μαλάκας’ σε ελληνική ταινία.
Μπορεί να είναι αυτό καλτ; Όχι βέβαια. Επιλέγαμε να δούμε τέτοιες ταινίες, έστω και σε βίντεο; Ούτε με σφαίρες. Χαιρόμαστε όταν βλέπουμε ότι στην τηλεόραση παίζει το Καμικάζι αγάπη μου; Ούτε Καμικάζι (που κάποια στιγμή να θυμηθώ να γράψω τι σημαίνει και από πού μας ήρθε), ούτε αγάπη, ούτε μου. Πιστεύει κανένας από τους σημερινούς σαραντάρηδες (χονδρικά) ότι τους χαρακτηρίζουν αυτές οι ταινίες, αυτά τα σενάρια ή αυτή η αισθητική; Μην τρελαθούμε εντελώς!

Ποιοι ήταν τώρα οι παράγοντες που διαμόρφωναν τα γούστα μας; Οι παρέες και οι γονείς. Γιατί καλή η επανάσταση, δεν λέω, αλλά οι γονείς έλεγχαν τα πάντα. Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί τα αγόρια να ήταν πιο άνετα, αλλά τα κορίτσια δεν ήταν καθόλου. Πέρα από το προφανές 'δεν σου δίνω χρήματα να βγεις' υπήρχε και το ‘δεν σε αφήνω να βγεις’. Τελεία και παύλα. Θα μου πεις, δεν έλεγες ψέματα; Έλεγες δεν έλεγες, η πίεση ήταν τεράστια. Και, εγώ τουλάχιστον, είχα βρει λύση στο να επιμένω μέχρι τελικής πτώσεως (των γονέων γιατί ως γνωστόν το μόνο που διαλύουν τα παιδιά γρηγορότερα από τα αθλητικά παπούτσια είναι οι γονείς). Φυσικά όσο κι αν είχα χτυπηθεί και όσο κλάμα κι αν είχα ρίξει, με είχαν σε κατ' οίκον περιορισμό όταν γινόταν το Rock in Athens, μην τυχόν και πάω στο Καλλιμάρμαρο. Και λίγο αργότερα, όταν πηγαίναμε στο Green Door δεν λέγαμε ότι πηγαίναμε στα Εξάρχεια - αν είναι ποτέ δυνατόν!

Ήταν όμως μια εποχή που κάθε γειτονιά είχε και καναδυό συγκροτήματα όπου έπαιζαν συμμαθητές, κολλητοί και φίλοι. Πού έπαιζαν; Όπου έβρισκαν. Ήταν της μόδας οι πολυχώροι καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, όλο και κάπου έβρισκαν να παίξουν. Υπήρχαν και κάτι μπαράκια που υποδέχονταν ερασιτεχνικά συγκροτήματα και πηγαίναμε να υποστηρίξουμε φίλους που έπαιζαν κοντά στο Καραϊσκάκη ή στους Αμπελόκηπους. Κυριακή απόγευμα όλα αυτά (και πάντα λέγαμε ότι πηγαίναμε στην Κηφισιά για καφέ). Όπως Κυριακή απόγευμα είχαμε μαζευτεί στην ντίσκο Video στη Συγγρού για να δημιουργήσουμε το φαν κλαμπ των Cure. Κι εγώ ήμουν από μεσημεριανό στη γιαγιά, με τη μπεζ βελούδινη φούστα και το πουκαμισάκι μου, και φώναζα μαζί με τους υπόλοιπους φυσιολογικά μαυροφορεμένους φέρτε τον Robert στην Αθήνα (εύχομαι να μην με θυμάται κανείς).

Οι παρέες τώρα. Όταν είσαι έφηβος, το σημαντικότερο κριτήριο επιλογής είναι το γκομενικό. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Θα μιλούσαμε για τους Μουτζαχεντίν; Δεν νομίζω. Είχαμε λοιπόν ξεκάθαρα κριτήρια: κριτήριο (α) ποιον θέλουμε; κριτήριο (β) ποιον δεν θέλουμε; Έτσι κάναμε παρέες και περνούσαμε καλά. Ήταν και θέμα έκθεσης σε πανελλαδικές «αν περάσετε σε σχολή εκτός της πόλης διαμονής σας, με ποια κριτήρια θα κάνετε παρέες». Μα πείτε μου, μπορείς να απαντήσεις ειλικρινά;

Γιατί και πώς έγιναν της μόδας ο Γιοκαρίνης, ο Μπουλάς, ο Λάκης Παπαδόπουλος και οι λοιποί; Γιατί απλούστατα έδωσαν κάτι διαφορετικό, κάτι μοντέρνο συγκριτικά με αυτό που υπήρχε και μπορούσαν να ακουστούν στο κρατικό ραδιόφωνο. Γιατί μόνο κρατικό ήταν το ραδιόφωνο και, ακόμα κι όταν αποκτήσαμε ελεύθερη ραδιοφωνία, σαν την κρατική ήταν. Απλά πράγματα.

Φυσικά τα άσχημα ξεκίνησαν αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας, αλλά αυτά θα τα γράψω σε λίγες μέρες.

(αφορμή για όλα αυτά έδωσε τούτο http://themotorcycleboy.blogspot.com/2010/01/blog-post_22.html)