Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Λίγο απ' όλα

1. Στο σχολείο της κόρης Α έκαναν άσκηση σεισμού. Οι δάσκαλοι δεν είχαν προειδοποιήσει τα παιδιά, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα τους είχαν πει ότι αν γίνει σεισμός μπαίνουμε κάτω από τα θρανία και περιμένουμε μέχρι να σταματήσει ο σεισμός. Λέει κάποια στιγμή η δασκάλα "σεισμός, κάτω από τα θρανία όλοι". Ο Γιωργάκης πήρε τα αγγλικά που δεν είχε κάνει όλες τις ασκήσεις, ο Γιαννάκης πήρε το σάντουιτς για να μην πεινάσει, η Μαιρούλα πήρε το παγουρίνο για να μην διψάσει, η Αννούλα πήρε το λιπ-γκλος, ο Χρηστάκης και ο Μανωλάκης μάλωναν για το αν θα πάρουν την μπάλα ή όχι. Αν και θα μπορούσα να γράφω ώρες για τις ομοιότητες με τους ήρωες του Μικρού Νικόλα (κατά σειρά έχουμε Ανιάν, Αλσεστ, κενό, Λουίζα, Εντ και Κλοτέρ), το βασικό θέμα είναι ότι 2 παιδιά πέμπτης δημοτικού ΔΕΝ χωράνε κάτω από το θρανίο. Ωραίο, ε;

2. Στο σχολείο της κόρης Α συγκέντρωσαν πέρυσι χρήματα (500 ευρώ) τα οποία έδωσαν στον Δήμο (Αθηναίων βεβαίως βεβαίως - το βεβαίως βεβαίως θα το καταλάβετε σε λίγο), ο οποίος Δήμος (είπαμε, όχι Μούτσης) θα τα διπλασίαζε για να φυτευτούν δέντρα στο σχολείο! Καταπληκτικό δεν είναι; Τρομερό; Απίστευτο; Δεντροφύτευση στο σχολείο! Φανταστικό; Ναι, είναι φανταστικό. Γιατί ο Δήμος ποτέ δεν διπλασίασε το ποσόν, ποτέ δεν φύτεψε δέντρα και ποτέ δεν επέστρεψε τα χρήματα στα παιδιά!

3. Πριν από μερικά χρόνια είχα πάει στην Κορσική. Εκπληκτικός τόπος - αν μπορείτε να πάτε χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι κάτι ανάμεσα σε Χανιά και Κέρκυρα με Μανιάτες. Αν πάλι έχετε διαβάσει τον Αστερίξ στην Κορσική και επισκεφθείτε χωριά στην ενδοχώρα θα καταλάβετε ότι οι φάτσες του κόμικ είναι πραγματικές. Φτάνει με την εισαγωγή. Πάμε τώρα το ψητό. Ή μάλλον μαγειρευτό.
Στην Κορσική λοιπόν έφαγα το εκπληκτικότερο συκώτι του κόσμου. Ήταν συκώτι με πάστα σταφυλιών. Αντέγραψα τη συνταγή και την φτιάχνω τα καλοκαίρια.
Καθαρίζουμε, πλένουμε, κόβουμε κρεμμύδια σε χοντρουλές ροδέλες. Τα βάζουμε στο τηγάνι με λίγο λάδι και όταν μαραθούν (ποτέ δεν τα τσιγαρίζουμε) προσθέτουμε το κομμένο σε φέτες συκώτι. Όταν πάρει λίγο και από τις δύο μεριές προσθέτουμε πολτοποιημένα σταφύλια, αλατοπίπερα, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε και σε μισή ώρα έχει γίνει.
Το καλό αυτής της συνταγής είναι ότι το συκώτι παραμένει μαλακό και το τρώνε τα παιδιά με μεγάλη χαρά, η δε συκωτίλα (που σε κάποιους δεν αρέσει, τι να πω, δεν τους καταλαβαίνω, αλλά ισχύει) κρύβεται κάτω από το άρωμα των σταφυλιών.
Επειδή όμως δεν μας προκύπτουν σταφύλια όποτε εμείς θέλουμε, κάνω την ίδια συνταγή με κρασί ή κονιάκ. Δηλαδή ίδια αρχή, σβήνω το συκώτι με κρασί ή κονιάκ, ίδιο τέλος. Προχθές όμως, που φαγώθηκα να φτιάξω συκώτι, δεν είχα ούτε σταφύλια, ούτε κρασί, ούτε κονιάκ (θα μου πεις, τι είχα; Είχα 1-2 μπουκάλια μαλτ ουίσκυ που θεωρητικά δεν πρέπει να χρησιμοποιώ στα φαγητά (για τα γλυκά δεν το έχουμε διευκρινίσει) και βότκα που δεν μου αρέσει πλέον σχεδόν πουθενά, κάτι τσίπουρα, ούζα και North - που δεν την έχω για φαγητά). Έβαλα λοιπόν τσίπουρο, το οποίο πρέπει να παραδεχτώ ότι του πάει περισσότερο από το κρασί.

4. Η κόρη Γ εξελίσσεται σε σοβαρή σκατούλα γιατί έχει αρχίσει να υιοθετεί πρακτικές κόρης Β. Με το που της λέμε όχι σε κάτι στρίβει τα χείλια της προς τα κάτω και ξεκινάει το μπουχουχουάαααααα που συνοδεύεται με δάκρυ που σταματάει στα φουσκωτά μάγουλα (όντως κάθεται εκεί, δεν κατρακυλάει και δεν συνοδεύεται από άλλα δάκρυα - στο ένα σταματάμε). Σήμερα το πρωί είχε πάρει ένα μικρό παιχνιδάκι της Β και το είχε βάλει στο στόμα της.
Έλα κοπέλα μου, δώστο μου.
Ααα.
Δώστο στη μαμά, είπαμε.
Ααα.
Αν δεν μου το δώσεις θα σταματήσω να παίζω μαζί σου.
Ααα.
Κι έφυγα. Και ήρθε και το έφτυσε στο χέρι μου. Έπιασε!!!! Και είναι μόλις ενάμισι!!!

Βέβαια, η ακόμα καλύτερη αντίδραση ήταν της Β:
Μαμά, πρώτη φορά το κάνεις αυτό στο μωρό.
Αγάπη μου, πρέπει να καταλάβει ότι δεν θα γίνεται πάντα το δικό της. Πρέπει να ακούει τη μαμά και τον μπαμπά. Δεν μπορεί να μην μας ακούει και εμείς να παίζουμε μαζί της. Έτσι δεν κάνουμε και με εσένα και με την Α;
Ναι μαμά.
...
Είδες;; Δεν θα ήσουν για πάντα μωρό...

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Για δυνατούς λύτες

Οι υπάλληλοι της Βουλής, λέει, εξαιρούνται από τα νέα οικονομικά μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι δεν τους επηρεάζουν οι μειώσεις που ανακοινώθηκαν σε δώρα και επιδόματα.
Σύμφωνα με τη δική μου λογική, αυτό είναι αντισυνταγματικό γιατί ουσιαστικά εξαιρεί μια κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων από κάτι που ισχύει για όλους τους υπόλοιπους. Εκτός βέβαια, λέει η νομοθεσία, αν αυτή η εξαίρεση μπορεί να αιτιολογηθεί βάσει αντικειμενικών λόγων. Επειδή δεν μου προκύπτει κανένας τώρα τελευταία, μήπως μπορείτε να σκεφτείτε εσείς και να μου πείτε;

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Ανταπόκριση από το μέτωπο

Αυτή τη στιγμή, σχεδόν 2 το μεσημέρι, 11 Μαρτίου 2010 η Πανεπιστημίου είναι κλειστή, μπροστά στο Πανεπιστήμιο υπάρχουν πολλοί μαυροφορεμένοι κουκουλοφόροι και μη, οι οποίοι βγάζουν μία μία τις πετρούλες του πλακόστρωτου και τις εκσφενδονίζουν προς τους αστυνομικούς, που με τη σειρά τους απαντούν με δακρυγόνα. Ανάμεσα στους μαυροφορεμένους είναι και κάτι κοπέλες με φούξια, ριγέ και μίνι φουστίτσες. Πρέπει να έχει πέσει ξύλο (είδα κάποιους να κουβαλάνε έναν τύπο), αλλά δεν έχω πλήρη εικόνα οπότε η πληροφόρηση ενδέχεται να μην είναι σωστή. Καίγονται κάδοι απορριμάτων, ακούγονται εκρήξεις, και φυσικά κανένας δεν φρουρεί την ακαδημία-πανεπιστήμιο-βιβλιοθήκη (λέτε να ξανακαούν;). Από τις φωνές/συνθήματα που ακούγονται το μόνο που ξεχωρίζω είναι ότι "θα μιλήσει ο λαός".
Δικό σας...

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

H φίλη μας η Emily

Ποια Emily θα μου πείτε;

That Emily!

I felt a Cleaving in my Mind
I felt a Cleaving in my Mind --
As if my Brain had split --
I tried to match it -- Seam by Seam --
But could not make it fit.

The thought behind, I strove to join
Unto the thought before --
But Sequence ravelled out of Sound
Like Balls -- upon a Floor.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Τα δύσκολα τα λόγια τα μεγάλα

Ξέρω ότι διανύουμε δύσκολες περιόδους και το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι δύσκολες λέξεις που θα μας μπερδέψουν (ή αποπροσανατολίσουν - κρατάτε ό,τι θέλετε).
Για να γίνουν λοιπόν τα πράγματα κατανοητά, θα υποθέσουμε ότι έχουμε ένα σώμα. Κι επειδή δεν είναι πρέπον και σωστό να μιλάμε για το σώμα του Πούτιν, του Χιου Τζάκμαν ή του Γονίδη (και πάλι, σκεφτείτε ό,τι θέλετε), θα πάρουμε το δικό μου σώμα.
Εγώ που λέτε τα τελευταία 40 χρόνια έχω καταφέρει να με διαλύσω. Θα μου πεις είναι η καθιστική ζωή, η έλλειψη άσκησης, οι δουλειές στο γραφείο και στο σπίτι, οι τρεις γέννες, τα σηκώματα μωρών, το κάπνισμα τόσα χρόνια, η γενικότερη ταλαιπωρία, πολλά και διάφορα (και πάλι βάζετε ό,τι θέλετε). Κατάφερα λοιπόν να μαζέψω διάφορα κιλά και πόντους που έχω διασκορπίσει δεξιά-αριστερά σε όλο μου το κορμί (αυτό είναι σημαντικό - κρατήστε το έτσι όπως το λέω), έχω αποκτήσει κάτι δισκοπάθειες, κάτι μηνίσκους κάτι διάφορα. Τι πρέπει να κάνω για να μην πονάω και να λειτουργώ καλύτερα; Να χάσω κιλά και να κάνω γυμναστική. Καλά; Καλά.

Πάμε στα λίγο πιο δύσκολα τώρα.

Για να χάσω κιλά, δεν πρέπει να κάνω μία από αυτές τις δίαιτες-εξπρές που χάνεις μεν αλλά τα ξαναπαίρνεις αμέσως. Πρέπει να αλλάξω ουσιαστικά τη διατροφή μου. Πρέπει να τρώω πιο υγιεινά, να πίνω περισσότερους χυμούς, να μην πέφτω για ύπνο με γεμάτο στομάχι, να μασάω τρεις ώρες την κάθε μπουκιά, και διάφορα τέτοια. Επίσης πρέπει να ξεχάσω τις σοκολάτες, τα σουβλάκια και άλλα τέτοια πράγματα. Σωστά; Σωστά.

Παράλληλα πρέπει να αρχίσω να αθλούμαι. Όπου άθληση δεν είναι η άρση βαρών με την κόρη Γ (πήγε 12 κιλά, μην νομίζετε), ούτε οι καθημερινές μου βόλτες στον Σκλαβενίτη. Είναι αυτό το οργανωμένο πράγμα που κάνεις σε γυμναστήρια και κολυμβητήρια, όπου έχεις πάει με την ιατρική βεβαίωση για το τι έχεις και το τι πρέπει να κάνεις. Πόσο εύκολο είναι να βρω χρόνο να τα κάνω αυτά; Καθόλου μα καθόλου εύκολο, πιστέψτε με.

Ποια είναι η βασική δυσκολία όλων αυτών; Ότι 20 χρόνια τώρα κάνω κάτι με έναν τρόπο και είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξω. Δεν είναι ότι μάκρυναν τα μαλλιά, βρίσκω μία φορά τον απαραίτητο χρόνο, πάω τα κόβω και φροντίζω να μην ξαναμακρύνουν πολύ. Πρέπει να βάλω μπουρλώτο. Είναι κιλά και πόντοι σε διάφορα σημεία που πρέπει να φύγουν για να ελαφρύνει το βάρος της μέσης και των γονάτων. Αυτά δεν αλλάζουν εν μία νυκτί.

Το καταλάβατε τώρα; Όχι ακόμη;

Αντικαταστήστε το σώμα μου με το ελληνικό δημόσιο. Το ίδιο είναι. Το ελληνικό δημόσιο δουλεύει πολλά χρόνια τώρα με έναν τρόπο που δύσκολα αλλάζει. Εν τω μεταξύ έχει πάθει ρήξη μηνίσκου και χιαστών και είναι έτοιμο να πέσει κάτω με λουμπάγκο. Πρέπει να χάσει κιλά και πόντους, να αρχίσει την υγιεινή διατροφή και να ξεχάσει όλες τις διαδικασίες που εξυπηρετούν τη δική του ευκολία (οι σοκολάτες και τα σουβλάκια που λέγαμε πριν).

Άντε που δεν είχατε καταλάβει τι είναι οι μόνιμες και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις!

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Εργασία και χαρά

Την 1η Μαρτίου 1994 ξύπνησα νωρίς, πήρα το λεωφορείο και έφθασα κατά τις 8:30 μπροστά στο κτήριο γραφείων όπου θα έπιανα δουλειά. Έκανα το γύρο του τετραγώνου, πήρα καφέ και στις 9 παρά 15 μπήκα στο γραφείο.
- Γεια σας, είμαι η κουμπάρα, πιάνω δουλειά εδώ σήμερα.
- Ναι, σε περιμέναμε, εδώ είναι το γραφείο σου.
Ένα άδειο, μα πιο άδειο δεν γίνεται, γραφείο με περίμενε.
- Εεεεεε.... υπολογιστής;
- Έχουμε δύο υπολογιστές στο τμήμα, τον δικό μου και εκείνον εκεί κάτω, αν θες να γράψεις κάτι μου το λες.
(Δεν ξεκινάμε καλά.)

Ήξερα ότι ήταν αντροκρατούμενος χώρος, είχα βάλει κι εγώ τη στολή εργασίας (μακρυμάνικο ζιβάγκο, φαρδύ παντελόνι, ίσια παπούτσια) και είχα πάει έτοιμη. Κάθε ένας που έμπαινε περνούσε από το γραφείο μου και η γραμματέας έκανε τις συστάσεις:
- Από εδώ η κουμπάρα, από εκεί ο χ.
Όλοι με κοιτούσαν από πάνω μέχρι κάτω λες και δεν είχαν ξαναδεί άνθρωπο. Ένιωθα σαν ζώο σε ζωολογικό κήπο (ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν έκλεισα ούτε μήνα στη συγκεκριμένη εταιρεία).

Κατά τις 10:30 ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται ένας τύπος με μπλε κουστούμι-γαλάζιο πουκάμισο-ημιλυτή γραβάτα, ξεχτένιστος και τσαλακωμένος σαν να είχε κοιμηθεί με τα ρούχα, ενώ ένα ζευγάρι γυαλιά έστεκε στραβά πάνω στη μύτη του. Ο καημένος, τι άσχημος που είναι, σκέφτηκα. Από την τσακισμένη τσέπη του σακακιού φαινόταν η άκρη ενός βιβλίου που δεν ξέρω ποιο ήταν αλλά ήταν της σειράς Penguin Classic.
- Κουμπάρα από δω ο Κίτσος, Κίτσο η κουμπάρα.
- Χαίρω πολύ, είπα εγώ.
- Γκγκρρρουμφφφ, μου απάντησε.
Τώρα πώς γίνεται και δεκαέξι χρόνια μετά είμαστε ακόμα μαζί, δεν ξέρω.