Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Λες και δεν τά ξερα

Μετά από μία τριήμερη ημερήσια νοσηλεία σε κρατικό νοσοκομείο (αυτό σημαίνει ότι μπαινόβγαινα επί τρεις ημέρες χωρίς να κοιμάμαι εκεί το βράδυ), ήμουν πυρ και μανία με το εθνικό μας σύστημα υγείας. Με τα χάλια των θαλάμων νοσηλείας (σε θάλαμο ημερήσιας νοσηλείας που κανονικά θα χωρούσαν 6 κρεβάτια υπήρχαν 3 κρεβάτια και 22 καρέκλες – σύνολο 25 άτομα εκεί που θα ήταν 6), με τη βρώμα που σιχαινόσουν να ακουμπήσεις (Κατουριέσαι; Ποιος σου είπε να κατουριέσαι; Να μην κατουριέσαι!), με την αδιαφορία όλων των εργαζομένων στο νοσοκομείο.
Αποφάσισα όμως να αφήσω να περάσει λίγος χρόνος για να δω τι θα μου μείνει περισσότερο.

Οι γιατροί
Μπορεί να τα παίρνουν, μπορεί να είναι αδιάφοροι, μπορεί να είναι λαμόγια, μπορεί να είναι ό,τι θέλετε. Μπορεί να είναι και καλοί, ευγενικοί, ικανοί. Πάλι ό,τι θέλετε. Αλλά δεν μπορεί να δουλεύουν με πεντακόσια άτομα πάνω από το κεφάλι τους. Δεν μπορεί να πρέπει να κάνουν ιατρείο, να παρακολουθούν τους ασθενείς στους θαλάμους και να κάνουν διοικητικό έργο ενώ τους κυνηγάνε οι ασθενείς και οι συνοδοί τους ακόμα και στην τουαλέτα.

Το διοικητικό προσωπικό
Στον όροφο που βρισκόμουν υπήρχε μία διοικητική υπάλληλος. Μία και μοναδική. Είναι βέβαιο ότι δεν θα ήθελα να κάνω τη δουλειά της.

Το νοσηλευτικό προσωπικό
Παραδόξως υπήρχαν 4 νοσοκόμες. Παραδόξως γιατί απ’ όσο καταλαβαίνω οι 4 είναι πολλές. Όχι σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα για την αναλογία νοσηλευτικού προσωπικού/ασθενών, αλλά σύμφωνα με το τι συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Βέβαια και οι 4 δεν έφταναν.
Αδελφή τελειώνει ο ορός.
Κλείστε τον και έρχομαι σε λίγο.
Πώς κλείνει;
Θα σας δείξει η κυρία δίπλα.

Να φωνάξω την μητέρα μου να σας αλλάξει ορό;
Νοσοκόμα είναι;
Όχι, αλλά τόσα χρόνια που μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία έχει μάθει.

Ε λοιπόν, αυτό που μου έμεινε είναι οι ασθενείς. Νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, νέοι γέροι και παιδιά (εντάξει, όχι παιδιά, αλλά πολλοί νέοι). Άνθρωποι που έδειχναν άρρωστοι, άνθρωποι που έδειχναν απόλυτα υγιείς, με αυτοάνοσα που τους τρώνε τα κόκαλα, τον μυελό, τη ζωή. Άνθρωποι που τά ’χουν παρατήσει, άλλοι που δεν πρόκειται να τα παρατήσουν ακόμα κι αν τους παρατήσει ο κόσμος όλος, άνθρωποι πιο ζωντανοί κι από διάλειμμα σε νηπιαγωγείο.

Ενδέχεται να νιώσετε ζαλάδα, δύσπνοια, ταχυπαλμίες…
Ξέρετε, νιώθω ήδη μια δύσπνοια και κρυάδες.
Έχει κανείς κάτι να δώσει στην κυρία; Είναι καινούρια και δεν έχει φέρει κουβέρτα.
Ας πάρει τη δικιά μου. Θέλετε να την κρατήσετε μέχρι αύριο;

Και ξέρετε τι; Ντράπηκα.



Α… και να μην το ξεχάσω. Δώστε αίμα. Είναι απίστευτα μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που χρειάζεται αίμα και είναι εξίσου απίστευτα πολλοί εκείνοι που δεν μπορούν να δώσουν.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Τι είδε ο Κινέζος

Η διαδρομή που ακολουθώ κάθε πρωί για να έρθω στο γραφείο είναι συγκεκριμένη κι εύκολη. Κηφισίας-Βασιλίσσης Σοφίας-Πανεπιστημίου. Από τη στιγμή που θα μπω στο τρόλλεϋ ή το λεωφορείο, θέλω μόλις 20 λεπτά.
Σήμερα όμως ήταν λίγο διαφορετικά. Στη διασταύρωση με την Αλεξάνδρας υπήρχε ένα απίστευτο πήξιμο και, μπαίνοντας στη Βασιλίσσης Σοφίας, το τρόλλεϋ άρχισε να κινείται με ρυθμούς χελώνας, για να ακινητοποιηθεί κάπου στο Νίμιτς.
- Έχουν κλείσει τους δρόμους για να περάσει κάποιος. Κατεβείτε αν θέλετε.
Και κατεβήκαμε, κι αρχίσαμε το περπάτημα. Στη διασταύρωση του Χίλτον δεν υπήρχε ούτε ένα αυτοκίνητο - αν και στη στάση υπήρχαν γύρω στα χίλια άτομα που περίμεναν να περάσει κάτι να τους πάρει. Στο ύψος του Ευαγγελισμού οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να τσαντίζονται και να βρίζουν κάθε ένστολο που έβλεπαν μπροστά τους.
- Μα εγώ δεν είμαι αστυνομικός... έλεγε ένας που την άκουγε για τα χάλια μας.
Τελικά στη Ρηγίλλης είδαμε το κονβόι (έχετε δει την ταινία;). Ήταν καμιά τριανταριά οχήματα, μεταξύ των οποίων και ένα ασθενοφόρο και ένα πουλμανάκι ταξιδιωτικού γραφείου που προφανώς μετέφερε τους αναλώσιμους (γραμματείς και διερμηνείς) ενώ από πάνω μας πετούσαν ελικόπτερα και αναρωτιόμουν αν από τη γωνία της Νεοφύτου Δούκα θα έβγαινε ο Τζακ Μπάουερ (όχι, δεν βγήκε).

Δεν περιγράφω κάτι περίεργο ή άγνωστο για τους κατοίκους του κέντρου. Εδώ ένας απλός υπουργός περνάει και γίνονται κυκλοφοριακές ρυθμίσεις μην τυχόν και δεν προλάβει το κουραδόκαστρο, να μην κλείσει μια ρημαδοβασιλίσσης Σοφίας και μια Μεσογείων για κοτζαμάν Κινέζο που ήρθε να μας τα χώσει γιατί μας αγαπάει κι ας μην το ξέρουμε; Άσε που μας έδωσε και ψήφο εμπιστοσύνης - πού το πας αυτό;