Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Σαββατοκύριακο στο Βελιγράδι

Όσες φορές φύγατε για ένα σαββατοκύριακο, σκεφτήκατε ποτέ ότι θα μπορούσατε να πάτε στο Βελιγράδι; Εμείς ενθουσιαστήκαμε με την προσφορά της νέας Ολυμπιακής και πήραμε εισιτήρια με 1 ευρώ το άτομο (+ τους φόρους, που όμως αν δεν ταξιδέψεις επιστρέφονται, οπότε το μόνο που θα χάσεις αν δεν ταξιδέψεις τελικά είναι το 1 ευρώ το άτομο).

Στο Βελιγράδι δεν είχαμε ξαναπάει και δεν είχαμε συγκεκριμένη άποψη για το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Θα γράψω λοιπόν την πραγματική, αντικειμενική και αμερόληπτη αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος!
1. Ο κεντρικός πεζόδρομος του Βελιγραδίου θα μπορούσε να είναι στη Βιέννη. Έχει καταστήματα, εστιατόρια, καφέ (από 'μοντέρνα', μέχρι εκείνα τα μεγάλα που έχουν παντού ξύλο και θυμίζουν περασμένα μεγαλεία, σαν το Ζόναρς πριν την ανακαίνιση).
2. Το καλντερίμι με τα παραδοσιακά εστιατόρια κ.λπ. (τύπου Πλάκας) ικανοποιεί όλα τα γούστα - αν και το πολύ ακορντεόν εμένα με κουράζει και σε αρκετά σημεία ο δρόμος έμοιαζε βομβαρδισμένος.
3. Το φαγητό τους είναι τέλειο, με πολλές ομοιότητες με την ελληνική κουζίνα. Μπορείς να φας πολύ καλά και φθηνά ακόμα και σε μαγαζάκια που δεν γεμίζουν καθόλου το μάτι. Τα κρέατα και τα ψάρια ήταν γενικότερα ελαφρώς μαριναρισμένα και καλοψημένα, κυκλοφορούν ευρέως τουρσιά και πιπεριές Φλωρίνης σε διάφορες μορφές, στα δε γλυκά τους περιλαμβάνονται οι μπακλαβάδες, οι τουλούμπες και τα κουρκουμπίνια. Έχουν και πολλά και διάφορα με φρούτα του δάσους (από αυτά που δεν ξέρω καν πως λέγονται στα ελληνικά, αλλά στα αγγλικά είναι λέξεις που τελειώνουν σε -currant και -berry).
4. Τα ποτά είναι φθηνά. Υπάρχουν πολλά μπαρ για όλα τα γούστα και γενικώς ο κόσμος βγαίνει. Αν και το τοπικό τσιπουροειδές ποτό εμένα δεν μου άρεσε.
5. Οι Σέρβοι είναι ψηλοί και ωραίοι. Απ' ό,τι λέει ο σύζυγος, το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τις παρατήρησα κιόλας.
6. Τα κτήρια είναι παλιά και η εύρεση καλού και φθηνού ξενοδοχείου στο κέντρο είναι μάλλον αδύνατη. Γενικότερα τα παλιά κτήρια της πόλης δεν έχουν συντηρηθεί επαρκώς (και αυτό φαίνεται παντού).
7. Η γενική εντύπωση ήταν πολύ θετική. Οι άνθρωποι είναι ωραίοι, ευχάριστοι, χαμογελαστοί και είχαν όλη την καλή διάθεση να συννενοηθούν μαζί μας ακόμα κι όταν δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε σε καμία γλώσσα - δεν δείχνουν γκρινιάρηδες, αυτό το στυλάκι που σε κάνει να μιζεριάζεις σε άλλες περιοχές του κόσμου.
8. Για φαγητό δεν πληρώσαμε πάνω από 10 ευρώ (και για τους δύο) σε μαγαζιά τύπου ταβέρνας. Ο καφές και η μπύρα έχουν από 1 έως 2 ευρώ. Οι τιμές στα ξενοδοχεία είναι τσιμπημένες (γι' αυτό που προσφέρουν πάντα) και οι τιμές στις βιτρίνες για ρούχα/παπούτσια είναι αντίστοιχες με της Αθήνας.
9. Η πόλη είναι φιλική. Υπάρχουν διαβάσεις για καροτσάκια (αν και πολλά κτήρια έχουν σκάλες), υπάρχουν σούπερ μάρκετ ανοικτά 24 ώρες και πολλά μαγαζιά λειτουργούν κανονικά και την Κυριακή.
10. Πολλά λεωφορεία γράφουν στο πλάι "Donation from the people of Japan" και έχουν τις δύο σημαίες. Γιατί μπορεί να γράφω για τη Σερβία, αλλά πρέπει να μιλήσουμε και για το σημαντικότατο φιλανθρωπικό έργο της Ιαπωνίας.
11. Οι (ορθόδοξες) εκκλησίες τους ήταν αρκετά διαφορετικές από τις δικές μας. Δεν υπήρχαν καρέκλες, τα κεριά καίγονταν μέχρι τέλους, ήταν τίγκα στον κόσμο αλλά κανείς δεν μιλούσε, οι πιστοί έκαναν τρεις σταυρούς με μετάνοια πριν φιλήσουν τις εικόνες, αρκετοί φιλούσαν την πόρτα της εκκλησίας μπαίνοντας μέσα και οι εικόνες ήταν αρκετά διαφορετικές με αυτές που υπάρχουν στις δικές μας εκκλησίες (δεν ακολουθούσαν δηλαδή πιστά το μοντέλο της βυζαντινής αγιογραφίας που βλέπουμε εμείς). Α, μην το ξεχάσω, είδαμε και αρραβώνα, μέσα στην εκκλησία.
12. Να πάτε, να πάτε, αλλά να προτιμήσετε την άνοιξη. Την Κυριακή έβρεχε από τα ξημερώματα μέχρι νωρίς το βράδυ και ήταν μάλλον θλιβερά. Μετά σταμάτησε η βροχή και όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους και ήταν σαν γιορτή.
13. Η Ελλάδα είναι μια οικονομική υπερδύναμη. Μπορεί να μην το ξέρετε, αλλά φτάνοντας στο αεροδρόμιο, το πρώτο πράγμα που βλέπετε είναι μια τεράστια ταμπέλα που λέει Eurobank, μέσα στο αεροδρόμιο αλλάζετε χρήματα στην Alpha Bank, φτάνοντας στην πόλη βλέπετε την Πειραιώς, μετά την Εθνική και την Μαρφίν. Αν και η Alpha πρέπει να έχει περισσότερα καταστήματα από όλες τις άλλες τράπεζες.
14. Όλοι μας περνούσαν για ντόπιους. (Και μάλλον θα σκέφτονταν "πώς βγήκαν έτσι κοντοί αυτοί;").

Καλά ταξίδια!

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Δεν μου αρέσει ο Cave

Κάτι δεν πάει καλά γιατί διαρκώς άλλα θέλω να γράψω και άλλα γράφω. Σήμερα όμως έκανα την υπέρβαση και παραδέχθηκα δημοσίως ότι δεν μου αρέσει ο Cave. Πέρα λοιπόν από το τι γράφω σε ένα σχόλιο, το θέμα είναι μεγάλο και πρέπει να εξηγηθώ.

Αρχικά να θέσουμε το πλαίσιο. Έχουμε μια μαθήτρια γυμνασίου τη δεκαετία του '80 που δεν της αρέσει η Madonna. Και αυτό είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο γιατί μιλάμε για μια εποχή που σχεδόν όλες όχι απλώς άκουγαν Madonna, αλλά και προσπαθούσαν να της μοιάσουν. Ποιοι δεν άκουγαν Madonna; Κάτι σπασικλάκια που δεν άκουγαν τίποτα, κάτι αγόρια που ήξεραν μόνο από atari και οι αμίλητοι. Τι έκανε λοιπόν αυτή η κοπέλα; Παρέα με τους αμίλητους (που κάθε άλλο παρά αμίλητοι ήταν) οι οποίοι ήξεραν τους Pink Floyd και άλλα 'παλιά' συγκροτήματα (τους Who!), τον Bowie, τους U2, τους Cure, τους Smiths. Κάπου εκεί μπήκε στην παρέα η Siouxsie, ο Cave και σιγά σιγά μεγάλωσε ο κύκλος των μονίμως ντοπαρισμένων τραγουδοποιών με πολλούς άλλους.

Τώρα να διευρύνουμε το πλαίσιο. Μαθητές, που τρέχαμε από το σχολείο στο σπίτι για φαγητό, ακούγαμε Άκη Έβενη και όχι Πετρίδη γιατί την ώρα του Πετρίδη είχαμε αγγλικά ή κάτι συναφές, που βγαίναμε ελάχιστα και μόνο το Σάββατο και τσακίζαμε το τηλέφωνο μέχρι να μας το πάρουν οι γονείς μας από τα χέρια με φωνές. Λεφτά για δίσκους δεν είχαμε, οπότε όποιος αγόραζε δίσκο, τον γράφαμε σε κασέτες και τις ακούγαμε τόσες χιλιάδες φορές που τις λιώναμε. Και τι άλλο κάναμε; Προσπαθούσαμε να μάθουμε τα λόγια - και στην πορεία μαθαίναμε αγγλικά.

Και εξηγώ τι σημαίνει μαθαίναμε αγγλικά (με ό,τι μου έρχεται στο μυαλό τώρα):
"If I had a photograph of you, something to remind me, I wouldn't spend my life just wishing": If + αόριστος -- would + απαρέμφατο.
A flock of seagulls, a pack of wolves, a herd of cows...
I can't escape myself: το can συντάσσεται με γυμνό απαρέμφατο.
Και πάει λέγοντας. Για να μην αναφερθούμε στο λεξιλόγιο (αν δεν υπήρχαν οι Smiths εγώ δεν θα ήξερα ποια ήταν αυτή η Joan of Arc και φυσικά ακόμα θυμάμαι το σοκ που περάσαμε όταν συνειδητοποιήσαμε τι έλεγε η Siouxsie στο melt).

Και διευρύνουμε λίγο ακόμα το πλαίσιο. Τον καιρό εκείνο τον παλιό υπήρχε ένα εξωτικό μέρος που λεγόταν Δυτικό Βερολίνο. Τι Μαλδίβες και Σεϋχέλλες! Το Βερολίνο ήταν ό,τι πιο εξωτικό υπήρχε, άσχετα που κανένας μας δεν είχε πάει. Άρα και οι καλλιτέχνες που περνούσαν από εκεί ήταν κάτι σαν θεοί. Ο Cave ήταν μεταξύ αυτών (και αν δεν κάνω λάθος εξακολουθεί να έχει σπίτι στο Βερολίνο). Την πρώτη φορά που άκουσα Cave δεν μου άρεσε. Ένας φίλος λοιπόν ανέλαβε να με μυήσει. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα ακούσει το Mr Clarinet, θυμάμαι όμως ότι τα λόγια τα έμαθα μέσα σε μία ημέρα χωρίς να χρειαστεί να τα γράψω. Και μου άρεσαν, αλλά το τραγούδι εξακολουθούσε να μην μου αρέσει (αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν πετυχαίνει πάντα η υπνοπαιδεία). Μόνο που τότε ντρεπόμουν να το πω γιατί ήταν αδιανόητο να μην μου αρέσει ο Cave.

(Σε αυτό το σημείο η κολλητή που περίμενε έξω από το Ρόδον να τον δει να βγαίνει για να μπει σε ταξί και να πει "ακολούθησε αυτό το αυτοκίνητο" και να βρεθεί σε ταβέρνα στο Παγκράτι είναι που διαβάζει και βγάζει φλύκταινες.)

Φυσικά, πολλά χρόνια αργότερα και ύστερα από αρκετές ακόμη απόπειρες (γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι το προσπάθησα), όταν έμαθα για το σεμινάριο ποίησης στη Βιέννη ήθελα να τρέξω να το παρακολουθήσω, όχι γιατί θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να γράψω ποίηση (αν είναι ποτέ δυνατόν, εγώ!) αλλά για να ακούσω αυτή τη φωνή να χρησιμοποιεί τα λόγια που χρησιμοποιεί και να μιλάει για ποίηση. Γιατί, για να δανειστώ τα λόγια του motorcycle boy, για μένα μιλάει.