Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Δεν μου αρέσει ο Cave

Κάτι δεν πάει καλά γιατί διαρκώς άλλα θέλω να γράψω και άλλα γράφω. Σήμερα όμως έκανα την υπέρβαση και παραδέχθηκα δημοσίως ότι δεν μου αρέσει ο Cave. Πέρα λοιπόν από το τι γράφω σε ένα σχόλιο, το θέμα είναι μεγάλο και πρέπει να εξηγηθώ.

Αρχικά να θέσουμε το πλαίσιο. Έχουμε μια μαθήτρια γυμνασίου τη δεκαετία του '80 που δεν της αρέσει η Madonna. Και αυτό είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο γιατί μιλάμε για μια εποχή που σχεδόν όλες όχι απλώς άκουγαν Madonna, αλλά και προσπαθούσαν να της μοιάσουν. Ποιοι δεν άκουγαν Madonna; Κάτι σπασικλάκια που δεν άκουγαν τίποτα, κάτι αγόρια που ήξεραν μόνο από atari και οι αμίλητοι. Τι έκανε λοιπόν αυτή η κοπέλα; Παρέα με τους αμίλητους (που κάθε άλλο παρά αμίλητοι ήταν) οι οποίοι ήξεραν τους Pink Floyd και άλλα 'παλιά' συγκροτήματα (τους Who!), τον Bowie, τους U2, τους Cure, τους Smiths. Κάπου εκεί μπήκε στην παρέα η Siouxsie, ο Cave και σιγά σιγά μεγάλωσε ο κύκλος των μονίμως ντοπαρισμένων τραγουδοποιών με πολλούς άλλους.

Τώρα να διευρύνουμε το πλαίσιο. Μαθητές, που τρέχαμε από το σχολείο στο σπίτι για φαγητό, ακούγαμε Άκη Έβενη και όχι Πετρίδη γιατί την ώρα του Πετρίδη είχαμε αγγλικά ή κάτι συναφές, που βγαίναμε ελάχιστα και μόνο το Σάββατο και τσακίζαμε το τηλέφωνο μέχρι να μας το πάρουν οι γονείς μας από τα χέρια με φωνές. Λεφτά για δίσκους δεν είχαμε, οπότε όποιος αγόραζε δίσκο, τον γράφαμε σε κασέτες και τις ακούγαμε τόσες χιλιάδες φορές που τις λιώναμε. Και τι άλλο κάναμε; Προσπαθούσαμε να μάθουμε τα λόγια - και στην πορεία μαθαίναμε αγγλικά.

Και εξηγώ τι σημαίνει μαθαίναμε αγγλικά (με ό,τι μου έρχεται στο μυαλό τώρα):
"If I had a photograph of you, something to remind me, I wouldn't spend my life just wishing": If + αόριστος -- would + απαρέμφατο.
A flock of seagulls, a pack of wolves, a herd of cows...
I can't escape myself: το can συντάσσεται με γυμνό απαρέμφατο.
Και πάει λέγοντας. Για να μην αναφερθούμε στο λεξιλόγιο (αν δεν υπήρχαν οι Smiths εγώ δεν θα ήξερα ποια ήταν αυτή η Joan of Arc και φυσικά ακόμα θυμάμαι το σοκ που περάσαμε όταν συνειδητοποιήσαμε τι έλεγε η Siouxsie στο melt).

Και διευρύνουμε λίγο ακόμα το πλαίσιο. Τον καιρό εκείνο τον παλιό υπήρχε ένα εξωτικό μέρος που λεγόταν Δυτικό Βερολίνο. Τι Μαλδίβες και Σεϋχέλλες! Το Βερολίνο ήταν ό,τι πιο εξωτικό υπήρχε, άσχετα που κανένας μας δεν είχε πάει. Άρα και οι καλλιτέχνες που περνούσαν από εκεί ήταν κάτι σαν θεοί. Ο Cave ήταν μεταξύ αυτών (και αν δεν κάνω λάθος εξακολουθεί να έχει σπίτι στο Βερολίνο). Την πρώτη φορά που άκουσα Cave δεν μου άρεσε. Ένας φίλος λοιπόν ανέλαβε να με μυήσει. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα ακούσει το Mr Clarinet, θυμάμαι όμως ότι τα λόγια τα έμαθα μέσα σε μία ημέρα χωρίς να χρειαστεί να τα γράψω. Και μου άρεσαν, αλλά το τραγούδι εξακολουθούσε να μην μου αρέσει (αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν πετυχαίνει πάντα η υπνοπαιδεία). Μόνο που τότε ντρεπόμουν να το πω γιατί ήταν αδιανόητο να μην μου αρέσει ο Cave.

(Σε αυτό το σημείο η κολλητή που περίμενε έξω από το Ρόδον να τον δει να βγαίνει για να μπει σε ταξί και να πει "ακολούθησε αυτό το αυτοκίνητο" και να βρεθεί σε ταβέρνα στο Παγκράτι είναι που διαβάζει και βγάζει φλύκταινες.)

Φυσικά, πολλά χρόνια αργότερα και ύστερα από αρκετές ακόμη απόπειρες (γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι το προσπάθησα), όταν έμαθα για το σεμινάριο ποίησης στη Βιέννη ήθελα να τρέξω να το παρακολουθήσω, όχι γιατί θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να γράψω ποίηση (αν είναι ποτέ δυνατόν, εγώ!) αλλά για να ακούσω αυτή τη φωνή να χρησιμοποιεί τα λόγια που χρησιμοποιεί και να μιλάει για ποίηση. Γιατί, για να δανειστώ τα λόγια του motorcycle boy, για μένα μιλάει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: