Φαιδρότητες

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Στην αρχή λοιπόν είχαμε την απεργία των υπαλλήλων στην καθαριότητα του Δήμου Αθηναίων (με βασικό αίτημα την ανανέωση των συμβάσεων). Αποτέλεσμα της απεργίας ήταν η συσσώρευση τόνων σκουπιδιών (όχι, που δεν θα ήταν). Καπάκι έληξαν και οι συμβάσεις που λέγαμε πριν και πάνω από 100 άτομα είδαν την πόρτα της εξόδου. Έτσι λοιπόν οι υπάλληλοι του Δήμου (όσοι έμειναν δηλαδή) δεν μπορούν να μαζέψουν τα σκουπίδια. Μια βόλτα σε οποιαδήποτε (σχεδόν) γειτονιά της πόλης αρκεί για να καταλάβει ο καθένας πόσο τραγική είναι η κατάσταση (στ' αλήθεια, ελάτε μια βόλτα στην Αθήνα, οι ειδήσεις της Νετ δεν τα δείχνουν τα χάλια μας).

Φυσικά δεν ξέρω πότε επεμβαίνουν οι φορείς που νοιάζονται για τη δημόσια υγεία (έχουμε και κοτζαμάν σχολή που κατοικοεδρεύει στο Δήμο Αθηναίων και βγάζουμε επιστήμονες - όλο και κάποιος δεν πρέπει να νοιάζεται;). Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο Δήμο δεν νοιάζεται κανένας για το αν οι αρουραίοι κάνουν πάρτυ στους Αμπελόκηπους, στο Νέο Κόσμο, στο Κουκάκι και στα Πετράλωνα. Θα μου πεις ποιος να νοιαστεί; Ο αλαζονικός δήμαρχος που μας το κρατάει μανιάτικο που δεν τον ξαναβγάλαμε; (Και μόνο η σκέψη με τρομάζει - είχαμε φτάσει σε σημείο να αναπολούμε την εποχή καγκελόπουλου!). Ο όχι ακόμα δήμαρχος που δεν έχει προλάβει να αποδείξει πόσα δεν θα κάνει; Έλα μου ντε; Ποιος θα νοιαστεί;

Η κυβέρνηση είπατε; Μα ούτε και στην κυβέρνηση νοιάζεται κανένας από τη στιγμή που έχουν καθαριστεί οι σημαντικοί δρόμοι του Κολωνακίου (εκεί που έχουν τα πολιτικά τους γραφεία και τα σπίτια τους δηλαδή τα περισσότερα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου). Ουπς, παραλίγο να ξεχάσω - έχουν καθαριστεί και οι σημαντικοί πεζόδρομοι του Κολωνακίου (εκεί που πίνουν καφέ οι δημοσιογράφοι δηλαδή). Και, όπως είπαμε, αυτά δεν τα δείχνουν στις ειδήσεις.

Έτσι ξαναήρθε η εποχή που βάζουμε τα σκουπίδια στο αυτοκίνητο και τα πάμε βόλτα σε άλλους Δήμους, να γνωρίσουν άλλους σκουπιδοτενεκέδες, μπας και δουν κι αυτά μια άσπρη μέρα.

Επιχειρήματα

Να σου πω τι έγινε σήμερα στο σχολείο;
Να μου πεις.
Την ώρα του μαθήματος η Πιπίτσα μιλούσε με τη Μιμίτσα, η Λιλίτσα έπαιζε με το ταμαγκότζι της, η Φιφίτσα ζωγράφιζε και ο Κίτσος μάλωνε με τον Μήτσο.
Και ο δάσκαλος;
Ο δάσκαλος το κατάλαβε, νευρίασε και άρχισε να μας λέει ότι οι γονείς μας δουλεύουν για να μας στέλνουν στο σχολείο για να μορφωθούμε, ότι είμαστε αχάριστοι που ενώ μας δίνεται η δυνατότητα να μάθουμε πέντε πράγματα την πετάμε στα σκουπίδια, ότι άλλα παιδιά δεν μαθαίνουν ποτέ να γράφουν ή να διαβάζουν, ότι δουλεύουν από πολύ μικρά, ότι πολλές φορές δεν έχουν που να μείνουν, ότι τα εκμεταλλεύονται, τα χτυπάνε, και ήταν πολύ συγκινητικά αυτά που μας έλεγε και η Μπουλίτσα έβαλε τα κλάματα.
Μάλιστα.
Κι εγώ την λυπήθηκα και είπα στον δάσκαλο ότι δεν χρειάζεται να μας τα λέει όλα αυτά και να μας στενοχωρεί, αλλά αν θέλει να τα πει, ας τα πει στο διάλειμμα σε εκείνους που δεν προσέχουν. Όμως ο δάσκαλος θύμωσε και μου είπε ότι αν δεν θέλω να τα ακούω να βγω έξω. Και εγώ του απάντησα ότι οι γονείς μου δουλεύουν για να πηγαίνω στο σχολείο για να μορφωθώ και ας βγουν έξω αυτοί που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν.
Και μετά τι είπε ο δάσκαλος;
Τίποτα. Άρχισε να κοιτάζει το βιβλίο του.


Η αλήθεια είναι ότι πολύ το χάρηκα. Είπε αυτό που ήθελε να πει και χρησιμοποίησε επιχειρήματα (και μάλιστα τα επιχειρήματα του άλλου!) για να στηρίξει την άποψή της. Καλά έκανε και μπράβο της.
Το ερώτημα όμως είναι: ύστερα από τόσα χρόνια που προτρέπουμε τα παιδιά να μιλάνε, να μην φοβούνται να πουν αυτό που εννοούν, με ειρμό, με επιχειρήματα κ.λπ., φτάνουμε στο σημείο που πρέπει να τους μάθουμε να μην μιλάνε;