Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Κομμώσεις Τσαρλς

Τους τελευταίους μήνες Νταλάρας μπαίνει στο Μαξίμου, Νταλάρας βγαίνει, τέλος πάντων γεννήθηκε η απορία ποιος είναι αυτός ο Νταλάρας, γιατί ο άλλος δεν είναι. Σύμφωνα με τον γκούγκλη λοιπόν, ο Charles Dallara είναι Διευθύνων Σύμβουλος του Institute of International Finance (IIF), μιας ιδιωτικής ένωσης στην οποία αρχικά μετείχαν εταιρείες του τραπεζικού κλάδου και στην συνέχεια άλλων συναφών κλάδων (π.χ. ασφαλιστικές, δικηγορικές). Σήμερα αριθμεί κάπου 450 μέλη από 70 κράτη. Καλό νούμερο, δεν λέω. Το IIF διενεργεί έρευνες και μελέτες, λειτουργεί ως λόμπυ για λογαριασμό των μελών του, και καλά κάνει γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Στις συνομιλίες όμως για το κούρεμα δεν παίζει κανέναν ρόλο το IIF - και προφανώς δεν θα μπορούσε να παίξει αφού δεν έχει κανέναν απολύτως θεσμικό ρόλο.

Άρα, ποιος είναι ο Τσαρλς (και ουχί ο Τζωρτζ) και γιατί ένα ανεξάρτητο κράτος (η Ελληνική Δημοκρατία in case you have forgotten) διαπραγματεύεται μαζί του τα περί του κουρέματος του δημοσίου χρέους;

Υπάρχει λοιπόν το λεγόμενο "Private Creditor-Investor Committee for Greece" (επειδή είναι μακρυνάρι, θα το λέμε σκέτο Committee), το οποίο φαίνεται ότι περιλαμβάνει στις τάξεις του την πλειοψηφία των κατόχων των ελληνικών ομολόγων που ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό το Committee συστήθηκε στην Φρανκφούρτη στις 17 Νοεμβρίου 2011 και στις 28 Νοεμβρίου αποφάσισε να δημιουργηθεί ένα Steering Committee προκειμένου να διαπραγματευθεί το οικειοθελές PSI με την ελληνική κυβέρνηση και με τις αρμόδιες αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως Πρόεδροι του Steering Committee τοποθετήθηκαν οι Charles Dallara και ο Jean Lemierre, ο οποίος φαίνεται να είναι σύμβουλος του Προέδρου της BNP Paribas.

Ποιες τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες μετέχουν στο Committee; Και, στο κάτω κάτω της γραφής, γιατί μας νοιάζει; Στα τέλη Δεκεμβρίου 2011 συμμετείχαν (με αστερίσκο αυτές που συμμετέχουν στο Steering Committee):
1.Ageas, 2.Allianz*, 3.Alpha Eurobank*(ήδη έγινε η συγχώνευση για όσους δεν το κατάλαβαν!!), 4.Axa*, 5.Bank of Cyprus, 6.Bayern LB, 7.BBVA, 8.BNP Paribas*, 9.BPCE, 10.CNP Assurances*, 11.Commerzbank*, 12.Credit Agricole, 13.DekaBank, 14.Deutsche Bank*, 15.Dexia, 16.Emporiki Bank of Greece, 17.Generali, 18.Greylock Capital Management*, 19.Groupama, 20.HSBC, 21.ING*, 22.Intesa San Paolo*, 23.Landesbank Baden-Württemberg*, 24.MACSF, 25.Marathon Asset Management, 26.Marfin Popular Bank, 27.Metlife, 28.National Bank of Greece*, 29.Piraeus Bank, 30.Royal Bank of Scotland, 31.Société Générale, 32.Unicredit.

Προκύπτει λοιπόν ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται το κούρεμα του ελληνικού χρέους του οποίου είναι κομιστές ελληνικές τράπεζες μέσω μιας θεσμικά ανύπαρκτης οργάνωσης, η οποία λειτουργεί με άγνωστους κανόνες και συνεννοήσεις. Θα μου πείτε, ποιος ξέρει πόσες άλλες φορές έχει γίνει αυτό... Τι με έπιασε τώρα; Το πρόβλημά μου είναι ότι μου άγνωστο αν υπάρχουν αποφάσεις των ΔΣ των ελληνικών τραπεζών που εξουσιοδοτούν το Steering Committee και τους Dallara και Jean Lemierre να διαπραγματεύονται εκ μέρους τους. Δεν μπορεί, θα μου πείτε, θα υπάρχουν. Θα θέλουν - αν μη τι άλλο - να φυλάξουν τα νώτα τους. Άρα να υποθέσω ότι υπάρχουν τέτοιου είδους εξουσιοδοτήσεις, οι οποίες είναι σύμφωνες με το δίκαιο περί ΑΕ και ότι στις περιπτώσεις όπου απαιτείται έγκριση από τους μετόχους, έγιναν γενικές συνελεύσεις και λήφθηκαν οι ανάλογες αποφάσεις. Οκ, ας το υποθέσω και αυτό.

Πάμε όμως στο "τι με νοιάζει".
Το πρώτο "τι με νοιάζει" αφορά το οικειοθελές PSI. Οικειοθελές. Δηλαδή, το θες. Απ' ό,τι φαίνεται, από το κούρεμα δεν θα εξαιρεθούν τα ομόλογα εις χείρας ιδιωτών πιστωτών του Ελληνικού Δημοσίου. Άρα, μήπως αυτός ο Νταλάρας διαπραγματεύεται με την κυβέρνηση για εσάς, χωρίς εσάς; (όπως καταλαβαίνετε, το θέμα δεν είναι αν έχουμε εμείς κι εσείς ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ή όχι - είναι ότι, ακόμα κι αν τα έχει ο πιο μισητός μας γείτονας, τον ρώτησε κανένας;)

Ας πάμε και στο δεύτερο "τι με νοιάζει". Για δείτε ποιες ξένες ασφαλιστικές εταιρείες με παρουσία στην Ελλάδα συμμετέχουν: Allianz, CNP Assurances, Generali, Groupama, ING, Metlife. Μήπως έχετε κανένα ασφαλιστικό ή συνταξιοδοτικό πρόγραμμα; Αν το πρόγραμμά σας είναι από αυτά που επενδύουν σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, τι θα γίνει μετά το κούρεμα; Λέτε να μην κουρευτούν και τα ποσά των προγραμμάτων; Οπότε αν κανείς ελπίζει ότι θα λάβει 100 μονάδες όταν θα ολοκληρωθεί το ασφαλιστικό του πρόγραμμα, μήπως τελικά λάβει 50 μονάδες ή 40; Με λίγα λόγια, μήπως τελικά αυτό που θα πάρει θα έχει υποστεί μια μείωση ανάλογη με το κούρεμα; Γιατί πως θα μπορέσει η εταιρεία να πληρώσει το 100% του ποσού αφού στην λήξη των ομολόγων θα λάβει πολύ λιγότερα; Και στο ακόμα καλύτερο σενάριο, αν δηλαδή οι ασφαλιστικές υποχρεωθούν να αυξήσουν το μετοχικό τους κεφάλαιο, αυτό μάλλον δεν θα διασφαλίσει την καταβολή του 100% των ποσών που αναγράφονται στα συμβόλαια.

Τώρα εγώ οικονομολόγος δεν είμαι, δεν ισχυρίζομαι ότι τα ξέρω αυτά τα πράγματα, αλλά μου κάνουν εντύπωση και είπα να τα πω. Αν εσείς ξέρετε κάτι παραπάνω, παρακαλώ πείτε μου να μάθω κι εγώ. Όχι τίποτε άλλο, τουλάχιστον να έχουμε μια ιδέα για το τι μπορεί να μας ξημερώσει...

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Παρασκευή και 13

Έφυγα τρέχοντας από τη δουλειά για να προλάβω. Κατέβαινα δυο δυο τα σκαλιά και όλο σκεφτόμουν τώρα θα παραπατήσω, τώρα θα πέσω, πάλι θα τρέχω για ακτινογραφίες. Βγήκα στο κρύο και ανηφόρησα προς την Ακαδημίας για να συναντήσω τον φίλο που θα πηγαίναμε μαζί. Στη θέση του συνοδηγού, βλέποντας τον χιονισμένο Υμηττό (που λέγεται τρελός από το tres longue και όχι από την τρέλα που ως γνωστόν δεν πάει στα βουνά), σταμάτησα να σκέφτομαι τον γιο που έχασε τον πατέρα του ή, κατά τη συνήθειά μου, τον εγγονό που έμεινε χωρίς παππού. Σκεφτόμουν μόνο ότι ήταν ο τέταρτος πατέρας φίλου που πεθαίνει μέσα σε λίγους μήνες και πάγωνα.


Είναι μάλλον ιδιαίτερη η σχέση μας με τους γονείς των φίλων μας. Είναι αυτοί που μας έφερναν τοστ (ψωμί από καρβέλι-φέτα-πάριζα) και χυμό πορτοκάλι όταν κάναμε τα μαθήματά μας (ναι, εντάξει, λέγαμε ότι κάναμε τα μαθήματά μας) ή όταν σχεδιάζαμε διακοπές. Αργότερα τους υποχρεώσαμε να μας ανεχθούν στα κυριακάτικα τραπέζια και στα εξοχικά, να μας δουν να καπνίζουμε, να μας φτιάξουν καφέ, να ακούσουν τη δική μας μουσική, τους βγάλαμε από τα σαλόνια τους την ώρα που είχε ειδήσεις. Ύστερα σοβαρέψαμε, περάσαμε στην κατηγορία των μεγάλων. Αλλά και πάλι επιμέναμε να εμφανιζόμαστε μπροστά τους ακόμη κι όταν δεν μας περίμεναν και να μονοπωλούμε τα παιδιά τους. Γελάσαμε πίνοντας λικέρ βύσσινο, καήκαμε σουβλίζοντας αρνιά, διαφωνήσαμε κατεβάζοντας τσίπουρα. Ακόμα και όταν πια χαθήκαμε γιατί σταμάτησαν να είναι πολύ κινητικοί, ξαναβρισκόμασταν στις εκκλησίες, στα μαιευτήρια και στις ονομαστικές γιορτές.


Δεν νομίζω ότι φταίει το ότι μας χωρίζει μόνο μία γενιά από αυτούς που φεύγουν για πάντα. Νομίζω ότι οι γονείς των φίλων, άνθρωποι που ποτέ δεν θεωρήσαμε πολύ οικείους, τελικά υπήρξαν πιο σημαντικοί από ό,τι καταλαβαίναμε. Και με θλίβει βαθιά που δεν θα τους ξαναδώ.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Ποιος κοιμάται που...



Προσπαθώ να διορθώνω τα λάθη μου, αλλά για να φτάσουμε στη διόρθωση πρέπει να έχει προηγηθεί η αναγνώριση. Σωστά; Στην συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση, δεν ξέρω τι κάνω λάθος. Η μικρή έρχεται κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας.

Έχω κάνει τα πάντα για να την πείσω να μην φεύγει από το κρεβάτι της. Βεβαιώνομαι ότι έχει δίπλα της τις αγαπημένες της γάτες, τα βιβλία της, το ωραίο μαξιλαράκι. Της έχω βάλει καρέκλες για να νιώθει ότι δεν μπορεί να βγει. Κάθε φορά που έρχεται στο κρεβάτι μας, σηκωνόμαστε και την πηγαίνουμε πίσω στο δικό της κρεβάτι. Κάθε μέρα συμφωνούμε ότι δεν θα βγει από το κρεβάτι της, και κάθε βράδυ έρχεται, συχνά με απόλυτη ησυχία, και τρυπώνει ύπουλα κάτω από το πάπλωμα.

Έχει κανείς καμιά ιδέα πώς να μην πείσω να μένει στο κρεβάτι της;

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Older but not any wiser

Κάθε χρόνο τα ίδια. Μεγαλώνω και μυαλό δεν βάζω. Παραμένω το ίδιο αμετανόητα αισιόδοξη και σαφώς αφελής - και υπάρχουν τόσα που δεν καταλαβαίνω!

Ας πούμε, δεν καταλαβαίνω τα άρθρα τύπου "αποκτήστε τα πόδια της Βικτόρια Μπέκαμ". Δηλαδή, αν κάνω τη γυμναστική/διατροφή που μου προτείνουν θα αποκτήσω όντως τα πόδια της Βικτόρια Μπέκαμ; Και μετά; Θα μείνουμε μόνο στα πόδια; Από τη μέση και πάνω θα είμαι όπως είμαι; Ή, ακόμα χειρότερα, μήπως αυτή η γυμναστική/διατροφή θα έχει ως αποτέλεσμα να αποκτήσω και τη μούρη της Βικτόρια Μπέκαμ; Άπαπα. Δεν είμαι εγώ για τέτοια...

Ή, άλλο παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω αυτό το πράγμα με τα κουρέματα των κρατικών ομολόγων. Κατάλαβα ότι είχαμε υψηλό δημόσιο χρέος, 120% του ΑΕΠ και ότι δεν ήταν διατηρήσιμο. Ωραία. Κι ότι επειδή χρωστούσαμε της Μιχαλούς και δεν μπορούσαμε να την πληρώσουμε, έπρεπε να δανειστούμε κι άλλα, από αλλού αυτή τη φορά. Έτσι το μη διατηρήσιμο 120% έφτασε στο μη διατηρήσιμο 160%. Και αυτό το κατάλαβα. Επειδή όμως το 160% είναι πολύ μη διατηρήσιμο, πρέπει να κουρέψουμε τα ομόλογα, για να φτάσουμε στο 120% που τώρα θα είναι διατηρήσιμο, ενώ πριν δεν ήταν. Βαριά μαθηματικά και εγώ είμαι της τρίτης δέσμης...

Άλλο ένα παράδειγμα για να τριτώσει. Ένας συνταξιούχος πρέπει να αλλάξει βηματοδότη. Μεγάλος άνθρωπος, φυσιολογικό θα μου πείτε. Το Ταμείο στο οποίο είναι ασφαλισμένος του δικαιολογεί ένα μικρό ποσό για το μηχάνημα - βασικά δεν καλύπτει ούτε το ήμισυ του κόστους. Αυτό δεν το θεωρώ φυσιολογικό, αλλά τι να κάνουμε; Τουλάχιστον το Ταμείο αναγνωρίζει την ανάγκη. Ποιοι βάζουν βηματοδότες όμως; Οι ασθενείς μόνοι τους. Δεν το ξέρατε; Κάνουν αναισθησία στον εαυτό τους και αυτοχειρουργούνται. Έτσι γίνεται, αφού το Ταμείο δεν αναγνωρίζει ούτε ένα ευρώ για αμοιβή αναισθησιολόγου και χειρουργού. Θα μου πείτε, ας περίμενε οκτώ μήνες με χαλασμένο βηματοδότη και ας πήγαινε στο δημόσιο νοσοκομείο που θα τον δεχόταν ο γιατρός που θα τον χειρουργούσε χωρίς χρέωση - αν ζούσε...

Άντε κι ένα τελευταίο που δεν καταλαβαίνω για να τεταρτώσει (πωπωπω, τι τερατούργημα είναι τούτο;)! Όλοι αυτοί που λένε ότι ο κόσμος θα καταστραφεί στις 21 Δεκεμβρίου 2012, μετράνε με το παλιό ή με το νέο ημερολόγιο;