Εφηβεία είναι ...

... να κανονίζεις με την κολλητή να πάτε σινεμά στο Κοσμόπολις, να μην θες να σε πάει η μαμά, αλλά να μην θες να πας και μόνη σου μέχρι το μακρινό και άγνωστο Μαρούσι...

να ζητάς από τον μπαμπά να σε πάει και να λες ότι δεν θα δεις την Χαραυγή (που η μαμά έχει εκφράσει κάτι χαζοαντιρρήσεις, αλλά αυτό έχετε κανονίσει με την κολλητή), αλλά "εκείνη την περιπέτεια με τον Τομ Σκρουτζ"...

να συναντάς τελικά την κολλητή και, αγκαλιά με ποπ κορν, νάτσος, λιωμένα τυριά και νερωμένες πορτοκαλάδες, να προτιμάτε τον Γάτο Σπιρουνάτο...

Εύχομαι να έχουμε όλοι μια πολύ καλή Πρωτοχρονιά!

Οι βαρκούλες και οι καυτερές πιπεριές

Εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν, τα πρωτοσέλιδα με ενημερώνουν για τις ενδοκομματικές διαμάχες και τις κούρσες διαδοχής, αλλά δεν φαντάζονται ότι όλα αυτά με ενδιαφέρουν όσο και η ηθοποιός με τα δύο πλυντήρια και το Απέλια που μου εξηγεί ότι ξέρει πώς βγαίνει ο λεκές από κόκκινο κρασί, αλλά δεν γνωρίζει ότι τα ρούχα των δικών μου παιδιών (που δεν έχουν ποτέ κόκκινο κρασί επάνω τους, κάτι σοκολάτες βέβαια, κάτι μαρκαδόρους, κάτι χώματα, δεν λέω...) αντιστέκονται στο τηλεοπτικό μάρκετινγκ.

Ίσως να φταίει ο ανάδρομος Ερμής - αυτός άλλωστε, όποιος κι αν είναι, φταίει για όλα.

Ίσως να φταίει η πλήρης αποτυχία των ρυζοκεφτέδων μου χθες το βράδυ - μου βγήκε νερουλό το μείγμα και το έβαλα στο ταψί, "μαμά τι έχουμε για βράδυ;", "σουφλέ ρυζιού" - δεν ξέρω τι λένε οι πετυχημένες νοικοκυρές, αλλά τα υλικά του τα είχε (όπως λένε οι αποτυχημένες ή αλλιώς "τι άλλο θα φάνε τα παιδιά μου με εμένα;")!

Ίσως πάλι να φταίνε διάφοροι που με συγχύζουν, θέλω να δω την Επικίνδυνη Αποστολή και μου λένε "σου αρέσει ο Τομ Κρουζ;", όχι δεν μου αρέσει, αλλά θέλω να δω μια χολυγουντιανή υπερπαραγωγή με μπόλικα εφέ και να περάσω καλά, τόσο παράξενο είναι; Για κάποιους προφανώς είναι, τι να πω;

Ή πάλι μπορεί να φταίει η ενδοευρωπαϊκή φαγωμάρα - χρόνια είχαμε να δούμε live το αγγλογαλλικό μίσος να ξεχύνεται από παντού. Ευρωπαϊκή φιλία! Το άλλο με τον Τοτό το θυμούνται; Ευτυχώς που η ευρωπαϊκή κοινότητα θα προωθούσε τη φιλία μεταξύ των εθνών - φαντάσου να ήταν διαφορετικά. Μάλλον ξέχασαν να τους πουν ότι στα ζόρια δοκιμάζονται οι σχέσεις - όλες οι σχέσεις.

Ή πάλι μπορεί να φταίει η διαπίστωση του δημάρχου μας ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εγκληματικότητας, πορνείας και ναρκωτικών στην Αθήνα. Έλα, δεν το πιστεύω! Έπρεπε να γίνει δήμαρχος για να το καταλάβει; Και του πήρε και περισσότερο από μία ημέρα για να το αναγνωρίσει; Μήπως ζούσε αλλού; Μήπως είχε πέσει σε κώμα και δεν μας το έλεγαν για να μην μας στενοχωρήσουν;

Ξέρετε τι; Προτιμώ τις βαρκούλες που αρμενίζουν. Το Σεπτέμβριο έρχονται οι Red Hot Chili Peppers και, στην ιδέα και μόνο, θα έχω ένα υπέροχο (και κατά τα λοιπά hectic) σαββατοκύριακο. Ι rest my case.

Μύρισαν Χριστούγεννα;

Η Theorema τα λέει πολύ πιο ωραία από εμένα, οπότε καλό θα ήταν να την διαβάσετε.

Αν πάλι θέλετε κι άλλες ιδέες για το τι μπορείτε να κάνετε, ιδού μερικές:

1. Πάρτε όλα τα λούτρινα και πάνινα παιχνίδια που δεν χρησιμοποιούν πλέον τα παιδιά σας και βάλτε τα στο πλυντήριο, σε ένα πρόγραμμα για ευαίσθητα.

2. Στεγνώστε τα και βάλτε τα σε μία μεγάλη σακούλα.

3. Αύριο που θα πάτε για δουλειά, μοιράστε από ένα καθαρό και μυρωδάτο παιχνίδι σε κάθε παιδί που θα δείτε να ζητιανεύει στο δρόμο.

Αν δεν έχετε παιχνίδια, μπορείτε να δοκιμάσετε με σοκοφρέτες, σοκολάτες, σακουλάκια καραμέλες...

Ή ακόμα:

1. Βάλτε στο πλυντήριο όλες τις πετσέτες και σεντόνια που δεν χρειάζεστε, καθαρίστε τα και μην ξεχάσετε να προσθέσετε μαλακτικό. Αερίστε και ξεσκονίστε τις κουβέρτες που δεν χρησιμοποιείτε. Το ίδιο μπορείτε να κάνετε με ρούχα και παπούτσια που είναι σε ικανοποιητική κατάσταση.

2. Πηγαίνετε να τα προσφέρετε όπου θέλετε: νοσοκομεία, γηροκομεία, εκκλησίες που ετοιμάζουν συσσίτιο για τους άπορους ή στους προσκόπους της γειτονιάς που αναλαμβάνουν τέτοιες δράσεις.

Δεν σας αρέσει ούτε αυτό;

1. Πηγαίνετε στο σούπερ μάρκετ και αγοράστε είδη που δεν χαλάνε σύντομα: γάλατα εβαπορέ, κονσέρβες, σοκολάτες, ρύζι, όσπρια, μακαρόνια. Μην ξεχάσετε τα είδη προσωπικής υγιεινής: χαρτί υγείας, βαμβάκι, σαπούνια.

2. Ετοιμάστε όσες σακούλες σας επιτρέπουν τα οικονομικά σας, έτσι ώστε κάθε σακούλα να περιέχει λίγο απ' όλα.

3. Μοιράστε από μία σακούλα σε κάθε σπίτι άπορου στη γειτονιά σας. Αν ντρέπεστε, μην ανησυχείτε, μπορείτε απλώς να αφήσετε τη σακούλα στο κατώφλι και να φύγετε.

Και μην ξεχνάτε: το ίδιο μπορείτε να κάνετε με κάθε έξτρα κιλό μελομακάρονα ή κάθε περισσευούμενο ταψάκι μπακλαβά που θα σας φέρουν. Γιατί μπορεί να μην είμαστε σε θέση να σώσουμε τον κόσμο, αλλά μπορούμε να τον κάνουμε να χαμογελάσει λίγο.

ν και ε, νε

Τι λέει εκεί μαμά;

Διάβασέ το, ξέρεις τα γράμματα.

ν και ε, νε, και ο; νεό;

Δες που έχει τον τόνο.

νέεεεο, νέο. Μαμά λέει νέο. Αλλά τι είναι;

Φροντιστήριο.

Τι είναι αυτό;

Είναι ένα μέρος που πηγαίνουν τα μεγάλα παιδιά και μαθαίνουν καλύτερα τα μαθήματα του σχολείου.

Γιατί δεν τα μαθαίνουν στο σχολείο;

Τα μαθαίνουν, αλλά μερικά παιδιά πρέπει να ακούσουν το ίδιο μάθημα πολλές φορές για να το μάθουν καλά.

Και γιατί δεν το διαβάζουν στο σπίτι;

Το διαβάζουν, απλώς μπορεί να θέλουν λίγη βοήθεια.

Και γιατί δεν τους βοηθούν οι γονείς τους;

Γιατί μπορεί οι γονείς τους να λείπουν στη δουλειά ή να μην ξέρουν να τους βοηθήσουν. Δεν μπορούν οι γονείς να ξέρουν τα πάντα για όλα τα μαθήματα.

Εγώ δεν θα χρειάζομαι βοήθεια γιατί ήδη ξέρω πολλά.

Φυσικά και ξέρεις πολλά.

Ας πούμε ξέρω ότι αν κάποιος κλέψει ένα κοτόπουλο και αποδείξει ότι πεινούσε και δεν είχε χρήματα, ο δικαστής μπορεί να τον συγχωρέσει για μία φορά, αλλά αν κάποιος έχει χρήματα και κλέψει το κοτόπουλο τότε δεν θα τον συχωρέσει και θα τον βάλει στη φυλακή.

!!!

Αλλά, για πόσο καιρό θα μπει στη φυλακή;

;;;

ΥΓ Μόλις είδα τους πολιτικούς αρχηγούς να μπαίνουν στο προεδρικό μέγαρο. Ο γαπ ροβολούσε την Ηρώδου Αττικού με άδεια χέρια. Μπήκε στο μέγαρο με άδεια χέρια, χαιρέτισε κάποιους με άδεια χέρια, αλλά πριν μπει στην αίθουσα του έδωσαν έναν κίτρινο φάκελο. Στο τραπέζι που καθόταν εκ δεξιών του παπούλια τι υπήρχε πάνω στο σουμαίν; Ένα ipad! (Ενώ ο καρατζαφέρης δίπλα είχε ένα απλό μπλοκ και μολύβι...) Να υποψιαστώ ότι έκρυβε το ipad στον κίτρινο φάκελο;

Ολίγον από λύτρωση παρακαλώ!

Θυμόσαστε την εποχή που αντέχατε να δείτε Λαζόπουλο; Τότε που έπαιζε τους δέκα μικρούς μήτσους και που ένας από τους χαρακτήρες ήταν ο Τζίμης; Θυμόσαστε την επαναλαμβανόμενη σκηνή που καθόταν ο Τζίμης με τον φίλο του (τον Παπακαλιάτη) και έπιναν καφέ λέγοντας "πάμε πλατεία";

Ε, κάπως έτσι βλέπω τις εξελίξεις. Κάθεται ο πρωθυπουργός με τον υπουργό οικονομικών και λένε "πάμε δημοψήφισμα"; Και όποιον πάρει ο χάρος! Για την "εκτόνωση και λύτρωση" του ελληνικού λαού! Τον Ιανουάριο!

Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι καταλαβαίνω την πολιτική. Αλλά αυτήν την άκρατη, εξόχως επικίνδυνη καρεκλοκενταυρίτιδα δεν την χωράει ο νους μου.

Εγώ κι ΕΣΥ

Ύστερα από ολιγοήμερη παραμονή σε δημόσιο νοσοκομείο, το μόνο που μπορώ να πω για το σύστημα υγείας είναι ότι είναι άδικο.

Είναι άδικο για τους ασθενείς, άδικο για τους συγγενείς και τους φίλους τους, άδικο για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, άδικο για τους καθαριστές και τους τραπεζοκόμους. Κανείς δεν έχει τη μεταχείριση που θα έπρεπε να έχει ως άνθρωπος, ως ασθενής, ως εργαζόμενος. Κανείς.

Είναι ντροπή.

Το παιδί του άντρα μου

(κόρη Β, πρώτη δημοτικού)

Μαμά, τα παιδιά στο σχολείο ψωνίζουν από το μαγαζάκι.

Και τι μας πειράζει αυτό;

Θέλω κι εγώ.

Δεν σου αρέσει το τοστ, το κέηκ, οι πίτες που σου δίνω;

Μου αρέσουν, αλλά θέλω κι εγώ να αγοράσω με χρήματα.

Εντάξει, θα σου δώσω μια μέρα χρήματα να πάρεις κάτι.

Λίγες μέρες μετά της έδωσα 50 λεπτά να πάρει ένα κουλούρι. Όταν επέστρεψα από το γραφείο, με περίμενε στην πόρτα:

Μαμά, πήρα το κουλούρι!

Ωραία, ήταν φρέσκο;

Ναι, το έφαγα όλο.

Μπράβο.

Αλλά ξέρεις τι;

Τι;

Δεν μου έδωσαν απόδειξη!

Ε, εντάξει...

Μα εγώ τους ζήτησα και τους είπα "δεν θα μου δώσετε απόδειξη;" και μου είπαν ότι δεν δίνουν. Τι να κάνω;

Άργειε νάλθη εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά ...

Σιγά μην άργειε. Ήρθε.

Μαμά, το άλλο Σάββατο κάνει πάρτυ η Κατερίνα.

Α ωραία! (είναι που με τη μετακόμιση και την αλλαγή σχολείου θα ήταν ξένη μεταξύ ξένων και δεν θα έκανε παρέες...)

Αλλά ξέρεις, είναι σε κλαμπ.

(κλαμπ; τι κλαμπ; κλαμπ σάντουιτς μήπως;)

Μαμά, σου μιλάω, λέω ότι είναι σε κλαμπ.

Ναι μωρό μου, σε άκουσα. Έχουμε καιρό μέχρι το άλλο Σάββατο, τα ξαναλέμε...

Δεν ξέρω αν είμαι πασέ (πασέ κομποζέ, πασέ ρεσάντ, ό,τι πασέ θέλετε, δεν με πειράζει), αλλά στην πρώτη γυμνασίου δεν είναι πολύ μικρά για κλαμπ;

Φίλε ξέρεις από κουπί;

Στην Ελλάδα τραβάμε κουπί;



Μπράβο τους!

Who knows, who fears?

Βοηθήστε με να καταλάβω διότι προφανώς δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω υψηλά νοήματα:

Αν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζω αρνηθεί/βαρεθεί/δεν θέλει να πληρώσει το νέο φόρο που θα έρθει στον ΔΙΚΟ ΜΟΥ λογαριασμό της ΔΕΗ, θα μου κόψουν ΕΜΕΝΑ το ρεύμα;

10 years after

Μετά από δέκα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στον παιδικό σταθμό, μετά από δέκα πρώτες ημέρες της εκάστοτε νέας σχολικής χρονιάς, εξακολουθώ να βάζω τα κλάματα με το σπαραξικάρδιο μαμάαααα που ακούω μόλις αφήσω το παιδί στο σχολικό.
Έχετε ένα ζήτημα με τον αποχωρισμό, μου είχε πει μια ψυχοβγάλτισσα.
Ενδεχομένως, απάντησα. (Δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο για να το καταλάβεις, πήγα να της πω...)

Το θέμα είναι ότι το μεσημέρι γύρισα στο σπίτι άρον-άρον, πήρα τη μικρή αγκαλιά, πώς πέρασες μωρό μου στο σχολείο σήμερα, τι κάνατε, την ρώτησα.
Ήρθε ο Κοτζιάς, μου είπε και έφυγε από την αγκαλιά μου.

(Να 'ναι καλά ο Κοτζιάς, αλλά ποιος είναι αυτός ο Κοτζιάς;;;)

Τι άλλο θα πει;

Έχετε προσέξει πόση πλάκα έχουν οι εκφράσεις που χρησιμοποιούμε όταν κάτι μας προκαλεί έκπληξη ή εντύπωση; Από το απλό "απαπά" (ή "ατατά" σε άλλα μέρη της Ελλάδας) μέχρι το "έλα... στον τόπο σου", έχουμε πολλές λέξεις και φράσεις να διαλέξουμε.

Φέτος στις διακοπές, ένα κοριτσάκι που έκανε παρέα με τις μικρές έλεγε διαρκώς "Χριστέ κι Απόστολε". Από δω Χριστός κι Απόστολος, από κει Χριστός κι Απόστολος, πολύς Χριστός κι Απόστολος.

Χθες το βράδυ ήθελα να κάνω πλάκα στην μικρή και της είπα ότι έχει τελειώσει το γάλα. Σιγά μην με πίστεψε. Πήγε στο ψυγείο, κοίταξε στο ράφι και όντως δεν είδε κανένα μπουκάλι. Κοίταξε μία εμένα, άλλη μία το ράφι, ξανά εμένα και το είπε: "Χριστέ και πως σε λένε".

The secret diary & Lemon

Συνήθως δεν διαβάζω δύο βιβλία ταυτόχρονα – εκτός αν πρόκειται για συλλογές διηγημάτων. Αυτή τη φορά ο κλήρος έπεσε στο The Secret Diary of Adrian Mole, Aged 13 ¾ της Sue Townsend και το Lemon της Μαρίας Πετρίτση.

Το Secret Diary … γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ουσιαστικά πρόκειται για το ημερολόγιο που κρατάει ένας έφηβος (ηλικίας 13 ¾ όπως είπαμε), που ερωτεύεται μια συμμαθήτριά του, οι γονείς του χωρίζουν, πρέπει να ‘προσέχει’ έναν γέρο με έναν σκύλο, γράφει ποιήματα και είναι άλλος ένας παρεξηγημένος διανοούμενος. Αν και μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε μεγάλη επιτυχία (και καλά έκανε για την εποχή που γράφτηκε), δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, ούτε ότι με έκανε να γελάσω μέχρι δακρύων – άντε να χαμογέλασα μια-δυο φορές.

Το Lemon πάλι είναι πολύ διαφορετικό. Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων (κι όχι μόνο), άλλοτε καθημερινών, άλλοτε όχι τόσο, που όλοι έχουν κάτι να πουν. Και αυτό νομίζω ότι είναι απαραίτητο για να γράψει κανείς ένα βιβλίο: να έχει κάτι να πει. Το δεύτερο που χρειάζεται είναι να ξέρει πώς να πει, και να το λέει.

Αυτό λοιπόν το βρήκα στο Lemon. Και το χάρηκα.

Ήταν μικρά πράγματα με μεγάλη σημασία. Ήταν οι τίτλοι των βιβλίων και οι στίχοι των τραγουδιών που ξεπηδούσαν μέσα από τις προτάσεις και η ευχάριστη, καλοδουλεμένη γλώσσα που απευθύνεται σε κοινό άνω των 12 χωρίς να καταφεύγει σε βαρύγδουπες λέξεις και εκφράσεις για να το πετύχει.

Δεν θα ισχυριστώ ότι ξέρω πώς γράφει η Μαρία Πετρίτση, αλλά φαίνεται ότι της βγαίνει αβίαστα. Χαίρεσαι να την διαβάζεις. Και χαίρεσαι διπλά γιατί γράφει πολλά. Το βιβλίο είναι πυκνογραμμένο, χωρίς άχρηστα κενά, μεγάλα διάστιχα ή τεράστια γράμματα. Διαβάζεις κανονικά – πράγμα σπάνιο τώρα τελευταία που με κάποια βιβλία είναι σαν να διαβάζεις συμβόλαιο. Νομίζω ότι πρέπει να πάρω και το άλλο της βιβλίο (αν και δεν με βλέπω να έχω πια χρόνο για διάβασμα πριν τα Χριστούγεννα…).

Φάβα και G6PD

Έχετε προσέξει ότι πάρα πολλές ταβέρνες σερβίρουν φάβα; Θυμόσαστε πριν από καμιά δεκαετία και βάλε που ο μόνος σίγουρος τρόπος να φας φάβα ήταν να την φτιάξεις στο σπίτι σου γιατί οι ταβέρνες απλώς δεν έφτιαχναν φάβα;

Επειδή λοιπόν έχω το κουσούρι να ρωτάω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι, ρώτησα δύο εστιάτορες και μου εκμυστηρεύθηκαν ότι είναι πια εύκολο να φτιάξεις φάβα γιατί έρχεται σε σκόνη.

- Φάβα σε σκόνη; Και τι προέλευσης είναι;

- Αιγύπτου. Πολύ καλή!

Εδώ λοιπόν αρχίζουν οι ανησυχίες. Βλέπετε στην Αίγυπτο φτιάχνουν φάβα από κουκιά. Φούλια. Κουκόφαβα την λέμε στα ελληνικά. Αλλά όταν λέμε κουκόφαβα εμείς, που δεν κάνει να τρώμε κουκιά, καταλαβαίνουμε ότι αυτό το φαγητό απαγορεύεται. Όταν μας προσφέρεται ως φάβα, θεωρούμε ότι είναι ακίνδυνο.

Ξέρω ότι η έλλειψη G6PD αφορά πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού αλλά αν είστε ένας από εμάς, ίσως να είναι καλύτερο να μην τρώτε φάβα οπουδήποτε.

Ρίτα, Ριτάκι κανέναν δεν φοβάσαι

Ρίτα, έλα εδώ, κάτσε κάτω και δώσε μου το χέρι σου να σου φορέσω το βραχιόλι σου. Έτσι μπράβο. Δες τι ωραίο που είναι! Και πόσο πηγαίνει με το κολιέ σου!

Όχι, μην τρως τα λουλούδια πριν τον γάμο. Περίμενε. Σου είπα, περίμενε. Και μην φεύγεις, δεν έχουμε τελειώσει ακόμα. Θες δεν θες, εμείς σήμερα θα σε παντρέψουμε.

(Η Ρίτα είναι ένα λευκό λαμπραντόρ 5 ετών.)

Hypothermia 61 hours after the quake

Διακοπές και βιβλία.

Ξεκίνησα με το Hypothermia του Arnaldur Indridason. Ένα ωραίο θρίλερ, που του λείπει η μαύρη μαυρίλα και τα ανατριχιαστικά εγκλήματα ενός κλασικού “nordic thriller”. Αν και η πλοκή δεν παρουσιάζει τις τρομερές εκπλήξεις, ο ήρωας δεν είναι ο σούπερ-ντούπερ-ουάου των αντίστοιχων αμερικανικών (και καλά κάνει), η γραφή (μετάφραση στα αγγλικά) είναι ωραία, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων μάλλον επιτυχής και το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Ό,τι πρέπει για διακοπές. Άσε που αυτές οι χιονοθύελλες που σαρώνουν ακτές και βουνά της Ισλανδίας και καταπίνουν ανθρώπους στο πέρασμά τους δίνουν μια νότα δροσιάς στον καύσωνα.

Βέβαια, για εμάς τους αδαείς νοτιοευρωπαίους (τρομάρα μας, αλλά τέλος πάντων), ενδεχομένως προκαλεί εντύπωση πόσο απλά μιλάει ο αστυνομικός για το πρόβλημα του γιου του με το αλκοόλ και της κόρης του με τα ναρκωτικά. Ή για τις αυτοκτονίες εκεί πάνω στα βόρεια κλίματα. Αλλά έτσι είναι.

Συνέχισα με το After the Quake του Haruki Murakami.

Πρόκειται για έξι ιστορίες που το μόνο κοινό που έχουν είναι ο σεισμός στο Κόμπε το 1995, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συνδέονται πουθενά μεταξύ τους.

Η μία μου θύμισε πολύ το "χαμένοι στη μετάφραση" - η σχέση μιας νεαρής που βρίσκει αποκούμπι σε έναν μεγαλύτερο άντρα. Ένας χαμένος σύζυγος, ένας χαμένος γιος, μια ενδοκρινολόγος, ένας τραπεζοϋπάλληλος, ένας συγγραφέας. Πρόσωπα υπαρκτά και μάλλον βαρετά. Που όμως έχουν κάτι το ξεχωριστό, και εδώ είναι που μπερδεύεται η φαντασία με την πραγματικότητα. Βλέπετε, στην πιο τραβηγμένη εκδοχή του, ο τραπεζοϋπάλληλος βρίσκει στο σπίτι του έναν γιγαντιαίο ανθρωπόλαλο βάτραχο, ο οποίος μιλάει με τσιτάτα Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, Κόνραντ κ.λπ. Pas mal! Με μόνη διαφορά ότι, σε αντίθεση με άλλους συγγραφείς που αναρωτιέσαι τι είχαν πάρει όταν έγραφαν (π.χ. Τόλκιν, που μου αρέσει, αλλά σίγουρα κάτι έπαιρνε), ο Μουρακάμι καθιστά σαφές ότι το θέλει και το κάνει, και κάπου θα έρθει η λύτρωση.

Ομολογώ ότι η πρώτη ιστορία δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, ενώ η τελευταία ήταν η καλύτερη. Ίσως επειδή ήταν και η πιο αισιόδοξη.

Και μετά πέρασα στα βαριά. Το 61 Hours του Lee Child. Αξίζει να διαβάσει κανείς έστω και μόνο το βιογραφικό του ήρωα Jack Reacher για να καταλάβει ότι θα περάσει καλά με ένα γρήγορο ανάγνωσμα κάτω από το αλμυρίκι σε παραλία της Λέρου, για την οποία θα τα πούμε αργότερα.

Έτσι δεν πρέπει να είναι οι διακοπές;

Ο Ραούλ κάνει κακό στην υγεία!

Το διάβασα χθες, προχθές, θα σας γελάσω, δεν θυμάμαι πλέον τίποτα. Φταίει βέβαια η μετακόμιση που έχει αναστατώσει τα πάντα, ψάχνω να βρω μια πετσέτα και πέφτω πάνω στις αποκριάτικες στολές των κοριτσιών (μα καλά, τι τα χρειαζόμαστε όλα αυτά τα πράγματα;).

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή διάβασα πως τα βιβλία τύπου άρλεκιν κάνουν κακό στις γυναίκες γιατί τους δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχουν οι τέλειοι άντρες (κούκλοι, έξυπνοι, ματσωμένοι, με την πιο ενδιαφέρουσα δουλειά στον κόσμο, έτοιμοι να πέσουν στην φωτιά για την αγαπημένη τους, με κατανόηση, που θέλουν να γίνουν μπαμπάδες και να μην κοιτάξουν ποτέ άλλη γυναίκα) και οι τέλειες σχέσεις (που περπατάνε πιασμένοι χέρι-χέρι στην ακρογιαλιά ενώ από πάνω τους πετάνε οι γλάροι και το ουράνιο τόξο αχνοφέγγει στον ορίζοντα), με αποτέλεσμα να τις ρίχνουν σε βαθιά κατάθλιψη γιατί εκείνες δεν έχουν την τέλεια ζωή της Μαρίας-Ντολόρες. Ή κάτι τέτοιο.

Εγώ φυσικά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι το θεληματικό πηγούνι, άσε που δεν μου αρέσουν τα μενεξεδί δειλινά, οπότε φτιάχνω βαλίτσες χωρίς Ραούλ. Φέτος θα πάρω το Solar του πολυαγαπημένου Ian McEwan (το έχω αγοράσει εδώ και μήνες, αλλά ακόμα δεν έχω βρει χρόνο να το διαβάσω), το After the Quake του Haruki Murakami (επιμένω, πού θα μου πάει;) και έναν Mankell. Να δω τι θα πρωτοδιαβάσω. Βέβαια, κάθε φορά που βάζω στη βαλίτσα βιβλία για τις διακοπές, θυμάμαι τη ρημάδα τη γλωσσολογία που είχε γεμίσει άμμο από κάθε σπιθαμή της Τζαμαρίας - απόδειξη θα μου πείτε ότι το είχα ανοίξει το βιβλίο...
Καλή ξεκούραση!

Οι γύπες

Άλλο ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Γερμανία. Άλλη μία απογοήτευση.

Πότε θα αρχίσετε επιτέλους να δουλεύετε στην Ελλάδα;

Μέχρι πρότινος ήμουν φίλη, εταίρος. Τώρα είμαι κάτι άλλο, συχνά απροσδιόριστο, αλλά οπωσδήποτε κακό. Δεν έχει πια νόημα να μιλάω.

Αλλά τι να πω; Μπας και καταλαβαίνω;

Πώς είναι δυνατόν να τους καθόμαστε (a.k.a. να ψηφίζουμε το μεσοπρόθεσμο) και να μας ξεγυμνώνουν πάλι; Πώς είναι δυνατόν να ξαναβγαίνουν οι οίκοι αξιολόγησης να ξαναλένε ότι δεν μας σώζει τίποτα; Δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας, αλλά μήπως τελικά όλα έχουν σχέση με τα vulture funds (τα ταμεία-γύπες όπως τα είπαν στα ελληνικά);

Είμαι σίγουρη

Είμαι σίγουρη ότι η κυβέρνηση δεν ξέρει τι κάνει. Όπως είμαι σίγουρη ότι και η αντιπολίτευση δεν ξέρει πού βρίσκεται. Είμαι σίγουρη ότι οι πολιτικοί μας αρχηγοί είναι ή πολύ λίγοι ή πολύ εγωιστές.
Είμαι επίσης σίγουρη ότι το μίγμα πολιτικής που έχουν εφαρμόσει μέχρι σήμερα είναι λάθος, ότι δεν έχει ούτε ένα στοιχείο που θα μπορούσε να ευνοήσει την ανάπτυξη.
Είμαι σίγουρη ότι, εδώ και ένα χρόνο, έχουμε πληρώσει τα κερατιάτικά μας χωρίς κανένα όφελος. Και κανένας δεν βγαίνει να μας πει τι έχουν αποφέρει οι μέχρι σήμερα θυσίες του ελληνικού λαού.

Αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν μου φταίει η τρόικα. Και, μην το ξεχνάμε, η τρόικα δεν ήρθε, εμείς την φέραμε. Μόνο που από πέρυσι μέχρι φέτος δεν έχει γίνει τίποτα βάσει προγράμματος. Μοναδικό κριτήριο των μέχρι σήμερα ενεργειών ήταν να αποφευχθεί η λήψη μέτρων που θα μπορούσαν να θίξουν τους "ημέτερους". Ίσως και γι' αυτό δεν έγιναν καλές διαπραγματεύσεις. Όλοι νιώθουμε την αδικία. Και είμαι σίγουρη ότι το μεσοπρόθεσμο είναι λάθος, όπως λάθος ήταν όλα τα προηγούμενα.

Αλλά θέλω να συνεχίσει η Ελλάδα να λαμβάνει χρηματοδότηση από τους "κακούς τροϊκανούς". Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, πέρα από το ότι δεν μπορώ να διανοηθώ το αύριο σε περίπτωση στάσης πληρωμών. Ή, για να το πω πιο απλά, δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να συντηρώ με τον μισθό μου 10 άτομα της άμεσης οικογένειάς μου (που συντηρούνται με χρήματα που προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό). Να το πω ακόμα πιο απλά; Θέλω, όταν πηγαίνει ο πατέρας μου στην τράπεζα για να πάρει την σύνταξή του, να έχει χρήματα.

Και είναι πολύ πιθανό να κάνω λάθος. Αλλά κανείς δεν μου έχει εξηγήσει τι σημαίνει (πρακτικά) η καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Αν εσείς ξέρετε κάτι διαφορετικό, παρακαλώ να μου πείτε.

Το Ηρώδειο και το Τριώδιο

- Τι κάνετε το βράδυ;
- Ο Γιάννης παίζει τέννις στον όμιλο.
- Αααα..
- Γιατί;
- Έλεγα να πάμε στο Ηρώδειο.
- Αααα... Πάμε την Πέμπτη;
- Θα λείπει ο Γιώργος.
- Μα καλά, πάλι θα λείπει;
- Ε, τι να κάνουμε, ξέρεις πως πάει η δουλειά...
- Ναι... κουράζεται κι αυτός.
- Πάμε την άλλη εβδομάδα;
- Πάμε! Αν και έχουμε και το τουρνουά μπιρίμπας.
- Ναι, έχεις δίκιο, καλά, πάμε αν είναι από την παραπάνω βδομάδα.

Η συζήτηση έγινε πέρισυ, σε παραλία παραθεριστικού θερέτρου της Εύβοιας. Η απόσταση ανάμεσα στις δύο λουόμενες που λιάζονταν στα χαμηλά πολυθρονάκια παραλίας ήταν γύρω στα 10 μέτρα, ανάμεσά τους υπήρχαν άλλες ομπρέλες, άλλες ψάθες και άλλοι άνθρωποι. Την συζήτηση άκουσε όλη η (μικρή) παραλία. Σε κανένα σημείο της κουβέντας δεν έγινε λόγος για την παράσταση. Βλέπετε για κάποιους, στο Ηρώδειο πας για να πας - όχι για να δεις, να ακούσεις και να ζήσεις...

Όλα καλά, όλα ανθηρά

Το είδα την Κυριακή και δεν πίστευα στα μάτια μου. Αφίσες που με πληροφορούν ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Τάδε έφη Ανδρέας. Τότε.
Να αναρωτηθώ αν πάνε καλά εκεί στο Πασόκ; Να αναρωτηθώ αν τους κάνει κάποιος πλάκα; Να αναρωτηθώ αν με δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί; Μάλλον το τελευταίο.
Λέτε η παραπομπή του Άκη και η αργία του Ψωμιάδη να εκτονώσουν την κατάσταση;

Απελευθερώνονται 136 επαγγέλματα

Απελευθερώνονται 136 επαγγέλματα, λέει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι παύουν να ισχύουν διάφοροι περιορισμοί που στην ουσία εμποδίζουν τον ανταγωνισμό. Άρα, η απελευθέρωση των 136 επαγγελμάτων σημαίνει ότι εμείς, οι καταναλωτές, θα έχουμε πρόσβαση σε καλύτερες υπηρεσίες και φθηνότερες τιμές. Λέει.

Ας το ξαναδούμε τώρα. Απελευθέρωση σημαίνει ότι παύουν να ισχύουν περιορισμοί που αφορούν: 1) τον αριθμό των προσώπων που έχουν πρόσβαση στο επάγγελμα, 2) τη σύνδεση της χορήγησης άδειας από το αν υπάρχει πραγματική ανάγκη, 3) τα γεωγραφικά όρια, 4) τις ελάχιστες αποστάσεις μεταξύ των ασκούντων το επάγγελμα, 5) τη δημιουργία περισσότερων εγκαταστάσεων από το ίδιο πρόσωπο, 6) τη διάθεση αγαθών από ορισμένου είδους επαγγελματική εγκατάσταση, 7) την άσκηση επαγγέλματος υπό συγκεκριμένη εταιρική μορφή, 8) τη συμμετοχή στο εταιρικό κεφάλαιο με κριτήριο την επαγγελματική ιδιότητα των συμμετεχόντων, 9) την επιβολή κατώτατων τιμών και 10) την υποχρέωση του ασκούντα το επάγγελμα να προσφέρει μαζί με τη δική του υπηρεσία και άλλες συγκεκριμένες υπηρεσίες.

Δεν ξέρω τι γίνεται με τους αμπιγιέρ κι αν αποτελούν κλειστό επάγγελμα (εντύπωση θα μου έκανε). Κοιτάζοντας τη λίστα των 136 επαγγελμάτων που απελευθερώνονται από 2 Ιουλίου, το μάτι μου έπεσε στους μεταφραστές. Αναρωτήθηκα λοιπόν αν ήταν ποτέ κλειστό επάγγελμα. Ισχύει για τους μεταφραστές κάποιος από τους παραπάνω περιορισμούς; Όχι. Όποιος θέλει δηλώνει μεταφραστής και αρχίζει να μεταφράζει στο σπίτι του, σε εκδοτικό οίκο, σε εταιρεία, παντού. Δεν υπάρχουν γεωγραφικά όρια ούτε ελάχιστες αποστάσεις. Η διάθεση υπηρεσιών μετάφρασης μπορεί να γίνεται από φυσικά ή νομικά πρόσωπα, δεν απαιτείται ορισμένη εταιρική μορφή, δεν υπάρχουν κατώτατες τιμές και δεν εξαρτάται από την παροχή άλλων υπηρεσιών. Τι απελευθερώνεται λοιπόν;

Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει, ρώτησα, ξαναρώτησα, όλα κατέληγαν στις ταμπέλες στη Σόλωνος: Φωτοτυπίες, Δακτυλογραφήσεις, Πλαστικοποιήσεις, Μεταφράσεις. Έτσι είναι τα κλειστά επαγγέλματα;

Με τι είμαστε αγανακτισμένοι;

Φυσικά και είμαι αγανακτισμένη.

Είμαι αγανακτισμένη με τους πανηλίθιους που πάμε και ψηφίζουμε που το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα ξαναβγούν. Που το μόνο που τους νοιάζει είναι να κυβερνήσουν, άσχετα αν θα κυβερνήσουν μια κατεστραμμένη χώρα με μια διαλυμένη κοινωνία. (Ναι, κοινωνία έγραψα.)

Είμαι αγανακτισμένη που οι ηγέτες μας, παρά την κρισιμότητα των ημερών, δεν μπορούν να κάτσουν να συζητήσουν και να καταλήξουν σε κάτι.

Είμαι αγανακτισμένη με τους συνδικαλιστές, τους απανταχού εργατοπατέρες, τους προστάτες μας που το μόνο που τους νοιάζει είναι να διατηρήσουν τη δική τους επιρροή και τα δικά τους προνόμια.

Είμαι αγανακτισμένη με όσους λένε όχι σε όλα, χωρίς να προτείνουν κάτι.

Είμαι αγανακτισμένη που κάθε προσπάθεια αντίδρασης πρέπει, ντε και καλά, να γίνει κάτω από την παντιέρα του Α ή του Β κόμματος.

Είμαι αγανακτισμένη που κάθε προσπάθεια αντίδρασης καπελώνεται από τους ‘ταραξίες’ και καταλήγω να μην έχω καν τη δυνατότητα να αντιδράσω.

Δεν ξέρω με τι αγανακτούν οι άλλοι. Αλλά είμαι περίεργη και λέω να πάω στις 6 το απόγευμα στο Σύνταγμα να δω. Με το που θα δω καπέλωμα θα φύγω.

Κυριακή στο μουσείο

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο φιλοξενήσαμε μια συμμαθήτρια της κόρης Α. Είχαμε μάλιστα κανονίσει με τους γονείς της να συναντηθούμε την Κυριακή το μεσημέρι για φαγητό και παράδοση τέκνου. Την Κυριακή το πρωί, μεταξύ κρέπας και μαρμελάδας, αναρωτηθήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ως το μεσημέρι:
Θέλετε να πάμε σε κανένα μουσείο;
Πάμε.
Τι θα σας ενδιέφερε;
Κυρία κουμπάρα, να πάμε στο Βυζαντινό που δεν πήγαμε με το σχολείο;
Πάμε στο Βυζαντινό (που ανακαινίστηκε πρόσφατα και δεν το έχουμε επισκεφτεί).

Και ξεκινήσαμε. Δύο γονείς, δύο δωδεκάχρονες, μία πεντέμισι και μία δυόμισι. Πήραμε και το καρότσι για να μπορούμε να κουμαντάρουμε πιο εύκολα την μικρή (που δεν θέλει να την πηγαίνουμε με το καρότσι, αλλά όταν είναι κουρασμένη συμβιβάζεται). Φτάσαμε στο Βυζαντινό Μουσείο, βγάλαμε εισιτήρια, πάμε να μπούμε μέσα.
Θα πρέπει να αφήσετε έξω το καρότσι.
Ξέρετε, είναι πιο εύκολο να έχουμε την μικρή στο καρότσι για να μην τρέχει δεξιά-αριστερά και ενοχλεί τους επισκέπτες.
Ναι, αλλά δεν λειτουργεί το ασανσέρ.
Αλήθεια; Νόμιζα ότι είχε ανακαινιστεί το μουσείο.
Ανακαινίστηκε - το ασανσέρ δεν λειτουργεί.

Αφήνουμε το καρότσι και ξεκινάμε. Η μικρή ήταν πολύ εντάξει, οι μεγάλες πήγαιναν μπροστά "θυμάσαι η κυρία Ντόρα που μας είχε πει ότι ..." (τα σπασικλάκια φαίνονται από μικρά), "μαμά, αυτό είναι που λέμε τα Χριστούγεννα που γεννήθηκε ο Χριστός στη Βηθλεέμ" (έχουμε δουλέψει πολύ αυτήν την εμΒηεμΒηθλεεεεμτηπόλη), σε δεκαπέντε λεπτά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα σκοινί που εμπόδιζε την πρόσβασή μας στην επόμενη αίθουσα.
Συγνώμη, πώς πάμε στις επόμενες αίθουσες;
Δεν πάτε.
Και γιατί δεν πάμε;
Δεν υπάρχουν φύλακες και οι υπόλοιπες αίθουσες είναι κλειστές για το κοινό.
Δηλαδή αυτό ήταν όλο το μουσείο;
Αυτό.
Καλά, και γιατί δεν μας το είπε κανείς όταν κόψαμε τα εισιτήρια;
Ε, εντάξει, δεν είναι και κανένα ακριβό εισιτήριο...

Δεν μιλήσαμε. Ανεβήκαμε πάνω, καθίσαμε στον ίσκιο και αρχίσαμε τις ασκήσεις ηρεμίας.
Πάω μια βόλτα να δω τον κήπο.
Μπαμπά, ερχόμαστε κι εμείς.
Περνάνε δύο λεπτά.
Ο κύριος με τα παιδιά μαζί σας είναι;
Ναι.
Απαγορεύεται.
Τι απαγορεύεται;
Να περπατάει στον κήπο.
Συγνώμη;
Ναι, απαγορεύεται.

Επανασυνταχθήκαμε.
Τι κάνουμε τώρα με τέσσερα παιδιά στο κέντρο της Αθήνας;
Πάμε στο Πολεμικό Μουσείο που είναι δίπλα;
Τι να κάνουν τέσσερα κορίτσια στο Πολεμικό Μουσείο;
Δεν ξέρω - τουλάχιστον θα έχει ίσκιο και θα περάσει κάπως η ώρα μέχρι να συναντήσουμε τους γονείς της συμμαθήτριας.
Άντε πάμε.

Και πήγαμε. Και περάσαμε υπέροχα. Το ασανσέρ λειτουργούσε, το κυλικείο λειτουργούσε και οι τουαλέτες ήταν καθαρές (ναι!).
Η κόρη Γ ξετρελλάθηκε με τις στολές. Στεκόταν μπροστά στις κούκλες και έλεγε "μαμά, κοίτα", "μπαμπά, κοίτα" κατενθουσιασμένη.
Η κόρη Β εντυπωσιάστηκε με τα οχυρωματικά έργα. Στεκόταν σε όλες τις μακέτες και έφτιαχνε ιστορίες "εδώ ήταν οι τοξοβόλοι, εδώ οι κακοί, εδώ τα άλογα".
Η κόρη Α και η συμμαθήτριά της ξετρελλάθηκαν με τους φαντάρους.

Αν κι εσείς πιστεύετε ότι τα κορίτσια δεν έχουν τίποτα να κάνουν στο Πολεμικό Μουσείο, ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτείτε.

Απογραφής περίεργα

Τρία πράγματα μου έκαναν εντύπωση με την απογραφή:
1. Δεν έλαβαν καθόλου υπόψη την εσωτερική μετακίνηση για εργασία. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που μένουν π.χ. στη Χαλκίδα και πηγαινοέρχονται κάθε μέρα στην Αθήνα για δουλειά; Με άλλα λόγια, το αν μπορεί να σε "στηρίξει" ένας τόπος, δεν μας νοιάζει;

2. Το έντυπο για την δωρεά οργάνων. Η απογραφέας μας το έδωσε - αφού της το ζητήσαμε γιατί είχαμε την περιέργεια να το δούμε - λέγοντας "Εγώ πάντως δεν θα συμπλήρωνα. Μην το συμπληρώσετε - έχετε και μικρά παιδιά. Μόνο σε κάτι γιαγιάδες το δίνω."

3. Πού πήγαν όλοι; Η περιοχή μου έχει αδειάσει - βρήκα να παρκάρω μπροστά στο σπίτι! Γιατί ο κόσμος πάει να απογραφεί στα χωριά του αφού ζει εδώ;

Απορίας άξιον

Γιατί αν πω ότι λυπάμαι για τον Έλληνα που δολοφονήθηκε θεωρούμαι χρυσαυγίτισσα και αν πω ότι λυπάμαι για τον Μπαγκλαντεσιανό μεταφέρομαι στην άκρα αριστερά;

Τι κωλοφασισμοί είναι αυτοί;

Θα συνέλθουμε επιτέλους;

Πάλι πένθος

Εχθές δολοφονήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ένας άντρας που βγήκε τα ξημερώματα από το σπίτι του για να πάει να πάρει το αυτοκίνητό του και να μεταφέρει την επίτοκο γυναίκα του στο μαιευτήριο. Δεν ξέρω τίποτε άλλο γι' αυτόν. Δεν ξέρω αν ήταν ψηλός ή κοντός, εργαζόμενος ή άνεργος, Έλληνας ή Τούρκος, άσπρος, μαύρος ή χακί. Και δεν με νοιάζει τίποτε από αυτά.


Με νοιάζει όμως η απάθεια των αρχών στο θέμα της εγκληματικότητας. Πόσα θύματα χρειάζονται ακόμα για να καταλάβουν ότι έχει ξεφύγει η κατάσταση εντελώς; Και με σοκάρει που η δημοτική αρχή πιστεύει πως, με την απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη, θα προσελκύσει νέα ζευγάρια στην πόλη! (Για να μην λέω μόνο τα αρνητικά, έχουν κάνει λόγο και για "συντονισμένες δράσεις", αλλά ξέχασαν να μας πουν ξεκάθαρα κάτι συγκεκριμένο γι' αυτές τις συντονισμένες δράσεις.)


Αγαπητέ κύριε δήμαρχε, δεν θέλω να σας ξυπνήσω από τον ύπνο σας, αλλά θα πρέπει να σας πληροφορήσω ότι, όταν κάποιος βάζει σε μία ζυγαριά από τη μία τα δημοτικά τέλη και από την άλλη τη ζωή του (και της οικογένειάς του), υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο να μην υπερισχύσουν τα δημοτικά τέλη! Συγγνώμη που σας το είπα, δεν ήθελα να σας τρομάξω!

Η κυρία από την Οσάκα

Στην Οσάκα τρώγαμε σε "γυράδικα" - ελληνιστί sushi bar. Πρόκειται για εστιατόρια που οι πελάτες κάθονται γύρω από έναν πάγκο, μέσα από τον οποίο εργάζονται οι μάγειρες που παρασκευάζουν τα πιάτα και τα τοποθετούν σε έναν κυλιόμενο ιμάντα που γυρίζει γύρω γύρω. Έτσι οι πελάτες βλέπουν το πιάτο που τους αρέσει και απλώς το παίρνουν από τον ιμάντα. Συχνά τα πιάτα κυκλοφορούν σε δύο διαφορετικά χρώματα, που αντιπροσωπεύουν δύο κατηγορίες τιμών, τα φθηνά και τα ακριβά, ανάλογα και με την ποσότητα του φαγητού - αν δηλαδή έχουν μέσα μία μπουκιά ή δύο μπουκιές φαγητό (για τα ελληνικά δεδομένα όλα φθηνά ήταν, αλλά λέμε τώρα).

Ένα βράδυ λοιπόν, και ενώ τρώγαμε σε ένα τέτοιο εστιατόριο, άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε μία κυρία 65+. Κοντή, αδύνατη, φορούσε παραδοσιακά ξυλοπάπουτσα, ένα λιωμένο μεταξωτό κιμονό που ήταν σαφές ότι κάποτε είχε γνωρίσει ένδοξες εποχές και ήταν βαμμένη σαν κούκλα. Κρατούσε ένα μεγάλο πορτοφόλι, από αυτά που χωράνε πολλά πράγματα και έχουν το κούμπωμα επάνω - είμαι βέβαιη ότι θυμόσαστε την γιαγιά σας να κρατάει ένα τέτοιο. Έκατσε δίπλα μας - ήταν σαν να είχε πετάξει, δεν ακούστηκε ο παραμικρός ήχος. Άφησε τον ιμάντα να γυρίσει μια φορά και επέλεξε ένα πιάτο από τα φθηνά. Το έφερε μπροστά της, πήρε τα ξυλάκια της, άνοιξε το δοχείο με το τζίντζερ-τουρσί (που διατίθεται δωρεάν και υπάρχει πάνω στους πάγκους και τα τραπέζια όπως η κέτσαπ στα αμερικανικά εστιατόρια) και πήρε μια καλή ποσότητα. Έφαγε το τουρσί, το οποίο είναι κάπως καυτερό και κάνει τη μύτη και τα μάτια να τρέχουν, έβγαλε από το πορτοφόλι ένα χαρτομάντηλο, σκούπισε τη μύτη της χωρίς να τη φυσήξει (θεωρείται αγένεια να φυσάς τη μύτη σου μπροστά σε άλλους), ξαναέβαλε το χαρτομάντηλο στο πορτοφόλι και έφαγε τη μία μπουκιά φαγητό. Το λογικό θα ήταν να φάει πάλι λίγο τουρσί (αφού προφανώς της άρεσε και ούτως ή άλλως αυτό το τρώνε ανάμεσα στα πιάτα για να αλλάζει η γεύση) και να πάρει ένα δεύτερο πιάτο. Λάθος. Συνέχισε να τρώει σκέτο τουρσί και να σκουπίζει μάτια και μύτη.

Έκανα ό,τι μπορούσα για να την παρατηρήσω καλύτερα, χωρίς να την καρφώνω. Ήταν μια φτωχή γυναίκα - όλα πάνω της το αποδείκνυαν: τα λιωμένα ρούχα, το μακιγιάζ-πάστωμα, τα μαλλιά, το πορτοφόλι, τα πάντα. Αλλά ήταν πολύ προσεγμένη. Τα γκρίζα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε κότσο που δεν έφευγε τρίχα ενώ το περίτεχνο δέσιμο του κιμονό αναδείκνυε όλο το μοτίβο πάνω στο θαμπό πλέον ρούχο. Τότε σκέφτηκα ότι ενδεχομένως να μην έχει χρήματα για φαγητό.

- Να την κεράσουμε κάτι;

- Μιλάς σοβαρά; Θα πέσει κάτω από την ντροπή!

Περίμενα να δω τι θα κάνει. Αφού είχε φάει σχεδόν όλο το τουρσί, πλήρωσε για το ένα και μοναδικό πιάτο που είχε πάρει και έφυγε όσο ήσυχα είχε έρθει.

Συχνά με ρωτάνε τι μου μένει από ένα ταξίδι. Κάτι τέτοια μου μένουν, όπως η αξιοπρέπεια της κυρίας από την Οσάκα.

Λόγια της Λώρης

Η Λώρη Κέζα μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνώ πάντα με όσα γράφει. Σήμερα έγραψε στο ηλεκτρονικό Βήμα τις "κουβέντες της σκωραμίδος" όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:

Μια ακόμη χαρακτηριστική αποστροφή του κ. Μίμη Ανδρουλάκη αφορά τις ηλικίες. Το «παιδί» είναι ένας χαρακτηρισμός που αρθρώνεται υποτιμητικά για τον κ. Γ. Ραγκούση ο οποίος είναι σήμερα είναι 46 ετών. Η επισήμανση αφορά και τα άλλα πιτσιρδέλια: ο κ. Δ. Δρούτσας είναι 43 ετών, ο κ. Π. Γερουλάνος είναι 45, η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη είναι 42. Λέει λοιπόν ο κ. Ανδρουλάκης για τον κ. Ραγκούση: «Την πρώτη μέρα τον άδειασαν πέντε – έξι»_ ήταν μικρός οπότε ουδόλως αξιοσέβαστος. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι η νέα γενιά πολιτικών λόγω ηλικίας δεν έχει κάποιο έπος να επιδείξει. Δεν βγήκε στα βουνά με τα όπλα, δεν έγραψε συνθήματα σε τοίχους επί χούντας. Αυτό στο σύμπαν του κ. Ανδρουλάκη τους καθιστά ασήμαντους.

Ρε γμτ, ακόμα σ' αυτήν την Ελλάδα ζούμε;

Τσιγάρα και παγιέτες

Εχθές το βράδυ παρουσίαζαν σε ένα κανάλι τα πιο επιτυχημένα ζεϊμπέκικα των τελευταίων δεκαετιών. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας πληροφορήσω ποια είναι αυτά γιατί δεν είδα φυσικά την εκπομπή (άσε που και να την έβλεπα δεν θα θυμόμουν κανένα). Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που πέρασα πάνω από αυτό το κανάλι ψάχνοντας για κάτι ενδιαφέρον, μου έχει εντυπωθεί στο μυαλό η εικόνα ξανθωπής νεαράς με κόκκινο μίνι-μαύρο μπούστο με παγιέτα να χορεύει ζεϊμπέκικο σαν τσιφτετέλι. Από τα γελοιοδέστερα θεάματα που μπορώ να σκεφτώ. Καπάκι όμως θυμήθηκα ένα (εντελώς άσχετο - οι ψυχοβγάλτες θα μπορούσαν να βγάλουν πολλά από την εξέταση τέτοιων συνειρμών) τραγούδι που πιστεύω ότι το ξέρουν πολλοί, το γνωστό "στο τσιγάρο που κρατώ". Και το ερώτημα που έχει κολλήσει στη σκέψη μου και κάνει παρέα στη νεαρά με την παγιέτα είναι: ποιος άλλος λαός ορκίζεται στα τσιγάρα;

Ήρθε μια γριά απ' την Πόλη κι έφερε το χάσει-χάσει

Τις προάλλες αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στην Πάρνηθα. Ωραία ημέρα είχε, έρημη η Αθήνα, τέλεια. Μαζευτήκαμε 6 γονείς με 9 παιδιά από 2 έως 13 ετών - πολύ καλή παρέα. Δώσαμε ραντεβού στο πάρκινγκ του τελεφερίκ προκειμένου να ανέβουμε στο Μοντ Παρνές για να ξεκινήσουμε τον περίπατο από εκεί. Τα βαγόνια του τελεφερίκ χωράνε 15 άτομα - έτσι λένε τουλάχιστον. 6+9=15 - έτσι έμαθα τουλάχιστον. Φτάνουμε επάνω, έρχεται το βαγόνι, τα παιδιά παρατεταγμένα και ανυπόμονα να μπουν μέσα, εγώ με το καρότσι λίγο πιο πίσω, οι υπόλοιποι γονείς στα πλάγια για να τους μαντρώσουμε όλους, φτάνουν και τρεις άγνωστοι, χώνονται ανάμεσα στα παιδιά και πάνε να καθίσουν.
Συγνώμη, είμαστε μια παρέα 15 ατόμων και έχουμε έρθει πριν από εσάς. Σας πειράζει να πάρετε το επόμενο; Σε ένα λεπτό θα είναι εδώ.
Είναι παιδιά, δεν μετράνε.
Μπορεί το βάρος τους να μην είναι αυτό ενός ενήλικα, αλλά μετράνε. Άλλωστε, έχουμε και το καρότσι που είναι μεν πολύ ελαφρύ, αλλά έχει μεγάλο όγκο. Δεν χωράμε. Γιατί δεν παίρνετε το επόμενο;
Δεν θα μας πεις εσύ τι να κάνουμε. Εμείς κάθε μέρα εδώ είμαστε και ποτέ δεν μας έχει πει κανείς να πάρουμε το επόμενο.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι καθίσαμε κανονικά και ενδεχομένως να μην τους έβριζα (από μέσα μου) όλη την ώρα αν δεν μου είχαν στριμώξει στα γόνατα. Αυτό όμως που δεν ξέρω είναι πόσα κιλά σκατά πρέπει να κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του για να χωθεί, να παραμερίσει και να στριμώξει παιδιά προκειμένου να πάει να παίξει στο καζίνο ένα λεπτό νωρίτερα.

Μεγάλη Τρίτη

- Ξέρεις τι λένε σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, στην εκκλησία;
- Τι λένε;
- Το τροπάριο της Καισαριανής!
- Μην σου πω και του Βύρωνα...

Αγάπης, Χιονίας, Ειρήνης μαρτύρων - και Γαλήνης

Σήμερα γιορτάζη η Αγάπη, η Χιονία, η Ειρήνη και η Γαλήνη. Τέσσερα γυναικεία ονόματα εκ των οποίων τα δύο έχουν κι άλλες, πολύ πιο γνωστές γιορτές. Η Ειρήνη στις 5 Μαϊου και η Αγάπη στις 17 Σεπτεμβρίου, μαζί με τη Σοφία, την Ελπίδα και την Πίστη (άλλη μια ημερομηνία που γιορτάζουν τέσσερεις γυναίκες). Όσο για τα άλλα δύο ονόματα, ποιος ξέρει καμία Χιονία; Ή Γαλήνη; Έτσι η σημερινή ημέρα περνά σχεδόν απαρατήρητη στο εορτολόγιο για τους περισσότερους. Όχι όμως για εμάς. Και προφανώς όχι για τον Γ. Θ. Βαφόπουλο που έγραψε για τη σημερινή ημέρα το ποίημα "η νύχτα". Μην περιμένετε άσπρες κορδέλλες τα κορίτσια φοράνε - δεν είναι καθόλου εορταστικό. Αλλά είναι το μόνο που ξέρω να υπάρχει γι' αυτήν την ημέρα (μεταξύ μας, δεν ξέρω και πολλά ποιήματα για συγκεκριμένες ημέρες, πέρα από κάτι Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές). Καλό σαββατοκύριακο!

I next, you next, he/she/it nexts

Επειδή όπως έχετε καταλάβει παρακολουθώ μόνο σοβαρές εκπομπές στην τηλεόραση, εχθές που έβλεπα το CSI NY (κανένα σαν τους πρώτους κύκλους του CSI - του Λας Βέγκας δηλαδή), συνειδητοποίησα ότι υπάρχει το ρήμα "to next". Προφανώς βγαίνει από το ομώνυμο παιχνίδι (;) του MTV στο οποίο χαρούμενες νέες καλούνται να επιλέξουν τον καλύτερο μεταξύ 5 εξίσου (ή και περισσότερο) χαρούμενων νέων. Το ενδιαφέρον λοιπόν αυτού του παιχνιδιού είναι ότι η κριτής βλέπει τους 5 υποψήφιους και, αν δεν της κάνουν, φωνάζει next έτσι ώστε να εμφανιστεί ο επόμενος. (Για να μην σας αφήνω με ελλείψεις, να σας πληροφορήσω ότι παίζεται και με νέους που ψάχνουν νέες.) Αυτό το next λοιπόν έγινε ρήμα, που έχει και αόριστο αφού εχθές άκουσα το καταπληκτικό "she nexted me". Έτσι, για να μαθαίνουμε.

Νέα Υόρκη και Σικάγο

Πρέπει να βρω τρόπο να εξηγήσω αυτό που έζησα στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο, αλλά δεν μου φαίνεται πολύ εύκολο. Αποφάσισα όμως να το ονομάσω «η δύναμη της πόλης πάνω στον άνθρωπο» (το οποίο διαφοροποιώ από «τη δύναμη του ανθρώπου πάνω στην πόλη») και θα χρησιμοποιήσω πλάγια μέσα για να το εξηγήσω. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουμε ένα βιβλιοπωλείο. Ας υποθέσουμε επίσης ότι το βιβλιοπωλείο μας είναι ωραίο, καθαρό, έχει πολλά βιβλία και ευγενικούς υπαλλήλους. Θέλετε να αγοράσετε ένα βιβλίο; Πηγαίνετε στο ωραίο βιβλιοπωλείο μας, βρίσκετε αυτό που θέλετε, το δίνετε στον υπάλληλο, σας το τυλίγει, το πληρώνετε και φεύγετε ευχαριστημένοι. Υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό το μοντέλο; Πιστεύω όχι… Ας υποθέσουμε τώρα ότι έχουμε ένα άλλο βιβλιοπωλείο. Που επίσης είναι ωραίο, καθαρό, έχει πολλά βιβλία και ευγενικούς υπαλλήλους. Ας υποθέσουμε όμως ότι αυτό το βιβλιοπωλείο διοργανώνει κάθε μέρα εκδηλώσεις (που δεν συνδέονται απαραίτητα με το βιβλίο) ή παρουσιάσεις έργων και δημιουργών (που μπορεί να είναι ακόμα και μάγειρες), ότι καθημερινά βγάζει προσφορές (σε διαφορετικούς τίτλους), ότι επίσης αγοράζει και πουλάει μεταχειρισμένα βιβλία, λειτουργεί τμήμα με παλιές εκδόσεις, έχει καφετέρια στον ίδιο χώρο (όχι σε άλλο όροφο), σου επιτρέπει να πάρεις το βιβλίο ή το περιοδικό που θες από το ράφι και να το πας στην καφετέρια να το χαζέψεις (α, και τα περιοδικά δεν είναι απαραίτητα «σοβαρά», μπορεί να είναι και το espresso), ότι έχει ειδικό τμήμα με παιδικά καρεκλάκια και τραπεζάκια, με παιδικές τουαλέτες, με παιχνίδια στα χαμηλά ράφια που μπορούν να φτάσουν ακόμα και τα μπομπιράκια που μπουσουλάνε, με χαρτιά, μολύβια και μαρκαδόρους για να ζωγραφίζουν τα μεγαλύτερα, και με υπαλλήλους που βοηθάνε τους γονείς να ταΐσουν τα μικρότερα χωρίς να σκέφτονται ότι θα λερωθούν τα βιβλία. Υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό το μοντέλο; Πάλι όχι (πιστεύω). Η ουσιαστική διαφορά βέβαια ανάμεσα στα δύο βιβλιοπωλεία είναι ότι το δεύτερο δεν σου προσφέρει απλώς περισσότερες δυνατότητες, σε καλεί να το ζήσεις. Περνάς απ’ έξω και σου φωνάζει «εδώ είμαι, έλα. Δεν χρειάζεται να χαλάσεις χρήματα, δεν χρειάζεται να έχεις λόγο για να έρθεις. Εδώ είμαι, έλα και ζήσε». Αν τώρα αναπτύξουμε το παράδειγμα του βιβλιοπωλείου σε επίπεδο πόλης, η Αθήνα είναι στην πρώτη κατηγορία (ναι, το ξέρω, την παρουσιάζω μακιγιαρισμένη, κάτι που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, αλλά ας κάνουμε για λίγο τα στραβά μάτια). Η Νέα Υόρκη και το Σικάγο ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Δύο μεγαλουπόλεις (με τα καλά τους και τα κακά τους σε πολλά επίπεδα), που δίνουν την εντύπωση ότι η «πόλη» αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό που είναι σε θέση να τροφοδοτήσει τους κατοίκους και επισκέπτες. Καταλαβαίνει κανείς τι λέω;

Bookstores in New York

Why don't they just let me stay here?

(I don't even ask for a bed!)

Μυρίζω αυγό;

Τον καιρό εκείνον τον παλιό που σπουδάζαμε μακριά από τα σπίτια μας, είχαμε έναν καθηγητή που νομίζω ότι επηρέασε αρκετούς από εμάς. Ωραίος άνθρωπος, με το γκρι γενάκι του, τη φθαρμένη δερμάτινη τσάντα του, το σοβαρό του ύφος. Δίδασκε γαλλικά και ξεκινούσε το μάθημά του πάντα με ένα “Bon”. Μπαίναμε στην αίθουσα για να ξεκινήσει το μάθημα, “bon”, επιστρέφαμε μετά το διάλειμμα, “bon”, συνέχιζε την παράδοση μετά από μια οποιαδήποτε διακοπή, πάλι “bon”.
Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, μόλις είχε ξεκινήσει το δεύτερο εξάμηνο, εκεί που πίναμε καφέ πριν το μάθημα, αποφασίσαμε να πάμε στο Κάστρο. Έπρεπε φυσικά να επιστρέψουμε στην ώρα μας για το μάθημα (για όποιον δεν το ξέρει, οι φοιτητές των μικρών τμημάτων των περιφερειακών πανεπιστημίων παρακολουθούν τις παραδόσεις), αλλά ο καιρός ήταν υπέροχος, η θάλασσα λαμπύριζε, οι πασχαλιές είχαν ανθίσει στο Κάστρο και στην πλατεία, ψιλοκαθυστερήσαμε. Φτάσαμε άρον άρον στο πανεπιστήμιο, μπήκαμε αναψοκοκκινισμένοι στην αίθουσα, ο καθηγητής ήταν ήδη εκεί. Μας περίμενε να καθίσουμε, να τακτοποιηθούμε, τέντωσε τα χέρια, τα ακούμπησε στο τραπέζι (δεν είχαμε έδρες), και πριν προλάβει να μιλήσει, είπα “bon”.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να σαστίσει από μια τόσο μικρή και ασήμαντη λέξη. (Αργότερα μου εξήγησε ότι, από τη στιγμή που το είχα πει εγώ, εκείνος δεν ήξερε πώς αλλιώς να ξεκινήσει. Και ότι μόλις εκείνη τη στιγμή είχε συνειδητοποιήσει ότι πάντα ξεκινούσε με “bon”.)
Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά – και κυρίως γιατί τα γράφω;
Ίσως επειδή μπήκε η άνοιξη, που για εμένα μπορεί να μην σημαίνει πολλά, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά χαίρονται, δεν θα βρέχει και θα ξαναρχίσουμε τους μεγάλους περιπάτους.
Ίσως επειδή συγκινούμαι με κείμενα που δημοσιεύετε εσείς και μου θυμίζουν τα φοιτητικά μου χρόνια.
Ίσως επειδή άνοιξα μια καινούργια κρέμα ημέρας και το πρώτο που έκανα ήταν να την μυρίσω, μη τυχόν και μυρίζει αυγό, όπως ήταν το άγχος μιας συμφοιτήτριας που άκουγε Siouxsie και το γεγονός αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να μου είναι συμπαθής.
Ίσως επειδή για άλλη μια φορά θυμήθηκα ότι καμία λέξη δεν είναι μικρή και ασήμαντη.

Καλημέρα :)

Τι το 'θελα και είδα ειδήσεις χθες;

Ήθελα, τρομάρα μου, να μάθω ποιοι θα απεργούσαν σήμερα. Έμαθα; Δεν έμαθα. Αν βέβαια ήθελα λίγη καταστροφολογία και λίγη παραπληροφόρηση, θα είχα πετύχει διάνα.

Το γεγονός βέβαια με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος βλέπει ειδήσεις, πέρα από τους συνταξιούχους; Δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν τις ίδιες φάτσες που έχουν γνώση επί παντός επιστητού να μας κοιτάζουν με βλέμμα που δηλώνει βαθύτατο προβληματισμό και να χρησιμοποιούν τις ίδιες βαρύγδουπες εκφράσεις είτε πρόκειται για τις διαδηλώσεις στο Μπαχρέιν, είτε για φυσικές καταστροφές, είτε για τις τιμές της λαϊκής, είτε για τη μεταγραφή κάποιου ποδοσφαιριστή; Δεν έχουν βαρεθεί την καταστροφολογία, τη σοβαροφάνεια και το μόνιμο δούλεμα;

Εχθές μιλούσαν για την «έντονη αντιπαράθεση μεταξύ πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπαράθεσης» και έδειξαν στιγμιότυπα από τη Βουλή. Σηκώνεται λοιπόν ο Παπανδρέου και τα χώνει στη Νέα Δημοκρατία. Μοναδικό. Δεν έχει ξανασυμβεί, ούτε το περιμέναμε ποτέ. Σηκώνεται μετά ο Σαμαράς και, σε απάντηση στα προηγούμενα, οποία έκπληξη!, τα ρίχνει στο Πασόκ. Ξανασηκώνεται ο Παπανδρέου για να ανταπαντήσει και διαβάζει την απάντησή του. Κι εγώ, μικρή, πτωχή κι ανόητη θα μου πεις, αναρωτιέμαι πώς ήξερε τι θα έλεγε ο Σαμαράς για να έχει έτοιμη γραμμένη την απάντηση; Λες να διαθέτει το κληρονομικό χάρισμα; Ή μήπως έχουν έτοιμες 2-3 απαντήσεις all weather (σαν τα Goodyear); Ας πούμε:

Απάντηση 1: φταίνε τα άλλα κόμματα. (γκανιάν)

Απάντηση 2: φταίνε λάθη του παρελθόντος. (το οποίο δεν είναι ποτέ συγκεκριμένο)

Απάντηση 3: φταίει ο Θεός που μας μισεί. (εντάξει, αυτό είναι κλεμμένο)

Ειλικρινά, ποιος τους παρακολουθεί;

Ξεκάθαρες κουβέντες

Κοίτα τι γίνεται! Τα καημένα τα παιδάκια που έμειναν ορφανά... Αυτό να κάνουμε - να υιοθετήσουμε ένα γιαπωνεζάκι!

Τι είναι αυτά που λες; Πού θα το βάλουμε; Άσε που δεν θα μιλάει ελληνικά! Κι εσύ λες ότι έχεις ξεχάσει τα ιαπωνικά σου! Πώς θα συνεννοούμαστε; Άσε που δεν θα τρώει τα δικά μας φαγητά. Εγώ πάντως δεν αλλάζω δωμάτιο. Γιατί δεν παίρνουμε έναν σκύλο;

Νομίζω ότι ήταν σαφής.

Ποιος είδε βάρκα στον Ψηλορείτη;

Από το πρωί παρακολουθώ σοκαρισμένη την καταστροφή στην Ιαπωνία και διαρκώς θυμάμαι τη δασκάλα των ιαπωνικών που, το 1988, μας έλεγε ότι μία βασική διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Ιαπώνων είναι ότι, όταν γίνεται σεισμός, εμείς πηγαίνουμε στην παραλία. Εμ πού να πάμε για να μην έχει κτήρια να πέσουν να μας πλακώσουν; Στο βουνό, κάπου ψηλά. Και γιατί να πάμε στο βουνό; Για να μην σας καταπιεί το τσουνάμι. Εμείς φυσικά δεν είχαμε ξανακούσει τη λέξη. Μας εξήγησε τι είναι, μας έφερε φωτογραφίες και μας μίλησε για το σεισμό στη Χιλή που προκάλεσε τσουνάμι το οποίο σκότωσε χιλιάδες στις ακτές της Ιαπωνίας. Υπερβάλλει, είπαμε (τόσα ξέραμε). Tsunami είναι το κύμα (nami) που χτυπάει το λιμάνι (tsu). Σε πολλές περιοχές οι Ιάπωνες έχουν κατασκευάσει ψηλά φράγματα, με πύλες που κλείνουν όταν σημάνει συναγερμός, προκειμένου να προστατεύσουν τις παράκτιες πόλεις. Οι μηχανικοί, στις μελέτες για την κατασκευή εγκαταστάσεων, εκτός από την αντισεισμικότητα, είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν υπόψη και την πιθανότητα να χτυπήσει την περιοχή τσουνάμι. Και στην Ιαπωνία όταν πρέπει να γίνει μια μελέτη, γίνεται. Όταν προβλέπεται κάτι από τη νομοθεσία, πάλι γίνεται. Βλέπω τώρα τα σπίτια να πηγαίνουν βόλτα στα χωράφια και ξέρω ότι δεν είναι ρέματα που μπαζώθηκαν και μελέτες που δεν έγιναν. Είναι αυτή η μοναδική δύναμη της φύσης που, τόσο απλά και τόσο γρήγορα, τα σαρώνει όλα. Και εμένα τουλάχιστον αυτή η δύναμη με συγκλονίζει. Καλό σαββατοκύριακο.

Ηπειρώτικη χορτόπιτα

Όταν γέννησα την κόρη Β και είχα όλη την καλή διάθεση να κεράσω όλον τον κόσμο, διαπίστωσα ότι ο γιατρός δεν έτρωγε τίποτα. Δεν σου αρέσουν τα γλυκά; Όχι ιδιαίτερα– άλλωστε όλο γλυκά τρώμε στα μαιευτήρια. Πες μου πιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό να σου το φτιάξω όταν γυρίσω σπίτι. Ηπειρώτικη χορτόπιτα. Τι ήθελα και ρώτησα; Είπα ότι είμαι Ηπειρώτισσα; Είπα ότι ξέρω από πίτες; Είπα ότι ξέρω από χόρτα; Εκεί που περίμενα να μου ζητήσει κανένα ντολμαδάκι γιαλαντζί (άντε κανένα σουτζουκάκι), βάλθηκα να ψάχνω να βρω τι θα πει ηπειρώτικη χορτόπιτα. Βρήκα διάφορες συνταγές, ρώτησα Ηπειρώτες, δοκίμασα, έκανα παραλλαγές (έπρεπε να μπορώ να βρω και τα χόρτα που δεν λένε να φυτρώσουν στα σούπερ μάρκετ της Αθήνας) και κατέληξα σε μία πίτα χωρίς φύλλο που βέβαια δεν ξέρω αν μπορεί να ονομαστεί ηπειρώτικη χορτόπιτα, αλλά του γιατρού του άρεσε – και εμάς άλλωστε. Ξεκινάμε λοιπόν: ¾ σπανάκι 2 ματσάκια καυκαλήθρες 2 ματσάκια μυρώνια 1 ματσάκι άνηθο 1 ματσάκι δυόσμο 1 μάτσο φρέσκα κρεμμυδάκια 3-4 τρυφερά πράσα ½ φέτα ½ κεφαλογραβιέρα Καλαμποκάλευρο Γάλα Αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο Λάδι Πλένουμε, καθαρίζουμε και κόβουμε όλα τα χορταρικά – αν το κάνετε αυτό, μπράβο, σας αξίζουν συγχαρητήρια, όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Παίρνουμε μια μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνουμε λίγο λάδι και βάζουμε τα πράσα και τα κρεμμυδάκια να μαραθούν. Προσθέτουμε το σπανάκι να βγάλει τα νερά του και στο τέλος τα μυρωδικά. Επαναλαμβάνω ότι δεν τα μαγειρεύουμε, θέλουμε μόνο να μαραθούν. Βάζουμε στην κατσαρόλα μισό φλυτζάνι καλαμποκάλευρο (ρουφάει τα υγρά και ομογενοποιεί το μίγμα) και από μια γερή χούφτα τριμμένη φέτα και κεφαλογραβιέρα, αλάτι (τα χορταρικά θέλουν αλάτι, αλλά φροντίστε να μην το κάνετε λύσσα με τα τυριά) και πιπέρι. Απλώνουμε στον πάτο ενός ταψιού πολύ λίγο καλαμποκάλευρο και ρίχνουμε από πάνω το μίγμα. Θεωρητικά μπορεί να ψηθεί έτσι όπως είναι, αλλά συνεχίζουμε με μια μπλόφα μπεσαμέλ που έχει ως εξής: Στην ίδια κατσαρόλα με πριν (που πλέον είναι άδεια και μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε – δεν θα λερώνουμε χιλιάδες κατσαρόλες για ένα φαγητό!) βάζουμε 2-3 ποτήρια γάλα, μισό φλυτζάνι καλαμποκάλευρο, λίγο μοσχοκάρυδο και ανάβουμε το μάτι. Ανακατεύουμε την ‘μπεσαμέλ’ με τον αυγοδάρτη και σβήνουμε τη φωτιά όταν αρχίσει να πήζει. Τραβάμε την κατσαρόλα από το μάτι, προσθέτουμε από άλλη μία χούφτα από τα τριμμένα τυριά, ανακατεύουμε και την απλώνουμε στο ταψί πάνω από το μίγμα με τα χορταρικά. Ψήνουμε στους 175 πάνω κάτω για 30-40 λεπτά (μέχρι να ροδίσει από πάνω). Καλή όρεξη!

Ποιος να ξέρει;;;

(Από τη συγκίνηση κάνουμε και λάθη.) Κάθε πρωί τα ίδια: με ξυπνάει το ξυπνητήρι, σηκώνομαι σκοντάφτοντας παντού, φτάνω μέχρι την κουζίνα, βάζω ραδιόφωνο, παίρνω μπρίκι, ζεσταίνω γάλα, ξυπνάω τα παιδιά. Η βελόνα του ραδιοφώνου κινείται από τους 96,3 στους 96,9 (χωρίς ενδιάμεσο σταθμό). Καμιά φορά μιλάνε το πρωί, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο ποτέ δεν ακούω τι λένε. Πριν από 2-3 βδομάδες, την ώρα που έντυνα την μικρή, άκουσα το ραδιόφωνο να παίζει κάτι αλλιώτικο. - Ποιος πείραξε το ραδιόφωνο; - Όχι εγώ! - Όχι εγώ! - Όχι εγώ! - Όκιγκω! Κοιτάζω και όντως έδειχνε τη σωστή συχνότητα. Προφανώς οι εκφωνητές είχαν τους δικούς τους λόγους, τους οποίους δεν γνωρίζω γιατί δεν τους άκουσα, αλλά νομίζω ότι κι εγώ σήμερα έχω τους ίδιους ακριβώς λόγους. Καλή ακρόαση και καλό τριήμερο! http://www.youtube.com/watch?v=rhEvOOCF8Sc&feature=related

Ασκήσεις ηρεμίας

Σαραγλί από τον Παπαπαρασκευά στην Ξάνθη, βραστό καλαμπόκι στην Καβάλα, ψάρι στην Κεραμωτή, καυτερή φασολάδα στη Θάσο, μπουγάτσα στις Σέρρες, κρασιά και τυριά στο Κιλκίς, μπακαλιάρος από τα χεράκια της Ελένης στη Θεσσαλονίκη, μπουγάτσα στην Κατερίνη, μπουγάτσα και στην Καστοριά, σουτζουκάκια στη Φλώρινα, φασολάδα στο Πισοδέρι (με Μαλαματίνα φυσικά), όλα τα φαγητά μιας ταβέρνας στο Ξινό Νερό που το όνομά της έχει ή πολλά –ο- ή πολλά –ου-, πίττες στο Νυμφαίο, πίττες και στο Πωγώνι, για να μην ξαναπώ μπουγάτσα και πίττες θα πω βατραχοπόδαρα στα Γιάννενα, αγριογούρουνο στα Ζαγόρια, ψάρι στην Πλαταριά, καφές στον Ζήσιμο στην Κέρκυρα και καρμπονάρα στη Γαρίτσα (μπλόφα καρμπονάρα, αλλά καταπληκτική), τσίπουρα και τυριά στην Ελασσόνα, μοσχαροκεφαλή στην Καρδίτσα, μεζέδες στο Βόλο, σπετζοφάι στο Πήλιο, πίτσα στην Αιδηψό, κοντοσούβλια παντού στη Ρούμελη, ψαροδιάφορα στο Μεσολόγγι, μεζέδες στην πλατεία της Άμφισσας, σουβλάκια στη Λειβαδιά, προβατίνα στη λαδόκολλα στη Μαλακάσα, ταβέρνα Ριγάνι στο Λουτράκι (όχι μόνο για το φαγητό, αλλά και για την ευγένεια και την εξυπηρέτηση των ιδιοκτητών), καρπούζια στην Ηλεία, η ταβέρνα με τα εκπληκτικά ψητά στον Καρατζά, η Βρύση του Νταβέλη στο Κολιάκι, ψάρια στου Αργύρη πριν το Πόρτο Ύδρα, μελιτζάνες και γιδόσουπα στον Τυρό, καρυδόπιτα στο Οίτυλο, ντομάτες στην Κρήτη, γεμιστά στην Κρήτη (όχι τίποτε άλλο, βάζουν τόσα μυρωδικά που τα κάνουν πράσινα – εγώ είμαι της πολίτικης κουζίνας και μου φαίνεται λίγο περίεργο, αλλά ωραίο), ψάρια στη Ρόδο (ξέρει κανείς πώς λένε ένα μικρό ροζ ψάρι με λευκή σάρκα;), ψαρόσουπα στη Λέρο, πατάτες στη Νάξο, τυρόπιτα στην Ίο, μια μικροσκοπική ταβέρνα στο Πλωμάρι, αθερινόπιτες στη Χίο (και μετά γλυκά από το ζαχαροπλαστείο στα Αρμόλια) …

13,9%

Στο 13,9% έφθασε το ποσοστό ανεργίας τον Νοέμβριο του 2010.

Προσέξτε το αυτό - μιλάμε για στοιχεία μέχρι τον Νοέμβριο. Όταν δηλαδή στα μαγαζιά υπήρχε μια σχετική αισιοδοξία ενόψει των Χριστουγέννων. Γιατί μετά τις γιορτές, τα λουκέτα άρχισαν να μπαίνουν το ένα μετά το άλλο.

Να το πω λίγο χειρότερα;

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, τον Νοέμβριο υπήρχαν 692.577 άνεργοι,

4.321.000 οικονομικά μη ενεργοί και

4.307.000 απασχολούμενοι.

Δεν θέλω να πω ότι πάμε κατά διαόλου, αλλά πολύ φοβάμαι ότι κάπου εκεί πάμε.

Λίγο απ' όλα

Αφού κληρονόμησα στις κόρες τη σχέση μου με τη φύση (καμία, η μικρή ως γνήσιο παιδί των λουλουδιών τρώει λουλούδια, η μεγάλη ως γνήσιο παιδί μεγαλωμένο στην Αθήνα φοβάται όλα τα έντομα, η μεσαία πήγε να φυτέψει φακές στο κεσεδάκι και τις σάπισε για τέταρτη φορά), φαίνεται ότι τους κληρονόμησα και τη σχέση μου με τα τεχνικά θέματα. Εχθές η Β έφτιαχνε με τον μπαμπά της ένα βιβλίο-κάστρο από χοντρό χαρτόνι, που "χτίζεται" διπλώνοντας το χαρτόνι σε συγκεκριμένα σημεία και μετά δένει με κάτι κίτρινες βίδες και παξιμάδια. - Ωραία, φέρε μου μια βίδα να την βάλω εδώ και μετά κράτα αυτό το χαρτόνι. - Έτσι μπαμπά; - Ναι πολύ ωραία. - Τέλεια, φέρε τώρα ένα παξιμάδι. - Να φέρω και τις φρυγανιές; -------------------------------- Η κόρη Α περιγράφει την ημέρα της στο σχολείο: Ο Γιάννης είναι βλάκας και όλο μας ενοχλεί και δεν μας αφήνει να παίξουμε και μπαίνει στη μέση και δεν καταλαβαίνει ότι δεν τον θέλουμε. Αλλά δεν γίνεται άλλο. Δεν τον αντέχω! Συνάφι πια! -------------------------------- Πέθανε ο Γκάρι Μουρ (στα 59 του). Θα μου πείτε, είχες καμιά ιδιαίτερη ψύχωση με τον Γκάρι Μουρ και κάνεις έτσι; Όχι - ιδιαίτερη ψύχωση δεν έχω με κανέναν, αλλά πλέον πεθαίνει κόσμος που κάτι μου λέει. Και αυτό με στενοχωρεί. Τι σκατά; Μεγάλωσα;

Γενική πτώση με τάρτα αγριοκέρασο

Έλα, πάρε να μοιράσεις τα κουτάλια... Ατό Εέπης, ατό Αάνας, ατό μαμάς, ατό μπαμπάς, ατό εγώς. (Μετά από αυτό της δώσαμε να μοιράσει και τις χαρτοπετσέτες)

Πολύ καλή χρονιά σε όλους!

Dear Santa, My wish for this year is a big fat bank account and a thin body! Please don't mix these two up like you did last year! Πολλές ευχές για μια πολύ χαρούμενη χρονιά :)