Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Εφηβεία είναι ...
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
Οι βαρκούλες και οι καυτερές πιπεριές
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011
Μύρισαν Χριστούγεννα;
Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011
ν και ε, νε
Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011
Ολίγον από λύτρωση παρακαλώ!
Ε, κάπως έτσι βλέπω τις εξελίξεις. Κάθεται ο πρωθυπουργός με τον υπουργό οικονομικών και λένε "πάμε δημοψήφισμα"; Και όποιον πάρει ο χάρος! Για την "εκτόνωση και λύτρωση" του ελληνικού λαού! Τον Ιανουάριο!
Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι καταλαβαίνω την πολιτική. Αλλά αυτήν την άκρατη, εξόχως επικίνδυνη καρεκλοκενταυρίτιδα δεν την χωράει ο νους μου.
Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011
Εγώ κι ΕΣΥ
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
Το παιδί του άντρα μου
Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011
Άργειε νάλθη εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά ...
Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011
Who knows, who fears?
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
10 years after
Έχετε ένα ζήτημα με τον αποχωρισμό, μου είχε πει μια ψυχοβγάλτισσα.
Ενδεχομένως, απάντησα. (Δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο για να το καταλάβεις, πήγα να της πω...)
Το θέμα είναι ότι το μεσημέρι γύρισα στο σπίτι άρον-άρον, πήρα τη μικρή αγκαλιά, πώς πέρασες μωρό μου στο σχολείο σήμερα, τι κάνατε, την ρώτησα.
Ήρθε ο Κοτζιάς, μου είπε και έφυγε από την αγκαλιά μου.
(Να 'ναι καλά ο Κοτζιάς, αλλά ποιος είναι αυτός ο Κοτζιάς;;;)
Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011
Τι άλλο θα πει;
Φέτος στις διακοπές, ένα κοριτσάκι που έκανε παρέα με τις μικρές έλεγε διαρκώς "Χριστέ κι Απόστολε". Από δω Χριστός κι Απόστολος, από κει Χριστός κι Απόστολος, πολύς Χριστός κι Απόστολος.
Χθες το βράδυ ήθελα να κάνω πλάκα στην μικρή και της είπα ότι έχει τελειώσει το γάλα. Σιγά μην με πίστεψε. Πήγε στο ψυγείο, κοίταξε στο ράφι και όντως δεν είδε κανένα μπουκάλι. Κοίταξε μία εμένα, άλλη μία το ράφι, ξανά εμένα και το είπε: "Χριστέ και πως σε λένε".
Κυριακή 28 Αυγούστου 2011
The secret diary & Lemon
Συνήθως δεν διαβάζω δύο βιβλία ταυτόχρονα – εκτός αν πρόκειται για συλλογές διηγημάτων. Αυτή τη φορά ο κλήρος έπεσε στο The Secret Diary of Adrian Mole, Aged 13 ¾ της Sue Townsend και το Lemon της Μαρίας Πετρίτση.
Το Secret Diary … γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ουσιαστικά πρόκειται για το ημερολόγιο που κρατάει ένας έφηβος (ηλικίας 13 ¾ όπως είπαμε), που ερωτεύεται μια συμμαθήτριά του, οι γονείς του χωρίζουν, πρέπει να ‘προσέχει’ έναν γέρο με έναν σκύλο, γράφει ποιήματα και είναι άλλος ένας παρεξηγημένος διανοούμενος. Αν και μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε μεγάλη επιτυχία (και καλά έκανε για την εποχή που γράφτηκε), δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, ούτε ότι με έκανε να γελάσω μέχρι δακρύων – άντε να χαμογέλασα μια-δυο φορές.
Το Lemon πάλι είναι πολύ διαφορετικό. Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων (κι όχι μόνο), άλλοτε καθημερινών, άλλοτε όχι τόσο, που όλοι έχουν κάτι να πουν. Και αυτό νομίζω ότι είναι απαραίτητο για να γράψει κανείς ένα βιβλίο: να έχει κάτι να πει. Το δεύτερο που χρειάζεται είναι να ξέρει πώς να πει, και να το λέει.
Αυτό λοιπόν το βρήκα στο Lemon. Και το χάρηκα.
Ήταν μικρά πράγματα με μεγάλη σημασία. Ήταν οι τίτλοι των βιβλίων και οι στίχοι των τραγουδιών που ξεπηδούσαν μέσα από τις προτάσεις και η ευχάριστη, καλοδουλεμένη γλώσσα που απευθύνεται σε κοινό άνω των 12 χωρίς να καταφεύγει σε βαρύγδουπες λέξεις και εκφράσεις για να το πετύχει.
Δεν θα ισχυριστώ ότι ξέρω πώς γράφει η Μαρία Πετρίτση, αλλά φαίνεται ότι της βγαίνει αβίαστα. Χαίρεσαι να την διαβάζεις. Και χαίρεσαι διπλά γιατί γράφει πολλά. Το βιβλίο είναι πυκνογραμμένο, χωρίς άχρηστα κενά, μεγάλα διάστιχα ή τεράστια γράμματα. Διαβάζεις κανονικά – πράγμα σπάνιο τώρα τελευταία που με κάποια βιβλία είναι σαν να διαβάζεις συμβόλαιο. Νομίζω ότι πρέπει να πάρω και το άλλο της βιβλίο (αν και δεν με βλέπω να έχω πια χρόνο για διάβασμα πριν τα Χριστούγεννα…).
Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011
Φάβα και G6PD
Τρίτη 16 Αυγούστου 2011
Ρίτα, Ριτάκι κανέναν δεν φοβάσαι
Σάββατο 6 Αυγούστου 2011
Hypothermia 61 hours after the quake
Διακοπές και βιβλία.
Ξεκίνησα με το Hypothermia του Arnaldur Indridason. Ένα ωραίο θρίλερ, που του λείπει η μαύρη μαυρίλα και τα ανατριχιαστικά εγκλήματα ενός κλασικού “nordic thriller”. Αν και η πλοκή δεν παρουσιάζει τις τρομερές εκπλήξεις, ο ήρωας δεν είναι ο σούπερ-ντούπερ-ουάου των αντίστοιχων αμερικανικών (και καλά κάνει), η γραφή (μετάφραση στα αγγλικά) είναι ωραία, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων μάλλον επιτυχής και το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Ό,τι πρέπει για διακοπές. Άσε που αυτές οι χιονοθύελλες που σαρώνουν ακτές και βουνά της Ισλανδίας και καταπίνουν ανθρώπους στο πέρασμά τους δίνουν μια νότα δροσιάς στον καύσωνα.
Βέβαια, για εμάς τους αδαείς νοτιοευρωπαίους (τρομάρα μας, αλλά τέλος πάντων), ενδεχομένως προκαλεί εντύπωση πόσο απλά μιλάει ο αστυνομικός για το πρόβλημα του γιου του με το αλκοόλ και της κόρης του με τα ναρκωτικά. Ή για τις αυτοκτονίες εκεί πάνω στα βόρεια κλίματα. Αλλά έτσι είναι.
Συνέχισα με το After the Quake του Haruki Murakami.
Πρόκειται για έξι ιστορίες που το μόνο κοινό που έχουν είναι ο σεισμός στο Κόμπε το 1995, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συνδέονται πουθενά μεταξύ τους.
Η μία μου θύμισε πολύ το "χαμένοι στη μετάφραση" - η σχέση μιας νεαρής που βρίσκει αποκούμπι σε έναν μεγαλύτερο άντρα. Ένας χαμένος σύζυγος, ένας χαμένος γιος, μια ενδοκρινολόγος, ένας τραπεζοϋπάλληλος, ένας συγγραφέας. Πρόσωπα υπαρκτά και μάλλον βαρετά. Που όμως έχουν κάτι το ξεχωριστό, και εδώ είναι που μπερδεύεται η φαντασία με την πραγματικότητα. Βλέπετε, στην πιο τραβηγμένη εκδοχή του, ο τραπεζοϋπάλληλος βρίσκει στο σπίτι του έναν γιγαντιαίο ανθρωπόλαλο βάτραχο, ο οποίος μιλάει με τσιτάτα Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, Κόνραντ κ.λπ. Pas mal! Με μόνη διαφορά ότι, σε αντίθεση με άλλους συγγραφείς που αναρωτιέσαι τι είχαν πάρει όταν έγραφαν (π.χ. Τόλκιν, που μου αρέσει, αλλά σίγουρα κάτι έπαιρνε), ο Μουρακάμι καθιστά σαφές ότι το θέλει και το κάνει, και κάπου θα έρθει η λύτρωση.
Ομολογώ ότι η πρώτη ιστορία δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, ενώ η τελευταία ήταν η καλύτερη. Ίσως επειδή ήταν και η πιο αισιόδοξη.
Και μετά πέρασα στα βαριά. Το 61 Hours του Lee Child. Αξίζει να διαβάσει κανείς έστω και μόνο το βιογραφικό του ήρωα Jack Reacher για να καταλάβει ότι θα περάσει καλά με ένα γρήγορο ανάγνωσμα κάτω από το αλμυρίκι σε παραλία της Λέρου, για την οποία θα τα πούμε αργότερα.
Έτσι δεν πρέπει να είναι οι διακοπές;
Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011
Ο Ραούλ κάνει κακό στην υγεία!
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή διάβασα πως τα βιβλία τύπου άρλεκιν κάνουν κακό στις γυναίκες γιατί τους δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχουν οι τέλειοι άντρες (κούκλοι, έξυπνοι, ματσωμένοι, με την πιο ενδιαφέρουσα δουλειά στον κόσμο, έτοιμοι να πέσουν στην φωτιά για την αγαπημένη τους, με κατανόηση, που θέλουν να γίνουν μπαμπάδες και να μην κοιτάξουν ποτέ άλλη γυναίκα) και οι τέλειες σχέσεις (που περπατάνε πιασμένοι χέρι-χέρι στην ακρογιαλιά ενώ από πάνω τους πετάνε οι γλάροι και το ουράνιο τόξο αχνοφέγγει στον ορίζοντα), με αποτέλεσμα να τις ρίχνουν σε βαθιά κατάθλιψη γιατί εκείνες δεν έχουν την τέλεια ζωή της Μαρίας-Ντολόρες. Ή κάτι τέτοιο.
Εγώ φυσικά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι το θεληματικό πηγούνι, άσε που δεν μου αρέσουν τα μενεξεδί δειλινά, οπότε φτιάχνω βαλίτσες χωρίς Ραούλ. Φέτος θα πάρω το Solar του πολυαγαπημένου Ian McEwan (το έχω αγοράσει εδώ και μήνες, αλλά ακόμα δεν έχω βρει χρόνο να το διαβάσω), το After the Quake του Haruki Murakami (επιμένω, πού θα μου πάει;) και έναν Mankell. Να δω τι θα πρωτοδιαβάσω. Βέβαια, κάθε φορά που βάζω στη βαλίτσα βιβλία για τις διακοπές, θυμάμαι τη ρημάδα τη γλωσσολογία που είχε γεμίσει άμμο από κάθε σπιθαμή της Τζαμαρίας - απόδειξη θα μου πείτε ότι το είχα ανοίξει το βιβλίο...
Καλή ξεκούραση!
Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011
Οι γύπες
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Είμαι σίγουρη
Είμαι επίσης σίγουρη ότι το μίγμα πολιτικής που έχουν εφαρμόσει μέχρι σήμερα είναι λάθος, ότι δεν έχει ούτε ένα στοιχείο που θα μπορούσε να ευνοήσει την ανάπτυξη.
Είμαι σίγουρη ότι, εδώ και ένα χρόνο, έχουμε πληρώσει τα κερατιάτικά μας χωρίς κανένα όφελος. Και κανένας δεν βγαίνει να μας πει τι έχουν αποφέρει οι μέχρι σήμερα θυσίες του ελληνικού λαού.
Αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν μου φταίει η τρόικα. Και, μην το ξεχνάμε, η τρόικα δεν ήρθε, εμείς την φέραμε. Μόνο που από πέρυσι μέχρι φέτος δεν έχει γίνει τίποτα βάσει προγράμματος. Μοναδικό κριτήριο των μέχρι σήμερα ενεργειών ήταν να αποφευχθεί η λήψη μέτρων που θα μπορούσαν να θίξουν τους "ημέτερους". Ίσως και γι' αυτό δεν έγιναν καλές διαπραγματεύσεις. Όλοι νιώθουμε την αδικία. Και είμαι σίγουρη ότι το μεσοπρόθεσμο είναι λάθος, όπως λάθος ήταν όλα τα προηγούμενα.
Αλλά θέλω να συνεχίσει η Ελλάδα να λαμβάνει χρηματοδότηση από τους "κακούς τροϊκανούς". Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, πέρα από το ότι δεν μπορώ να διανοηθώ το αύριο σε περίπτωση στάσης πληρωμών. Ή, για να το πω πιο απλά, δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να συντηρώ με τον μισθό μου 10 άτομα της άμεσης οικογένειάς μου (που συντηρούνται με χρήματα που προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό). Να το πω ακόμα πιο απλά; Θέλω, όταν πηγαίνει ο πατέρας μου στην τράπεζα για να πάρει την σύνταξή του, να έχει χρήματα.
Και είναι πολύ πιθανό να κάνω λάθος. Αλλά κανείς δεν μου έχει εξηγήσει τι σημαίνει (πρακτικά) η καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Αν εσείς ξέρετε κάτι διαφορετικό, παρακαλώ να μου πείτε.
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
Το Ηρώδειο και το Τριώδιο
- Ο Γιάννης παίζει τέννις στον όμιλο.
- Αααα..
- Γιατί;
- Έλεγα να πάμε στο Ηρώδειο.
- Αααα... Πάμε την Πέμπτη;
- Θα λείπει ο Γιώργος.
- Μα καλά, πάλι θα λείπει;
- Ε, τι να κάνουμε, ξέρεις πως πάει η δουλειά...
- Ναι... κουράζεται κι αυτός.
- Πάμε την άλλη εβδομάδα;
- Πάμε! Αν και έχουμε και το τουρνουά μπιρίμπας.
- Ναι, έχεις δίκιο, καλά, πάμε αν είναι από την παραπάνω βδομάδα.
Η συζήτηση έγινε πέρισυ, σε παραλία παραθεριστικού θερέτρου της Εύβοιας. Η απόσταση ανάμεσα στις δύο λουόμενες που λιάζονταν στα χαμηλά πολυθρονάκια παραλίας ήταν γύρω στα 10 μέτρα, ανάμεσά τους υπήρχαν άλλες ομπρέλες, άλλες ψάθες και άλλοι άνθρωποι. Την συζήτηση άκουσε όλη η (μικρή) παραλία. Σε κανένα σημείο της κουβέντας δεν έγινε λόγος για την παράσταση. Βλέπετε για κάποιους, στο Ηρώδειο πας για να πας - όχι για να δεις, να ακούσεις και να ζήσεις...
Τρίτη 7 Ιουνίου 2011
Όλα καλά, όλα ανθηρά
Να αναρωτηθώ αν πάνε καλά εκεί στο Πασόκ; Να αναρωτηθώ αν τους κάνει κάποιος πλάκα; Να αναρωτηθώ αν με δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί; Μάλλον το τελευταίο.
Λέτε η παραπομπή του Άκη και η αργία του Ψωμιάδη να εκτονώσουν την κατάσταση;
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Απελευθερώνονται 136 επαγγέλματα
Ας το ξαναδούμε τώρα. Απελευθέρωση σημαίνει ότι παύουν να ισχύουν περιορισμοί που αφορούν: 1) τον αριθμό των προσώπων που έχουν πρόσβαση στο επάγγελμα, 2) τη σύνδεση της χορήγησης άδειας από το αν υπάρχει πραγματική ανάγκη, 3) τα γεωγραφικά όρια, 4) τις ελάχιστες αποστάσεις μεταξύ των ασκούντων το επάγγελμα, 5) τη δημιουργία περισσότερων εγκαταστάσεων από το ίδιο πρόσωπο, 6) τη διάθεση αγαθών από ορισμένου είδους επαγγελματική εγκατάσταση, 7) την άσκηση επαγγέλματος υπό συγκεκριμένη εταιρική μορφή, 8) τη συμμετοχή στο εταιρικό κεφάλαιο με κριτήριο την επαγγελματική ιδιότητα των συμμετεχόντων, 9) την επιβολή κατώτατων τιμών και 10) την υποχρέωση του ασκούντα το επάγγελμα να προσφέρει μαζί με τη δική του υπηρεσία και άλλες συγκεκριμένες υπηρεσίες.
Δεν ξέρω τι γίνεται με τους αμπιγιέρ κι αν αποτελούν κλειστό επάγγελμα (εντύπωση θα μου έκανε). Κοιτάζοντας τη λίστα των 136 επαγγελμάτων που απελευθερώνονται από 2 Ιουλίου, το μάτι μου έπεσε στους μεταφραστές. Αναρωτήθηκα λοιπόν αν ήταν ποτέ κλειστό επάγγελμα. Ισχύει για τους μεταφραστές κάποιος από τους παραπάνω περιορισμούς; Όχι. Όποιος θέλει δηλώνει μεταφραστής και αρχίζει να μεταφράζει στο σπίτι του, σε εκδοτικό οίκο, σε εταιρεία, παντού. Δεν υπάρχουν γεωγραφικά όρια ούτε ελάχιστες αποστάσεις. Η διάθεση υπηρεσιών μετάφρασης μπορεί να γίνεται από φυσικά ή νομικά πρόσωπα, δεν απαιτείται ορισμένη εταιρική μορφή, δεν υπάρχουν κατώτατες τιμές και δεν εξαρτάται από την παροχή άλλων υπηρεσιών. Τι απελευθερώνεται λοιπόν;
Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει, ρώτησα, ξαναρώτησα, όλα κατέληγαν στις ταμπέλες στη Σόλωνος: Φωτοτυπίες, Δακτυλογραφήσεις, Πλαστικοποιήσεις, Μεταφράσεις. Έτσι είναι τα κλειστά επαγγέλματα;
Τετάρτη 25 Μαΐου 2011
Με τι είμαστε αγανακτισμένοι;
Φυσικά και είμαι αγανακτισμένη.
Είμαι αγανακτισμένη με τους πανηλίθιους που πάμε και ψηφίζουμε που το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα ξαναβγούν. Που το μόνο που τους νοιάζει είναι να κυβερνήσουν, άσχετα αν θα κυβερνήσουν μια κατεστραμμένη χώρα με μια διαλυμένη κοινωνία. (Ναι, κοινωνία έγραψα.)
Είμαι αγανακτισμένη που οι ηγέτες μας, παρά την κρισιμότητα των ημερών, δεν μπορούν να κάτσουν να συζητήσουν και να καταλήξουν σε κάτι.
Είμαι αγανακτισμένη με τους συνδικαλιστές, τους απανταχού εργατοπατέρες, τους προστάτες μας που το μόνο που τους νοιάζει είναι να διατηρήσουν τη δική τους επιρροή και τα δικά τους προνόμια.
Είμαι αγανακτισμένη με όσους λένε όχι σε όλα, χωρίς να προτείνουν κάτι.
Είμαι αγανακτισμένη που κάθε προσπάθεια αντίδρασης πρέπει, ντε και καλά, να γίνει κάτω από την παντιέρα του Α ή του Β κόμματος.
Είμαι αγανακτισμένη που κάθε προσπάθεια αντίδρασης καπελώνεται από τους ‘ταραξίες’ και καταλήγω να μην έχω καν τη δυνατότητα να αντιδράσω.
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
Κυριακή στο μουσείο
Θέλετε να πάμε σε κανένα μουσείο;
Πάμε.
Τι θα σας ενδιέφερε;
Κυρία κουμπάρα, να πάμε στο Βυζαντινό που δεν πήγαμε με το σχολείο;
Πάμε στο Βυζαντινό (που ανακαινίστηκε πρόσφατα και δεν το έχουμε επισκεφτεί).
Και ξεκινήσαμε. Δύο γονείς, δύο δωδεκάχρονες, μία πεντέμισι και μία δυόμισι. Πήραμε και το καρότσι για να μπορούμε να κουμαντάρουμε πιο εύκολα την μικρή (που δεν θέλει να την πηγαίνουμε με το καρότσι, αλλά όταν είναι κουρασμένη συμβιβάζεται). Φτάσαμε στο Βυζαντινό Μουσείο, βγάλαμε εισιτήρια, πάμε να μπούμε μέσα.
Θα πρέπει να αφήσετε έξω το καρότσι.
Ξέρετε, είναι πιο εύκολο να έχουμε την μικρή στο καρότσι για να μην τρέχει δεξιά-αριστερά και ενοχλεί τους επισκέπτες.
Ναι, αλλά δεν λειτουργεί το ασανσέρ.
Αλήθεια; Νόμιζα ότι είχε ανακαινιστεί το μουσείο.
Ανακαινίστηκε - το ασανσέρ δεν λειτουργεί.
Αφήνουμε το καρότσι και ξεκινάμε. Η μικρή ήταν πολύ εντάξει, οι μεγάλες πήγαιναν μπροστά "θυμάσαι η κυρία Ντόρα που μας είχε πει ότι ..." (τα σπασικλάκια φαίνονται από μικρά), "μαμά, αυτό είναι που λέμε τα Χριστούγεννα που γεννήθηκε ο Χριστός στη Βηθλεέμ" (έχουμε δουλέψει πολύ αυτήν την εμΒηεμΒηθλεεεεμτηπόλη), σε δεκαπέντε λεπτά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα σκοινί που εμπόδιζε την πρόσβασή μας στην επόμενη αίθουσα.
Συγνώμη, πώς πάμε στις επόμενες αίθουσες;
Δεν πάτε.
Και γιατί δεν πάμε;
Δεν υπάρχουν φύλακες και οι υπόλοιπες αίθουσες είναι κλειστές για το κοινό.
Δηλαδή αυτό ήταν όλο το μουσείο;
Αυτό.
Καλά, και γιατί δεν μας το είπε κανείς όταν κόψαμε τα εισιτήρια;
Ε, εντάξει, δεν είναι και κανένα ακριβό εισιτήριο...
Δεν μιλήσαμε. Ανεβήκαμε πάνω, καθίσαμε στον ίσκιο και αρχίσαμε τις ασκήσεις ηρεμίας.
Πάω μια βόλτα να δω τον κήπο.
Μπαμπά, ερχόμαστε κι εμείς.
Περνάνε δύο λεπτά.
Ο κύριος με τα παιδιά μαζί σας είναι;
Ναι.
Απαγορεύεται.
Τι απαγορεύεται;
Να περπατάει στον κήπο.
Συγνώμη;
Ναι, απαγορεύεται.
Επανασυνταχθήκαμε.
Τι κάνουμε τώρα με τέσσερα παιδιά στο κέντρο της Αθήνας;
Πάμε στο Πολεμικό Μουσείο που είναι δίπλα;
Τι να κάνουν τέσσερα κορίτσια στο Πολεμικό Μουσείο;
Δεν ξέρω - τουλάχιστον θα έχει ίσκιο και θα περάσει κάπως η ώρα μέχρι να συναντήσουμε τους γονείς της συμμαθήτριας.
Άντε πάμε.
Και πήγαμε. Και περάσαμε υπέροχα. Το ασανσέρ λειτουργούσε, το κυλικείο λειτουργούσε και οι τουαλέτες ήταν καθαρές (ναι!).
Η κόρη Γ ξετρελλάθηκε με τις στολές. Στεκόταν μπροστά στις κούκλες και έλεγε "μαμά, κοίτα", "μπαμπά, κοίτα" κατενθουσιασμένη.
Η κόρη Β εντυπωσιάστηκε με τα οχυρωματικά έργα. Στεκόταν σε όλες τις μακέτες και έφτιαχνε ιστορίες "εδώ ήταν οι τοξοβόλοι, εδώ οι κακοί, εδώ τα άλογα".
Η κόρη Α και η συμμαθήτριά της ξετρελλάθηκαν με τους φαντάρους.
Αν κι εσείς πιστεύετε ότι τα κορίτσια δεν έχουν τίποτα να κάνουν στο Πολεμικό Μουσείο, ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτείτε.
Κυριακή 15 Μαΐου 2011
Απογραφής περίεργα
1. Δεν έλαβαν καθόλου υπόψη την εσωτερική μετακίνηση για εργασία. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που μένουν π.χ. στη Χαλκίδα και πηγαινοέρχονται κάθε μέρα στην Αθήνα για δουλειά; Με άλλα λόγια, το αν μπορεί να σε "στηρίξει" ένας τόπος, δεν μας νοιάζει;
2. Το έντυπο για την δωρεά οργάνων. Η απογραφέας μας το έδωσε - αφού της το ζητήσαμε γιατί είχαμε την περιέργεια να το δούμε - λέγοντας "Εγώ πάντως δεν θα συμπλήρωνα. Μην το συμπληρώσετε - έχετε και μικρά παιδιά. Μόνο σε κάτι γιαγιάδες το δίνω."
3. Πού πήγαν όλοι; Η περιοχή μου έχει αδειάσει - βρήκα να παρκάρω μπροστά στο σπίτι! Γιατί ο κόσμος πάει να απογραφεί στα χωριά του αφού ζει εδώ;
Πέμπτη 12 Μαΐου 2011
Απορίας άξιον
Τι κωλοφασισμοί είναι αυτοί;
Θα συνέλθουμε επιτέλους;
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
Πάλι πένθος
Με νοιάζει όμως η απάθεια των αρχών στο θέμα της εγκληματικότητας. Πόσα θύματα χρειάζονται ακόμα για να καταλάβουν ότι έχει ξεφύγει η κατάσταση εντελώς; Και με σοκάρει που η δημοτική αρχή πιστεύει πως, με την απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη, θα προσελκύσει νέα ζευγάρια στην πόλη! (Για να μην λέω μόνο τα αρνητικά, έχουν κάνει λόγο και για "συντονισμένες δράσεις", αλλά ξέχασαν να μας πουν ξεκάθαρα κάτι συγκεκριμένο γι' αυτές τις συντονισμένες δράσεις.)
Αγαπητέ κύριε δήμαρχε, δεν θέλω να σας ξυπνήσω από τον ύπνο σας, αλλά θα πρέπει να σας πληροφορήσω ότι, όταν κάποιος βάζει σε μία ζυγαριά από τη μία τα δημοτικά τέλη και από την άλλη τη ζωή του (και της οικογένειάς του), υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο να μην υπερισχύσουν τα δημοτικά τέλη! Συγγνώμη που σας το είπα, δεν ήθελα να σας τρομάξω!
Παρασκευή 6 Μαΐου 2011
Η κυρία από την Οσάκα
Τετάρτη 4 Μαΐου 2011
Λόγια της Λώρης
Μια ακόμη χαρακτηριστική αποστροφή του κ. Μίμη Ανδρουλάκη αφορά τις ηλικίες. Το «παιδί» είναι ένας χαρακτηρισμός που αρθρώνεται υποτιμητικά για τον κ. Γ. Ραγκούση ο οποίος είναι σήμερα είναι 46 ετών. Η επισήμανση αφορά και τα άλλα πιτσιρδέλια: ο κ. Δ. Δρούτσας είναι 43 ετών, ο κ. Π. Γερουλάνος είναι 45, η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη είναι 42. Λέει λοιπόν ο κ. Ανδρουλάκης για τον κ. Ραγκούση: «Την πρώτη μέρα τον άδειασαν πέντε – έξι»_ ήταν μικρός οπότε ουδόλως αξιοσέβαστος. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι η νέα γενιά πολιτικών λόγω ηλικίας δεν έχει κάποιο έπος να επιδείξει. Δεν βγήκε στα βουνά με τα όπλα, δεν έγραψε συνθήματα σε τοίχους επί χούντας. Αυτό στο σύμπαν του κ. Ανδρουλάκη τους καθιστά ασήμαντους.
Ρε γμτ, ακόμα σ' αυτήν την Ελλάδα ζούμε;
Δευτέρα 2 Μαΐου 2011
Τσιγάρα και παγιέτες
Τετάρτη 27 Απριλίου 2011
Ήρθε μια γριά απ' την Πόλη κι έφερε το χάσει-χάσει
Συγνώμη, είμαστε μια παρέα 15 ατόμων και έχουμε έρθει πριν από εσάς. Σας πειράζει να πάρετε το επόμενο; Σε ένα λεπτό θα είναι εδώ.
Είναι παιδιά, δεν μετράνε.
Μπορεί το βάρος τους να μην είναι αυτό ενός ενήλικα, αλλά μετράνε. Άλλωστε, έχουμε και το καρότσι που είναι μεν πολύ ελαφρύ, αλλά έχει μεγάλο όγκο. Δεν χωράμε. Γιατί δεν παίρνετε το επόμενο;
Δεν θα μας πεις εσύ τι να κάνουμε. Εμείς κάθε μέρα εδώ είμαστε και ποτέ δεν μας έχει πει κανείς να πάρουμε το επόμενο.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι καθίσαμε κανονικά και ενδεχομένως να μην τους έβριζα (από μέσα μου) όλη την ώρα αν δεν μου είχαν στριμώξει στα γόνατα. Αυτό όμως που δεν ξέρω είναι πόσα κιλά σκατά πρέπει να κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του για να χωθεί, να παραμερίσει και να στριμώξει παιδιά προκειμένου να πάει να παίξει στο καζίνο ένα λεπτό νωρίτερα.
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011
Μεγάλη Τρίτη
- Τι λένε;
- Το τροπάριο της Καισαριανής!
- Μην σου πω και του Βύρωνα...
Σάββατο 16 Απριλίου 2011
Αγάπης, Χιονίας, Ειρήνης μαρτύρων - και Γαλήνης
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
I next, you next, he/she/it nexts
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011
Νέα Υόρκη και Σικάγο
Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Μυρίζω αυγό;
Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, μόλις είχε ξεκινήσει το δεύτερο εξάμηνο, εκεί που πίναμε καφέ πριν το μάθημα, αποφασίσαμε να πάμε στο Κάστρο. Έπρεπε φυσικά να επιστρέψουμε στην ώρα μας για το μάθημα (για όποιον δεν το ξέρει, οι φοιτητές των μικρών τμημάτων των περιφερειακών πανεπιστημίων παρακολουθούν τις παραδόσεις), αλλά ο καιρός ήταν υπέροχος, η θάλασσα λαμπύριζε, οι πασχαλιές είχαν ανθίσει στο Κάστρο και στην πλατεία, ψιλοκαθυστερήσαμε. Φτάσαμε άρον άρον στο πανεπιστήμιο, μπήκαμε αναψοκοκκινισμένοι στην αίθουσα, ο καθηγητής ήταν ήδη εκεί. Μας περίμενε να καθίσουμε, να τακτοποιηθούμε, τέντωσε τα χέρια, τα ακούμπησε στο τραπέζι (δεν είχαμε έδρες), και πριν προλάβει να μιλήσει, είπα “bon”.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να σαστίσει από μια τόσο μικρή και ασήμαντη λέξη. (Αργότερα μου εξήγησε ότι, από τη στιγμή που το είχα πει εγώ, εκείνος δεν ήξερε πώς αλλιώς να ξεκινήσει. Και ότι μόλις εκείνη τη στιγμή είχε συνειδητοποιήσει ότι πάντα ξεκινούσε με “bon”.)
Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά – και κυρίως γιατί τα γράφω;
Ίσως επειδή μπήκε η άνοιξη, που για εμένα μπορεί να μην σημαίνει πολλά, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά χαίρονται, δεν θα βρέχει και θα ξαναρχίσουμε τους μεγάλους περιπάτους.
Ίσως επειδή συγκινούμαι με κείμενα που δημοσιεύετε εσείς και μου θυμίζουν τα φοιτητικά μου χρόνια.
Ίσως επειδή άνοιξα μια καινούργια κρέμα ημέρας και το πρώτο που έκανα ήταν να την μυρίσω, μη τυχόν και μυρίζει αυγό, όπως ήταν το άγχος μιας συμφοιτήτριας που άκουγε Siouxsie και το γεγονός αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να μου είναι συμπαθής.
Ίσως επειδή για άλλη μια φορά θυμήθηκα ότι καμία λέξη δεν είναι μικρή και ασήμαντη.
Καλημέρα :)
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Τι το 'θελα και είδα ειδήσεις χθες;
Ήθελα, τρομάρα μου, να μάθω ποιοι θα απεργούσαν σήμερα. Έμαθα; Δεν έμαθα. Αν βέβαια ήθελα λίγη καταστροφολογία και λίγη παραπληροφόρηση, θα είχα πετύχει διάνα.
Το γεγονός βέβαια με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος βλέπει ειδήσεις, πέρα από τους συνταξιούχους; Δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν τις ίδιες φάτσες που έχουν γνώση επί παντός επιστητού να μας κοιτάζουν με βλέμμα που δηλώνει βαθύτατο προβληματισμό και να χρησιμοποιούν τις ίδιες βαρύγδουπες εκφράσεις είτε πρόκειται για τις διαδηλώσεις στο Μπαχρέιν, είτε για φυσικές καταστροφές, είτε για τις τιμές της λαϊκής, είτε για τη μεταγραφή κάποιου ποδοσφαιριστή; Δεν έχουν βαρεθεί την καταστροφολογία, τη σοβαροφάνεια και το μόνιμο δούλεμα;
Εχθές μιλούσαν για την «έντονη αντιπαράθεση μεταξύ πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπαράθεσης» και έδειξαν στιγμιότυπα από τη Βουλή. Σηκώνεται λοιπόν ο Παπανδρέου και τα χώνει στη Νέα Δημοκρατία. Μοναδικό. Δεν έχει ξανασυμβεί, ούτε το περιμέναμε ποτέ. Σηκώνεται μετά ο Σαμαράς και, σε απάντηση στα προηγούμενα, οποία έκπληξη!, τα ρίχνει στο Πασόκ. Ξανασηκώνεται ο Παπανδρέου για να ανταπαντήσει και διαβάζει την απάντησή του. Κι εγώ, μικρή, πτωχή κι ανόητη θα μου πεις, αναρωτιέμαι πώς ήξερε τι θα έλεγε ο Σαμαράς για να έχει έτοιμη γραμμένη την απάντηση; Λες να διαθέτει το κληρονομικό χάρισμα; Ή μήπως έχουν έτοιμες 2-3 απαντήσεις all weather (σαν τα Goodyear); Ας πούμε:
Απάντηση 1: φταίνε τα άλλα κόμματα. (γκανιάν)
Απάντηση 2: φταίνε λάθη του παρελθόντος. (το οποίο δεν είναι ποτέ συγκεκριμένο)
Απάντηση 3: φταίει ο Θεός που μας μισεί. (εντάξει, αυτό είναι κλεμμένο)
Ειλικρινά, ποιος τους παρακολουθεί;