Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Άρθρο 16

Τι τρώμε σήμερα;
Ρεβύθια.
Ωχου βρε μαμά, δεν θέλω ρεβύθια.
Καλά, κάτσε τώρα να τα φάμε και να μου πεις τα νέα σου από το σχολείο.
Που λες μαμά, ο δάσκαλος σήμερα δεν θα μας έδινε φωτοτυπίες, αλλά ο Κώστας έφερε χαρτί και μας έδωσε.
...
Κατάλαβες τώρα; Και εμείς πρέπει τώρα να κάνουμε ασκήσεις επειδή ο Κώστας έφερε χαρτί!
...
Δεν είναι δίκαιο!
Τώρα, αν σου πω ότι δεν κατάλαβα τίποτα, θα με πιστέψεις;;;

Και δίνονται οι απαραίτητες εξηγήσεις:

Ο νέος δάσκαλος της κόρης Α (ο έβδομος που αλλάζει στα έξι χρόνια του δημοτικού) εξήγησε προχθές στα παιδιά της τάξης ότι, αν και πολύ θα ήθελε, δεν μπορεί να τους δίνει φωτοτυπίες με περισσότερες ασκήσεις για να κάνουν στην τάξη ή στο σπίτι. Γιατί; (από τη στιγμή που οι φωτοτυπίες αποτελούν συνήθη τακτική σε όλες τις τάξεις του δημοτικού; Για όσους δεν το ξέρουν να πούμε ότι όλοι αναγνωρίζουν ότι τα σχολικά βιβλία είναι μάλλον της πλάκας και οι δάσκαλοι που θέλουν να εξηγήσουν πέντε πράγματα στα παιδιά είτε βγάζουν φωτοτυπίες από λυσάρια είτε κατεβάζουν ασκήσεις από το ιντερνετ - ευτυχώς υπάρχουν πολλοί καλοί δάσκαλοι που ανεβάζουν ύλη και ασκήσεις για όλες τις τάξεις κι έτσι σωζόμαστε κι εμείς ...) Διότι απλούστατα το σχολείο δεν έχει χαρτί για το φωτοτυπικό!
Ο μικρός Κωστάκης λοιπόν το είπε στη μαμά του, η μαμά το επιβεβαίωσε με τον δάσκαλο (γιατί δεν το είχε πιστέψει με την πρώτη η γυναίκα), πήγε στο χαρτοπωλείο, πήρε ένα πακέτο χαρτί φωτοτυπικού και το έστειλε με τον γιο της στο σχολείο.
Φυσικά, μην γελιέστε. Ο δάσκαλος ζήτησε από τα παιδιά να φτιάξουν ένα ταμείο και να συγκεντρώνουν χρήματα, όσα μπορεί το κάθε παιδί, ώστε να αγοράσουν τόνερ για το φωτοτυπικό όταν τελειώσει αυτό που έχουν.
Ποια λέξη ψάχνω; Ποια λέξη ψάχνω; Ξεφτίλα μήπως;

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Παιχνίδια

Η cibus προσκάλεσε τον Δημήτρη σε ένα μπλογκοπαίγνιο και του ζήτησε να γράψει 10 πράγματα που αγαπά. Ωραία. Ο Δημήτρης με τη σειρά του με προσκάλεσε να λάβω μέρος στο παιχνίδι - και δεν θα μπορούσα να πω όχι σε κάποιον που τρώει takoyaki!

1. Πρώτη και καλύτερη έρχεται η οικογένειά μου. Ίσως να φταίει η ηλικία, ίσως ότι δεν μου έχουν μείνει πολλά απωθημένα, αλλά η οικογένειά μου είναι το νούμερο 1. Τόσο απλά.

2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10.
Οτιδήποτε έχει σχέση με την Ιαπωνία. Τό'παθα από μικρή - πρέπει να ήμουν κοντά στα 5 όταν ο πατέρας μου έφερε ένα ημερολόγιο με ιαπωνικά τοπία και ακόμα θυμάμαι ότι είχα συγκλονιστεί. Και από τότε δεν λέει να μου περάσει. Θα ήθελα να μάθω τζούντο, αϊκίντο, μέχρι και ικεμπάνα, να τυλίγω σούσι χωρίς να μου διαλύεται, να αντέχω το καυτό νερό των onsen, να έχω κανα-δυο κατάνα, να μπορώ να μιλάω και να γράφω σωστά ιαπωνικά - γιατί ακόμα και αυτά που ήξερα τα έχω πλέον ξεχάσει. Πρέπει να κορνιζάρω το δίπλωμα για να με πιστεύουν ότι κάποτε κάτι ήξερα ("έχω και δίπλωμα, πάμε μια βόλτα;"). Εκτιμώ απεριόριστα την ησυχία και τον σεβασμό που υπάρχει παντού σε αυτή τη χώρα. Και κυρίως θαυμάζω το γεγονός ότι μπαίνεις στο μετρό και δεν είσαι υποχρεωμένος να ακούσεις τη νυχτερινή νοσοκόμα να μιλάει στο κινητό της και να λέει πόσα κλύσματα έκανε στη βάρδιά της. Παλαιότερα ήθελα να ζήσω στην Ιαπωνία αλλά μέχρι στιγμής έχω πάει μόνο μία φορά, και αυτό για 10 ημέρες. Τώρα είμαι μια σοβαρή μαμά και περιμένω μήπως πάει για σπουδές καμία από τις κόρες για να βρω την ευκαιρία να 'πάω στο παιδί'.

Οτιδήποτε έχει σχέση με την Ισλανδία. Αυτό δεν τό'παθα από μικρή, μου προέκυψε στην πορεία και επιδεινώθηκε όταν επισκέφτηκα τη χώρα. Να πάτε!

Το καλό φαγητό - δεν έχω βρει ακόμα τι δεν τρώω, αλλά εκτιμώ ιδιαίτερα τα καλά υλικά και το καλό μαγείρεμα και είμαι πλέον πεπεισμένη ότι η συνταγή δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκη για να είναι καλό το φαγητό. Το καλύτερό μου: καλοψημένη πίτα χωρίς λίπη, ζουμερό χοιρινό, μυρωδάτη ντομάτα, φρεσκοκομμένο κρεμμύδι, δυνατό τζατζίκι, κόκκινο καυτερό πιπέρι.

Τα ταξίδια γενικά. Δικά μου ή άλλων. Θυμάμαι απίστευτες λεπτομέρειες από μέρη που έχω επισκεφθεί και μπορώ να ακούω με τις ώρες ταξιδιωτικές εμπειρίες τρίτων. Φτάνει να μην μου μιλάνε για ταξίδια με γκρουπ που αγοράζουν καλαθούνες και χαλιά σε κα-τα-πλη-κτι-κές τιμές από το Μαρακές και να μην πρόκειται για ανθρώπους που πάντα καταλήγουν "ωραία ήταν, αλλά μια χοιρινή βρε παιδί μου δεν φάγαμε!".

Τα βιβλία. Διαβάζω τα πάντα εκτός από γυναικεία λογοτεχνία - τώρα τελευταία δείχνω μια ιδιαίτερη προτίμηση στα ιστορικά μυθιστορήματα αλλά, πού θα πάει, θα μου περάσει.

Μπουρδολογίες. Μου αρέσει απίστευτα να φιλοσοφώ μπουρδολογώντας με καλή παρέα και καλό κρασί.

Κακίες και καφριλίκια. Νομίζω ότι δένει με το προηγούμενο γιατί η καλή παρέα και το καλό κρασί, ύστερα από μπόλικο φιλοσοφάιζινγκ, θα καταλήξει στο καφριλίκι.

Οι ξεκάθαροι άνθρωποι και οι ξεκάθαρες καταστάσεις. Έχω βαρεθεί τα «άλλο λέω και άλλο εννοώ», τα «δεν ήθελα να πω αυτό», τα «νιώθω ότι δεν καταλαβαίνεις». Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι περίπλοκη. Απλουστεύστε την!

Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω ποιους να προτείνω, από την άποψη ότι οι περισσότεροι είναι παλιοί (στον χώρο) και δεν ξέρω τις διαθέσεις τους. Παρ' όλα αυτά, αν θέλουν ας γράψουν κάτι οι αγαπητοί

cleareaching

tomboy

αγρικουλτούρα

island

νατασσάκι

Καλή εβδομάδα!