Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Κοντεύει!

Νατάσα
Καφέεεεεε!!!!

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Γυναίκες-λιοντάρια: 0-3

Τώρα τελευταία δεν είναι και λίγα τα πράγματα που με εκνευρίζουν. Με πρώτη και καλύτερη την απεργία στο μετρό και την απίστευτη καφρίλα στα λεωφορεία που καλώς ή πολύ καλώς την είχα ξεχάσει. (Αν πάω και ζητήσω να μου επιστρέψουν από το κόστος της κάρτας απεριορίστων διαδρομών το ποσό που αντιστοιχεί στα δρομολόγια που δεν έκανα τις ημέρες απεργίας, λέτε να μου το δώσουν;) Αυτό όμως που μου τη δίνει στα νεύρα πάνω απ' όλα είναι οι διαρκείς συγκρίσεις "να χρυσώσουμε το χάπι" των νέων μέτρων. Και θα μείνω στο ασφαλιστικό.

- Πώς θες κυρά μου να πάρεις σύνταξη τόσο νωρίς; Οι Γερμανίδες παίρνουν στα 65!
Σωστό; Σωστό. Στα 65 παίρνουν. Εγώ δεν λέω το αντίθετο, αλλά έχω την κακιά συνήθεια να μην βλέπω ειδήσεις στο ετμεγασταραντεννααλφανετ. Ξεκινάμε λοιπόν:

Γνωρίζετε ότι οι Γερμανοί έχουν 30 ημέρες άδεια το χρόνο; 30 ημέρες = 6 εβδομάδες. Νόμιζα ότι αυτό είναι το χειρότερο, μέχρι που μια γνωστή μου Φινλανδή μου είπε ότι έχει 8 εβδομάδες! (δεν έχουν όλοι οι Φινλανδοί 8 εβδομάδες, αλλά εκείνη τις είχε νόμιμα - α, και για να μην ξεχάσω, στη δουλειά της έχει εστιατόριο, γυμναστήριο και σάουνα που εντάξει, αποτελεί εθνική συνήθεια και γι' αυτούς δεν είναι κάτι το εκπληκτικό και μοναδικό, αλλά πρέπει να σας πω ότι είναι μια απλή υπάλληλος τραπέζης και όχι στελεχάρα πολυεθνικής, ναυτιλιακής ή πωλήτρια στο Κολωνάκι).
Πάμε παρακάτω.

Γνωρίζετε ότι ΔΕΝ είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε αριθμό αδειών; Έτσι το λέω γιατί κάποτε το φάγαμε κι αυτό το παραμύθι. (Εντελώς πληροφοριακά να πω και την άσχετη πληροφορία της ημέρας: στα κράτη της Βαλτικής ετοιμάζονται να γιορτάσουν το θερινό ηλιοστάσιο. Είναι πολύ σημαντική γιορτή - σαν τα Χριστούγεννα - λίγο προς το παγανιστικό του, και φυσικά είναι επίσημη αργία). Στην Ελλάδα υπάρχει βέβαια ο παραλογισμός της "άδειας λόγω ονομαστικής εορτής" που εξακολουθεί να υπάρχει στο δημόσιο, ο άλλος παραλογισμός της "άδειας λόγω χρήσης Η/Υ" πάλι στο δημόσιο (συγνώμη ρε παιδιά, αλλά όποιος δεν χρησιμοποιεί Η/Υ σήμερα είναι σαν αναλφάβητος πριν από 40 χρόνια - ή υπερβάλλω;), αλλά αυτές οι άδειες δεν αφορούν όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα.
Πάμε παρακάτω πάλι.

Γνωρίζετε ότι οι Γερμανίδες (και όχι μόνο) έχουν τη δυνατότητα να μείνουν στο σπίτι τους 2 χρόνια μετά τη γέννηση τέκνου; Νόμιμα, όχι επειδή τους έκανε κάποιος χάρη. Και πληρώνονται από την επιχείρηση και το αντίστοιχο ικα, με κάπου 70% του μισθού τους; Σας μοιάζει άσχημο; Α, ξέχασα, και μπορούν να πάρουν άλλον ένα χρόνο. Τι ξεχνάω; Ότι επιστρέφουν στη δουλειά τους - όχι "α, τώρα που ήρθες, έχει πάρει τη θέση σου η Πιπίτσα, προς το παρόν θα φτιάχνεις καφέδες και θα δούμε". Ότι είναι πολύ πιο σίγουρες από εμάς ότι θα βρουν παιδικό σταθμό (που θα μπορούν να πληρώσουν βεβαίως βεβαίως).
Μοιάζει άσχημο;

Για να δούμε εμάς. Εμείς έχουμε άδεια 4 μήνες. Ας πούμε ότι δουλεύουμε μέχρι να γεννήσουμε και παίρνουμε και τους 4 μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού. Οι περισσότεροι βρεφονηπιακοί σταθμοί δέχονται παιδιά μετά τους 6 μήνες. Εντάξει, θα πάρεις και την κανονική σου άδεια, θα παρακαλέσεις να πάρεις και μερικές ημέρες άνευ αποδοχών, θα το βολέψεις. Αν σταθμός είναι δημοτικός, πρέπει να είσαι τουλάχιστον άνεργος, άστεγος ή δεν ξέρω γω τι για να μπορέσεις να στείλεις το παιδί σου. Διαφορετικά θα πας σε ιδιωτικό σταθμό και θα πληρώσεις. Πολλά. Πόσα βγάζεις είπαμε; Α, μην ξεχάσω. Οι δημόσιοι παιδικοί (όχι βρεφονηπιακοί) σταθμοί, παίρνουν παιδιά μόνο αφού έχουν βγάλει τις πάνες. Το λέω γιατί τώρα τελευταία διαπίστωσα ότι αυτό το ξέρουν πολλοί λίγοι. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πρέπει το παιδί να πάει 3 ετών για να το δεχτούν. Απλά και δημοκρατικά πράγματα.

Ειλικρινά, ποιος πιστεύει ότι οι γυναίκες στην Ελλάδα βγαίνουν στη σύνταξη νωρίτερα για να κάτσουν;

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Τρικυμία στο μυαλό μου έχει φέρει τρομερή...

Όλο γυροφέρνουν στο νου μου διάφορα σχετικά με την εκπαίδευση, με το τι κάνουμε με τα παιδιά μας, πώς τα μεγαλώνουμε, πόσο εμπλεκόμαστε στο τι μαθαίνουν, ποια η θέση του σχολείου, της γειτονιάς και τέτοια χαρωπά. Για να δείξω το μέγεθος του μπάχαλου που επικρατεί στο μυαλό μου θα πω διάφορα, έτσι για να έχετε μια εικόνα του γενικότερου μεγέθους της τρικυμίας 3 σε 1 (the perfect storm):

1. Σε ορισμένα μέρη του κόσμου λειτουργούν κοινωνικοί-εθελοντικοί παιδικοί σταθμοί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι γονείς που επιλέγουν να στείλουν τα παιδιά τους σε αυτούς τους σταθμούς είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία τους. Ο κάθε γονιός συνεισφέρει βάσει των γνώσεων και ικανοτήτων του και η συμμετοχή όλων των γονέων είναι υποχρεωτική. Οι γονείς ουσιαστικά "προσλαμβάνουν" τους παιδαγωγούς, ορίζουν τα σχετικά με τη διατροφή των παιδιών, τις εκδρομές, τις λοιπές δραστηριότητες, τα πάντα. Έτσι υπάρχει γονιός υπεύθυνος για τα λογιστικά, άλλος υπεύθυνος για την επίλυση διαφορών μεταξύ των εργαζομένων, άλλος για τις προμήθειες και πάει λέγοντας. Ο γονιός που είναι υπεύθυνος για την δουλειά Α, η οποία γίνεται κάθε Πέμπτη στις 5 το απόγευμα, ξέρει ότι κάθε Πέμπτη στις 5 το απόγευμα πρέπει να πάει στο σταθμό. Και πηγαίνει.
Βέβαια μην γελιόμαστε, υπάρχει και μια σχετική στήριξη από πίσω (συνήθως του δήμου) που συνδράμει οικονομικά (όχι με το 100%, πάντα πληρώνουν οι γονείς) και υπάρχει και μια εμπειρία δεκαετιών - υποθέτω ότι τα πρώτα χρόνια λειτουργίας αυτού του μοντέλου θα κυκλοφορούσαν πολλά ανέκδοτα για το νέο φρούτο. Αλλά πρόκειται για ένα σχήμα που καθιστά τους γονείς υπεύθυνους και τους υποχρεώνει τρόπον τινά να μπουν μέσα στη διαδικασία και να αποκτήσουν άποψη.

2. Σε κάποια άλλα μέρη του κόσμου, η επιλογή των σχολικών συγγραμμάτων είναι κάπως διαφορετική από αυτά που ξέρουμε εμείς:
Το ας πούμε υπουργείο παιδείας εγκρίνει π.χ. 5 βιβλία γλώσσας, 5 βιβλία μαθηματικών, 5 βιβλία αγγλικών και πάει λέγοντας για κάθε τάξη. (Εδώ λέω "ας πούμε" γιατί μπορεί να πρόκειται για υπουργείο του κράτους, του κρατιδίου ομοσπονδιακού κράτους ή κάτι σαν αυτό που λέμε σχολική επιτροπή.) Ανά σχολική περιφέρεια ή ανά σχολείο, οι διευθυντές σε συνεργασία με τους δασκάλους που διδάσκουν το κάθε μάθημα, αξιολογούν τα βιβλία και επιλέγουν ποια θα χρησιμοποιήσουν. Η λίστα των εγκεκριμένων βιβλίων επικαιροποιείται σε τακτά διαστήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση διατηρείται το δικαίωμα επιλογής. Οι γονείς (που υποθέτουμε ότι έχουν προσωπική άποψη, αλλά και να μην έχουν δεν έγινε τίποτα) έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν ποια βιβλία έχει επιλέξει το ένα ή το άλλο σχολείο, οπότε πράττουν αναλόγως.

3. Στα καθ' ημάς τώρα. Η κόρη Α πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Κάθε χρόνο προβλέπεται συγκεκριμένος αριθμός εκπαιδευτικών επισκέψεων. Και ενώ το παιδί πηγαίνει στην πέμπτη δημοτικού, δεν έχει πάει ούτε σε ένα μουσείο, ούτε σε έναν κήπο/πάρκο/αθλητικό κέντρο να τρέξουν τα παιδιά, ούτε τίποτα. Ψέματα. Έχει πάει μία φορά στο πλανητάριο, 5-6 φορές στο σινεμά και μία φορά στο (κουκλο)θέατρο. Αυτές ήταν οι εκπαιδευτικές επισκέψεις. Σε συζητήσεις που κάνουμε τόσα χρόνια με τους εκάστοτε δασκάλους, λαμβάνουμε πάντα την ίδια απάντηση: ήταν οι απεργίες, δεν προλάβαμε και είχαν κλείσει οι θέσεις, δεν έχουμε χρήματα. Δεν θέλω να μιλήσω για τις απεργίες. Αυτό το δεν προλάβαμε και είχαν κλείσει οι θέσεις εξηγείται ως εξής: στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, τα μουσεία κ.λπ. στέλνουν στο υπουργείο πληροφορίες του τύπου το μουσείο μας δέχεται σχολεία καθημερινά εκτός Τρίτης, τιμή εισόδου Χ, ώρες επισκέψεων από τότε μέχρι τότε. Το υπουργείο στέλνει στις πληροφορίες στα σχολεία. Η λήψη της πληροφόρησης γίνεται από το διευθυντή που σαν καλός διευθυντής κρατά τη γνώση για πάρτη του. Εγώ δεν έχω βρει άλλον τρόπο να εξηγήσω πώς γίνεται και ποτέ δεν φτάνει η πληροφόρηση στον δάσκαλο. Φυσικά φτάνω να πιστεύω ότι αυτό διευκολύνει και τους δασκάλους, πού να τρέχουμε τώρα, να κανονίζουμε ημερομηνίες, να κλείνουμε θέσεις... Τώρα το δεν υπάρχουν χρήματα είναι απλώς μια μούφα γιατί σε κάθε περίπτωση εμείς πληρώνουμε.

4. Επιμένω ότι το τι γίνονται τα παιδιά μας εξαρτάται από εμάς και το σχολείο. Εννοείται ότι θα επηρεαστούν από πολλά και διάφορα, αλλά η δύναμη της οικογένειας και του δημοτικού σχολείου είναι απίστευτη. Ένας γονιός μπορεί αν θέλει να πατήσει την προσωπικότητα του παιδιού του κάτω και να την διαλύσει. Ή να βοηθήσει το παιδί να αναπτυχθεί (πάντα με τους περιορισμούς του καθενός, άνθρωποι είμαστε, το αναγνωρίζω, απλώς ελπίζω ότι προσπαθούμε). Και ο καλός δάσκαλος μπορεί να κάνει το παιδί να πετάξει.
Θα μου πεις, τι είναι καλός δάσκαλος; Υπάρχουν μελέτες που ισχυρίζονται ότι καλός είναι ο έμπειρος δάσκαλος και όχι απαραίτητα αυτός που έχει μεταπτυχιακά κ.λπ. Αυτό μάλλον δεν μου προκαλεί εντύπωση. Το άλλο βασικό πόρισμα είναι ότι η ευγενής άμιλλα, η πίεση από τους ομότιμους, το peer pressure βρε παιδάκι μου, τι γίνεται με την υπόλοιπη τάξη έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από ό,τι νομίζουμε. Ο καλός μαθητής θα γίνει καλύτερος αν έχει κι άλλους καλούς τριγύρω του για να τους ανταγωνιστεί. Αν οι άλλοι είναι σκράπες θα τα παρατήσει. Ο κακός μαθητής θα μάθει από τον καλό μαθητή (ενίοτε περισσότερα από όσα θα μάθει από τον δάσκαλο). Και όλοι οι μαθητές μαζί θα παίξουν, θα υιοθετήσουν ο ένας τις εκφράσεις και κινήσεις του άλλου, θα πάνε ο ένας στο σπίτι του άλλου και θα δουν πως ζουν οι άλλες οικογένειες. Και έτσι θα τους γεννηθούν άλλες απορίες, "γιατί η οικογένεια του Χ κάνει αυτό κι εμείς όχι;" και πάει λέγοντας, αλλά τουλάχιστον θα δοθούν ερεθίσματα και θα υπάρξει διάλογος (τι είπα τώρα!!!).

5. Και βέβαια υπάρχουν και οι ψαγμένοι. Αυτοί μπορεί να είναι οτιδήποτε: γονείς, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, γείτονες, τα πάντα. Είναι αυτοί που θεωρούν την Κύρα Σίνου αρχαιολογία, αναχρονιστική και παραδοσιακή εκπρόσωπο μιας άλλης γενιάς όπου όλα ήταν κατευθυνόμενα (αν έχει διαβάσει κανείς τη Χώρα των Μαμούθ παρακαλώ να μου πει αν συμφωνεί), τον Τριβυζά απαράδεκτο, πρόχειρο, όλο επαναλήψεις (αν έχετε δει ποτέ τα Τελετάμπυς θα έχετε διαπιστώσει ότι στο τέλος τα λένε όλα δύο φορές κι αυτό γιατί θεωρείται πως στην προσχολική ηλικία τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν με την πρώτη, και πάλι αν έχετε άποψη παρακαλώ πείτε μου) και τις επισκέψεις στο αρχαιολογικό μουσείο ανούσιες (εμένα πάλι η κόρη μου είχε ενθουσιαστεί με τους κούρους και όταν γυρίσαμε σπίτι ζωγράφιζε τους δικούς της).

Και μέσα σε αυτό το μπάχαλο συχνά σκέφτομαι μήπως κάνω κάτι λάθος. Είναι δυνατόν να έχω εγώ δίκιο και να υπερασπίζομαι τις θέσεις μου όταν όλοι οι άλλοι θεωρούν φυσιολογικό να πάνε τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν το Ελλάδα έχεις ταλέντο; Μόνο εγώ σοκάρομαι που οι εξέδρες του κάθε idol και superstar είναι γεμάτες πιτσιρίκια και που οι συμμαθητές των παιδιών μου ξέρουν όλους τους παίκτες όλων των reality; Και, εντάξει εγώ, είμαι ζόμπυ και το ξέρω. Αλλά μήπως κάνω και τα παιδιά μου;

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Μενού Μουντιάλ

Όχι που θα το άφηνα έτσι. Κοτζαμάν Μουντιάλ ξεκινάει, δεν θα φάμε το κατιτίς μας; Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Τηγανητό χταποδάκι
Είναι ο πιο εύκολος και ωραίος μεζές για Μουντιάλ.
Παίρνουμε το χταπόδι, το πλένουμε, το βάζουμε σε κατσαρόλα με κρύο νερό (που να καλύπτει λιγότερο από τη μέση της κατσαρόλας, δεν βράζουμε μακαρόνια!), προσθέτουμε κόκκους πιπέρι, 2-3 φύλλα δάφνη, αλάτι, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και ανάβουμε την φουφού. Σε κανένα εικοσάλεπτο το σβήνουμε και το αφήνουμε να κρυώσει.
Το κόβουμε κομμάτια (μπουκίτσες) και ετοιμάζουμε ένα κουρκούτι με αλεύρι, μπύρα (μην βάλετε νερό), λίγο μπέικιν και κάρυ. Σημαντική σημείωση: το κάρυ πάει πολύ με τα θαλασσινά. Επίσης, αν η παρέα το αντέχει, μπορείτε να προσθέσετε και λίγο ταμπάσκο.
Ρίχνετε τα κομματάκια στο κουρκούτι και τα τηγανίζετε σε αραβοσιτέλαιο (το ελαιόλαδο δεν πάει καθόλου, γίνεται βαρύ).


Μπακαλιαροκροκέτες Καραϊβικής
Κρεολή, ξεκρεολή εγώ δεν ξέρω.
Παίρνουμε ένα φιλέτο μπακαλιάρο, το ξαλμυρίζουμε (ή το παίρνουμε ξαλμυρισμένο, για Μουντιάλ μαγειρεύουμε, εντάξει, δεν χρειάζεται να το παίξουμε Βέφες), και το κόβουμε σε πολύ μικρά κομμάτια (εγώ ποτέ δεν κατάφερα να το κόψω πολύ μικρά κομμάτια, οπότε το διαλύω, το κάνω νιανιά, το ξετριχιάζω, καταλάβατε πιστεύω). Τρίβετε δύο κρεμμύδια και 4-5 πράσσα και τα αφήνετε να στραγγίξουν (αυτό είναι σημαντικό γιατί συνεχίζουμε με τηγάνι και δεν θέλουμε να κατακαούμε). Τα βάζετε σε ένα μπωλ και προσθέτετε ό,τι άλλο σας κάνει ευχαρίστηση (εγώ βάζω καυτερή πιπεριά ή ταμπάσκο, αλλά κάποιοι δεν τα θέλουν, μπορείτε να βάλετε πρασινάδες τύπου δυόσμου, γενικά μυριστικά), μισό ποτήρι αλεύρι και ένα αυγό. Γενικά δεν μετράω τις συνταγές, όλα με το μάτι τα κάνω, ενδέχεται να θέλει περισσότερο αλεύρι, αλλά εξαρτάται και από τα υγρά που θα έχετε στραγγίξει είπαμε!
Όλα αυτά τα κάνετε ένα ωραίο παχύρευστο χυλό που τηγανίζετε σε αραβοσιτέλαιο (πάλι).

Καλό είναι να τα βάζετε μετά σε απορροφητικό χαρτί για να φεύγουν τα πολλά πολλά λάδια, έτσι ώστε να μπορείτε να τα φάτε με το χέρι και να μην έχετε πολλά πιάτα και πλυσίματα. Ταιριάζουν με μπύρες, κρασί (Μαλαματίνες!), ούζα, τα πάντα.

Ολέ Ολέ Ολά!!

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Ένα για το δρόμο

Το πρωί με τη δροσούλα που βγήκα στον πηγαιμό για το γραφείο, πέρασα για την καθιερωμένη ενημέρωση από τις κρεμασμένες εφημερίδες και περιοδικά. Πολλά έγιναν, πολλά έγραφαν, δεν μπορώ να πω, εμένα όμως ένα μου τράβηξε την προσοχή.

Εβδομαδιαίο περιοδικό είχε εξώφυλλο την Τζούλια Αλεξανδράτου και ο πηχυαίος τίτλος έγραφε: "Είμαι μεγάλη πόρνη. Ε και;" Και κόλλησα. Μιλάμε για μεγάλο κόλλημα!

Μπορείτε μήπως να υποθέσετε προς τι το κόλλημα;

Καλό σαββατοκύριακο!