Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Super market culture

Μου αρέσουν πολύ τα σούπερ μάρκετ - κυρίως όταν δεν χρειάζεται να κάνω αγορές.
Η αγαπημένη μου κατηγορία είναι τα παντοπωλεία/χασάπικα/ταβέρνες 3 σε 1 που υπάρχουν σε πολλά χωριά. "Μια συκωταριά για το τηγάνι και ένα ΟΜΟ για έξω". Και φυσικά αυτού του τύπου τα παντοπωλεία δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Μπορεί να μην έχουν πάντα συκωταριές αλλά, τουλάχιστον στην Ευρώπη, το κρασάκι σου και το αλλαντικό σου θα το βρεις.
Περιττό να πω ότι όταν πηγαίνω ταξίδι στο εξωτερικό επισκέπτομαι τουλάχιστον ένα σούπερ μάρκετ - γιατί, καλή η κουλτούρα, καλά τα μουσεία, καλές οι πινακοθήκες, αλλά καλό και να δεις τι κάνει ο κόσμος στον τόπο που επισκέπτεσαι.
Έτσι κατασοκαρίστηκα όταν είδα τις βιτρίνες χιλιομέτρων με κατεψυγμένα τρόφιμα στη Γαλλία (όχι τίποτε άλλο, απλώς μου χάλασαν την εικόνα που εσφαλμένα είχα σχηματίσει με όσα είχα διαβάσει για τη γαλλική κουζίνα), τα βάζα με τα έτοιμα βρασμένα και καθαρισμένα αυγά σε άλμη στην Αγγλία (μα καλά, δεν μπορούν να βράσουν ένα αυγό;), το μουρουνέλαιο στην Ισλανδία (θυμόσαστε το μουρουνέλαιο;), τον πράσινο κλειδωμένο μπουφέ με τα Κοράνια στα Εμιράτα (με ταμπελίτσα που ευγενικά ζητούσε να μην τα πιάνουμε), την απίστευτη ποικιλία βάζων μαρμελάδας στη Σουηδία (χρειάζονται χρώμα οι άνθρωποι;), τα βούτυρα και τα ουίσκια στην Ιρλανδία (what whiskey and butter cannot cure, there is no cure for), το φρέσκο γάλα σε πλαστικό σακουλάκι στην Ουγγαρία (με το που ανοίγεις το πλαστικό σακουλάκι πρέπει να έχεις δοχείο να βάλεις το υπόλοιπο γιατί αυτό το πράγμα δεν στέκεται) και πάει λέγοντας.
Ετοιμάζομαι λοιπόν να πάω για ψώνια.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Το μεγάλο παιχνίδι

Εντάξει, κατάλαβα ότι δημιουργήθηκε σύγχυση με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κράτος.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν.
Εννοείται ότι συμφωνώ απόλυτα με τον 'Ινδικτο και όλα όσα λέει στο "δεν υπάρχει κράτος" (αν και αυτό με την ξανθιά θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε). Και ξέρω ότι θα συμφωνήσετε κι εσείς μαζί του ότι έτσι είναι τα πράγματα - αυτό βλέπουμε και αυτό ζούμε καθημερινά.
Το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι, αλλά το κράτος είμαστε εμείς. Αυτό είναι αξίωμα (έτσι δεν τα λέγατε εσείς οι πρωτοδεσμίτες;). Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αν εμείς είμαστε καλοί, το κράτος είναι καλό. Αν εμείς είμαστε σκάρτοι, το κράτος είναι σκάρτο. (Εδώ είμαστε.)
Εμένα όμως δεν μου αρέσει να είμαι σκάρτη. Πείτε το βίτσιο, πείτε το ό,τι θέλετε, αλλά δεν μου αρέσει.
Έτσι λοιπόν λέω ξεκάθαρα ότι δεν με ικανοποιεί αυτό το κράτος και νιώθω ότι δεν με αντιπροσωπεύει. Και, επειδή δεν είμαι άνθρωπος της βίας να βγω και να αρχίσω να τα σπάω, το μόνο που μπορώ να κάνω για να το δείξω είναι να μην ψηφίζω. Η αποχή μου από τις εκλογές είναι πολιτική επιλογή. Και, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, πιστεύω ότι αν ήταν πραγματικά πολλοί αυτοί που δεν θα συμμετείχαν στις εκλογές, όλο και κάποιος θα βρισκόταν να το κάνει θέμα. Και λέγοντας "κάποιος" προφανώς δεν εννοώ αυτούς που άμεσα ή έμμεσα πληρώνονται από όσους στηρίζουν και ωφελούνται από αυτή την κατάσταση. Αλλά θα πρέπει να είναι πραγματικά μεγάλη η αποχή, κάτι το οποίο δεν έχει γίνει ακόμα.
Στις πρόσφατες εκλογές, όταν γινόταν σχετική συζήτηση, έλεγα σε όλους (που σημειωτέον γκρινιάζουν για το χάλι του κράτους) ότι δεν πρόκειται να ψηφίσω και τους εξηγούσα τους λόγους. "Δεν θέλω να παίζω πια αυτό το παιχνίδι. Μια μεγάλη αποχή θα μπορούσε να κινητοποιήσει δυνάμεις που αυτή τη στιγμή κοιμούνται γιατί νιώθουν ότι δεν έχουν σε ποιον να απευθυνθούν." Γιατί όμως όλοι λένε "δεν υπάρχει κράτος" και όλοι πάνε και το ψηφίζουν;

"Διαφθορά λέγεται αυτό" λέει η cleareaching. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω.
Εγώ δεν έχω κλείσει ημιυπαίθριο, δεν έχω χτίσει αυθαίρετο, δεν έχω λαδώσει εφοριακό (και όλα αυτά τα λέω ειλικρινά). Αλλά υπάρχουν και χειρότερα: δίνω τη θέση μου στο λεωφορείο και όταν δεν έχω θέση σηκώνω άλλους για να κάτσει μια έγκυος, βοηθάω τις μαμάδες με τα καροτσάκια να ανέβουν στο λεωφορείο και περιμένω στις ουρές. Σε σεισμούς και χιονοπτώσεις δεν αδειάζω το σούπερ μάρκετ, δεν πετάω σκουπίδια στις παραλίες και ποτίζω τα δέντρα στο πεζοδρόμιο. Πολύ συχνά κάνω δώρο βιβλία και επίσης συχνά ανοίγω συζητήσεις για θέματα που κατά βάση δεν ενδιαφέρουν τους άλλους, μόνο και μόνο για να δείξω ότι υπάρχει και κάτι άλλο - αν τους ενδιαφέρει θα συνεχίσουν μόνοι τους. Ξέρω ότι από το σχολείο βγαίνουμε αμόρφωτοι, από το πανεπιστήμιο άσχετοι και στις δουλειές μας οι περισσότεροι καταλήγουμε να βιδώνουμε μια βίδα. Δεν περιμένω όμως να με βελτιώσουν οι άλλοι. Μόνη μου θα κάνω ό,τι μπορώ, θα διαδώσω τη γνώση που απέκτησα και θα κινητοποιήσω τα παιδιά μου έτσι ώστε να ψάχνουν, να μυρίζουν, να γυρίζουν και να μαθαίνουν. (Είναι προχωρημένη η κατάστασή μου γιατρέ;)

Και όσο χαιρέκακο κι αν ακούγεται (για ορισμένους) δεν μπορώ παρά να χαρώ όταν κάτι φίλοι, όταν τους επισκέφθηκε η εφορία για έλεγχο και βρέθηκαν παρατυπίες, προτίμησαν να πληρώσουν όλο το ποσόν και να μην πετύχουν έκπτωση λαδώνοντας τον εφοριακό (ο οποίος φυσικά ζήτησε φακελάκι για να το "κανονίσει", οι φίλοι έκαναν καταγγελία και ο εφοριακός μετατέθηκε). Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι συγκεκριμένοι φίλοι φέρθηκαν ηλίθια. Εγώ πάλι νομίζω ότι έπραξαν σωστά.
Και δεν μπορώ να μην χαρώ όταν τον προηγούμενο μήνα ένας δικηγόρος από τον Πειραιά, όταν του ήρθε να πληρώσει την "έκτακτη εισφορά" έκανε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.
Και κάτι ακόμα:
Πριν από χρόνια, στο φέρυ Κέρκυρα-Ηγουμενίτσα, γνώρισα έναν κύριο ο οποίος είχε αφήσει τους φίλους του στην Κέρκυρα, κατέβαινε στην Αθήνα για το Σαββατοκύριακο και μετά θα επέστρεφε στην Κέρκυρα και στην παρέα του. Όταν ρώτησα γιατί έπρεπε να διακόψει τις διακοπές του (διακόπτω τις διακοπές, καλό;) μου απάντησε ότι ήταν εθελοντής στην Πάρνηθα και ότι εκείνο το βράδυ είχε βάδρια (βραδυνή βάρδια, ωραία δεν τα λέω;;) και ότι θα περιπολούσε όλη τη νύχτα - αν έβλεπε φωτιά, δεν θα πήγαινε να την σβήσει, θα ειδοποιούσε την πυροσβεστική. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήταν υπάλληλος κανενός δήμου, ήταν μέλος ενός συλλόγου που εθελοντικά έκανε αυτή τη δουλειά. Δεν τους πλήρωναν τις βενζίνες στα αυτοκίνητα που πήγαιναν πάνω-κάτω, και εννοείται ότι δεν τους παραχωρούσαν ειδικά οχήματα, στολές ή ασυρμάτους. Ήταν ένας απλός άνθρωπος που μια φορά το μήνα έχανε τον ύπνο του για να κοιμάται ήσυχος τα υπόλοιπα βράδια. (Ίσως πάλι να είχε διαβάσει την Ασκητική γιατί τότε δεν υπήρχε ίντερνετ, οπότε δεν μπορεί να είχε διαβάσει τη Νατάσσα και το "Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: εγώ, εγώ μονάχος μου μπορώ να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω".)

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Όλοι μπορούμε να κάνουμε πολλά, φτάνει να σταματήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι.

ΥΓ Το θυμήθηκα από το "στη Γερμανία, μπλα μπλα" του Ίνδικτου
Μια φορά λοιπόν στο υπέροχο, μοναδικό, καταπληκτικό Βερολίνο, είχαμε πάει να πάρουμε ποτά και αναψυκτικά για ένα πάρτυ. Κουβαλούσαμε λοιπόν μπόλικα λίτρα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι που μας φιλοξενούσαν. Φανάρι. Κόκκινο για τους πεζούς. Γερμανοί σε άριστη παράταξη στα δύο πεζοδρόμια περιμένουν να γίνει πράσινο για να περάσουν. Πάμε κι εμείς, περιμένουμε, οι σακούλες πονάνε τα χέρια μας, ο δρόμος εντελώς άδειος. "Πάμε;" "Πάμε." Και περνάμε. Κυρία με άσπρα μαλλιά στο απέναντι πεζοδρόμιο αρχίζει να μας τα χώνει. "Μα καλά, τι έπαθε αυτή;" "Λέει ότι θα έπρεπε να ντρεπόμαστε γιατί δίνουμε το κακό παράδειγμα στα παιδιά που περιμένουν υπομονετικά να πρασινίσει το φανάρι."

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Πριν από δύο χρόνια κάηκε η Πάρνηθα

Για τους Αθηναίους η Πάρνηθα ήταν πάντα βουνό και δάσος. Ήταν εκεί που μας πήγαιναν οι γονείς μας κυριακάτικες εκδρομές, εκεί που πηγαίναμε όταν χιόνιζε, εκεί που κάναμε extreme sports (ανεβαίναμε στο τελεφερίκ). Σιγά σιγά η Πάρνηθα χτίστηκε και δεν είπαμε τίποτα. Και χτίστηκε από όλες τις πλευρές.
Μετά από τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα διοργανώθηκε ένα συλλαλητήριο το οποίο δεν καπελώθηκε από κανένα κόμμα. Ήταν η πρώτη και μοναδική κοινωνικά ώριμη αντίδραση των Αθηναίων. Πήρα κι εγώ τις (δύο τότε) κόρες και πήγαμε. Σε κάποιο σημείο έγιναν ταραχές και κατευθυνθήκαμε προς τον εθνικό κήπο, όπου ήταν αρκετοί μαυροφορεμένοι με παιδιά. Κάπου δίπλα στα κρι κρι και τα παγώνια αρχίσαμε να μιλάμε, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, και όλες οι συζητήσεις κατέληγαν στο "τι κάνει το κράτος;"

Πριν από δύο χρόνια κάηκε και η Αρχαία Ολυμπία, που για εμένα ήταν πιο τραγικό. Ίσως φταίει το ότι ήμουν εκεί (μετά του συζύγου) και το ζήσαμε. Ακούστηκαν, και ακούγονται, πολλές θεωρίες για το ποιοι και γιατί ευθύνονται γι' αυτούς τους εμπρησμούς και όλες οι θεωρίες είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Φαντάζομαι ότι όλοι θυμόαστε πως σε αυτές τις πυρκαγιές είχαμε πολλά θύματα. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί: εγκαταλείψαμε την Ολυμπία άρον άρον, βρεθήκαμε με το αυτοκίνητο σταματημένοι στο δρόμο που μόλις είχε κλείσει γιατί η φωτιά είχε πηδήξει απέναντι και η αστυνομία μας συμβούλευε να γυρίσουμε πίσω, εμπρός φωτιά πίσω φωτιά, ακολουθήσαμε έναν γέρο με ένα τρακτέρ που μας πέρασε μέσα από κάτι χωματόδρομους για να βγούμε στην Αλφειούσα όπου οι κάτοικοι είχαν παραταχθεί δίπλα στο ποτάμι έτοιμοι να πέσουν μέσα για να γλυτώσουν. Είμαι ψύχραιμο άτομο, αλλά τολμώ να πω ότι τα χρειάστηκα. Όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ασφαλές μέρος και άρχισε να φεύγει το άσπρο χρώμα από τα πρόσωπά μας, μιλήσαμε με τους γύρω μας που όλοι αναρωτιόνταν "τι κάνει το κράτος;"

Και τώρα καίγεται ο Μαραθώνας. Δεν θα ανοίξω την τηλεόραση γιατί ειλικρινά δεν θέλω να ακούσω κανέναν πολιτικό να λέει ότι "το κράτος κάνει ό,τι μπορεί" ή άλλον πολιτικό να λέει ότι "το κράτος ολιγωρεί", ούτε δημοσιογράφους να λένε "είμαστε μέσα στο μέτωπο της φωτιάς", ούτε να δείχνουν "την τραγική εικόνα της καταστροφής".

Ξέρω ότι όλοι αναρωτιούνται "τι κάνει το κράτος;" Και ξέρω ότι όλοι έχουν δίκιο να θέτουν αυτό το ερώτημα, αλλά εγώ θέλω να μάθω εμείς τι κάνουμε;

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Τρίχες

Έφτασε τελικά η ώρα να το παραδεχτώ: έχω πρόβλημα με τα κομμωτήρια και τις κομμώτριες. Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τρίχες. Ίσως πάλι είμαι απλώς παράξενη. Αλλά μπορούμε να το δούμε.

Περιστατικό 1
Όταν προ δεκαετίας μετακομίσαμε στη γειτονιά που μένουμε χάρηκα γιατί στο ισόγειο της πολυκατοικίας υπάρχει κομμωτήριο. Ωραίο, καθαρό, περιποιημένο.
- Καλημέρα, θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για κούρεμα αύριο το απόγευμα.
- Ωραία. Μόνο κούρεμα;
- Ναι.
- Ποιος θέλετε να σας αναλάβει;
- Δεν έχω ξαναέρθει, δεν ξέρω κανέναν συγκεκριμένο κομμωτή.
- Εντάξει, ας πούμε η κυρία Κατερίνα. Αααα, η κυρία Κατερίνα δεν μπορεί αύριο.
- Ας δούμε κάποιον άλλον.
- Ααααα, δεν υπάρχει κανένας διαθέσιμος αύριο το απόγευμα.
(φταίω εγώ που έφυγα;)

Περιστατικό 2
Σε άλλο κομμωτήριο, ωραίο, καθαρό, περιποιημένο της γειτονιάς, όπου κατάφερα να κλείσω ραντεβού εύκολα.
- Γεια σας, λέγομαι koumbara και έχω ραντεβού στις 5.
- Καλώς ήρθατε. Καφεδάκι;
- Όχι ευχαριστώ.
- Περιμένετε θα σας αναλάβει η κυρία Πόπη. (Τα κομμωτήρια είναι οι μόνοι χώροι που όλες είναι κυρίες.)
...
- Γεια σας, είμαι η κυρία Πόπη, θα έρθετε μαζί μου για λουσιματάκι;
... (τι είναι αυτό με τα υποκοριστικά;)
- Περάστε από εδώ θα σας αναλάβει η κυρία Πιπίτσα.
...
- Γεια σας είμαι η κυρία Πιπίτσα, πώς θα τα κάνουμε; (δεν θα τα κάνουμε, εσύ θα τα κάνεις, εγώ θα τα φοράω, αλλά τι να κάνω που είμαι λουσμένη και στάζω και δεν μπορώ να σηκωθώ να φύγω έτσι).
- Όπως είναι, απλώς λίγο πιο κοντά.
- Μήπως να τα κάναμε αλλιώς;
- Όχι, έτσι όπως είναι με βολεύουν.
- Μήπως να κάναμε λίγες ανταύγειες;
- Όχι.
- Βάζετε μάσκα;
- (Μα καλά, ποιος είμαι, ο Ζορό;) Όχι.
- Ποιος σας είχε κουρέψει την προηγούμενη φορά;
- Μία κομμώτρια.
- Δεν είχατε έρθει σε εμάς;
- Όχι.
- Α, τώρα που μας μάθατε θα σας κάνουμε σίγουρα μόνιμη πελάτισσα.
(- Ναι, τι ώρα;)

Περιστατικό 3
Σε ένα ήσυχο, μικρό, καθαρό κομμωτήριο της γειτονιάς, με έναν κουρέα και μία κομμώτρια μέσα

- Γεια σας, πότε μπορώ να έρθω για ένα κούρεμα;
- Και τώρα, αν θέλετε.
- Τέλεια. Θα μου τα κόψετε έτσι όπως είναι, απλώς λίγο πιο κοντά.
- Βεβαίως.
(Απίστευτο. Ένιωθα ότι άκουγα την Julie Andrews να τραγουδάει τη "μελωδία της ευτυχίας".)
- Τι δουλειά κάνετε, είσαστε παντρεμένη, έχετε παιδιά;
(Η ευτυχία κρατάει λίγο. Δίνω ξερές και μετρημένες απαντήσεις που να μην επιτρέπουν περαιτέρω σχολιασμό.)
- Τι, έχετε τρία παιδιά; Για να έχετε τρία παιδιά σημαίνει ότι έχετε πολλά λεφτά. Εμείς, κάθε μέρα εδώ με τον άντρα μου δουλεύουμε και μόνο ένα παιδί μπορέσαμε να κάνουμε. Πώς να κάνουμε άλλο παιδί; Πέθανε και η μάνα μου, ποιος θα το κρατάει;
- (Πολλά λεφτά δεν έχω, έναν κώ... που τον βάζω κάτω και δέκα δάχτυλα που βγάζουν φωτιές έχω, αλλά τέλος πάντων.) Αφού έχετε το κομμωτήριο μαζί με τον άντρα σας, γιατί δεν δουλεύετε με βάρδιες, ένας το πρωί και ένας το βράδυ, και έτσι θα κρατάτε το παιδί μια ο ένας και μια ο άλλος.
- Τι;;; Να κρατάει ο άντρας μου το παιδί;
(Έλα ντε, δικό του είναι;)

Περιστατικό 4
Καθαρό, πολύ μικρό κομμωτήριο στη γειτονιά, με μία κομμώτρια μέσα που τα κάνει όλα μόνη της. Το ραντεβού κλείστηκε αμέσως και ξεκινήσαμε.

- Είσαστε παντρεμένη;
- (μα καλά, δασκαλεμένες είναι να ρωτάνε τα ίδια;)
- Α, τυχερή είσαστε. Εγώ, που ήμουν δέκα χρόνια αρραβωνιασμένη και με παράτησε για μια ξένη, μια άσχημη, κοντή, χοντρή, και μετά βρήκα έναν άλλον, έναν αχρείο που ήθελε να μου φάει το σπίτι και μου έλεγε ότι μόνο εμένα ήθελε, αλλά το έμαθα εγώ, είχε και άλλη, έβαλα ντετέκτιβ να τον παρακολουθήσει και μου τα είπε όλα, χαρτί και καλαμάρι, αλλά ευτυχώς βρήκα το δικηγόρο της Αγγελοπούλου και μου άνοιξε τα μάτια, μου στοίχισε βέβαια, αλλά εξαιρετικός κύριος, με το αυτοκίνητό του, το κουστούμι του, τους τρόπους του, να είναι καλά που μου άνοιξε τα μάτια και το έσωσα το σπιτάκι μου, γιατί μεσολάβησε και το έδωσα αντιπαροχή και πήρα τρεις ορόφους, ξέρεις τι δουλειά είναι να έχεις τρεις ορόφους, μεγάλη τύχη σου λέω, ο Θεός τον έφερε στο δρόμο μου και τώρα με έχει πλησιάσει ένας νεαρός και δεν ξέρω αν με θέλει στ' αλήθεια ή αν θέλει τα λεφτά μου, πρόβλημα σου λέω και δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά ευτυχώς εδώ στο κομμωτήριο τα μαθαίνω όλα και έχω πελάτισσες μεγάλες κυρίες και γιατρούς και δικηγόρους και εφοριακούς και ξέρω τι γίνεται στον κόσμο γιατί θα μου πεις τώρα που έχεις λεφτά γιατί δεν κλείνεις το κομμωτήριο, το ξέρω όλοι αυτό με ρωτάνε, αλλά εγώ λέω, δεν πειράζει να δουλεύω, έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο, μου λένε τα δικά τους, μου ανοίγουν την καρδιά τους, μπορεί να έχω βγάλει κιρσούς, αλλά η χαρά που παίρνω όταν βοηθάω τον κόσμο δεν περιγράφεται, γιατί αυτό κάνω, βοηθάω τον κόσμο...

Υπάρχουν κι άλλα, αλλά λέω να μην σας κουράσω. Αν αρχίσω να κυκλοφορώ σαν την Ραπουντζέλ θα καταλάβετε ότι έφτασα στα όριά μου.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Γραπτός λόγος

- Πρέπει να γράψεις κάτι.
- Αφού δεν προλαβαίνω.
- Να προλάβεις. Τι θα πει δεν προλαβαίνεις;
- Θα πει δεν έχω χρόνο. Χρειάζομαι χρόνο.
(Time, it needs time, to win back your love again, μπα δεν μου κάνει, άσε που δεν μου αρέσει κιόλας, αν δεν το έπαιζε το ραδιόφωνο θα το είχα ξεχάσει εντελώς. Τι άλλο έχουμε σε time; Time heals - Peter Hammill, τέλειο, αλλά ούτε κι αυτό κάνει για την περίσταση. Τώρα εγώ γιατί σκέφτομαι το Modern Love;)
- Να βρεις χρόνο.
- Καλά, και πες πως τα κατάφερα. Τι να γράψω;
- Ό,τι νά'ναι. Αυτά που λέμε στο τηλέφωνο. Ό,τι σε ενδιαφέρει.
- Εμένα τώρα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι πώς θα καπνίσω τις μελιτζάνες για το χιουνκιάρ μπεγιεντί...

Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα (γιατί όρθια δεν μπορώ να σκεφτώ, είναι σαν το "κάθισα και σκέφτηκα και είδα ότι μ' αγαπάς μόνο εσύ, μόνο εσύ ... γι' αυτό I'm gonna die for you" και όποιος μπορέσει να μου εξηγήσει τη λογική αυτού του τραγουδιού θα του πω μπράβο και θα του δώσω 10 points γιατί τα 12 points θα τα δώσω σε αυτόν που θα μου εξηγήσει το "you're my lover undercover") και κατέληξα ότι ίσως και να είμαι ιστολογικά ανάγωγη (να και ο νεολογισμός - δικός μου, μην μου τον κλέψει κανείς!). Γιατί, εντάξει με τους μπλογκερ που γνωριζόμαστε προσωπικά και μπορώ να τους αφήνω σχόλια (σπάνια, δεν λέω), αλλά με τους άλλους; Μάλλον, όπως λέει και η κουμπάρα-μπλόγκερ-νούμερο-δύο-με-χρονολογική-σειρά-κουμπαριάς-με-μπλόγκερ-καθώς-με-χρονολογική-σειρά-κουμπαριάς-γενικότερα-είναι-νούμερο-δεκαπέντε (a.k.a. mamma) - και έτσι τώρα καταλαβαίνετε γιατί la koumbara - απαιτείται ένας βαθμός έκθεσης (και ουχί μόνον ιδεών).

Δεν είπα και λίγα τελικά. Και, για να μην μένουν απορίες, οι μελιτζάνες καπνίζονται καλύτερα στο γκαζάκι.