Ήρθε μια γριά απ' την Πόλη κι έφερε το χάσει-χάσει

Τις προάλλες αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στην Πάρνηθα. Ωραία ημέρα είχε, έρημη η Αθήνα, τέλεια. Μαζευτήκαμε 6 γονείς με 9 παιδιά από 2 έως 13 ετών - πολύ καλή παρέα. Δώσαμε ραντεβού στο πάρκινγκ του τελεφερίκ προκειμένου να ανέβουμε στο Μοντ Παρνές για να ξεκινήσουμε τον περίπατο από εκεί. Τα βαγόνια του τελεφερίκ χωράνε 15 άτομα - έτσι λένε τουλάχιστον. 6+9=15 - έτσι έμαθα τουλάχιστον. Φτάνουμε επάνω, έρχεται το βαγόνι, τα παιδιά παρατεταγμένα και ανυπόμονα να μπουν μέσα, εγώ με το καρότσι λίγο πιο πίσω, οι υπόλοιποι γονείς στα πλάγια για να τους μαντρώσουμε όλους, φτάνουν και τρεις άγνωστοι, χώνονται ανάμεσα στα παιδιά και πάνε να καθίσουν.
Συγνώμη, είμαστε μια παρέα 15 ατόμων και έχουμε έρθει πριν από εσάς. Σας πειράζει να πάρετε το επόμενο; Σε ένα λεπτό θα είναι εδώ.
Είναι παιδιά, δεν μετράνε.
Μπορεί το βάρος τους να μην είναι αυτό ενός ενήλικα, αλλά μετράνε. Άλλωστε, έχουμε και το καρότσι που είναι μεν πολύ ελαφρύ, αλλά έχει μεγάλο όγκο. Δεν χωράμε. Γιατί δεν παίρνετε το επόμενο;
Δεν θα μας πεις εσύ τι να κάνουμε. Εμείς κάθε μέρα εδώ είμαστε και ποτέ δεν μας έχει πει κανείς να πάρουμε το επόμενο.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι καθίσαμε κανονικά και ενδεχομένως να μην τους έβριζα (από μέσα μου) όλη την ώρα αν δεν μου είχαν στριμώξει στα γόνατα. Αυτό όμως που δεν ξέρω είναι πόσα κιλά σκατά πρέπει να κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του για να χωθεί, να παραμερίσει και να στριμώξει παιδιά προκειμένου να πάει να παίξει στο καζίνο ένα λεπτό νωρίτερα.

Μεγάλη Τρίτη

- Ξέρεις τι λένε σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, στην εκκλησία;
- Τι λένε;
- Το τροπάριο της Καισαριανής!
- Μην σου πω και του Βύρωνα...

Αγάπης, Χιονίας, Ειρήνης μαρτύρων - και Γαλήνης

Σήμερα γιορτάζη η Αγάπη, η Χιονία, η Ειρήνη και η Γαλήνη. Τέσσερα γυναικεία ονόματα εκ των οποίων τα δύο έχουν κι άλλες, πολύ πιο γνωστές γιορτές. Η Ειρήνη στις 5 Μαϊου και η Αγάπη στις 17 Σεπτεμβρίου, μαζί με τη Σοφία, την Ελπίδα και την Πίστη (άλλη μια ημερομηνία που γιορτάζουν τέσσερεις γυναίκες). Όσο για τα άλλα δύο ονόματα, ποιος ξέρει καμία Χιονία; Ή Γαλήνη; Έτσι η σημερινή ημέρα περνά σχεδόν απαρατήρητη στο εορτολόγιο για τους περισσότερους. Όχι όμως για εμάς. Και προφανώς όχι για τον Γ. Θ. Βαφόπουλο που έγραψε για τη σημερινή ημέρα το ποίημα "η νύχτα". Μην περιμένετε άσπρες κορδέλλες τα κορίτσια φοράνε - δεν είναι καθόλου εορταστικό. Αλλά είναι το μόνο που ξέρω να υπάρχει γι' αυτήν την ημέρα (μεταξύ μας, δεν ξέρω και πολλά ποιήματα για συγκεκριμένες ημέρες, πέρα από κάτι Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές). Καλό σαββατοκύριακο!

I next, you next, he/she/it nexts

Επειδή όπως έχετε καταλάβει παρακολουθώ μόνο σοβαρές εκπομπές στην τηλεόραση, εχθές που έβλεπα το CSI NY (κανένα σαν τους πρώτους κύκλους του CSI - του Λας Βέγκας δηλαδή), συνειδητοποίησα ότι υπάρχει το ρήμα "to next". Προφανώς βγαίνει από το ομώνυμο παιχνίδι (;) του MTV στο οποίο χαρούμενες νέες καλούνται να επιλέξουν τον καλύτερο μεταξύ 5 εξίσου (ή και περισσότερο) χαρούμενων νέων. Το ενδιαφέρον λοιπόν αυτού του παιχνιδιού είναι ότι η κριτής βλέπει τους 5 υποψήφιους και, αν δεν της κάνουν, φωνάζει next έτσι ώστε να εμφανιστεί ο επόμενος. (Για να μην σας αφήνω με ελλείψεις, να σας πληροφορήσω ότι παίζεται και με νέους που ψάχνουν νέες.) Αυτό το next λοιπόν έγινε ρήμα, που έχει και αόριστο αφού εχθές άκουσα το καταπληκτικό "she nexted me". Έτσι, για να μαθαίνουμε.

Νέα Υόρκη και Σικάγο

Πρέπει να βρω τρόπο να εξηγήσω αυτό που έζησα στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο, αλλά δεν μου φαίνεται πολύ εύκολο. Αποφάσισα όμως να το ονομάσω «η δύναμη της πόλης πάνω στον άνθρωπο» (το οποίο διαφοροποιώ από «τη δύναμη του ανθρώπου πάνω στην πόλη») και θα χρησιμοποιήσω πλάγια μέσα για να το εξηγήσω. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουμε ένα βιβλιοπωλείο. Ας υποθέσουμε επίσης ότι το βιβλιοπωλείο μας είναι ωραίο, καθαρό, έχει πολλά βιβλία και ευγενικούς υπαλλήλους. Θέλετε να αγοράσετε ένα βιβλίο; Πηγαίνετε στο ωραίο βιβλιοπωλείο μας, βρίσκετε αυτό που θέλετε, το δίνετε στον υπάλληλο, σας το τυλίγει, το πληρώνετε και φεύγετε ευχαριστημένοι. Υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό το μοντέλο; Πιστεύω όχι… Ας υποθέσουμε τώρα ότι έχουμε ένα άλλο βιβλιοπωλείο. Που επίσης είναι ωραίο, καθαρό, έχει πολλά βιβλία και ευγενικούς υπαλλήλους. Ας υποθέσουμε όμως ότι αυτό το βιβλιοπωλείο διοργανώνει κάθε μέρα εκδηλώσεις (που δεν συνδέονται απαραίτητα με το βιβλίο) ή παρουσιάσεις έργων και δημιουργών (που μπορεί να είναι ακόμα και μάγειρες), ότι καθημερινά βγάζει προσφορές (σε διαφορετικούς τίτλους), ότι επίσης αγοράζει και πουλάει μεταχειρισμένα βιβλία, λειτουργεί τμήμα με παλιές εκδόσεις, έχει καφετέρια στον ίδιο χώρο (όχι σε άλλο όροφο), σου επιτρέπει να πάρεις το βιβλίο ή το περιοδικό που θες από το ράφι και να το πας στην καφετέρια να το χαζέψεις (α, και τα περιοδικά δεν είναι απαραίτητα «σοβαρά», μπορεί να είναι και το espresso), ότι έχει ειδικό τμήμα με παιδικά καρεκλάκια και τραπεζάκια, με παιδικές τουαλέτες, με παιχνίδια στα χαμηλά ράφια που μπορούν να φτάσουν ακόμα και τα μπομπιράκια που μπουσουλάνε, με χαρτιά, μολύβια και μαρκαδόρους για να ζωγραφίζουν τα μεγαλύτερα, και με υπαλλήλους που βοηθάνε τους γονείς να ταΐσουν τα μικρότερα χωρίς να σκέφτονται ότι θα λερωθούν τα βιβλία. Υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό το μοντέλο; Πάλι όχι (πιστεύω). Η ουσιαστική διαφορά βέβαια ανάμεσα στα δύο βιβλιοπωλεία είναι ότι το δεύτερο δεν σου προσφέρει απλώς περισσότερες δυνατότητες, σε καλεί να το ζήσεις. Περνάς απ’ έξω και σου φωνάζει «εδώ είμαι, έλα. Δεν χρειάζεται να χαλάσεις χρήματα, δεν χρειάζεται να έχεις λόγο για να έρθεις. Εδώ είμαι, έλα και ζήσε». Αν τώρα αναπτύξουμε το παράδειγμα του βιβλιοπωλείου σε επίπεδο πόλης, η Αθήνα είναι στην πρώτη κατηγορία (ναι, το ξέρω, την παρουσιάζω μακιγιαρισμένη, κάτι που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, αλλά ας κάνουμε για λίγο τα στραβά μάτια). Η Νέα Υόρκη και το Σικάγο ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Δύο μεγαλουπόλεις (με τα καλά τους και τα κακά τους σε πολλά επίπεδα), που δίνουν την εντύπωση ότι η «πόλη» αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό που είναι σε θέση να τροφοδοτήσει τους κατοίκους και επισκέπτες. Καταλαβαίνει κανείς τι λέω;