Το γυμναστήριο

Όταν ο ορθοπεδικός μου είπε "πρέπει να αρχίσεις γυμναστική και η καλύτερη άσκηση είναι η κολύμβηση" του απάντησα ότι σιχαίνομαι τα κολυμβητήρια. Έτσι, όταν μου πρότεινε να πάω στο γυμναστήριο, δεν τόλμησα να πω ότι σιχαίνομαι και τα γυμναστήρια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τα γυμναστήρια μου προκαλούν μια γενικότερη αποστροφή. Τα γυμναστήρια, όχι η γυμναστική. Μάλλον φταίει ο αέρας που μυρίσει κλεισούρα και ιδρωτίλα σε συνδυασμό με αυτήν την πολύ δυνατή μουσική, σοβαρά, ποιος ακούει αυτή τη μουσική;

Γράφτηκα (εδώ που τα λέμε, αν το γυμναστήριο της γειτονιάς δεν έκανε προσφορά-τζάμπα σιγά μην πήγαινα, αλλά θεώρησα ότι δεν είχα πλέον άλλες δικαιολογίες). Και έτσι απέκτησα ένα νέο χόμπυ: να χαζεύω τους ανθρώπους στο γυμναστήριο.

Ήξερα για τους τύπους που πάνε και χτυπιούνται για να κάνουν μούσκουλα, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ουσιαστικά ζουν μέσα στο γυμναστήριο. (Θα μου πεις, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα στο ίντερνετ, άνθρωποι που ζουν μέσα από άλλους, διάφορες φυλές ανθρώπων, δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι θα υπάρχουν και εκείνοι που ζουν μέσα στο γυμναστήριο; Ε, ναι λοιπόν, δεν το είχα φανταστεί.) Άντρες και γυναίκες, διαφόρων ηλικιών που περνούν στο γυμναστήριο άπειρες ώρες κάθε μέρα και που πολύ θα ήθελα να μάθω αν όντως δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν ή τέλος πάντων ποιος κάνει τις δουλειές τους γιατί εγώ αν δεν πάω στο σούπερ μάρκετ, φαγητό να φάμε δεν έχουμε. Να μην πω για τις βόλτες στον οτε που πάλι χαλασμένο είναι το τηλέφωνο - φταίει λέει το χάλκινο καλώδιο, όχι το άλλο. Τέλος πάντων, φτιάχτηκε.

Πίσω στο γυμναστήριο λοιπόν. Οι περισσότεροι ανήκουν σε συγκεκριμένες φυλές. Έχουμε τους "υγιείς" (υγιεινή διατροφή, energy drinks και Άγιος ο Θεός) τις "απελπισμένες" (φοράνε ό,τι πιο κολλητό, κοντό ή ανοικτό και στρέφουν το βλέμμα διαρκώς δεξιά κι αριστερά), τους "όχι, δεν έχω γεράσει" (που ρουφούν την κοιλιά και στρέφουν όλο το κεφάλι δεξιά κι αριστερά), τα κοκοράκια (που γενικώς κυκλοφορούν στο χώρο και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν όλες τις γυναίκες), τις κυρίες "έχω Φιλιππινέζα" (που φοράνε πάντα σετ φόρμα/μπλούζα και ασορτί σκιά ματιών με μαλλί ξανθό κομμωτηρίου να μην ξεφεύγει τρίχα), τις πιτσιρίκες (που είναι φρέσκες και χαριτωμένες με αποτέλεσμα να τις κυνηγούν οι αρσενικοί και να τις φθονούν οι κυρίες). Υπάρχουν καναδυό σαν εμένα, κατηγορία "έβαλα μια φόρμα και ήρθα" ή όπως ενδεχομένως σκέφτονται οι άλλοι "μα καλά πώς κυκλοφορούν αυτές έτσι;" (εδώ που τα λέμε, ίσως να μην είναι κορέκτ να εμφανίζομαι στο άντρο της υγιεινής διατροφής με το Drink Guinness, αλλά νομίζω ότι είναι σε καλύτερη κατάσταση από το I love NY ή το Solidarnosc). Ίσως βέβαια να έπρεπε να με προβληματίσει το γεγονός ότι οι καναδυό σαν εμένα είναι γύρω στα εξήντα με γκρίζα μαλλιά πιασμένα σε χτενάκι, αλλά προς το παρόν λέω να μην δώσω σημασία.

Πάλι ξέφυγα. Τι έχω μάθει μέχρι στιγμής στο γυμναστήριο; Πρώτον, ότι εξακολουθώ να έχω μυικό σύστημα. Όχι πως δεν το ήξερα, απλώς το είχα ξεχάσει. Δεύτερον, ότι η γυμναστική είναι πιο ευχάριστη όταν έχει λιγότερο κόσμο. Τρίτον, ότι η γυμναστική κάνει όντως καλό - δεν ξέρω αν είναι ορμόνες, μέταλλα ή ιχνοστοιχεία, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο, πάντα φεύγω χαμογελαστή και μου κρατάει.

Μήπως να του δίνατε άλλη μια ευκαιρία;