Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Απορίας άξιον

Γιατί αν πω ότι λυπάμαι για τον Έλληνα που δολοφονήθηκε θεωρούμαι χρυσαυγίτισσα και αν πω ότι λυπάμαι για τον Μπαγκλαντεσιανό μεταφέρομαι στην άκρα αριστερά;

Τι κωλοφασισμοί είναι αυτοί;

Θα συνέλθουμε επιτέλους;

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ίδιον χαλεπών καιρών. Αλλά και ως νεοελληνες συνεχίζουμε να θεωρούμε την ιδεολογική σύγκλιση εθνική προδοσία.

Ευγένιος Σαχλοσοφίξ είπε...

Και το ακόμη μεγαλύτερης απορίας άξιο:
Γιατί μας ενδιαφέρει τι θα θεωρηθούμε, όταν επιλέγουμε αυτό που νιώθουμε δίκαιο ? ;)

mahler76 είπε...

όταν πρέπει να λυπάσαι επιλεκτικά για τον θάνατο ενός ανθρώπου είναι σα να πρέπει να είσαι επιλεκτικά άνθρωπος.

Theorema είπε...

Να πεις ό, τι αισθάνεσαι και να μην σε νοιάζουν οι ταμπέλες...
Να αφήσεις τη Φωνή σου να ακουστεί...

La koumbara είπε...

@ mahler76
Πολύ ωραίο σχόλιο αγαπητέ Mahler!

@ theorema
Κάτι τέτοιο έλεγα κι εγώ προχθές, αλλά μου απάντησαν ότι "πρέπει να προσαρμόζουμε τις απόψεις που εκφράζουμε ανάλογα με το συζητητήριο". Νομίζω ότι μπορείς να υποψιαστείς το σοκ μου...

Χουλκ είπε...

Αυτό, που περισσότερο με ανησυχεί είναι ότι, όπως πάμε, σε λίγο δεν θα είμαστε σε θέση και εμείς οι ίδιοι να οριοθετήσουμε τις απόψεις μας.
(Ασε, που δε βλέπω να συνερχόμαστε με τίποτε...)

La koumbara είπε...

Καλημέρα Χουλκ
Καταλαβαίνω τι λες και ναι, υπάρχει σύγχυση ιδεών/θέσεων και προέλευσής τους.
Από την άλλη, η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν χρειάζεται να οριοθετηθεί - έτσι δεν είναι;

Unknown είπε...

Συνερχόμαστε καθημερινά, λίγο πριν το φαγητό!
Μετά ξανακυλάμε!

La koumbara είπε...

@ Darthiir the Abban
Μην μου πεις ότι φταίει το φαγητό - δεν θα το αντέξω!

Unknown είπε...

Όχι βρε, δεν φταίει το φαγητό, εμείς απλά συνερχόμαστε για να μην μας κάτσει στο στομάχι!