Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Η δεκαετία του '80 σε συνέχειες (μέρος Α)

Τι έγινε τη δεκαετία του '80;
Τα πάντα. Τουλάχιστον για εμένα που η δεκαετία ξεκίνησε με ποδιές και σχολείο το Σάββατο και τελείωσε με καταλήψεις και «επιτρέπεται το κάπνισμα» στο πανεπιστήμιο.
Δεν θα ασχοληθώ με την πολιτική γιατί δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Πιο πολύ με ενδιέφερε να πείσω τους γονείς μου να βγω το Σάββατο και ακόμα περισσότερο να βγω με τον Μιχάλη και όχι με τη Μαρία.
Και τι θα κάναμε βγαίνοντας; Το πολύ πολύ να βολοδέρναμε στην Πλάκα ή να πηγαίναμε σινεμά. Γιατί αρχικά δεν είχαμε χρήματα για τίποτε άλλο και δεύτερον δεν υπήρχε τίποτε άλλο.
Όλα αυτά στις αρχές της δεκαετίας. Γιατί ο χρόνος, αδυσώπητος γαρ, προχώρησε και μας έφερε πολλά και διάφορα που όσο νά'ναι άλλαξαν τα δεδομένα. Στις αρχές μας έφερε τη Γαλάζια Λίμνη (που είδαμε κρυφά), στα μέσα της δεκαετίας μας έφερε το Χωρίς Ανάσα (που επίσης είδαμε κρυφά και στη σκηνή με τον Ρίτσαρντ Γκηρ γυμνό ήθελα να βουλιάξω μέσα στο κάθισμα) και αργότερα τον Δαιμονισμένο Άγγελο. Ε, όπως και να το κάνουμε υπάρχουν διαφορές. Και ας μην ξεχνάμε ότι τη απαγορευμένη Γαλάζια Λίμνη την έδειξε προχθές η τηλεόραση στο μεσημεριανό πρόγραμμα.

Θα μου πεις υπήρχαν και άλλες ταινίες, αυτές θυμάσαι; Πολλές και διάφορες θυμάμαι και τότε ήταν σαν να ζούσα μέσα στο σινεμά. Φυσικά και υπήρχαν οι ρόδες, τσάντες και κοπάνες, τα τσακάλια και οι στροφές, αλλά τις απέφευγα. Μέχρι ενός βαθμού φυσικά γιατί στις καλοκαιρινές διακοπές, όταν όλη η καλοκαιρινή παρέα πήγαινε σινεμά και στο σεντόνι (και μιλάμε για σεντόνι) έπαιζε ρόδα, τσάντα και κοπάνα, ρόδα, τσάντα και κοπάνα έβλεπα κι εγώ. Αλλά, έλεος, δεν τις νοσταλγώ. Ούτε πιστεύω ότι τις νοσταλγεί κανένας συνομήλικός μου. Για να το ξεκαθαρίσουμε πρόκειται για ταινίες που απευθύνονταν μόνο σε ηλικιωμένους που έβλεπαν τον Ψάλτη με την τρυπητή φανέλα και σκέφτονταν «οι αλήτες με τα μηχανάκια» (και καθώς το σκέφτονταν έφευγε και ένα τς, τς, τς από τα χείλη τους), ή σε αυτούς που πίστευαν ότι ήταν πολύ της μόδας να ακούγεται το ‘μαλάκας’ σε ελληνική ταινία.
Μπορεί να είναι αυτό καλτ; Όχι βέβαια. Επιλέγαμε να δούμε τέτοιες ταινίες, έστω και σε βίντεο; Ούτε με σφαίρες. Χαιρόμαστε όταν βλέπουμε ότι στην τηλεόραση παίζει το Καμικάζι αγάπη μου; Ούτε Καμικάζι (που κάποια στιγμή να θυμηθώ να γράψω τι σημαίνει και από πού μας ήρθε), ούτε αγάπη, ούτε μου. Πιστεύει κανένας από τους σημερινούς σαραντάρηδες (χονδρικά) ότι τους χαρακτηρίζουν αυτές οι ταινίες, αυτά τα σενάρια ή αυτή η αισθητική; Μην τρελαθούμε εντελώς!

Ποιοι ήταν τώρα οι παράγοντες που διαμόρφωναν τα γούστα μας; Οι παρέες και οι γονείς. Γιατί καλή η επανάσταση, δεν λέω, αλλά οι γονείς έλεγχαν τα πάντα. Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί τα αγόρια να ήταν πιο άνετα, αλλά τα κορίτσια δεν ήταν καθόλου. Πέρα από το προφανές 'δεν σου δίνω χρήματα να βγεις' υπήρχε και το ‘δεν σε αφήνω να βγεις’. Τελεία και παύλα. Θα μου πεις, δεν έλεγες ψέματα; Έλεγες δεν έλεγες, η πίεση ήταν τεράστια. Και, εγώ τουλάχιστον, είχα βρει λύση στο να επιμένω μέχρι τελικής πτώσεως (των γονέων γιατί ως γνωστόν το μόνο που διαλύουν τα παιδιά γρηγορότερα από τα αθλητικά παπούτσια είναι οι γονείς). Φυσικά όσο κι αν είχα χτυπηθεί και όσο κλάμα κι αν είχα ρίξει, με είχαν σε κατ' οίκον περιορισμό όταν γινόταν το Rock in Athens, μην τυχόν και πάω στο Καλλιμάρμαρο. Και λίγο αργότερα, όταν πηγαίναμε στο Green Door δεν λέγαμε ότι πηγαίναμε στα Εξάρχεια - αν είναι ποτέ δυνατόν!

Ήταν όμως μια εποχή που κάθε γειτονιά είχε και καναδυό συγκροτήματα όπου έπαιζαν συμμαθητές, κολλητοί και φίλοι. Πού έπαιζαν; Όπου έβρισκαν. Ήταν της μόδας οι πολυχώροι καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, όλο και κάπου έβρισκαν να παίξουν. Υπήρχαν και κάτι μπαράκια που υποδέχονταν ερασιτεχνικά συγκροτήματα και πηγαίναμε να υποστηρίξουμε φίλους που έπαιζαν κοντά στο Καραϊσκάκη ή στους Αμπελόκηπους. Κυριακή απόγευμα όλα αυτά (και πάντα λέγαμε ότι πηγαίναμε στην Κηφισιά για καφέ). Όπως Κυριακή απόγευμα είχαμε μαζευτεί στην ντίσκο Video στη Συγγρού για να δημιουργήσουμε το φαν κλαμπ των Cure. Κι εγώ ήμουν από μεσημεριανό στη γιαγιά, με τη μπεζ βελούδινη φούστα και το πουκαμισάκι μου, και φώναζα μαζί με τους υπόλοιπους φυσιολογικά μαυροφορεμένους φέρτε τον Robert στην Αθήνα (εύχομαι να μην με θυμάται κανείς).

Οι παρέες τώρα. Όταν είσαι έφηβος, το σημαντικότερο κριτήριο επιλογής είναι το γκομενικό. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Θα μιλούσαμε για τους Μουτζαχεντίν; Δεν νομίζω. Είχαμε λοιπόν ξεκάθαρα κριτήρια: κριτήριο (α) ποιον θέλουμε; κριτήριο (β) ποιον δεν θέλουμε; Έτσι κάναμε παρέες και περνούσαμε καλά. Ήταν και θέμα έκθεσης σε πανελλαδικές «αν περάσετε σε σχολή εκτός της πόλης διαμονής σας, με ποια κριτήρια θα κάνετε παρέες». Μα πείτε μου, μπορείς να απαντήσεις ειλικρινά;

Γιατί και πώς έγιναν της μόδας ο Γιοκαρίνης, ο Μπουλάς, ο Λάκης Παπαδόπουλος και οι λοιποί; Γιατί απλούστατα έδωσαν κάτι διαφορετικό, κάτι μοντέρνο συγκριτικά με αυτό που υπήρχε και μπορούσαν να ακουστούν στο κρατικό ραδιόφωνο. Γιατί μόνο κρατικό ήταν το ραδιόφωνο και, ακόμα κι όταν αποκτήσαμε ελεύθερη ραδιοφωνία, σαν την κρατική ήταν. Απλά πράγματα.

Φυσικά τα άσχημα ξεκίνησαν αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας, αλλά αυτά θα τα γράψω σε λίγες μέρες.

(αφορμή για όλα αυτά έδωσε τούτο http://themotorcycleboy.blogspot.com/2010/01/blog-post_22.html)

5 σχόλια:

νατασσΆκι είπε...

απαπα!
Τι πας και θυμάσαι, παιδάκι μου!
:)))

(αν αρχίσω να γράφω, καήκαμε)
(οπότε, συμφωνώ σχεδόν σε όλα -εκτός από "τη μπεζ βελούδινη φούστα και το πουκαμισάκι" -τα είχα αφαιρέσει (εντελώς δημοκρατικά) πολύ νωρίς από τη ντουλάπα μου, ευτυχώς...

Κατά τα άλλα, περιμένω το επόμενο -καλημέρα σας!

υγ. Αυτό που όλοι πάντα λέγαμε πως πάμε στην Κηφησιά για καφέ, τελικά..!!!
:))))))

mamma είπε...

Εεε, δε λέγαμε όλοι πως πάμε για καφέ στην Κηφισιά, πφφφ! υπήρχαν και τα ΝΠ. Εμείς λέγαμε πως πηγαίναμε για μπόουλινγκ στη Γλυφάδα (κι εγώ όντως πήγαινα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

La koumbara είπε...

@ Νατασσάκι
Είναι που η Κηφισιά ήταν ικανοποιητικά μακρυά και το τραίνο αργούσε πάντα.
Όσο για τις ενδυματολογικές μου ΜΗ επιλογές, προτιμώ να μην τις συζητώ!

@ mamma
Η Γλυφάδα ήταν κοντά και πιθανός προορισμός βόλτας των γονέων, άρα λέγαμε ότι πηγαίναμε μόνο όταν πηγαίναμε.
Και για να χτυπήσω κι άλλα νεύρα, δηλαδή πηγαίνατε στον Μπλάνο 'κάτω μπόουλινγκ-πάνω πατίνια';

mamma είπε...

..."πηγαίνατε στον Μπλάνο 'κάτω μπόουλινγκ-πάνω πατίνια';"

ΝΑΙ!

La koumbara είπε...

@ mamma
Από κει σε ξέρω βρε!

(θα έλεγα αν είχα πάει ποτέ για μπόουλινγκ...)

xxxx