Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Λίγο απ' όλα

Οι μπλόγκερ (ή μήπως να πω μπλογκερς ή μήπως ιστολογιογράφοι;) γράφουν για πάρτη τους, λέει κάποιος και συμφωνούν πολλοί. Εγώ πάλι νομίζω ότι όλοι μα όλοι γράφουν για πάρτη τους. Δεν παίζει ρόλο αν είναι ανάρτηση ή μυθιστόρημα - γράφουν για πάρτη τους, και καλά κάνουν.

Προχθές λοιπόν έμαθα ότι μια συνομήλική μου δεν σπούδασε γιατί οι γονείς της δεν την άφησαν να σπουδάσει εκτός Αθηνών. Θα μου πεις, γιατί σου κάνει εντύπωση; Εσύ απείχες πολύ από αυτό; Δεν ξέρεις και άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις; Φυσικά και ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω εύκολα το γεγονός ότι οι ανασφάλειες των γονιών ορίζουν σε τέτοιο βαθμό των μέλλον των παιδιών. Θα μου πεις πάλι, τι θα πει ορίζουν; Το να μην σπουδάσει κανείς δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Φυσικά και δεν είναι. Το ζήτημα δεν είναι οι σπουδές - είναι οι ευκαιρίες που κερδίζουμε ή χάνουμε. Και άλλο να αποφασίσουμε εμείς, άλλο να αποφασίζουν άλλοι για εμάς.

Επειδή κι εγώ γράφω για πάρτη μου (όχι που νομίζατε ότι δεν έδενε η πρώτη παράγραφος με τη δεύτερη), αυτό το έγραψα για να πω στη συνομήλική μου ότι στενοχωρήθηκα πολύ. Περασμένα ξεχασμένα, θα μου απαντήσει. Αλλά σε παρακαλώ, θα της ανταπαντήσω εγώ, αν φτάσω να επηρεάζω κι εγώ τόσο τα κορίτσια με τις ανασφάλειές μου, πες το μου. Κι εσείς αντιδράστε. Γιατί πολλά μπορεί να τα κάνουμε γιατί απλούστατα κανείς δεν βρέθηκε να μας προτείνει κάτι άλλο.

Και για να κλείσουμε το δελτίο μας με μια νότα αισιοδοξίας, το χούμους ήταν όντως αλλού το ταχίνι κι αλλού τα ρεβύθια ή δεν ξέραμε τι τρώγαμε;

3 σχόλια:

νατασσΆκι είπε...

Νομίζω πως αφού αναρωτιέσαι για το αν είναι σωστό αυτό που κάνεις, αν επηρεάζεις ή όχι, είναι ένα βήμα. Δεν είναι σίγουρα η λύση (ποια είναι άραγε η λύση, και μάλιστα η σωστή;) αλλά και μόνο που κάνεις βήματα δίπλα στα παιδιά, κι όχι μπροστά τους, είναι για μένα σπουδαίο.

(ναι, αυτό θα σου απαντούσε -περασμένα ξεχασμένα, και έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα γινόταν "αν.." ;) )


Και για την απορία, χμμ.. μήπως να ξαναπάμε, να σιγουρευτούμε;
;)))

:***

νατασσΆκι είπε...

υγ. Ένας "σοφός" και πολύ αγαπημένος μου φίλος, τόσα χρόνια που συζητάμε για τα παιδιά μας, μου λέει: να φέρεσαι στο παιδί σου με "στοργική αδιαφορία". Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, και σηκώνει συζήτηση, αλλά είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσεις...
:)

La koumbara είπε...

@ νατασσάκι
"Στοργική αδιαφορία"; Νομίζω ότι όντως πρέπει να ξαναπάμε να σιγουρευτούμε!!!