Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Παρασκευή και 13

Έφυγα τρέχοντας από τη δουλειά για να προλάβω. Κατέβαινα δυο δυο τα σκαλιά και όλο σκεφτόμουν τώρα θα παραπατήσω, τώρα θα πέσω, πάλι θα τρέχω για ακτινογραφίες. Βγήκα στο κρύο και ανηφόρησα προς την Ακαδημίας για να συναντήσω τον φίλο που θα πηγαίναμε μαζί. Στη θέση του συνοδηγού, βλέποντας τον χιονισμένο Υμηττό (που λέγεται τρελός από το tres longue και όχι από την τρέλα που ως γνωστόν δεν πάει στα βουνά), σταμάτησα να σκέφτομαι τον γιο που έχασε τον πατέρα του ή, κατά τη συνήθειά μου, τον εγγονό που έμεινε χωρίς παππού. Σκεφτόμουν μόνο ότι ήταν ο τέταρτος πατέρας φίλου που πεθαίνει μέσα σε λίγους μήνες και πάγωνα.


Είναι μάλλον ιδιαίτερη η σχέση μας με τους γονείς των φίλων μας. Είναι αυτοί που μας έφερναν τοστ (ψωμί από καρβέλι-φέτα-πάριζα) και χυμό πορτοκάλι όταν κάναμε τα μαθήματά μας (ναι, εντάξει, λέγαμε ότι κάναμε τα μαθήματά μας) ή όταν σχεδιάζαμε διακοπές. Αργότερα τους υποχρεώσαμε να μας ανεχθούν στα κυριακάτικα τραπέζια και στα εξοχικά, να μας δουν να καπνίζουμε, να μας φτιάξουν καφέ, να ακούσουν τη δική μας μουσική, τους βγάλαμε από τα σαλόνια τους την ώρα που είχε ειδήσεις. Ύστερα σοβαρέψαμε, περάσαμε στην κατηγορία των μεγάλων. Αλλά και πάλι επιμέναμε να εμφανιζόμαστε μπροστά τους ακόμη κι όταν δεν μας περίμεναν και να μονοπωλούμε τα παιδιά τους. Γελάσαμε πίνοντας λικέρ βύσσινο, καήκαμε σουβλίζοντας αρνιά, διαφωνήσαμε κατεβάζοντας τσίπουρα. Ακόμα και όταν πια χαθήκαμε γιατί σταμάτησαν να είναι πολύ κινητικοί, ξαναβρισκόμασταν στις εκκλησίες, στα μαιευτήρια και στις ονομαστικές γιορτές.


Δεν νομίζω ότι φταίει το ότι μας χωρίζει μόνο μία γενιά από αυτούς που φεύγουν για πάντα. Νομίζω ότι οι γονείς των φίλων, άνθρωποι που ποτέ δεν θεωρήσαμε πολύ οικείους, τελικά υπήρξαν πιο σημαντικοί από ό,τι καταλαβαίναμε. Και με θλίβει βαθιά που δεν θα τους ξαναδώ.

14 σχόλια:

Unknown είπε...

Συγνώμη, τους υποχρεώνατε να σας ανεχθούν στα κυριακάτικα, ή σας υποχρέωναν; :p
Το πεπρωμένο λένε δεν το ξεφεύγεις…

La koumbara είπε...

Μάλλον τα παιδιά τους, που όπως τελικά προέκυπτε μας καλούσαν χωρίς να έχουν ενημερώσει τους γονείς τους, τους υποχρέωναν να μας ανεχθούν στα κυριακάτικα τραπέζια και στα εξοχικά...

mahler76 είπε...

εγώ πάλι δεν είχα κανένα δέσιμο με τους γονείς των φίλων μου επειδή πάντα κανονίζαμε εκτός των σπιτιών μας. Όπως και να έχει λυπηρή κάθε απώλεια.

La koumbara είπε...

H αλήθεια είναι ότι αν με ρωτούσες τότε, δεν θα έλεγα πως υπήρχε δέσιμο :(

Marina είπε...

Οι γονείς των φίλων σου ήταν κάτι σαν δικοί σου θείοι, που με χαρά μοιράζονταν τον εαυτό τους μαζί σας, φυσικά και σας προσέφεραν τα σπίτια και τις ώρες τους, τα παιδιά τους και εσύ μία οικογένεια. Μία μεγάλη ελληνική οικογένεια που όλοι χαίρονται να είναι μαζί.
Και όταν μεγαλώνεις και αναγκαστικά χωρίζουν κάπως οι δρόμοι, μένουν οι αναμνήσεις να σας γλυκαίνουν τη καρδιά. Οι γονείς των φίλων σου, είναι αθάνατοι, μέσα σου

Nemo είπε...

Που να δεις πόσο μεγάλη αξία έχεις για τους γονείς των φίλων σου εσύ, που εδώ και τόσα χρόνια υπήρξες στήριγμα, φίλη, αδελφή, κουράγιο και χέρι βοηθείας για τα παιδιά τους...
Αν ποτέ έκανα παιδιά θα ήθελα να ξέρω πως κάποιος τα νοιάζεται και τα πονάει εκτός από μένα, όπως νοιάζομαι εγώ για τους φίλους μου και όπως νοιάζεσαι εσύ για τους δικούς σου. Και πίστεψέ με, οι γονείς το εκτιμούν περισσότερο από όλα αυτό. Την ανιδιοτελή αγάπη.

Μην στεναχωριέσαι, όχι πολύ. Τους έκανες ευτυχισμένους εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς καν να το ξέρεις... :)

La koumbara είπε...

@ Marina
"Μια μεγάλη ελληνική οικογένεια" - λες αυτή η οικογένεια να αντέξει;

Καλημέρα και καλώς μας ήρθες :)



@ Nemo
Πρέπει να ομολογήσω ότι κάτι τέτοια σκέφτομαι για τα παιδιά μου...

demetrat είπε...

καλή χρονιά κουμπαρούλα καί αντοχή.
Μ αυτά που καταλαβαίνω γιά σένα , οι φίλοι των παιδιών σου είναι σχεδόν ευτυχισμένοι όταν σε γνωρίσουν.
φιλιά.

demetrat είπε...

άραψ
αγαπητότατε,
σε πληροφορώ ,πως τους φάγαμε στη μάπα, όχι μόνο κυριακές, γιορτές , και ωραιες βραδυές με τζάκι, όπου μας χάλαγαν τα ίσα μας.
Επίσης σε πληροφορώ, πως ΟΛΕΣ οι ηλικίες έχουν τις δική τους ζωή, παρόλο που τα καμάρια και οι φίλοι των καμαριών των θεωρούν πως η ζωή τελειώνει όταν αυτά ανακαλύπτουν τον κόσμο.
Η κουμπαρούλα τα λέει μιά χαρά.
δ

La koumbara είπε...

Χμ, δεν ξέρω για τους φίλους των παιδιών μου, θα δείξει...
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ίσως να μην ένιωθα έτσι για τους γονείς των φίλων μου αν δεν είχα δικά μου παιδιά

Μακάρι να έχουμε μια πολύ καλή χρονιά :)

Theorema είπε...

Πολύ πληγωτικό αυτό που είπες στο τέλος... Και η διαπίστωση, πως όσα δεν θεωρήσαμε ποτέ πολύ οικεία έρχεται μια στιγμή που διαπιστώνουμε πόσο πολύτιμα είναι...

Καλημέρα όμορφο κορίτσι.

La koumbara είπε...

Έχεις δίκιο, είναι πληγωτικό.
Μόνο που κάποια πράγματα όντως αποκτούν νέο νόημα όταν γίνεσαι γονιός. Ας πούμε, κάτι που υποσχόμασταν παλιά με τις αδελφικές φίλες "τα παιδιά σου θα είναι παιδιά μου", έπρεπε να γίνουμε μαμάδες για να καταλάβουμε τι λέγαμε.
Ή πάλι (εγώ τουλάχιστον) έπρεπε να φάω πόρτα για να καταλάβω ότι από μια ηλικία και μετά τα παιδιά παίρνουν περισσότερα από τους φίλους απ' ό,τι από τους γονείς (θεωρητικά το ήξερα, αλλά...). Και πλέον με νοιάζει ιδιαίτερα πώς αντιδρούν οι φίλοι της μεγάλης κόρης σε συγκεκριμένες καταστάσεις γιατί αυτούς βλέπει και ακούει περισσότερο.

Οπότε, όσο πληγωτικό κι αν είναι το συναίσθημα, η διαπίστωση και μόνο είναι θετική.

Σε φιλώ
(πώς κι έτσι πρωινή;)

Theorema είπε...

Ε, μια φορά να μην πω κι εγώ μια καλημέρα; ;)))

Καλημέρα γλυκό μου :)

La koumbara είπε...

Σματς :)