Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Ήρθε μια γριά απ' την Πόλη κι έφερε το χάσει-χάσει

Τις προάλλες αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στην Πάρνηθα. Ωραία ημέρα είχε, έρημη η Αθήνα, τέλεια. Μαζευτήκαμε 6 γονείς με 9 παιδιά από 2 έως 13 ετών - πολύ καλή παρέα. Δώσαμε ραντεβού στο πάρκινγκ του τελεφερίκ προκειμένου να ανέβουμε στο Μοντ Παρνές για να ξεκινήσουμε τον περίπατο από εκεί. Τα βαγόνια του τελεφερίκ χωράνε 15 άτομα - έτσι λένε τουλάχιστον. 6+9=15 - έτσι έμαθα τουλάχιστον. Φτάνουμε επάνω, έρχεται το βαγόνι, τα παιδιά παρατεταγμένα και ανυπόμονα να μπουν μέσα, εγώ με το καρότσι λίγο πιο πίσω, οι υπόλοιποι γονείς στα πλάγια για να τους μαντρώσουμε όλους, φτάνουν και τρεις άγνωστοι, χώνονται ανάμεσα στα παιδιά και πάνε να καθίσουν.
Συγνώμη, είμαστε μια παρέα 15 ατόμων και έχουμε έρθει πριν από εσάς. Σας πειράζει να πάρετε το επόμενο; Σε ένα λεπτό θα είναι εδώ.
Είναι παιδιά, δεν μετράνε.
Μπορεί το βάρος τους να μην είναι αυτό ενός ενήλικα, αλλά μετράνε. Άλλωστε, έχουμε και το καρότσι που είναι μεν πολύ ελαφρύ, αλλά έχει μεγάλο όγκο. Δεν χωράμε. Γιατί δεν παίρνετε το επόμενο;
Δεν θα μας πεις εσύ τι να κάνουμε. Εμείς κάθε μέρα εδώ είμαστε και ποτέ δεν μας έχει πει κανείς να πάρουμε το επόμενο.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι καθίσαμε κανονικά και ενδεχομένως να μην τους έβριζα (από μέσα μου) όλη την ώρα αν δεν μου είχαν στριμώξει στα γόνατα. Αυτό όμως που δεν ξέρω είναι πόσα κιλά σκατά πρέπει να κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του για να χωθεί, να παραμερίσει και να στριμώξει παιδιά προκειμένου να πάει να παίξει στο καζίνο ένα λεπτό νωρίτερα.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ίσως να ξεκίναγες με "Gentlemen, would you please kindly...."?

La koumbara είπε...

@ atasthalos
Oh dear! How dreadful!
(τώρα που το σκέφτομαι, λες να μπερδεύτηκαν που τους το ζήτησα ευγενικά;)



(τι ωραίο άβαταρ!)

Ανώνυμος είπε...

Έτσι πιστεύω.

(At last άνθρωπος με παρατηρητικότητα! Ευχαριστώ και ανταποδίδω.
Το υμέτερο άβαταρ υποδηλώνει ότι πρώτα καταναλώσατε και μετά ξεκινήσατε τη συγγραφή;) Χικ!

La koumbara είπε...

Όχι, ήταν μια απόλυτα νηφάλια επιλογή - μου αρέσει η μπύρα, μου αρέσει η Ισλανδία, μου αρέσουν οι πολικές αρκούδες (λυπήθηκα και για τον Κνουτ!), αλλά κυρίως μου άρεσε το λογοπαίγνιο.

Christina Linardaki είπε...

...Παναγίτσα μου να χάσει!

Πώς λέμε "να σου καεί ο κουλοχέρης"; Ένα τέτοιο πράμα.

La koumbara είπε...

... να μην δεις μπαλαντέρ, να μη σου βγει ούτε το χρώμα, να πιάνεις πάντα 22, τέτοια πράγματα.

Το ξέρεις ότι οι τζογαδόροι είναι προληπτικοί;

Christina Linardaki είπε...

Πράγματι!

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ ΣΑΝ "ΑΝΩΝΥΜΗ" ΜΑΡΙΑ, ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ...ΑΛΛΑ ΜΙΛΗΣΑΤΕ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΙ ΤΟΥΣ ΛΕΓΑΤΕ;;ΕΙΧΑΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΚΕΝΤΑ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΦΛΟΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΙΛΟΥΣΑΤΕ ΓΙΑ ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ..ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ....

La koumbara είπε...

@ Ανώνυμη Μαρία
Έχετε δίκιο, το κατάλαβα κι εγώ ότι όντως μιλούσα άλλη γλώσσα.
Αλλά κι από αυτήν την οπτική γωνία, δεν είναι στενάχωρο;