Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

I'm just a sucker with no self esteem

Όπως καλά γνωρίζετε διανύουμε περίοδο εκπτώσεων και, επειδή πριν από λίγο καιρό το παλτό μου αποφάσισε ότι θέλει να πάρει σύνταξη, αποφάσισα κι εγώ ότι πρέπει να αγοράσω παλτό. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο σιχαίνομαι τα ψώνια και πόσο με αγχώνουν τα Attica, Mall κ.λπ. οπότε η αγορά ρούχων είναι συνήθως μεγάλο θέμα. Τα καταφέρνω λοιπόν τις προάλλες και πηγαίνω σε ένα μαγαζί, βλέπω ένα παλτό, το δοκιμάζω, μια χαρά ήταν, ούτε λαλάκια, ούτε υπερπαραγωγές, ρωτάω πόσο κάνει.
Α, είναι τελευταίο κομμάτι, όλα τα ξεπουλήσαμε.
Μάλιστα.
Είναι μαλλί με δενξερωγωτι και έχει τέλεια εφαρμογή.
Ναι. Η τιμή του;
Αρχική τιμή...
Με την έκπτωση πόσο έχει.
415 ευρώ.
(Γκλουπ. Αρχίζω να το ξεκουμπώνω.) Ευχαριστώ, δεν έχω να διαθέσω τόσα χρήματα για ένα παλτό.
Μπορούμε να κάνουμε και δόσεις στην πιστωτική σας κάρτα.
Δεν αλλάζει τίποτα.
Επίσης μπορείτε να αφήσετε μια προκαταβολή και να το εξοφλήσετε αργότερα.
Ξέρετε, δεν είπα ότι δεν έχω τόσα χρήματα μαζί μου (που δεν έχω, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα), είπα ότι δεν έχω να διαθέσω τόσα χρήματα για ένα παλτό.

Γιατί με κοίταξε σαν να μην της το έχει ξαναπεί κανείς;


Θυμήθηκα έτσι ένα αντίστοιχο σκηνικό τα Χριστούγεννα. Έχω πάει σε μαγαζί της γειτονιάς μου να αγοράσω ένα νυχτικό δώρο για την πεθερά. Βρίσκω ένα ομολογουμένως πολύ ωραίο νυχτικό, απαλό, ζεστό, τέλειο για δώρο.
Πόσο έχει;
92 ευρώ.
Κοιτάζω να βρω τη ρόμπα και τις παντόφλες γιατί είμαι σίγουρη ότι με 92 ευρώ δεν μπορεί να παίρνω μόνο το νυχτικό. Εις μάτην. Το νυχτικό ήταν μόνο του.
Μα 92 ευρώ για ένα νυχτικό;
Είναι από 100% βαμβάκι Αιγύπτου με αυτιά στρουθοκαμήλου και χρυσές κλωστές από φλαμίνγκο Μαδαγασκάρης.
Ό,τι κι αν είναι, είναι ένα νυχτικό!

Και μέσα σε όλα αυτά αποφασίσαμε να χτίσουμε σπίτι. Που δηλαδή ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει να το χτίζουμε, σχέδια βλέπουμε, συζητάμε, διαβάζουμε προσφορές.
Υπογράψτε για να προχωρήσουμε, μας παρακινεί ο κατασκευαστής.
Να υπογράψουμε, δεν λέω, αλλά όταν θα έχουμε καταλάβει κάθε λέξη και κάθε χρέωση. Τον ρωτάμε λοιπόν διάφορες εξωτικές (για εμάς) λέξεις όπως κατωκάσια, οκουμέ, κότο, ρολλά βαρέως τύπου, πάνελ κ.λπ. και του εξηγούμε ότι για ό,τι υπάρχει μέσα στην προσφορά θα ρωτήσουμε και αλλού. Αντίρρηση δεν έφερε, αλλά γιατί μας κοίταζε και αυτός σαν να του λέγαμε κάτι τρελλό;

Ειλικρινά, δεν με νοιάζει πόσο ζητάει ο καθένας για ένα παλτό, ένα νυχτικό ή ένα σπίτι. Δικαίωμά του να ζητάει όσα θέλει. Εγώ όμως δεν πρέπει να το ελέγξω; Δεν πρέπει να βεβαιωθώ αν είναι αυτό που θέλω (από όλες τις απόψεις), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ρωτήσω αλλού; Και αν θεωρήσω ότι είναι ακριβό για μένα, δεν πρέπει να το πω; Θα το παίξω ξερόλας "ναι, ξέρω από οκουμπέ και κότο, το έβαλε η κουνιάδα της θειας μου, μια χαρά τα λες" και από μέσα μου θα κάνω δέκα σταυρούς; Ή θα ντραπώ να πω ότι κάτι είναι ακριβό και θα το γυρίσω στο "α, τώρα θυμήθηκα ότι έχω άλλο ένα ίδιο παλτό, ίδιο νυχτικό, δεν θέλω κι άλλο". Ντρέπεται ο κόσμος να πει ότι κάτι είναι ακριβό; Είναι όλοι τόσο πλούσιοι και δεν τους νοιάζει πόσα χρήματα θα χάσουν; Τέτοια largesse πια;

3 σχόλια:

Christina Linardaki είπε...

Μπα... They just don't bother. Αδιαφορία νομίζω λέγεται, αλλά νομίζω επίσης ότι αυτό το παχύ δέρμα το αποκτά κανείς αφού έχει κάψει τη γούνα του μερικές φορές, οπότε και αποφασίζει ότι δεν τον νοιάζει - ό,τι βρέξει ας κατεβάσει!

mamma είπε...

Σχετικά με το σπίτι και τα προσύμφωνα, τα εργολαβικά και όλα αυτά τα εξωτικά έγγραφα γεμάτα με τεχνικές λεπτομέρειες, νομίζω πως είναι φόβος μπροστά στο άγνωστο. Δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω οπότε κάνω το σταυρό μου και υπογράφω ελπίζοντας να μην την πατήσω.

Για τα νυχτικά, παλτά κ.λπ. που δεν απαιτούν χαρτιά προς υπογραφή, νόμιζω πως είναι μια ντροπή που έχει ο Έλληνας μη τυχόν και τον πουν φτωχό. Με δυό λόγια, ο Έλληνας έχει το "κατοχικό σύνδρομο".

La koumbara είπε...

@ cleareaching
Αυτή πάλι την αδιαφορία εγώ την βλέπω σαν έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό μας.

@ mamma
Γι' αυτό είναι γεμάτα τα δικαστήρια.
Όσο για το τι θα μας πούνε, εδώ μας λένε γουρούνια (P.I.G.S.), το αν θα φανούμε φτωχοί μας μάρανε.