Επιχειρήματα

Να σου πω τι έγινε σήμερα στο σχολείο;
Να μου πεις.
Την ώρα του μαθήματος η Πιπίτσα μιλούσε με τη Μιμίτσα, η Λιλίτσα έπαιζε με το ταμαγκότζι της, η Φιφίτσα ζωγράφιζε και ο Κίτσος μάλωνε με τον Μήτσο.
Και ο δάσκαλος;
Ο δάσκαλος το κατάλαβε, νευρίασε και άρχισε να μας λέει ότι οι γονείς μας δουλεύουν για να μας στέλνουν στο σχολείο για να μορφωθούμε, ότι είμαστε αχάριστοι που ενώ μας δίνεται η δυνατότητα να μάθουμε πέντε πράγματα την πετάμε στα σκουπίδια, ότι άλλα παιδιά δεν μαθαίνουν ποτέ να γράφουν ή να διαβάζουν, ότι δουλεύουν από πολύ μικρά, ότι πολλές φορές δεν έχουν που να μείνουν, ότι τα εκμεταλλεύονται, τα χτυπάνε, και ήταν πολύ συγκινητικά αυτά που μας έλεγε και η Μπουλίτσα έβαλε τα κλάματα.
Μάλιστα.
Κι εγώ την λυπήθηκα και είπα στον δάσκαλο ότι δεν χρειάζεται να μας τα λέει όλα αυτά και να μας στενοχωρεί, αλλά αν θέλει να τα πει, ας τα πει στο διάλειμμα σε εκείνους που δεν προσέχουν. Όμως ο δάσκαλος θύμωσε και μου είπε ότι αν δεν θέλω να τα ακούω να βγω έξω. Και εγώ του απάντησα ότι οι γονείς μου δουλεύουν για να πηγαίνω στο σχολείο για να μορφωθώ και ας βγουν έξω αυτοί που δεν θέλουν να παρακολουθήσουν.
Και μετά τι είπε ο δάσκαλος;
Τίποτα. Άρχισε να κοιτάζει το βιβλίο του.


Η αλήθεια είναι ότι πολύ το χάρηκα. Είπε αυτό που ήθελε να πει και χρησιμοποίησε επιχειρήματα (και μάλιστα τα επιχειρήματα του άλλου!) για να στηρίξει την άποψή της. Καλά έκανε και μπράβο της.
Το ερώτημα όμως είναι: ύστερα από τόσα χρόνια που προτρέπουμε τα παιδιά να μιλάνε, να μην φοβούνται να πουν αυτό που εννοούν, με ειρμό, με επιχειρήματα κ.λπ., φτάνουμε στο σημείο που πρέπει να τους μάθουμε να μην μιλάνε;