Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Η ιστορία της Ο

Αν νομίζετε ότι θα διαβάσετε/δείτε τσόντα, μπορείτε να απογοητευθείτε από τώρα γιατί δεν πρόκειται.

Σήμερα λοιπόν θα γράψω για την Ο, μια πολύ καλή μου φίλη Γερμανίδα, που γεννήθηκε σε ένα χωριό έξω από το Μόναχο, σπούδασε στη Χαϊδελβέργη και ζει τα τελευταία 20+ χρόνια στο Βερολίνο. Τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι στιγμής.

Η Ο λοιπόν, όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες, είχε τη δουλειά της, νοίκιαζε σπίτι με 1-2 άλλους φίλους, πήγαινε δεξιά-αριστερά με το ποδήλατο, είχε τη/τις σχέση/εις της, πήγαινε διακοπές τα καλοκαίρια όλα φυσιολογικά.

Μέχρι που κάποια στιγμή άρχισε να πλησιάζει τα 40, ένιωθε ότι ήθελε να κάνει παιδί, αλλά δεν της προέκυπτε.
«Δεν θέλω να κάνω παιδί με όποιον να’ναι, μόνο και μόνο για να κάνω παιδί. Με ενδιαφέρει περισσότερο να δημιουργήσω οικογένεια παρά να αποκτήσω παιδί.»
(Αυτό να πούμε ότι είναι κάπως διαφορετικό από το σύνηθες γιατί οι περισσότερες γνωστές μου στη βόρειο Ευρώπη, όταν φτάσανε στο «θέλω να κάνω παιδί» συνέχισαν λέγοντας «δεν με νοιάζει με ποιον», πράγμα το οποίο πάντα μου προκαλούσε εντύπωση, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος.)

Πρότεινε λοιπόν το ενδεχόμενο στον τότε φίλο της, ο οποίος δεν ήθελε ούτε να το συζητήσει. Και χώρισαν. Το ίδιο συνέβη αργότερα και με την επόμενη σχέση της.

Στο μεταξύ, οι συγκάτοικοί της μετακόμισαν με τα ταίρια τους κι έμεινε ολίγον τι μόνη. Προτίμησε λοιπόν να πάει να ζήσει με τον κολλητό της, ο οποίος είχε ένα μεγάλο διαμέρισμα. Και πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να γιορτάσει τα 40ά γενέθλιά της.

Εκεί λοιπόν που τα πίνανε και περνούσανε ωραία, γυρίζει ο κολλητός και της λέει «αφού είμαστε μια χαρά μαζί, γιατί δεν κάνουμε ένα παιδί;». Και συμφωνήσανε. Όπως είπα και στην αρχή, το μαγαζί δεν διαθέτει σεξ. Εξωσωματική έκαναν. Κι έμεινε έγκυος και γέννησε ένα κοριτσάκι.

Είναι λοιπόν ένα ζευγάρι στο Βερολίνο, που δεν έχουν καμία ερωτική σχέση μεταξύ τους, που ο καθένας έχει/δεν έχει τη δική του ερωτική σχέση αυστηρά έξω από το σπίτι, έχουν ένα παιδί που αγαπάνε και φροντίζουν, και είναι ευτυχισμένοι.

Σε καλύπτει αυτή η σχέση;
Απόλυτα. Όταν μιλάω για οικογένεια δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο πέρα από αυτήν τη συντροφικότητα και αγάπη και νοιάξιμο.
Και η έλλειψη σεξουαλικής επαφής;
Αφού υπάρχει ο τάδε, νιώθω αρκετά καλά και σε αυτό το επίπεδο.
(σημειωτέον ο τάδε δεν ήθελε να γίνει μπαμπάς)
Και δεν σε ενοχλεί που δεν είναι ίδιος ο άντρας με τον οποίο έχεις την οικογένεια και έχεις ερωτική σχέση;
Φαντάζομαι ότι θα με ενοχλούσε αν ένιωθα να υπάρχει κάποιο κενό. Δεν με ενοχλεί καθόλου - μάλιστα, δεν σου το είπα ακόμα, ξαναείμαι έγκυος!
Ουπς!
Ναι, είδαμε πόσο καλά λειτουργεί η οικογένειά μας και αποφασίσαμε ότι θέλουμε κι άλλα παιδιά, οπότε ξαναέκανα εξωσωματική, έπιασε και είμαι τεσσάρων μηνών!


Θέλησα να πω την ιστορία της Ο γιατί δεν μπορώ να συμφωνήσω με το "τι αρρωστημένα πράγματα είναι αυτά" που άκουσα από 1-2 ανθρώπους. Αναγνωρίζω ότι δεν είναι η τυπική, συνηθισμένη οικογένεια - σύμφωνα πάντα με τα δικά μας πρότυπα. Αλλά είναι μια μαμά, ένας μπαμπάς και ένα παιδί (σύντομα δύο παιδιά), που ζουν μαζί, αγαπιούνται, στηρίζει ο ένας τον άλλον, σε ένα ήρεμο και χαρούμενο περιβάλλον. Γιατί να μην είναι οικογένεια;

9 σχόλια:

bernardina είπε...

Τώρα εισάγεις καινά δαιμόνια και ετοιμάσου για τις συνέπειες. Γιατί σύμφωνα με τον ορισμό της πλειοψηφίας των Ελλήνων οικογένεια είναι ένας άντρας και μια γυναίκα ενωμένοι με τα δεσμά του γάμου που συνήθως κερατώνουν ανερυθρίαστα ο ένας τον άλλο, καβγαδίζουν νυχθημερόν ή αντίθετα δεν λένε κουβέντα ο ένας στον άλλο, έχουν 1,5 (δεν είναι λάθος αριθμός, έτσι το δίνει η στατιστική) παιδι(α) τα οποία παρκάρουν σε γιαγιάδες/παππούδες/παιδικούς σταθμούς και άλλα ευαγή ιδρύματα, τα κανακεύουν αγοράζοντάς τους κάθε λογής καταναλωτική μαλακία για να υποκαταστήσουη το χρόνο και την προσοχή που ΔΕΝ τους προσφέρουν, τα ευνουχίζουν με ό,τι οπισθοδρομικότερο υπάρχει, τα υπερασπίζονται για λάθος λόγους απέναντι σε λάθος ανθρώπους και τα αφήνουν έρμαια μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης ή υπολογιστή ενώ εκείνοι ασχολούνται με σοβαρότερα θέματα. Αποτέλεσμα; Παιδιά κακομαθημένα, ασεβή, αυθάδη, ή χαμένα, δειλά, χωρίς αυτοπεποίθηση. Αλλά αν τολμήσεις να πεις κουβέντα, μαύρο φίδι που σ' έφαγε. Γιατί προπάντων τα όσια και τα ιερά των παραδόσεών μας, μηχέσω.
Και επαναλαμβάνω ότι μιλάω για την πλειοψηφία. Οι φωτεινές εξαιρέσεις ασφαλώς υπάρχουν, αλλά δεν παύουν να είναι εξαιρέσεις...

AVRA είπε...

αυτη ειναι η θλιβερη πραγματικοτητα, οπως την παρουσιαζει η bernardina.

Στις περισσοτερεσ οικογενειες συμβαινουν αυτα (καυγαδες , κερατα, απουσια πολλων ωρων απο το σπιτι, καοκμαθημενα παιδια)αλλοτε ενα τη φορα αλλοτε περισσοτερα.Υπαρχουν παντα οι εξαιρεσεις.

ομως παρολα αυτα θελω να μεινω πιστη στις παραδοσεις και επιθυμω
εναν μπαμπα και μια μαμα που να αγαπιουνται και να μεγαλωνουν απο κοινου τα παιδια τους.

...και υστερα να ζουν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα...

αλλωστε η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια...

σωστα?

bernardina είπε...

AVRA,

Εγώ τουλάχιστον δεν θα σου ζητούσα ποτέ (και πολύ περισσότερο δεν θα σε πίεζα) να απεμπολήσεις τα πιστεύω και τις προτιμήσεις σου. Καλά κάνεις και επιθυμείς μια μαμά κι ένα μπαμπά που μεγαλώνουν από κοινού και με αγάπη τα παιδιά τους.
Όμως εκτός από αυτούς (που μάλλον ιδεατή εικόνα αποτελούν) υπάρχουν οι εξής παραλλαγές: μια μητέρα μόνη της που μεγαλώνει με αγάπη το παιδί της. Ένας πατέρας που μπορεί να βλέπει το παιδί του κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο και κάθε Τετάρτη συν κάποιες διακοπές, αλλά το αγαπά τόσο πολύ ώστε αναπληρώνει τον χαμένο χρόνο με τρόπο που δεν το κάνει ένας full time πατέρας. Ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων που έχει υιοθετήσει ένα παιδί και του δίνει όλη του την αγάπη και τη στοργή. Έναν παππού και μια γιαγιά που μεγαλώνουν με αγάπη ένα παιδί που οι γονείς του δεν ζουν ή απουσιάζουν για οποιοδήποτε λόγο. Και όσες άλλες παραλλαγές μπορεί να βαλει ο νους μας, αλλά με κοινό παρονομαστή την αγάπη και τη μέριμνα για το παιδί. Για μένα μόνο τότε είναι αποδεκτό ένα σχήμα ενήλικοι/παιδιά όταν συντρέχει πάντα αυτός ο λόγος. Και από το κακό πρότυπο του εχθρικού ή αποξενωμένου έγγαμου ζευγαριού, ενδεχομένως προτιμώ οποιοδήποτε άλλο. Χωρίς να "αγιογραφώ" κανέναν, ε;

La koumbara είπε...

Καλημέρα και στις δύο
Πολύ χαίρομαι που πιάσατε κουβέντα και δεν θα ήθελα να σας διακόψω.
Μόνο να πω ότι προβληματίζομαι γιατί βλέπω πολλές αλλαγές στην "οικογένεια".
Προσπαθώ να το δω κριτικά και απορώ γιατί μας είναι εύκολο να δεχτούμε το αποξενωμένο, τσακωμένο, κερατωμένο ζευγάρι (που δεν κάνει σεξ) και όχι το ζευγάρι φίλων (που δεν κάνει σεξ). Και δεν μιλάω για την "κρίση του θεσμού του γάμου" (που ειλικρινά πλέον είμαι βέβαιη ότι πολλοί άνθρωποι παντρεύονται μόνο για τη δεξίωση).
Έτσι δέχομαι με μεγάλη χαρά μια οικογένεια σαν αυτή που περιγράφω, γιατί λειτουργεί θετικά για όλους. Και με την ίδια λογική θα μπορούσα να δεχθώ και άλλες "παραλλαγές κλασσικής οικογένειας" (δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω). Αλλά π.χ. αντιδρώ όταν οι υγιείς γονείς αφήνουν τα παιδιά στους παππουδογιαγιάδες και τα βλέπουν μόνο το σαββατοκύριακο και είμαι αρνητική στο θέμα της υιοθεσίας από οποιονδήποτε έξω από το κλασσικό μοντέλο (μπαμπάς-μαμά). Αλλά η υιοθεσία είναι άλλο, τεράστιο θέμα οπότε ας το αφήσουμε προς το παρόν.

bernardina είπε...

"Πολύ χαίρομαι που πιάσατε κουβέντα και δεν θα ήθελα να σας διακόψω"

Αυτό πάει να πει διακριτικός και καλοανατεθραμμένος άνθρωπος! Ακόμα και μέσα στο ίδιο του το "σπίτι" στέκεται ευγενικά και ακούει με προσοχή.
Αχ βρε κουμπαρούλα, να είχαν όλοι το ήθος σου! Αλλά δεν θα ήταν διακοπή, καλή μου -συμμετοχή θα ήταν. Γιατί την πήρα και λίγο μονότερμα την καλή Αύρα! Ναι, δυστυχώς το έχω αυτό...
Ελπίζω να μη φάνηκε πως υποστηρίζω ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ αλλο μοντέλο εκτός από την κλασική οικογένεια γιατί θα ήταν λάθος. Απλώς προσπάθησα να επισημάνω την εξέλιξή της που (καλώς η κακώς)είναι αναπόφευκτη. Μάλλον ζούμε σε καιρούς μεταβατικούς: το παλιό φεύγει και το καινούργιο δεν έχει έρθει ακόμα. Ή ίσως και σε καιρούς εντελώς ρευστούς: όλα παίζουν, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Δεν ξέρω. Κι εγώ τις ίδιες απορίες έχω. Ίδωμεν.
Αλλωστε, εκτός από το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας (μητέρα/πατέρας/παιδί(α)) υπάρχουν και πολλά άλλα σε άλλες κοινωνίες, αλλά δεν ειναι του παρόντος. Μεγάλη συζήτηση.
Την καλημέρα μου.

νατασσΆκι είπε...

Και από το κακό πρότυπο του εχθρικού ή αποξενωμένου έγγαμου ζευγαριού, ενδεχομένως προτιμώ οποιοδήποτε άλλο.

Επειδή είμαι σε "περίεργη" φάση, τούτο τον καιρό, αυτό με καλύπτει απόλυτα. Οποιαδήποτε δλδ μορφή "οικογένειας" που βασικός στόχος της είναι η αγάπη στο/στα παιδιά, και ο σεβασμός του ενός ενήλικα στον άλλο :)

Καλή βδομάδα σε όλες σας :)

AVRA είπε...

''....Γιατί την πήρα και λίγο μονότερμα την καλή Αύρα!... ''


δεν με πηρες μονοτερμα, ο καθενας αραδιαζει τις αποψεις του.Αυτο ειναι το ωραιο με το bloging ;-)

σας διαβασα με προσοχη και τις τρεις...δυστυχως δν μπορω παρα να συμφωνησω (εκτος απο το σημειο της υιοθεσιας απο ομοφυλοφιλα ζευγαρια, αυτο ειναι ενα αλλο ''καυτο'' ζητημα ) είναι πολυ δύσκολες οι σχέσεις τις σημερινες εποχες. ΑΛΛΑ να ρε παιδια δεν μου αρέσει αυτη η κριση, με ξενιζει αλλα οφειλω να παραδεχτώ οτι προεχει το καλο των παιδιων και οποιοδηποτε ''μοντελο'' οικογενειακης καταστασης προς οφελος τους πρέπει να είναι αποδεκτο.

καλή εβδομάδα!

The Motorcycle boy είπε...

Πωπω φιλενάδα -έχεις κάτι μεγάλα σχόλια!

Ναι, είναι αρρωστημένη αυτή η σχέση που συνδέει τη συγκεκριμένη οικογένεια που περιγράφεις -δεν είναι υγιής όπως οι σχέσεις μεταξύ των γονέων πολλών από μας οι οποίοι παντρεύτηκαν από συνοικέσιο και έπεσε και η σχετική προίκα! Ούτε υγιής σαν τις τόσες σχέσεις που έχουν τελειώσει αλλά οι γονείς μένουν μαζί για χάρη των παιδιών! Τι αρρώστια!

Υ.Γ.1: Πάντως να ξέρεις οτι η θέση "τι αρρωστημένα πράγματα" για την κατάσταση που περιγράφεις έχει εκφραστεί στη Βουλή από το ΚΚΕ.
Υ.Γ.2: Αν θέλουμε σώνει και καλά να βρούμε κάτι αρρωστημένο σε όσα περιγράφεις θα πρέπει να σταθούμε στην πρόθεση των ανθρώπων να φέρνουν παιδιά σ΄αυτόν τον γαμημένο κόσμο.

La koumbara είπε...

Σας παράτησα λίγο, αλλά φταίει που δεν προλαβαίνω να σηκώσω κεφάλι.

Γενικά για εμένα είναι μεγάλο θέμα πλέον το "τι είναι οικογένεια". Και με εκνευρίζει αφάνταστα που η ελληνική πολιτεία (και κοινωνία, μην γελιόμαστε) δεν κάνει τίποτα για να αναγνωρίσει διαφορετικές μορφές οικογένειας.

Οπότε έχω πολλά ακόμα να πω και θα επανέλθω σύντομα (ελπίζω).