Hypothermia 61 hours after the quake

Διακοπές και βιβλία.

Ξεκίνησα με το Hypothermia του Arnaldur Indridason. Ένα ωραίο θρίλερ, που του λείπει η μαύρη μαυρίλα και τα ανατριχιαστικά εγκλήματα ενός κλασικού “nordic thriller”. Αν και η πλοκή δεν παρουσιάζει τις τρομερές εκπλήξεις, ο ήρωας δεν είναι ο σούπερ-ντούπερ-ουάου των αντίστοιχων αμερικανικών (και καλά κάνει), η γραφή (μετάφραση στα αγγλικά) είναι ωραία, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων μάλλον επιτυχής και το βιβλίο διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Ό,τι πρέπει για διακοπές. Άσε που αυτές οι χιονοθύελλες που σαρώνουν ακτές και βουνά της Ισλανδίας και καταπίνουν ανθρώπους στο πέρασμά τους δίνουν μια νότα δροσιάς στον καύσωνα.

Βέβαια, για εμάς τους αδαείς νοτιοευρωπαίους (τρομάρα μας, αλλά τέλος πάντων), ενδεχομένως προκαλεί εντύπωση πόσο απλά μιλάει ο αστυνομικός για το πρόβλημα του γιου του με το αλκοόλ και της κόρης του με τα ναρκωτικά. Ή για τις αυτοκτονίες εκεί πάνω στα βόρεια κλίματα. Αλλά έτσι είναι.

Συνέχισα με το After the Quake του Haruki Murakami.

Πρόκειται για έξι ιστορίες που το μόνο κοινό που έχουν είναι ο σεισμός στο Κόμπε το 1995, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συνδέονται πουθενά μεταξύ τους.

Η μία μου θύμισε πολύ το "χαμένοι στη μετάφραση" - η σχέση μιας νεαρής που βρίσκει αποκούμπι σε έναν μεγαλύτερο άντρα. Ένας χαμένος σύζυγος, ένας χαμένος γιος, μια ενδοκρινολόγος, ένας τραπεζοϋπάλληλος, ένας συγγραφέας. Πρόσωπα υπαρκτά και μάλλον βαρετά. Που όμως έχουν κάτι το ξεχωριστό, και εδώ είναι που μπερδεύεται η φαντασία με την πραγματικότητα. Βλέπετε, στην πιο τραβηγμένη εκδοχή του, ο τραπεζοϋπάλληλος βρίσκει στο σπίτι του έναν γιγαντιαίο ανθρωπόλαλο βάτραχο, ο οποίος μιλάει με τσιτάτα Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, Κόνραντ κ.λπ. Pas mal! Με μόνη διαφορά ότι, σε αντίθεση με άλλους συγγραφείς που αναρωτιέσαι τι είχαν πάρει όταν έγραφαν (π.χ. Τόλκιν, που μου αρέσει, αλλά σίγουρα κάτι έπαιρνε), ο Μουρακάμι καθιστά σαφές ότι το θέλει και το κάνει, και κάπου θα έρθει η λύτρωση.

Ομολογώ ότι η πρώτη ιστορία δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, ενώ η τελευταία ήταν η καλύτερη. Ίσως επειδή ήταν και η πιο αισιόδοξη.

Και μετά πέρασα στα βαριά. Το 61 Hours του Lee Child. Αξίζει να διαβάσει κανείς έστω και μόνο το βιογραφικό του ήρωα Jack Reacher για να καταλάβει ότι θα περάσει καλά με ένα γρήγορο ανάγνωσμα κάτω από το αλμυρίκι σε παραλία της Λέρου, για την οποία θα τα πούμε αργότερα.

Έτσι δεν πρέπει να είναι οι διακοπές;