Συνήθως δεν διαβάζω δύο βιβλία ταυτόχρονα – εκτός αν πρόκειται για συλλογές διηγημάτων. Αυτή τη φορά ο κλήρος έπεσε στο The Secret Diary of Adrian Mole, Aged 13 ¾ της Sue Townsend και το Lemon της Μαρίας Πετρίτση.
Το Secret Diary … γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ουσιαστικά πρόκειται για το ημερολόγιο που κρατάει ένας έφηβος (ηλικίας 13 ¾ όπως είπαμε), που ερωτεύεται μια συμμαθήτριά του, οι γονείς του χωρίζουν, πρέπει να ‘προσέχει’ έναν γέρο με έναν σκύλο, γράφει ποιήματα και είναι άλλος ένας παρεξηγημένος διανοούμενος. Αν και μπορώ να καταλάβω γιατί έγινε μεγάλη επιτυχία (και καλά έκανε για την εποχή που γράφτηκε), δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, ούτε ότι με έκανε να γελάσω μέχρι δακρύων – άντε να χαμογέλασα μια-δυο φορές.
Το Lemon πάλι είναι πολύ διαφορετικό. Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων (κι όχι μόνο), άλλοτε καθημερινών, άλλοτε όχι τόσο, που όλοι έχουν κάτι να πουν. Και αυτό νομίζω ότι είναι απαραίτητο για να γράψει κανείς ένα βιβλίο: να έχει κάτι να πει. Το δεύτερο που χρειάζεται είναι να ξέρει πώς να πει, και να το λέει.
Αυτό λοιπόν το βρήκα στο Lemon. Και το χάρηκα.
Ήταν μικρά πράγματα με μεγάλη σημασία. Ήταν οι τίτλοι των βιβλίων και οι στίχοι των τραγουδιών που ξεπηδούσαν μέσα από τις προτάσεις και η ευχάριστη, καλοδουλεμένη γλώσσα που απευθύνεται σε κοινό άνω των 12 χωρίς να καταφεύγει σε βαρύγδουπες λέξεις και εκφράσεις για να το πετύχει.
Δεν θα ισχυριστώ ότι ξέρω πώς γράφει η Μαρία Πετρίτση, αλλά φαίνεται ότι της βγαίνει αβίαστα. Χαίρεσαι να την διαβάζεις. Και χαίρεσαι διπλά γιατί γράφει πολλά. Το βιβλίο είναι πυκνογραμμένο, χωρίς άχρηστα κενά, μεγάλα διάστιχα ή τεράστια γράμματα. Διαβάζεις κανονικά – πράγμα σπάνιο τώρα τελευταία που με κάποια βιβλία είναι σαν να διαβάζεις συμβόλαιο. Νομίζω ότι πρέπει να πάρω και το άλλο της βιβλίο (αν και δεν με βλέπω να έχω πια χρόνο για διάβασμα πριν τα Χριστούγεννα…).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου