Εγώ κι ΕΣΥ

Ύστερα από ολιγοήμερη παραμονή σε δημόσιο νοσοκομείο, το μόνο που μπορώ να πω για το σύστημα υγείας είναι ότι είναι άδικο.

Είναι άδικο για τους ασθενείς, άδικο για τους συγγενείς και τους φίλους τους, άδικο για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, άδικο για τους καθαριστές και τους τραπεζοκόμους. Κανείς δεν έχει τη μεταχείριση που θα έπρεπε να έχει ως άνθρωπος, ως ασθενής, ως εργαζόμενος. Κανείς.

Είναι ντροπή.

Το παιδί του άντρα μου

(κόρη Β, πρώτη δημοτικού)

Μαμά, τα παιδιά στο σχολείο ψωνίζουν από το μαγαζάκι.

Και τι μας πειράζει αυτό;

Θέλω κι εγώ.

Δεν σου αρέσει το τοστ, το κέηκ, οι πίτες που σου δίνω;

Μου αρέσουν, αλλά θέλω κι εγώ να αγοράσω με χρήματα.

Εντάξει, θα σου δώσω μια μέρα χρήματα να πάρεις κάτι.

Λίγες μέρες μετά της έδωσα 50 λεπτά να πάρει ένα κουλούρι. Όταν επέστρεψα από το γραφείο, με περίμενε στην πόρτα:

Μαμά, πήρα το κουλούρι!

Ωραία, ήταν φρέσκο;

Ναι, το έφαγα όλο.

Μπράβο.

Αλλά ξέρεις τι;

Τι;

Δεν μου έδωσαν απόδειξη!

Ε, εντάξει...

Μα εγώ τους ζήτησα και τους είπα "δεν θα μου δώσετε απόδειξη;" και μου είπαν ότι δεν δίνουν. Τι να κάνω;