Τι είδε ο Κινέζος

Η διαδρομή που ακολουθώ κάθε πρωί για να έρθω στο γραφείο είναι συγκεκριμένη κι εύκολη. Κηφισίας-Βασιλίσσης Σοφίας-Πανεπιστημίου. Από τη στιγμή που θα μπω στο τρόλλεϋ ή το λεωφορείο, θέλω μόλις 20 λεπτά.
Σήμερα όμως ήταν λίγο διαφορετικά. Στη διασταύρωση με την Αλεξάνδρας υπήρχε ένα απίστευτο πήξιμο και, μπαίνοντας στη Βασιλίσσης Σοφίας, το τρόλλεϋ άρχισε να κινείται με ρυθμούς χελώνας, για να ακινητοποιηθεί κάπου στο Νίμιτς.
- Έχουν κλείσει τους δρόμους για να περάσει κάποιος. Κατεβείτε αν θέλετε.
Και κατεβήκαμε, κι αρχίσαμε το περπάτημα. Στη διασταύρωση του Χίλτον δεν υπήρχε ούτε ένα αυτοκίνητο - αν και στη στάση υπήρχαν γύρω στα χίλια άτομα που περίμεναν να περάσει κάτι να τους πάρει. Στο ύψος του Ευαγγελισμού οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να τσαντίζονται και να βρίζουν κάθε ένστολο που έβλεπαν μπροστά τους.
- Μα εγώ δεν είμαι αστυνομικός... έλεγε ένας που την άκουγε για τα χάλια μας.
Τελικά στη Ρηγίλλης είδαμε το κονβόι (έχετε δει την ταινία;). Ήταν καμιά τριανταριά οχήματα, μεταξύ των οποίων και ένα ασθενοφόρο και ένα πουλμανάκι ταξιδιωτικού γραφείου που προφανώς μετέφερε τους αναλώσιμους (γραμματείς και διερμηνείς) ενώ από πάνω μας πετούσαν ελικόπτερα και αναρωτιόμουν αν από τη γωνία της Νεοφύτου Δούκα θα έβγαινε ο Τζακ Μπάουερ (όχι, δεν βγήκε).

Δεν περιγράφω κάτι περίεργο ή άγνωστο για τους κατοίκους του κέντρου. Εδώ ένας απλός υπουργός περνάει και γίνονται κυκλοφοριακές ρυθμίσεις μην τυχόν και δεν προλάβει το κουραδόκαστρο, να μην κλείσει μια ρημαδοβασιλίσσης Σοφίας και μια Μεσογείων για κοτζαμάν Κινέζο που ήρθε να μας τα χώσει γιατί μας αγαπάει κι ας μην το ξέρουμε; Άσε που μας έδωσε και ψήφο εμπιστοσύνης - πού το πας αυτό;