Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Παιδικοί σταθμοί

Αν είναι κάτι που με ενοχλεί απίστευτα είναι γκρίνια. Βλέπετε υπάρχει μια ειδική κατηγορία ανδρών και γυναικών που βρίσκει λόγο να γκρινιάξει για το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Και ειλικρινά θαυμάζω την εφευρετικότητά τους γιατί όντως καταφέρνουν να γκρινιάξουν με τα πάντα.

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί εγώ είμαι ήρεμος άνθρωπος και πολύ σπάνια θυμώνω και γκρινιάζω. Αλλά διαβάζω:

Χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός των κρατικών παιδικών σταθμών. Η αναλογία αιτήσεων/ικανοποίησης αιτημάτων σε ορισμένους δήμους είναι 1/10.

Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο θέμα γίνεται αντικείμενο συζήτησης στην παιδική χαρά το απόγευμα.
Ποιες αιτήσεις ικανοποιούνται τελικά; Εκείνων που δηλώνουν το χαμηλότερο εισόδημα. Στη γειτονιά μου τουλάχιστον αυτό σημαίνει ότι οι οικογένειες που τα παιδιά τους θα φιλοξενηθούν στο σταθμό έχουν δηλώσει εισόδημα κάτω από το φορολογητέο! Με άλλα λόγια, δύο μισθωτοί που ζουν σε σπίτι με ενοίκιο είναι πλούσιοι και τα παιδιά τους δεν μπορούν να πάνε στον κρατικό παιδικό σταθμό. Βέβαια στον δημοτικό παιδικό σταθμό μας πηγαίνει το παιδί του γιατρού της γειτονιάς, αλλά υποθέτω ότι ο άνθρωπος έχει πολλά έξοδα για να πληρώσει το ιδιωτικό σχολείο του μεγαλύτερου γιου του, τα δύο αυτοκίνητα και τη συντήρηση του κομμωτηρίου της γυναίκας του που δεν εργάζεται, άρα η οικογένεια των δύο μισθωτών που ζουν στο νοίκι καλά να πάθει που είναι πλούσια!

Και μέσα σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα ακούς διάφορα που, όσο και να θες να το αρνηθείς, φαίνονται λογικά και δικαιολογημένα:

Γιατί παίρνουν τα παιδιά των ξένων στους παιδικούς σταθμούς;
Επειδή δηλώνουν χαμηλότερα εισοδήματα.
Μα αυτοί όλοι δουλεύουν μαύρα! Μπορεί ο μισθωτός να κρύψει το μισθό του;
Ναι, εντάξει. Δεν μας φταίνε οι ξένοι. Μας φταίει το ότι δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις.
Δεν με νοιάζει ποιος φταίει. Με νοιάζει ότι το παιδί μου μένει έξω. Εγώ όμως πληρώνω φόρους, πληρώνω τα πάντα. Αυτοί που πάνε τα παιδιά τους στο σταθμό δεν πληρώνουν τίποτα. Ουσιαστικά εγώ πληρώνω για να πηγαίνουν τα δικά τους παιδιά στο σταθμό και μετά ξαναπληρώνω ιδιωτικό παιδικό σταθμό για τα δικά μου παιδιά. Με ρωτάνε εμένα αν έχω 350 ευρώ και βάλε για το κάθε παιδί το μήνα;

Γκρινιάζω;;;

7 σχόλια:

demetrat είπε...

αυτό δεν το λένε γκρίνια.
το λένε πραγματικότητα.
δ

La koumbara είπε...

Ναι ρε γμτ! Αυτό είναι το χειρότερο!

Άντε, καλό μήνα νά'χουμε!

Christina Linardaki είπε...

Μα κολλάς κι εσύ σε κάτι πράγματα, ώρες-ώρες! :D

Σού'χω πει νομίζω για το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης που βρίσκεται στην απέναντι γωνία από το σπίτι μας αλλά δεν δικαιούμαι να πάω τα παιδιά μου γιατί είμαστε υψηλόμισθοι (σύμφωνα με τον ορισμό σου) και δυστυχώς δεν είμαι ούτε οροθετική ούτε πόρνη ούτε μετανάστρια. Καλά να πάθω, ε;

mr.alobar είπε...

εχεις 100% δικιο σε αυτα που λες,με τρεις και εξηντα χανει καποιος το δικαιωμα για παιδικο σταθμο αλλα το πακιστανακι ομως εχει δικαιωμα,με ποιανου λεφτα ομως εγιναν οι δημοσιοι παιδικοι σταθμοι,νοσοκομια κ.λ.π;

La koumbara είπε...

Θα ήθελα βέβαια να συμφωνήσουμε ότι δεν μας φταίνε ούτε οι ξένοι, ούτε οι οροθετικοί (μα σοβαρά τώρα, αναφέρονται ως ειδική κατηγορία και τα παιδιά τους έχουν ειδική μεταχείριση;;;), ούτε κανένας πέρα από το κράτος που μας έχει γραμμένους.
Γιατί θέλω να πιστεύω ότι όλοι εμείς οι 'πλούσιοι' φορολογούμενοι μισθωτοί θα είμασταν ικανοποιημένοι αν υπήρχε μια σχετική ανταποδοτικότητα για τους φόρους που πληρώνουμε.

Πέρα από αυτά φυσικά το πρόβλημα με τους παιδικούς σταθμούς παραμένει και οξύνεται και εμείς καταλήγουμε να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον - και αυτές είναι καταστάσεις που με τρομάζουν.

island είπε...

Πέταξε αγαπητή κουμπάρα και μια μολότοφ; Μπορεί να σε πάρουν για αριστερή και να σε λυπηθούν :P

La koumbara είπε...

Α ρε island τι είπες τώρα!!!