Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Πασχαλίτσες

Όταν ήμουν μικρή έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια σε μια φίλη της μητέρας μου. Τόσο που δεν ήθελα τη νονά μου, ήθελα για νονά τη φίλη.
"Μα αφού σε έχουμε ήδη βαφτίσει".
"Δεν με νοιάζει, εγώ θέλω τη Ν".

Έτσι και τα κορίτσια έχουν διάφορες συμπάθειες σε φίλους και φίλες και οι συμπάθειες εκδηλώνονται με τον πλέον κουφό - πολλές φορές - τρόπο.
Τις προάλλες λοιπόν αγοράσαμε καινούργιο μουσαμά για το τραπέζι της κουζίνας. Επειδή δεν καταφέρνουμε να κρατήσουμε τους μουσαμάδες πάνω από ένα μήνα, έχουμε κατά καιρούς πάρει ό,τι σχέδιο κυκλοφορεί: με αγελάδες, με καρώ, με λουλούδια, με σκυλάκια, τώρα είχαν σειρά οι πασχαλίτσες. Το μοτίβο λοιπόν δείχνει μία πασχαλίτσα, δίπλα μία πασχαλίτσα με μία μικρή, μετά μία πασχαλίτσα με δύο μικρές και τέλος μία πασχαλίτσα με τρεις μικρές από δίπλα της.

Βλέπει τον μουσαμά η κόρη Β:
Α, μαμά πήραμε καινούργιο τραπεζομάντηλο.
Ναι κορίτσι μου.
Με πασχαλίτσες.
Με πασχαλίτσες - σου αρέσει;
Πολύ. Και κοίτα αυτή είναι μόνη της, ετούτη έχει ένα παιδάκι, αυτή δύο παιδάκια και εκείνη τρία.
Σωστά.
Για δες τι ωραία που είναι αυτή! Σαν την μαμά του Π που έχει τώρα δύο παιδάκια!

5 σχόλια:

mamma είπε...

Κι εμείς σας αγαπάμε πολύ :))))

νατασσΆκι είπε...

να μου το φωτογραφίσετε, παρακαλώ -τις κάνω συλλογή :))))

Και να μου τη φιλήσεις την κόρη Β ;)
(όσα και να ακούω, πάντα βρίσκω απίστευτους τους συνειρμούς που κάνουν)

υγ. Το ξέρεις ότι οι πασχαλίτσες είναι σύμβολο μητρότητας σε πολλές χώρες;

Ματς μουτς φιλιά και στην "από πάνω" μου :p

La koumbara είπε...

@ mamma
Κατάλαβες δηλαδή;
Εκεί που περιμένω κι εγώ να σχολιάσει την πασχαλίτσα με τα τρία παιδάκια και να πει κάτι του στυλ "δες μαμά, σαν εμάς" και να ξαναματασυγκινηθώ, γυρίζει και μου μιλάει για την μαμά του Π! Τι να πω πια!!!
:))


@ νατασσάκι
Δεν ήξερα ότι οι πασχαλίτσες είναι σύμβολο μητρότητας. Εδώ που τα λέμε είναι και το πιο συμπαθητικό έντομο. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Αντί για φωτογραφία, μήπως θες να σου πάρω κανένα μέτρο; (δώσε διαστάσεις τραπεζιού ντίαρ)

bernardina είπε...

κουμπαρούλα, έχεις δει το Ladybird, Ladybird του Κεν Λόουτς; Ένα από τα πιο σπαρακτικά έργα που έχω δεν στη ζωή μου, και βασίζεται σε αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με τις κοινωνικές υπηρεσίες επειδή την θεωρούν ακατάλληλη για μητέρα. Αν δεν το έχεις δει σ' το συνιστώ.

Και μην το κακολογείς το παιδάκι, καλέ! Τη δική του οικογένεια τη θεωρεί δεδομένη, σ' αυτή την ηλικία δεν τη βλέπει σαν κάτι ξεκομμένο από το ίδιο, άρα ΔΕΝ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙ! Άντε, που σ' έπιασε το παράπονο, χαχά.

Φιλιά σε όλες (και όλους, φυσικά ;-)

La koumbara είπε...

Όχι βρε, δεν με έπιασε το παράπονο, ούτε την κακολογώ την σκατούλα - πλάκα κάνω.

Δεν την ξέρω την ταινία και φοβάμαι ότι δεν θα την μάθω (με πιάνει κάτι με τα συγκινητικά, ιδίως αν υπάρχουν και παιδιά, οπότε τα αποφεύγω όσο μπορώ περισσότερο).
Να σκεφτείς ότι έχω βάλει τα κλάμματα με μια διαφήμιση που έδειχνε ένα παιδάκι στεναχωρημένο που θα του έλειπε η μαμά του στον παιδικό σταθμό και η μαμά έβγαλε το πουκάμισό της και το έδωσε στο παιδί για παρηγοριά (και μύριζε το απορρυπαντικό που διαφήμιζε). Αν δεν είμαι ούτε για διαφημίσεις, είναι βέβαιο ότι δεν είμαι εγώ για σοβαρές ταινίες!