Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Τρικυμία στο μυαλό μου έχει φέρει τρομερή...

Όλο γυροφέρνουν στο νου μου διάφορα σχετικά με την εκπαίδευση, με το τι κάνουμε με τα παιδιά μας, πώς τα μεγαλώνουμε, πόσο εμπλεκόμαστε στο τι μαθαίνουν, ποια η θέση του σχολείου, της γειτονιάς και τέτοια χαρωπά. Για να δείξω το μέγεθος του μπάχαλου που επικρατεί στο μυαλό μου θα πω διάφορα, έτσι για να έχετε μια εικόνα του γενικότερου μεγέθους της τρικυμίας 3 σε 1 (the perfect storm):

1. Σε ορισμένα μέρη του κόσμου λειτουργούν κοινωνικοί-εθελοντικοί παιδικοί σταθμοί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι γονείς που επιλέγουν να στείλουν τα παιδιά τους σε αυτούς τους σταθμούς είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία τους. Ο κάθε γονιός συνεισφέρει βάσει των γνώσεων και ικανοτήτων του και η συμμετοχή όλων των γονέων είναι υποχρεωτική. Οι γονείς ουσιαστικά "προσλαμβάνουν" τους παιδαγωγούς, ορίζουν τα σχετικά με τη διατροφή των παιδιών, τις εκδρομές, τις λοιπές δραστηριότητες, τα πάντα. Έτσι υπάρχει γονιός υπεύθυνος για τα λογιστικά, άλλος υπεύθυνος για την επίλυση διαφορών μεταξύ των εργαζομένων, άλλος για τις προμήθειες και πάει λέγοντας. Ο γονιός που είναι υπεύθυνος για την δουλειά Α, η οποία γίνεται κάθε Πέμπτη στις 5 το απόγευμα, ξέρει ότι κάθε Πέμπτη στις 5 το απόγευμα πρέπει να πάει στο σταθμό. Και πηγαίνει.
Βέβαια μην γελιόμαστε, υπάρχει και μια σχετική στήριξη από πίσω (συνήθως του δήμου) που συνδράμει οικονομικά (όχι με το 100%, πάντα πληρώνουν οι γονείς) και υπάρχει και μια εμπειρία δεκαετιών - υποθέτω ότι τα πρώτα χρόνια λειτουργίας αυτού του μοντέλου θα κυκλοφορούσαν πολλά ανέκδοτα για το νέο φρούτο. Αλλά πρόκειται για ένα σχήμα που καθιστά τους γονείς υπεύθυνους και τους υποχρεώνει τρόπον τινά να μπουν μέσα στη διαδικασία και να αποκτήσουν άποψη.

2. Σε κάποια άλλα μέρη του κόσμου, η επιλογή των σχολικών συγγραμμάτων είναι κάπως διαφορετική από αυτά που ξέρουμε εμείς:
Το ας πούμε υπουργείο παιδείας εγκρίνει π.χ. 5 βιβλία γλώσσας, 5 βιβλία μαθηματικών, 5 βιβλία αγγλικών και πάει λέγοντας για κάθε τάξη. (Εδώ λέω "ας πούμε" γιατί μπορεί να πρόκειται για υπουργείο του κράτους, του κρατιδίου ομοσπονδιακού κράτους ή κάτι σαν αυτό που λέμε σχολική επιτροπή.) Ανά σχολική περιφέρεια ή ανά σχολείο, οι διευθυντές σε συνεργασία με τους δασκάλους που διδάσκουν το κάθε μάθημα, αξιολογούν τα βιβλία και επιλέγουν ποια θα χρησιμοποιήσουν. Η λίστα των εγκεκριμένων βιβλίων επικαιροποιείται σε τακτά διαστήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση διατηρείται το δικαίωμα επιλογής. Οι γονείς (που υποθέτουμε ότι έχουν προσωπική άποψη, αλλά και να μην έχουν δεν έγινε τίποτα) έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν ποια βιβλία έχει επιλέξει το ένα ή το άλλο σχολείο, οπότε πράττουν αναλόγως.

3. Στα καθ' ημάς τώρα. Η κόρη Α πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Κάθε χρόνο προβλέπεται συγκεκριμένος αριθμός εκπαιδευτικών επισκέψεων. Και ενώ το παιδί πηγαίνει στην πέμπτη δημοτικού, δεν έχει πάει ούτε σε ένα μουσείο, ούτε σε έναν κήπο/πάρκο/αθλητικό κέντρο να τρέξουν τα παιδιά, ούτε τίποτα. Ψέματα. Έχει πάει μία φορά στο πλανητάριο, 5-6 φορές στο σινεμά και μία φορά στο (κουκλο)θέατρο. Αυτές ήταν οι εκπαιδευτικές επισκέψεις. Σε συζητήσεις που κάνουμε τόσα χρόνια με τους εκάστοτε δασκάλους, λαμβάνουμε πάντα την ίδια απάντηση: ήταν οι απεργίες, δεν προλάβαμε και είχαν κλείσει οι θέσεις, δεν έχουμε χρήματα. Δεν θέλω να μιλήσω για τις απεργίες. Αυτό το δεν προλάβαμε και είχαν κλείσει οι θέσεις εξηγείται ως εξής: στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, τα μουσεία κ.λπ. στέλνουν στο υπουργείο πληροφορίες του τύπου το μουσείο μας δέχεται σχολεία καθημερινά εκτός Τρίτης, τιμή εισόδου Χ, ώρες επισκέψεων από τότε μέχρι τότε. Το υπουργείο στέλνει στις πληροφορίες στα σχολεία. Η λήψη της πληροφόρησης γίνεται από το διευθυντή που σαν καλός διευθυντής κρατά τη γνώση για πάρτη του. Εγώ δεν έχω βρει άλλον τρόπο να εξηγήσω πώς γίνεται και ποτέ δεν φτάνει η πληροφόρηση στον δάσκαλο. Φυσικά φτάνω να πιστεύω ότι αυτό διευκολύνει και τους δασκάλους, πού να τρέχουμε τώρα, να κανονίζουμε ημερομηνίες, να κλείνουμε θέσεις... Τώρα το δεν υπάρχουν χρήματα είναι απλώς μια μούφα γιατί σε κάθε περίπτωση εμείς πληρώνουμε.

4. Επιμένω ότι το τι γίνονται τα παιδιά μας εξαρτάται από εμάς και το σχολείο. Εννοείται ότι θα επηρεαστούν από πολλά και διάφορα, αλλά η δύναμη της οικογένειας και του δημοτικού σχολείου είναι απίστευτη. Ένας γονιός μπορεί αν θέλει να πατήσει την προσωπικότητα του παιδιού του κάτω και να την διαλύσει. Ή να βοηθήσει το παιδί να αναπτυχθεί (πάντα με τους περιορισμούς του καθενός, άνθρωποι είμαστε, το αναγνωρίζω, απλώς ελπίζω ότι προσπαθούμε). Και ο καλός δάσκαλος μπορεί να κάνει το παιδί να πετάξει.
Θα μου πεις, τι είναι καλός δάσκαλος; Υπάρχουν μελέτες που ισχυρίζονται ότι καλός είναι ο έμπειρος δάσκαλος και όχι απαραίτητα αυτός που έχει μεταπτυχιακά κ.λπ. Αυτό μάλλον δεν μου προκαλεί εντύπωση. Το άλλο βασικό πόρισμα είναι ότι η ευγενής άμιλλα, η πίεση από τους ομότιμους, το peer pressure βρε παιδάκι μου, τι γίνεται με την υπόλοιπη τάξη έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από ό,τι νομίζουμε. Ο καλός μαθητής θα γίνει καλύτερος αν έχει κι άλλους καλούς τριγύρω του για να τους ανταγωνιστεί. Αν οι άλλοι είναι σκράπες θα τα παρατήσει. Ο κακός μαθητής θα μάθει από τον καλό μαθητή (ενίοτε περισσότερα από όσα θα μάθει από τον δάσκαλο). Και όλοι οι μαθητές μαζί θα παίξουν, θα υιοθετήσουν ο ένας τις εκφράσεις και κινήσεις του άλλου, θα πάνε ο ένας στο σπίτι του άλλου και θα δουν πως ζουν οι άλλες οικογένειες. Και έτσι θα τους γεννηθούν άλλες απορίες, "γιατί η οικογένεια του Χ κάνει αυτό κι εμείς όχι;" και πάει λέγοντας, αλλά τουλάχιστον θα δοθούν ερεθίσματα και θα υπάρξει διάλογος (τι είπα τώρα!!!).

5. Και βέβαια υπάρχουν και οι ψαγμένοι. Αυτοί μπορεί να είναι οτιδήποτε: γονείς, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, γείτονες, τα πάντα. Είναι αυτοί που θεωρούν την Κύρα Σίνου αρχαιολογία, αναχρονιστική και παραδοσιακή εκπρόσωπο μιας άλλης γενιάς όπου όλα ήταν κατευθυνόμενα (αν έχει διαβάσει κανείς τη Χώρα των Μαμούθ παρακαλώ να μου πει αν συμφωνεί), τον Τριβυζά απαράδεκτο, πρόχειρο, όλο επαναλήψεις (αν έχετε δει ποτέ τα Τελετάμπυς θα έχετε διαπιστώσει ότι στο τέλος τα λένε όλα δύο φορές κι αυτό γιατί θεωρείται πως στην προσχολική ηλικία τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν με την πρώτη, και πάλι αν έχετε άποψη παρακαλώ πείτε μου) και τις επισκέψεις στο αρχαιολογικό μουσείο ανούσιες (εμένα πάλι η κόρη μου είχε ενθουσιαστεί με τους κούρους και όταν γυρίσαμε σπίτι ζωγράφιζε τους δικούς της).

Και μέσα σε αυτό το μπάχαλο συχνά σκέφτομαι μήπως κάνω κάτι λάθος. Είναι δυνατόν να έχω εγώ δίκιο και να υπερασπίζομαι τις θέσεις μου όταν όλοι οι άλλοι θεωρούν φυσιολογικό να πάνε τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν το Ελλάδα έχεις ταλέντο; Μόνο εγώ σοκάρομαι που οι εξέδρες του κάθε idol και superstar είναι γεμάτες πιτσιρίκια και που οι συμμαθητές των παιδιών μου ξέρουν όλους τους παίκτες όλων των reality; Και, εντάξει εγώ, είμαι ζόμπυ και το ξέρω. Αλλά μήπως κάνω και τα παιδιά μου;

14 σχόλια:

Christina Linardaki είπε...

Ούτε για αστείο μην το σκέφτεσαι! απαντώ στην τελευταία σου ερώτηση.

Σχετικά με τα σημεία που επισημαίνεις έχω να σου πω ότι:

α. Το ιδιωτικό σχολείο και η πελατειακή σχέση με τους μαθητές ουδόλως εγγυώνται, κατά την ταπεινή μου άποψη, βελτίωση του
παιδιού στο ο,τιδήποτε.

β. Δυστυχώς η κόρη Α, την οποία γνωρίζω αρκετά χρόνια και ξέρω μετά βεβαιότητος ότι είναι αστέρι, είχε την κακή τύχη να πέσει σε κακή (=αδιάφορη) διευθύντρια.

γ. Στην Ελλάδα ο ενεργός ρόλος των γονέων περιορίζεται(;) στο να είναι δίπλα στα παιδιά τους, δηλ. να νοιάζονται και να κάνουν σαφές στα παιδιά ότι νοιάζονται. Αυτό λειτουργεί τις περισσότερες φορές προτρεπτικώς, αποτρεπτικώς και σε κάθε περίπτωση προφυλακτικώς. Έβαλα ερωτηματικό δίπλα από το περιορίζεται γιατί είναι μεγάλη υπόθεση να κάνουν οι γονείς κάτι τέτοιο - και πολλοί δεν το κάνουν καν.

The Motorcycle boy είπε...

Χουμ! Κατά πρώτον σχετικά με το πού πηγαίνουν τα παιδιά του δημοτικού τις εκπαιδευτικές τους εκδρομές, τώρα τελευταία το έγραφα κι εγώ. Δεν έχω τόσο μεγάλο παράπονο από το σχολείο της κόρης μου κι εφόσον, μάλλον, τα ίδια προσδοκούμε, αυτό σημαίνει οτι οι εκδρομές εξαρτώνται από το σχολείο. Τουτέστιν χεστήκαμε αν ο δάσκαλος κάνει απεργίες ή δεν προλάβανε να κλείσουν θέσεις. Να κόψει το λαιμό του να τακτοποιήσει ΚΑΙ τις απεργίες του ΚΑΙ την επιμόρφωση των παιδιών. Αλλιώς ας παραιτηθεί. Ή ας δηλώσει οτι σαν δάσκαλος είναι ανίκανος να επιμεληθεί της επιμόρφωσης κι ας δεχτεί περικοπή του μισθού του, να πάρουν εμένα στο σχολείο του να κάνω εγώ επιμόρφωση (με πληρωμή βέβαια). Α ναι! Αν πας σε ένα παιδικό θέατρο και τους πεις οτι το τάδε σχολείο δεν ήρθε επειδή δεν υπήρχαν εισιτήρια θα πέσουν κάτω οι άνθρωποι -αφού οι σχολικές παραστάσεις είναι πρωινές και κλείνονται ανάλογα με τη ζήτηση. Εκτός αν ήθελαν να πάνε τα παιδιά στη Μαντόνα (αλλά κι εκεί υπήρχαν εισιτήρια μέχρι τελευταία μέρα θυμάμαι).

Κατά δεύτερον, ήμουν πάντα της άποψης ότι η γονεακή ανικανότητα θα έπρεπε να διώκεται ποινικά. Και μη με πεις παρανοϊκό -κατά τη γνώμη μου γονεακή ικανότητα σημαίνει οτι ο γονιός απλώς ΑΚΟΥΕΙ το παιδί του όταν αυτό μιλάει. Δατς ολ. Αναλογικά λοιπόν, θα ήθελα και την ποινική δίωξη του ανίκανου δασκάλου. Πώς πάμε στα δικαστήρια το γιατρό μου ξέχασε μέσα μας μια λαβίδα; Έτσι ακριβώς και τον δάσκαλο που δημιουργεί κόμπλεξ και κοινωνικοποιεί στρεβλά το παιδί μας.

Κατά τρίτον, η Κύρα Σίνου δεν υπάρχει (και μόνο το επώνυμό της φτάνει για να πετάξεις τα βιβλία της) αλλά ο Τριβιζάς δεν είναι έτσι ακριβώς, δυστυχώς. Δηλαδή κι εγώ τον θεωρώ μέγα φραγκοφονιά και κλέφτη ξένων ιστοριών, τον θεωρώ επίσης αρκετά αρρωστημένο (από κάποιες ιστορίες του)αλλά τα παιδιά γουστάρουν τα λογοπαίγνιά του και μου άρεσε η Φρουτοπία (κι ας μας έσπαγε τα νεύρα). Άρα -πάω πάσο, αφού τα παιδιά τον γουστάρουν.

Υ.Γ.: Το οτι τα παιδιά βλέπουν, παρακολουθούν και μιμούνται στα παιχνίδια τους τα κάθε λογής ριάλιτυ είναι για μένα επαρκής λόγος κλεισίματος των καναλιών που τα προβάλλουν με εισαγγελική εντολή. Αν θέλουμε να λέμε οτι στη χώρα εφαρμόζεται το μίνιμουμ των νομικών κανόνων.

Unknown είπε...

Εγώ είμαι εκτος ελληνικής πραγματικότητας, αναρωτιέμαι όμως για τα ίδια θέματα. Στο βέλγιο απ, ο,τι είχα καταλάβει πάντως μονο σε σχολεια με εναλλακτικές παιδαγωγικές μεθόδους (montessori, steiner και τα σχετικά) βρίσκεις κάτι διαφορετικό από άντο που περιγράφεις για το σχολειό της κόρης A. Τα σχολεια δεν είναι ιδιωτικά αλλα οι γονείς συνεισφέρουν ανάλογα με τα εισοδήματα τους και υπάρχει επιλογή από το σχολειό στο πια παιδιά θα δεχθούν. Η μιση ταξη έχει γονείς καλλιτέχνες η άλλη περίπου μιση γονείς με δουλειές περίπου σαν τις δικες μας και ένα 2% είναι παιδιά με υποτροφίες. Η σε σχολεια που είναι πολύ απαιτιτικα ( του στυλ έχουν διάβασμα δυο ώρες απ τα προνήπια), επίσης δημοσια (100%), αλλα πάλι επιλεγει το σχολειό τους μαθητές του (μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον). Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα. Το ψάχνω κι εγώ για την δικη μου κόρη A.

bernardina είπε...

http://newsmme.blogspot.com/2010/06/blog-post_7927.html

μήπως θα είχε κανείς όμως την καλοσύνη να σχολιάσει ΚΑΙ αυτό -και μαζί του την ΑΠΟΛΥΤΗ απαξίωση αυτού που λέγεται εκπαιδευτικό λειτούργημα στην Ελλάδα; Για την οποία οι υπεύθυνοι είναι πολλοί -πρώτοι και καλύτεροι οι καθ' ύλην αρμόδιοι -υπουργείο και συνδικαλιστές του κλάδου;... Αλλά και τον φαύλο κύκλο της εκπαίδευσης που βγάζει αμόρφωτους δασκάλους από φριχτά πανεπιστήμια;

La koumbara είπε...

Που λες αγαπητή cleareaching, ένα από τα ερωτήματα είναι μήπως θα έπρεπε εμείς οι γονείς να αναλάβουμε πιο ενεργό ρόλο; Και μήπως ένα σύστημα που μας υποχρεώνει να εμπλακούμε στη διαδικασία εκπαίδευσης των παιδιών μας είναι καλύτερο γιατί μας κινητοποιεί (αλλιώς μας διώχνει);


Αγαπητέ κύριε μοτοσυκλετιστά,
Κι εγώ τα έχω σκεφτεί τα περί ποινικών διώξεων, αλλά... Με τόσα παραδείγματα γονέων που σαπίζουν τα παιδιά τους στο ξύλο, η αδιαφορία/ανικανότητα μοιάζουν ένα τίποτα.
Από όπου κι αν το πιάσεις χάνεσαι σε μια παλαβομάρα.
Οι ίδιοι οι δάσκαλοι γνωρίζουν ότι κάποιοι συνάδελφοί τους είναι ανίκανοι ή επικίνδυνοι, αλλά όταν έρθει η ώρα να μιλήσουν κερδίζει η συναδελφικότητα και χάνουν τη λαλιά τους.
Και φυσικά δεν φταίνε μόνο οι δάσκαλοι.
Πριν από δύο μήνες, μαζευτήκαμε 12 γονείς και πήγαμε να γκρινιάξουμε γιατί τα παιδιά μας δεν πάνε εκδρομές κ.λπ. Ύστερα από 20 ημέρες κανονίστηκε εκπαιδευτική επίσκεψη στο μουσείο της Ακρόπολης. Η κόρη μου έχει πάει και είπε ότι βαριόταν να ξαναπάει. Της εξήγησα ότι, αφού κάναμε φασαρία, θα πρέπει να πάει κι ας βαρεθεί. Στο μουσείο έχουν πάει και οι πρόσκοποι της γειτονιάς, άρα άλλα 3 παιδιά από την τάξη, που επίσης δεν ήθελαν να πάνε, αλλά επίσης οι γονείς τα υποχρέωσαν. Ξέρεις πόσα παιδιά δήλωσαν συμμετοχή στην εκδρομή; Αυτά τα 4!
Και αυτό που με τσακίζει πάνω απ' όλα είναι που, και να τους μιλήσεις, και να πεις "ρε παιδιά, εσείς δεν λέγατε ότι.." θα σου πετάξουν ένα ωχαδελφέ και θα τελειώσει η συζήτηση.
Θα μου πεις, τι περιμένεις όταν όλοι παρακολουθούν μετά μανίας και ψηφίζουν στα baby dance και θεωρούν φυσιολογικό να κάνει το σχολείο αποκριάτικη γιορτή στο κέντρο που τραγουδάει η Χρύσπα!

Και στο μεταξύ εμείς γινόμαστε κακοί γιατί απέχουμε από τέτοιες εκδηλώσεις. Βλέπεις, όσο κι αν το εξηγούμε, τα παιδιά δεν είναι πάντα δεκτικά σε κάτι που είναι διαφορετικό από τη μεγάλη ομάδα. Εξ ου και η ανησυχία.

La koumbara είπε...

@ Μ
Βάλατε ελληνικά ντίαρ; Με γεια!
Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις επιλογές. Εγώ δυστυχώς περιγράφω μια κατάσταση που δεν υπάρχουν επιλογές.
Όσο για τα μοντεσσόρι, η Α πήγε σε παιδικό σταθμό/νηπιαγωγείο που ακολουθούσαν αυτό το σύστημα και τα βρήκε πολύ σκούρα στην πρώτη δημοτικού. Είναι και στο παιδί.
(Καλό κουράγιο στο ψάξιμο.)

@ bernardina
Επιφυλάσσομαι για λίγο αργότερα.

Unknown είπε...

Μπα, μην λες ΕΔΩ δεν υπάρχουν επιλογές, ας πούμε στη γαλλία επίσης δεν υπάρχουν, στον καναδά επίσης, στη αμερική επίσης, και στο βέλγιο που έλεγα πιο πριν, πιέζουν προς άντιθετη κατευνθυση...Οποτε οι επιλογές περιορίζονται στο αλλάζω γειτονιά (λίγο δύσκολο, αλλα εγώ το σκέφτομαι) η στο ιδιωτικό (αλλα εδώ συμφωνώ, τουλάχιστον θεωρητικά, και μέχρι να δω τι λέει το δημόσιο σχολειό, με τον /την Cleareaching για τις πελατειακές σχέσεις. Οποτε το βασικό και συμφωνώ μαζί σου είναι ο ενεργότερος ρόλος/παρουσία των γονέων, αλλα μάλλον στο σπίτι γιατί στο σχολειό δεν το βλέπω εφικτό...
ps. gia tous ellhnikous xarakthres"http://services.innoetics.com/greeklish/

La koumbara είπε...

bernardina
Στην Ελλάδα ως γνωστόν πληρώνουμε πολλλλλλλά για την παιδεία και την υγεία και δεν έχουμε τίποτα από τα δύο. Από την άλλη, ο πολιτισμός ενός τόπου φαίνεται από την παιδεία και την υγεία. Τι να πω;

Σχετικά με αυτό που στέλνεις, δεν ξέρω τι γίνεται στο συγκεκριμένο σχολείο, αλλά γενικά πιστεύω ότι από τη στιγμή που υπάρχουν κανόνες καλό είναι να τους ακολουθούν όλοι. (Μετά υπάρχει και το άλλο με τη Χιονάτη, αλλά άσε για άλλη φορά.)

Σίγουρα φταίνε πολλοί για την απαξίωση, φταίει το υπουργείο, φταίνε οι συνδικαλιστές, φταίνε τα πανεπιστήμια που τα παιδιά μπαίνουν/βγαίνουν και τίποτα δεν ξέρουν, αλλά δεν θα κολλήσω τώρα εδώ. Σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους υπάρχουν άνθρωποι που απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Μπορεί να μην ήξεραν από την αρχή, αλλά έμαθαν. Μπορεί να βρίσκονται σε χώρο που έχουν κάθε ευκαιρία να λουφάρουν, αλλά δουλεύουν. Μπορεί, χίλια μπορεί, αλλά απλώς κάνουν τη δουλειά τους.
Απάντησα;

bernardina είπε...

Αν απάντησες;
Μα δεν σου είχα βάλει διαγώνισμα, κοριτσάκι! Απλώς έτυχε να μου το στείλει την ίδια μέρα η κουμπάρα μου (η... πραγματική!) που είναι δασκάλα και εκμεταλλεύτηκα τη σύμπτωση.
Άσε, ας μην αρχίζω να σχολιάζω τα της παιδείας γιατί δεν θα βρούμε άκρη. Όπως έχω ξαναπεί είμαι παιδί εκπαιδευτικού και δίδαξα κι εγώ δώδεκα χρόνια σε φροντιστήρια. ΠΟΛΥ πικραμένη ιστορία.... Απο όλες τις μεριές.

mamma είπε...

Εμένα η στάση μου στηρίζεται σε δύο ακρογωνιαίους λίθους (ούτε ο Κολοσσός της Ρόδου :).

1ον. δεν θα κάνω ό,τι κάνουν οι άλλοι απλά και μόνο για να μην ξεχωρίζει το παιδί μου. Ταυτόχρονα όμως θα φροντίσω να το οπλίσω με επιχειρήματα ώστε να μην αισθάνεται ούφο, αντιθέτως να αισθάνεται περήφανο για την διαφορετικότητά του, και

2ον. από την στιγμή που το παιδί θα πάει σχολείο δεν ανήκει στους γονείς και οι επιδράσεις που θα δεχτεί είναι μέσα στο παιχνίδι.

La koumbara είπε...

@ M
Ένα βήμα είναι η ενεργός συμμετοχή στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων. Σε κάποια σχολεία κάνουν καλή δουλειά - ίσως να είναι μια λύση.

@ bernardina
Στο τέλος όλα καταλήγουν στο εγώ φταίω. Μπορεί να φταίει το "σύστημα", αλλά περισσότερο φταίει ο εκπαιδευτικός που επέτρεψε την απαξίωσή του.

@ mamma
Εννοείται ότι δεν θα συμπλεύσεις με τους άλλους μόνο και μόνο για να μην είναι το παιδί σου διαφορετικό. Αλλά, πίστεψέ με, όσο και να το οπλίσεις με επιχειρήματα, όσα και να του εξηγήσεις, θα έρθει η ώρα που θα θέλει να δει τη Μανωλίδου να χορεύει γιατί όλοι στο δημοτικό βλέπουν τη Μανωλίδου να χορεύει και όλοι συζητάνε για το τι φοράει και πώς έκανε την τούμπα. Και εσύ μπορεί να έχεις τα επιχειρήματά σου, να τα έχεις εξηγήσει, να τα έχει καταλάβει και να έχει συμφωνήσει, αλλά η Μανωλίδου θα είναι εκεί και δεν θα θέλει να είναι ο μόνος που δεν την έχει δει. Και εσύ θα έχεις ένα νέο πρόβλημα, εκεί που προηγουμένως δεν είχες (γιατί μέχρι πρότινος το παιδί συμφωνούσε μαζί σου και ήταν περήφανο για τις επιλογές του).
Οπότε τι κάνεις; Εμμένεις στην άποψή σου, στα επιχειρήματά σου και δεν την βλέπει ή κάνεις πίσω, άντε δες για λίγο, να μην είναι το παιδί μου ούφο, να μην νιώθει στην απέξω; Το βέβαιο είναι πως ό,τι και να κάνεις δεν θα είσαι απόλυτα ικανοποιημένη με την απόφασή σου.

mamma είπε...

Και όταν οι ακρογωνιαίοι μου λίθοι μπάζουν νερά ακουμπάω στη σανίδα σωτηρίας "τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, όσο και να το παλεύεις το λάθος θα το κάνεις, το παιδί θα αποκτήσει ψ-τραύματα no matter what" οπότε... χαλλλλαρά και βλέπουμε.

Χουλκ είπε...

Θα επιχειρήσω πολύ σύντομα να παραθέσω την άποψή, που έχω διαμορφώσει, μέσω της επαφής μου με όλες τις βαθμίδες (και τα παρακλάδια) του εκπαιδευτικού μας συστήματος, καθώς και μέσα από την ενεργό συμμετοχή μου (τρομάρα μου!) σε συλλόγους γονέων, σχολικές επιτροπές κ.λπ. κ.λπ.
Καταθέτω λοιπόν τρέχοντας το απαύγασμα των εμπειριών μου :
1. "Εκπαιδευτικό σύστημα" δεν υπάρχει.Υπάρχει ένα χάος, το οποίο, όσο περνούν τα χρόνια και οι τάξεις, γίνεται όλο και πιό ...χαοτικό! Φτάνοντας δε στο λύκειο θα διαπιστώσετε (αν δεν έχει αλλάξει τίποτε - πράγμα, το οποίο ειλικρινά απεύχομαι) ότι η συγκεκριμένη τριετία θα μπορούσε κάλλιστα να παραληφθεί, χωρίς τη παραμικρή ουσιαστική απώλεια για τους μαθητές. Βλέπετε, τα βασικά -θα το συστήσουν άλλωστε και οι ίδιοι οι καθηγητές του σχολείου- θα τα μάθουν στο φροντιστήριο ενώ το σχολείο θα τους προετοιμάσει απλώς για την είσοδό τους στη κοινωνία, καθώς με τη παντελή έλλειψη ελέγχου και τη πλήρη αδιαφορία θα μπορέσουν ανενόχλητοι να εντρυφήσουν στα σεξουαλικά, στα τσιγάρα, στα ποτά στα ξενύχτια.(ΟΧΙ, δεν αστειεύομαι)
2. Μέσα στο 'εκπαιδευτικό' χάος, ίσως και να συναντήσετε, από καθαρή τυχη και μόνο, κάποιους φωτισμένους Δασκάλους-συνεργάτες, που θα θέλουν να προσφέρουν στο παιδί σας κάτι περισσότερο από τη νεκρωμένη γνώση του σχολικού εγχειριδίου (τα περισσότερα δε διαβάζονται), κάτι περισσότερο από μια ξερή παπαγαλία. (Προσωπικό μας ρεκόρ: 5 Δάσκαλοι (Δημοτικό-Γυμνάσιο δύο παιδιών) έναντι 40 περίπου Ζαμανφουτιστών). Στηρίξτε τους όσο μπορείτε, γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν -μεταξύ άλλων- και την αντίδραση των συναδέλφων τους.
3. Τη παιδεία, εν τέλει, τα παιδιά σας θα τη πάρουν μόνο από εσάς. Σταθείτε δίπλα τους. Διαβάστε τους βιβλία, συζητήστε μαζί τους, περπατήστε κοντά τους, επισκεφθείτε παρέα σημεία εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος. Είναι κουραστικό αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική. Μη περιμένετε τις εκπαιδευτικές επισκέψεις του σχολείου. Ακόμα και αν πραγματοποιηθούν, συχνά δεν εχουν νόημα καθώς (όχι τόσο στο δημοτικό) δάσκαλοι και καθηγητές αρκούνται στο να 'αμολήσουν΄τα παιδιά στο χώρο και, αν υπάρχει σχετική δυνατότητα, εκείνοι να κάτσουν για καφέ. Οσο για τη πληροφόρηση, που δε φτάνει στα χέρια τους... άστο καλύτερα. Προσωπικά κατάρτιζα καταλόγους ολόκληρους από το Διαδίκτυο, με όλα τα σημεία, που είχαν εκπαιδευτικό ενδιαφέρον (μουσεία, πλανητάριο, θέατρα,περιβαλλοντικούς φορείς και ό,τι άλλο βάλει το μυαλό σας), τους έδινα στους δασκάλους και φυσικά... δε γινόταν ποτέ τίποτε.
4. Η επιρροή του περιβάλλοντος/σχολείου/συμμαθητών είναι καταλυτική πάνω στη προσωπικότητα των παιδιών μας. Ετσι και τη Μανωλίδου θα χαζέψουν και ότι θέλουν να πάνε στα καλλιστεία όταν μεγαλώσουν θα δηλώσουν και θα παθιαστούν με ένα idol.Και είναι πραγματικά άπειρες οι φορές, που θα αναρωτηθείτε : 'Είναι δυνατόν; Το δικό μου το παιδί; Μα τι κάνω τόσα χρόνια;" Εν τέλει όμως -πιστέψτε με- όσα έχει πάρει το παιδί από το σπίτι και θα φανούν και είναι τα στοιχεία, που τελικά θα επικρατήσουν. Ας βλέπει και τη Μανωλίδου, για να μη νοιώθει ξένο σώμα στο στενό, προσωπικό του κύκλο. Το θέμα είναι να έχει μάθει να τη βλέπει με κριτικό μάτι, να μη καταπίνει αμάσητη τη φόλα.Και αυτό, μόνο εσείς μπορείτε να του το προσφέρετε, καλλιεργώντας τη σκέψη του και φροντίζοντας ο χρόνος, που περνάτε μαζί -όσος κι αν είναι- να είναι τουλάχιστον 'ποιοτικός', σύμφωνα με τα δικά σας κριτήρια, σύμφωνα με όσα σας υπαγορεύει η διαίσθησή σας και η αγάπη σας.
Επιτέλους, ΤΕΛΟΣ.
ΥΓ : Πολύ καιρό τώρα θέλω να κάνω κι εγώ μια ανάρτηση για τη παιδεία. Μα, με πληγώνει τόσο το θέμα, που το αποφεύγω επιμελώς.

La koumbara είπε...

Χαλαρά και ψύχραιμα - συμφωνώ.

Δεν νομίζω ότι το θέμα της παιδείας τελειώνει ποτέ.
Προχθές έμαθα ότι θα αλλάξει όλη η φιλοσοφία του δημοτικού, θα μπει ξένη γλώσσα από την πρώτη τάξη, όπως και υπολογιστές, τα μαθήματα θα τελειώνουν στις 2 το μεσημέρι, διάφορα τέτοια. Δεν μπορώ να έχω άποψη γιατί δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεδομένου όμως ότι η κόρη Α είναι 11 και η κόρη Γ ούτε 2, θα είμαστε πολλά χρόνια στην εκπαίδευση και θα έχουμε πολλά να δούμε και να πούμε.