I wouldn't start from here

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο το οποίο, όσο κι αν μου άρεσε, δεν κατάφερνα να βρω χρόνο να το τελειώσω. Έτσι το συγκεκριμένο βιβλίο έφτασε να αποτελεί μόνιμο στοιχείο του κομοδίνου μου.

Ο τίτλος του I wouldn't start from here (που παραπέμπει σε ένα ανέκδοτο σχετικά με έναν τύπο που έχει χαθεί στις ερημιές της Ουαλλίας και εκεί που οδηγεί βλέπει μπροστά του έναν βοσκό και τον ρωτάει πώς να πάει στο χωρίο τάδε. Ο βοσκός τον κοιτάζει και απαντάει "στο χωριό τάδε; Ε, λοιπόν, εγώ δεν θα ξεκινούσα από εδώ").

Ο συγγραφέας, Andrew Mueller, είναι Αυστραλός δημοσιογράφος που ζει στο Λονδίνο και γράφει για διάφορες εφημερίδες και έντυπα. Αποφάσισε λοιπόν να γράψει ένα βιβλίο όπου θα παρουσίαζε τις εμπειρίες του από διάφορες "πολεμικές ζώνες" που επισκέφτηκε τα τελευταία δέκα χρόνια. Το καλό είναι ότι ο Andrew Mueller δεν είναι πολεμικός ανταποκριτής ούτε πολιτικός συντάκτης. Πήγε όμως σε μέρη που δεν θα πήγαινε κανείς (στην Καμπούλ, στη Βαγδάτη, στην Τρίπολη, στη Λωρίδα της Γάζας κ.λπ.), μίλησε με ντόπιους και δίνει μια εικόνα "εκ των έσω" (π.χ. πιτσιρίκια που όταν τελείωσαν οι στολές Πόκεμον ντύθηκαν Χεζμπολάχ) - και αυτό εμένα μου αρέσει, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ απαραίτητα με όλα όσα γράφει (αν και πρέπει να ομολογήσω ότι είναι αρκετά αντικειμενικός).

Επί δύο και πλέον μήνες, το βιβλίο έκανε το γύρο του σπιτιού και πάντα κατέληγε στο κομοδίνο, με το σελιδοδείκτη να έχει μετακινηθεί 2-3 σελίδες. Και δεν είναι μόνο το άγχος που μου προκαλούσε το βιβλίο που όσο κι αν ήθελα δεν έλεγε να τελειώσει, αλλά κυρίως το άγχος που μου προκαλούσε το Lustrum του Robert Harris που είχε εν τω μεταξύ έρθει στο σπίτι και περίμενε υπομονετικά στη βιβλιοθήκη. Προέκυψε όμως επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό και το αεροπλάνο είναι ο τέλειος χώρος ανάγνωσης (εκτός αν κουνάει που ζαλίζομαι και δεν μπορώ να διαβάσω, αλλά ήμουν τυχερή). Και έτσι κατάφερα να το τελειώσω.

Γυρίζω λοιπόν στο σπίτι, αδειάζω τη βαλίτσα μου, βγάζω το βιβλίο, το βάζω στη βιβλιοθήκη και συνεχίζω τις δουλειές μου (σοκολάτες στα κορίτσια, σοκολάτες στα κορίτσια και σοκολάτες στα κορίτσια). Και η μικρή πάει στη βιβλιοθήκη, παίρνει το βιβλίο και πηγαίνει και το αφήνει στο κομοδίνο μου.