Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Cliffhanger

Cliffhanger είναι ο αναρριχητής, αυτός που κρεμιέται από τα γκρέμια. Γιατί το κάνει αυτό δεν ξέρω, αλλά το κάνει. Cliffhanger είναι και ο τίτλος μιας ταινίας με πρωταγωνιστή τον Σταλόνε (αυτό είναι θέμα που δεν θα μας απασχολήσει) και τέλος cliffhanger είναι το τελευταίο παρατσούκλι της κόρης Γ (τα προηγούμενα είναι σκατούλα νούμερο 3, μπεμπούσκα και Φ). Επειδή λοιπόν έταξα στην mamma ανάρτηση για την κόρη Γ, οφείλω να τηρήσω την υπόσχεσή μου.

Η κόρη Γ λοιπόν, 16 μηνών πλέον, αποφάσισε να γίνει cliffhanger. Τι κάνει;
Σκεφτείτε τις κλασικές κουζινοκαρέκλες Tiger που λίγο-πολύ όλοι έχουμε στις κουζίνες μας. Εντελώς τετράγωνο κάθισμα, στιβαρή κατασκευή, με πηχάκι γύρω γύρω για τα πόδια. Η κόρη Γ λοιπόν, ανεβαίνει στο πηχάκι, αλλά δεν μπορεί ακόμα να ανεβάσει το γόνατο ώστε να φτάσει στο κάθισμα και να ανέβει στην καρέκλα. Τι κάνει λοιπόν; Τεντώνεται τόσο ώστε να φτάσει στην πλάτη της καρέκλας, την αρπάζει με τα δύο χέρια, αιωρείται (να ο cliffhanger!) και με την αιώρηση καταφέρνει να ανεβάσει το γόνατο στο κάθισμα, οπότε μετά ανεβαίνει ολόκληρη, από εκεί ανεβαίνει στο τραπέζι και ρίχνει κάτω ό,τι υπάρχει στο τραπέζι.

Εγώ βέβαια δεν συγχύζομαι, δεν αγχώνομαι και δεν φωνάζω, κάνω ασκήσεις ζεν και παίρνω βαθιές ανάσες γιατί ξέρω ότι καμιά δεκαριά μέρες θα κρατήσει αυτή η αιώρηση. Μετά θα μάθει να ανεβάζει το γόνατο κατευθείαν.

Αλλά η mamma δεν θέλει να γράψω αυτά. Θέλει να γράψω ότι το ....παιδο, μετά από 15 μήνες, είπε τη δεύτερή της λέξη - και ήταν γιαγιά. Και πάλι για να μην παρεξηγούμαστε, τις γιαγιάδες της τις βλέπει μια φορά στις 15 μέρες (μην νομίσετε δηλαδή ότι μεγαλώνει με γιαγιά το παιδί). Και αφού είπε γιαγιά, είπε και παππού (τους παππούδες τους βλέπει όταν βλέπει και τις γιαγιάδες). Και φυσικά, αφού είπα για την δεύτερη λέξη, να πω και για την πρώτη. Ήταν "εντάτσει". Τώρα, πώς τα κατάφερε και είπε συνειδητά και σωστά τρισύλλαβο χωρίς να έχει πει προηγουμένως ένα μαμά, ένα μπαμπά, ένα μπβουου (για το νερό, το γάλα, την βόλτα, ένα κάτι τέλος πάντων!) δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε απόγευμα, όταν έρχεται η ώρα της βόλτας, μας φέρνει το μπουφάν της (και κάθε συνειρμός με τα σκυλιά και τα λουριά περιττεύει...).

5 σχόλια:

mamma είπε...

Κι εμένα μου περνάνε διάφορα άσχετα από το μυαλό όταν γράφω ένα ποστ αλλά δεν τα καταγράφω κιόλας (σχολιάκι για την μίνι αναφορά στο Σταλόνε που τυγχάνει αδυναμία μου).

Η μικρή είναι ταλιμπάν! να μου την φιλήσεις (ευχαριστώ για την αφιέρωση... τα κορίτσια σου είναι θησαυρός αλλά ήδη το ξέρεις)

νατασσΆκι είπε...

Χαχαχαχαχαχαχα!!!!!!

Απίστευτη η μικρή!!!
Κι από μένα να τη φιλήσεις
πολύ όμως
εντάτσει;
xxx

La koumbara είπε...

@ mamma
Εγώ θα την/τις φιλήσω, αλλά μήπως θέλεις να συζητήσουμε λίγο γι' αυτό που είπες για τον Σταλόνε;
xxxxxxxxxx

@ νατασσάκι
Εντάτσει.
Αν και εχθές που έκανα ζάπινγκ έπεσα πάνω σε ένα ντοκυμαντέρ και θυμήθηκα το άλλο παρατσούκλι της: Κομόντο - γιατί όταν μπουσουλούσε πήγαινε πολύ γρήγορα και της έτρεχαν και τα σάλια, οπότε ήταν ίδια ο δράκος του Κομόντο.

mamma είπε...

Θεωρώ ότι το μέγεθος της κλάσης του το είχε δείξει στα Ράμπο και ειδικότερα στο Ράμπο ΙΙ (εκείνη η σκηνή που τον έχουν κρεμάσει από τα χέρια στη μέση της ζούγκλας από ένα δέντρο και είναι θεόγυμνος... τι κώλος Θεέ μου! κολάστηκα πρωινιάτικα η γκαστρωμένη).

Βλέπαμε χτες μετά του συζύγου τα δρακάκια και σε σκεφτόμουν :)))

La koumbara είπε...

@ mamma
Πες το βρε κουμπάρα ότι θα κάνουμε συζήτηση για τουν κώλου του Σταλόνε να συνεννοηθούμε. Τώρα, τη συγκεκριμένη σκηνή δεν μπορώ να πω ότι την θυμάμαι (το Ράμπο ΙΙ ή το ΙΙΙ είναι αυτό με τα ελικόπτερα; - εγώ στα ελικοπτερα έχω μείνει) γιατί εγώ, όπως και πολλές άλλες, θυμάμαι ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τις αντίστοιχες σκηνές του Μελ Γκίμπσον.
Χμμμμ, ωραίο θέμα για μελλοντική ανάρτηση...